... και εύχομαι η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη από αυτή που πέρασε. Έτσι απλά. Το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά, που αν το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά, πέρασε και είμαστε ακόμα στα πόδια μας... Up and running ;-)
Για την χρονιά που έρχεται, δίσεκτη και ολυμπιακή, εύχομαι πάνω από όλα υγεία. Κουράγιο και δύναμη μπορούμε να βρούμε....
Καλή χρονιά να έχουμε...
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από χριστουγεννιάτικο ρεβεγιον σε παγκάκι της Νέας Παραλίας. Το Havana Club άξιζε 25 € όπως έλεγε η ετικέτα. Δεν νομίζω να ήταν νταμπλ ντοτ..
.. πριν την νέα χρονιά. Drive, ή ο μύθος του ανθρώπου χωρίς όνομα στο L.A. του σήμερα όμως με μια ρέτρο διάθεση. Ένας αντιήρωας ιππότης με μια αστραφτερή μάστανγκ που μπλέκει σε μια δύσκολη ιστορία για χάρη μιας πριγκίπισσας-γκαρσόνας..Ενδιαφέρουσα σαν ταινία αλλά ακόμη καλύτερο το soundtrack που μοσχοβολάει 80ila!
Όχι όπως το εννοούν οι Wham. Όχι με την έννοια των περασμένων Χριστουγέννων. Αλλά με την έννοια των τελευταίων Χριστουγέννων. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε πολλοί εκεί έξω τα φετινά Χριστούγεννα. Σαν να περιμένουμε να εκπληρωθεί η προφητεία των Μάγιας και το 2012 να είναι το τελευταίο έτος του Χρόνου.
Λιγότερα στολίδια, λιγότερο glamour, έχουν τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν με πειράζει, ίσα ίσα που έτσι θα έπρεπε να είναι. Αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη είναι λίγη ζεστασιά για να προφτάσουμε να πάρουμε μια ανάσα. Ας είναι αυτά τα τελευταία μας Χριστούγεννα, δεν με νοιάζει. Φτάνει να είναι καλά..
"Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Το ερώτημα παραμένει: Η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ήταν αναπόφευκτη; "
Μήπως τελικά ή ιστορία επαναλαμβάνεται - έστω και ως κωμωδία - και ζούμε έναν ιδιότυπο Μεσοπόλεμο? Ανάλογες σκέψεις μου προκάλεσε και ένα ακόμα βιβλίο... "Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου"... του Mazower.
Μια μεγάλη εκτος έδρας νίκη χρωστούσε η μοίρα στον ΠΑΟΚ από το 1983. Και η περσινή στην Κροατία μεγάλη όπως και αυτή στη Μαλίν αλλά καμιά δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο η σημερινή. Μια νίκη που θα μπει στο ψηλότερη σκαλί της οπαδικής μυθολογίας αφου πρώτα θα αποκαθηλώσει μια βραδιά σαν και αυτή λίγα μίλια νοτιότερα στο Χαιμπουρι. Αλλά το προαίσθημα το είχα από το πρωί..
Είπαμε ότι πάλι ξαναπονέσαν τα μάτια μας αλλά αυτή την ροκ ομάδα που μας έλαχε δεν μπορείς να την ψυχολογήσεις εύκολα. Μπορεί να σέρνεται στο πρωτάθλημα αλλά είναι φτιαγμένη για ματς όπως αυτό που θα δούμε σήμερα το βράδυ στις 22.05 στον ΑΝΤ1.
Έρχονται οι "μικρές" ομάδες, παίζουν διπλή ζώνη, φεύγουν με το 0-0. Έρχεται ο ΠΑΟ παίζει με αντεπιθέσεις, φεύγει με το διπλό. Η ομάδα προσπαθεί να παίξει μπάλα. Προφανώς χωρίς επιτυχία αφού γκολ βάζει δύσκολα όταν παίζει επιθετικά και τρώει εύκολα όταν παίζει με ομάδα σοβαρή. Η ομάδα θυμίζει τις σαρδέλες του Σάντος με 15 βαθμούς μετά από 11 ματς. Ο Μπολόνι ξεθωριάζει και το ματς στο Λονδίνο έρχεται με απειλητικές διαθέσεις....
Δύσκολα τα πράγματα...
.. και λίγο πριν να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την έβδομη, μπορούμε να ευχαριστηθούμε ένα φθινοπωρινό, μουντό σαββατοκύριακο στην ομίχλη. Λίγες μέρες πριν την Καταστροφή του ευρώ μπορούμε να χαλαρώσουμε στην όποια ελληνική ραστώνη μας έμεινε, ανάμεσα σε χαράτσια της ΔΕΗ και έκτακτες εισφορές, ανάμεσα σε Φωτόπουλους, Βενιζέλους και Αδώνιδες. Ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη υπάρχει ζωή. Απλά δεν είναι στην οθόνη αλλά έξω στο δρόμο. Ίσως όχι για πολύ, πάντως υπάρχει ακόμη... Ένα τραγούδι σας αφιερώνω λοιπόν έτσι για καλό κουράγιο αλλά και για το γνώθι σαυτόν...
O Μιχάλης ήταν ο πρώτος που τόλμησε να διεκδικήσει το άστρο του σκονισμένου και ταλαιπωρημένου σερίφη Γιωργάκη. Ο βοηθός Σερίφη Μπένι καραδοκεί την ίδια στιγμή όπου οι τρεις ντεσπεράδος της Μεταρρύθμισης έχουν και αυτοί τις βλέψεις τους. Βέβαια δεν έχουν αποφασίσει ποιον θα βάλουν μπροστά, τον βαλέ κούπα, τον ρήγα μπαστούνι ή την ντάμα καρώ?
Η μόνη ελπίδα του παλιού σερίφη είναι όσοι απέμειναν από την φρουρά του μακαρίτη πατέρα του. Ο Παπουτσής - κοτζαμαν Υ. ΠΡΟΠΟ - βγήκε πρώτος και άλλοι (Ρέππας και Σια ) θα ακολουθήσουν.
Στα συντρίμια της Ελλάδας το παλιό Ουέστ σβήνει ενώ ο Πράσινος Ήλιος δύει...
Σήμερα θα σας πω δύο - από τις πολλές - σχεδόν τρομακτικές ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας, στην ελληνική αγορά. Χθες ήμουν στην περιοχή του Πράκτικερ στην Πυλαία και πάω να βάλω βενζίνη στο πρατήριο μεγάλης εταιρίας, όπου συνήθως βάζω. Μπαίνω στο πρατήριο με το αυτοκίνητο αλλά δεν μπορώ να πλησιάσω τις αντλίες γιατί την ίδια στιγμή τις φουλάρουν με το φορτηγάκι της εταιρίας. Φεύγω λοιπόν για να πάω σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας λίγο πιο κάτω. Πριν φύγω όμως παρατηρώ ότι η τιμή ήταν 1,589 το λίτρο για την αμόλυβδη 95 οκτανίων.
Το άλλο πρατήριο είναι ανοιχτό και εκεί λέω στον υπάλληλο να βάλει 50 ευρώ βενζίνη χωρίς να προσέξω την τιμή. Καθώς ο υπάλληλος βάζει βενζίνη παρατηρώ ότι η τιμή για το 1 λίτρο βενζίνης 95 οκτανίων είναι 1,679! Δηλαδή σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας υπάρχει διαφορά 9 λεπτών το λίτρο, δηλαδή 5,6 % ακριβότερο από το πρώτο! Πληρώνω τον υπάλληλο - μην μπορώντας να κάνω και αλλιώς αφού το λάθος να μην προσέξω την τιμή ήταν δικό μου - τον ρωτάω να μάθω το γιατί είναι τόσο ακριβό το πρατήριο. Η απάντηση με εξέπληξε. "Το πρατήριο αυτό δεν είναι της εταιρίας αλλά ανεξάρτητο συνεργαζόμενο και έτσι η τιμή που μας δίνουν είναι 11 λεπτά πιο ακριβή από αυτή που πουλάν τα εταιρικά πρατήρια. Στην ουσία μας εκβιάζουν για να μας αγοράσουν.."
Τι να πεις σε αυτό?
Εν τω μεταξύ, σήμερα βλέπω στην Νέα Εγνατία μια ταμπέλα που λέει "Βιολογικός Καθαρισμός Αυτοκινήτων - Από 120 € μόλις 30 €"! Φαντάζομαι ότι και στα 30 ευρώ ο τύπος έχει κέρδος, μπορεί να είναι μηδαμινό αλλά θα υπάρχει νομοτελειακά κέρδος. Αν υποθέσουμε ότι το κέρδος είναι 1 ευρώ τότε στην προηγούμενη τιμή θα είχε κέρδος 91 ευρώ που σε ποσοστό επί του κόστους θα δήλωνε 313,7% κερδοφορία... Δηλαδή ο τύπος με δουλειά 6 ωρών έβγαζε 91 ευρώ, δηλαδή 15 την ώρα και 120 την μέρα. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι μέχρι πέρσι ύπηρχαν πλυντήρια που χρέωναν 16 και 18 ευρώ για πλύσιμο αυτοκίνητων (μέσα - έξω). Επομένως πλέον με τα διπλά λεφτά το πλένεις με βιολογικό καθαρισμό...
Δυστυχώς από το ένα άκρο έχουμε φτάσει στο άλλο σε χρόνο dt.
Χωρίς να έχω ζήσει το κλίμα της Χούντας και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πιστεύω ότι τα δεύτερα τελικά ήταν το άλλοθι μιας μεγάλης μερίδας που λούφαξε/φοβήθηκε/συμβιβάστηκε/συνεργάστηκε για 7 χρόνια και μετά ξεχύθηκε να "καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα" με έναν δικό της τρόπο. Και δεν μιλάω για αυτούς που ήταν στο Πολυτεχνείο εκείνη την ημέρα. Άτομα όπως ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη που ασχολήθηκαν ενεργά με την πολιτική και διαμόρφωσαν -καλώς ή κακώς - την Ελλάδα μετά το 1974. Ή άλλα άτομα - ανώνυμα- που έφαγαν ξύλο και παρέμειναν - απελπιστικά περήφανοι - στο ιστορικό περιθώριο.
Μιλάω για την μεγάλη μερίδα του κόσμου που μέτα το 1974 έτρεξε να διασφαλίσει μια θέση σε μια ΔΕΚΟ ή ένα αυθαίρετο. Που έτρεξε να διασφαλίσει ότι πάσχιζε να πάρει και τα προηγούμενα επτά χρόνια... Την μερίδα που συνέχισε να κυνηγά τα μικροαστικά της όνειρα. Χαρακτηριστικό και ανατριχιαστικά επίκαιρο το ποίημα του Αναγνωστάκη. Αξίζει να το διαβάσει κανείς ειδικά αυτή την μέρα και ειδικά αυτή την εποχή. Επίσης ανατριχιαστικό είναι και η "αρχαία σκουριά" της Δούκα.
Για έναν περίεργο λόγο και χωρίς να ξέρω τι πραγματικά έγινε - ποιος άλλωστε το ξέρει αυτό- αυτά τα δύο με κάνουν να πιστεύω σε αυτό το άλλοθι...
Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Κρίσης Χρέους του 2010 είναι και ο πρώην -πλέον - πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Τον τελευταίο καιρό η φθορά του ήταν ταχύτατη και ακόμα και σε μέσα που ήταν - σχεδόν φανατικά - υπερ του, εμφανίστηκαν πολλές αρνητικές κριτικές στο πρόσωπο του. Προσωπικά μου έκανε αίσθηση το άρθρο του ΒΗΜΑτος το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο "οι αναμνήσεις ενός υπουργού του ΓΑΠ", στο οποίο μάλιστα γραφόταν ότι :
«Ο Γιώργος γνώριζε τα πάντα» οµολογεί µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής» κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. «Από τον Φεβρουάριο του 2009, οκτώ µήνεςπριν από τις εκλογές, γνωρίζαµε ότι η Ελλάδα είναι τεχνικά πτωχευµένη.Η χρεοκοπία ήταν θέµα χρόνου». Τον Φεβρουάριο του 2009 σηµειώθηκε απότοµη άνοδος της διαφοράς του επιτοκίου (spread) µεταξύ του ελληνικού και του γερµανικού κρατικού δεκαετούς οµολόγου. Η εξέλιξη αυτή, η οποία τροµοκράτησε την κυβέρνηση Καραµανλή, δεν πέρασε απαρατήρητη από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους στενούς συνεργάτες του.
Κρίνω ότι αυτή η πληροφορία πρέπει να ευσταθεί μιας και έμμεσα το επιβεβαίωσε και ο Στρος Καν όταν μιλούσε ότι ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 (το πολύ έναμισι μήνα μετά τις εκλογές) δουλέψανε για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έτσι με το που βγήκε ο ΓΑΠ - παρέα με τον Παπακωνσταντίνου - εφάρμοσαν ένα πλάνο για να εξασφαλίσουν την βοήθεια ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ προκειμένου η χώρα να μην χρεωκοπησει τον Μάϊο του 2010. Ποιο ήταν αυτό το πλάνο? Νομίζω ότι χωράει σε μια πρόταση.
Η Ελλάδα είναι μια διαφθαρμένη χώρα. Η προηγούμενη κυβέρνηση είπε ψέμματα, έκρυψε χρέος και τώρα είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας. Βοηθείστε μας, θα είμαστε τα καλυτερα παιδιά και θα σας αφήσουμε να ελέγξετε όχι μόνο τα βιβλία μας αλλά και να μας υπαγορεύσετε την πολιτική μας.
Αυτή ήταν και η μόνη "διαπραγμάτευση" που έκανε και έτσι υπογράφηκε το μνημόνιο του 2010, που εξαρχής φαινόταν να είναι μια σκληρή λύση με αμφίβολη όμως πιθανότητα επιτυχίας. Ο ΓΑΠ έκανε και άλλα μεγάλα λάθη στην πορεία. Όμως το μεγαλύτερο ήταν αυτό. Η παντελής έλλεψη διαπραγμάτευσης στην διαδικασία πριν την υπογραφή του μνημονίου. Ο πατέρας του - του οποίου δεν είμαι θαυμαστής αλλά του αναγνωρίζω ότι είχε αυτό που οι ισπανοί ονομάζουν cojones - θα λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά. Θα έδινε τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους "Κανονίστε την πορεία σας, η Ελλάδα χρεωκοπεί τον Μαΐο" και αμέσως θα έπαιρνε το αεροπλάνο να κάνει επισκέψεις σε Ρώσους, Κινέζους και Ινδούς βάζοντας φωτιά σε Παρίσι και Βερολίνο, όπως είπε ένας φίλος. Θα τους εκβίαζε στεγνά. Δυστυχώς όμως ο γιος δεν μοιάζει στον πατέρα.
Έτσι φτάσαμε στο δεύτερο μεγαλύτερο λάθος του ΓΑΠ. Ότι δεν έκανε πριν το πρώτο μνημόνιο προσπάθησε να το κάνει κατόπιν εορτής με την δεύτερη δανειακή σύμβαση και αφού προηγουμένως είχε έρθει στην Ελλάδα λέγοντας ότι πέτυχε μια καλή συμφωνία. Ενώ η χώρα ήθελε ενάν Τσώρτσιλ, την κυβερνούσε ένας Τσάμπερλεην που ήθελε μάλιστα να βάλει την "συμφωνία του Μονάχου" σε δημοψήφισμα....Και με την φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος άνοιξε τον ασκό του αιόλου και ίσως έκανε και κάτι καλό. Έριξε τις μάσκες πολλών από τους πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης.
Πρώτος και καλύτερος έχασε την μάσκα του ο Αντωνάκης. Εριξε την παντιέρα του "αντιμνημονιακού αγώνα" και αφού σύρθηκε σε μια αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση έδωσε χώρο στο ΛΑΟΣ να μπει γερά στο πολιτικό παιχνίδι. Μεγάλο πολιτικό σφάλμα. Άν ήμουν στην θέση του θα έπαιρνα τα ηνία της κατάστασης από τον ΓΑΠ και θα άφηνα τον Καρατζαφέρη στον ίδιο πάγκο που κάθεται η Μπακογιάννη. Ο Αντωνάκης έγινε έτσι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και απέκτησε Φίνι...
Δεύτερη που έχασε την μάσκα της είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο δεν αποδέχτηκε ένα δημοκρατικό δικαίωμα ενός κυρίαρχού (?!) λαού αλλά έδειξε ξεκάθαρα ότι κουμάντο στην "εταιρία" κάνουν δύο, η εξής μία... Η Γερμανική Ευρώπη είναι λοιπόν γεγονός. Με μία διαφορά , στο ρόλο του Μουσολίνι έχουμε τον Σαρκοζι.
Ο τρίτος που έχασε την μάσκα του ήταν ο ίδιος ο Γιωργάκης. Όχι μόνο δεν έγινε - ούτε και πρόκειται να γίνει - Γιώργος αλλά έδειξε - και ακόμα δείχνει - να είναι προσκολλημένος σε μια λογική που τον θέλει να προσπαθεί να ελέγξει τις καταστάσεις βάζοντας αχυρανθρώπους σαν τον Πετσάλνικο. Και το γεγονός ότι η μάσκα του έπεσε φαίνεται από την ανταρσία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του. Και ειδικά από την λεπτομέρεια ότι, ημέρες μετά την ανταρσία, οι βουλευτές αυτοί παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό ότι ο Γιωργάκης Ανδρέα Παπανδρέου έχει τελειώσει πολιτικά.
Ο φετινός Νοέμβρης δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον Νοέμβρη του 2008, ούτε με κάποιον άλλο Νοέμβρη τα τελευταία χρόνια. Με ανάλογο τρόπο έμεινε στην ελληνική ιστορία το "καλοκαίρι του '89". Οι εξελίξεις και τα γεγονότα τις τελευταίες 20 ημέρες - από τις 26 Οκτωβρίου που έγινε η συμφωνία για την νέα δανειακή σύμβαση μέχρι σήμερα - ήταν καταιγιστικές και εξαιρετικά σημαντικές. Το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα μετασχηματίζεται δυναμικά και ταχύτατα μέσα στην δίνη της Μεγάλης Κρίσης του 2010.
Η απόφαση του - πρώην - πρωθυπουργού για δημοψήφισμα με κεντρικό θέμα την παραμονή στο ευρώ/ΕΕ έφερε αναστάτωση ακόμα και στις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, όπως το ΚΚΕ που αντί δημοψηφίσματος ζητούσε επιτακτικά εκλογές. Από την πλευρά του ο ΓΑΠ υποστήριξε ότι πήρε το ρίσκο για να μπορέσει να στριμώξει τον Σαμαρά, πράγμα που πέτυχε. Ο Σαμαράς μετά από δύο χρόνια στην ηγεσία της ΝΔ παραδέχτηκε την ανάγκη υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης και έτσι έκανε στροφή 180 μοιρών από την "επαναδιαπραγμάτευση/αντιμνημονιακή" πολιτική στάση που είχε και συμφώνησε στην συγκυβέρνηση ακόμα και με μεταβατικό χαρακτήρα.
Όμως αυτά τα γεγονότα ήταν - τελικά - μικρότερης σημασίας από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αποκάλυψη ότι τα ονόματα που συζητούσαν ήταν οι Κακλαμάνης και Πετσάλνικός και όχι ο Παπαδήμος όπως πίστευε το σύνολο της κοινής γνώμης. Και στις συζητήσεις αυτές είχαν αποκλείσει τον Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ. Οι αντιδράσεις, για την τοποθέτηση ενός κομματικού αχυράνθρωπου στη θέση του Πρωθυπουργού σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ήταν μεγάλες τόσο στην κοινωνία όσο στο εσωτερικό των δύο κομμάτων. Αυτή την στιγμή εκμεταλεύτηκε και ο Καρατζαφέρης και από εκεί που έλεγε ότι πρέπει να είναι μια κυβέρνηση πολιτικών, έγινε ο υπέρμαχος του τεχνοκράτη Παπαδήμου.
Έτσι το ΛΑΟΣ βρέθηκε κυβερνητικός εταίρος και ένας γραμματέας της ΕΠΕΝ, οποίος μάλιστα πήρε το χρίσμα από τον έγκλειστο στον Κορυδαλό δικτάτορα, έγινε υπουργός στην πιο κρίσιμη κυβέρνηση της Ελληνικής Ιστορίας μετά το 1974. Τι συμπεράσματα μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε από όλα αυτά τα γεγονότα κοιτώντας τα με ένα ψύχραιμο μάτι?
Πρώτον, μετά την μετατόπιση του εκλεκτορικού σώματος σε πιο συντηρητικές θέσεις έχουμε και μετατόπιση του πολιτικού παιγνιδιού στα δεξιά είναι γεγονός. Η αριστερά είναι απελπιστικά εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα ΟΧΙ και σε μια παντελής έλλειψη πολιτικής για την έξοδο από την κρίση. Η τριχοτόμηση της και οι πολλές απόψεις της για το πως δημιουργήθηκε η κρίση βοήθησαν την κεντροδεξιά να την αγνοήσει παντελώς. Ακόμα και εκλογές να γινόντουσαν και να συγκέντρωνε - όπως είναι πιθανό να συγκεντρώσει - 25 % (ΚΚΕ, ΣΡΖ και ΔΗΜΑΡ μαζί) δεν πρόκειται να ασκήσει εξουσία κυβερνητική. Αυτή την μοίρα την έχει επιλέξει μόνη της η Αριστερά.
Δεύτερον, ο ΛΑΟΣ μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής. Με την είσοδο στην Βουλή βγήκε από το περιθώριο, με την είσοδο στην κυβέρνηση μπαίνει στο επίκεντρο. Πλέον το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν έχει αναλογίες με τον Λεπεν αλλά με τον Φίνι. Αυτό το γεγονός δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν αποκλείεται να έχει εκλογικές απώλειες από την συμμετοχή του σε μια αντιλαική κυβέρνηση. Αυτό το κόστος όμως είναι πολύ μικρό μπροστά στην τρομερή νομιμοποίηση που πέτυχε η - ας πούμε - μεταφασιστική ελληνική άκρα δεξιά 37 χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Και αυτό το μεγάλο λάθος θα το πληρώσουν πρώτα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Βλέποντας την κατάσταση μετά την αντίστοιχή νομιμοποίηση της μεταφασιστικής άκρας δεξιάς στην Ιταλία μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα το γιατί.
Τρίτο και τελευταίο, η αδυναμία των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων στο αρχηγοκεντρικό ελληνικό σύστημα είναι πρωτοφανής και θα οδηγήσει σίγουρα σε φυγόκεντρες δυνάμεις και αλλεπάλληλες αλλαγές των δύο μεγάλων κομμάτων που δύσκολα θα συγκεντρώσουν ποσοστά και τα δύο μαζί, άνω του 60% . Και κεντρικό πλέον ρόλο σε αυτές τις αλλαγές δεν θα έχει τόσο ο Καρατζαφέρης -που και η ηλικία του και οι πολυποίκιλοι τακτικισμοί του τον καθιστούν αναλώσιμο πολιτικά- όσο ο Βορίδης που φαίνεται να έχει μεγάλο έρεισμα στα δεξιά.
Το μέλλον - αν και παραμένει σκοτείνο - θα δείξει... Είδωμεν..
Αληθινά αναρωτιέμαι ποιος από τους δύο είναι ο χειρότερος. Αυτός που υποκρίνεται ότι διαφωνεί ενώ συμφωνεί? Αυτός που δεν διαφωνεί με την πολιτική αλλά με το "μίγμα"? Αυτός που φαίνεται ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός, να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε από το 1993? Αυτός που δεν τον ένδιαφερει να βυθιστεί ο Τιτανικός αρκεί να κρατήσει - έστω και για λίγο - το τιμόνι?
Ή μήπως αυτός που πήρε την τύχη της χώρας στα χέρια του την πιο κρίσιμη στιγμή χρησιμοποιώντας απίστευτα ψέματα - λεφτά υπάρχουν - την στιγμή που ήξερε από τον Φεβρουάριο του 2009 - επτά μήνες πριν τις εκλογές δηλαδή- την αλήθεια? Αυτός που πήγε να ζητήσει την βοήθεια των ξένων χωρίς ένα σχέδιο και με μόνιμη επωδό την "διεφθαρμένη χώρα"? Αυτός που για να την φέρει στην νέμεσι του βάζει στο τραπέζι την έξοδο από το ευρώ? Τοποθετεί το εκείνο το περίστροφο στον κρόταφο της χώρας?
Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι χειρότερος, ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος... Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και παίζουμε τα παιδικά μας παιχνίδια...
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΓΑΠ είναι ότι έκανε τον Σαμαρά να ακούγεται λογικός. Αυτό ήθελε ομολογουμένως πολύ μεγάλη προσπάθεια. Μια προσπάθεια που έριξε μέσα σε μια μέρα 2,5-7% όλα ανεξαιρέτως τα χρηματιστήρια παγκοσμίως και προκάλεσε απίστευτο εκνευρισμό στην ευρωζώνη. Για να μην μιλήσουμε για το πως μας βλέπουν πια οι "εταίροι" μας. Νομίζω το σημερινό εξώφυλλο της Καθημερινής τα λέει όλα.. ο μαθητάκος μπροστά στην διευθύντρια του σχολείου..
Το μόνο θετικό είναι ότι φαίνεται να ξυπνάει το πολιτικό σύστημα και να καταλαβαίνει επιτέλους το βάραθρο το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο για να πάμε σε ένα "εθνικό" σχέδιο "σωτηρίας". Έφτασε η ώρα να συζητήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά για το που είμαστε, πως φτάσαμε ως εδώ και, το πιο σημαντικό, πως θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Από την παντελή έλλειψη σχεδίου και την μηδενική διαπραγμάτευση που - όπως φαίνεται - υπήρχε μέχρι τώρα, συνειδητοποίηση και η διάθεση για συζήτηση είναι κάτι.. Όχι η συνολική λύση, αλλά μια αρχή..
Εγώ - ας πούμε - είμαι αισιόδοξος. Τουλάχιστον κάτι άρχισε να κινείται....
... παίζει ο ΓΑΠ. Και ενώ πλησιάζουμε στο τέλος της πρώτης πράξης του νέο-ελληνικού δράματος (γιατί τα δράματα είναι των ανθρώπων και οι τραγωδίες των θεών) καταλαβαίνεις ότι στις μέρες που έρχονται τουλάχιστον δεν πρόκειται να βαρεθείς σε αυτή την γωνιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Και το τέλος της πρώτης πράξης είναι μοναχά το τέλος της αρχής που οδηγεί στην κορύφωση του δράματος..
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
Τοι μεγάλο ΝΑΙ ή το Μεγάλο ΌΧΙ λοιπόν.... Το μεγάλο Ρίσκο πάντως δεν σταματάει σίγουρα την πτώση της χώρας ίσως να την επιταχύνει ... Από την άλλη νομίζω ότι πολλές "μάσκες" θα πέσουν.. ..στις τελευταίες μέρες της Πομπηίας...
Η δεύτερη Μεγάλη Ιδέα αυτής της έρμης χώρας, η μετατροπή της ψωροκώσταινας σε ένα δυτικοευρωπαϊκό, πλούσιο και σύγχρονο κράτος, τελειώνει με έναν πάταγο όπως ακριβώς τελείωσε και η πρώτη. Μια μεγάλη ιδέα που ξεκίνησε πριν την χούντα και φάνηκε να γίνεται πράξη με την μεταπολίτευση. Μια Μεγάλη Ιδέα που στην ουσία χώρισε την χώρα σε δύο Ελλάδες στην "παλιά" και στην "εκσυγχρονιστική", όπως είχε περίπου κάνει και η πρώτη.
Πλέον όμως η Ελλάδα δεν είναι δύο Έλλαδες. Είναι πάρα πολλές και αντιμάχονται η μία την άλλη έστω και αν διαδηλώνουν δίπλα-δίπλα όπως έγινε σήμερα στην Θεσσαλονίκη, όπου χρυσαυγίτες, συριζαίοι, οπαδοί του Ηρακλή, μοτοσυκλετιστές και άλλοι πολλοί ματαίωσαν τις παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα.....
Η χώρα ακόμα πέφτει, δεν έχει βρει πάτο. Δεν έχει σχέδιο, δεν έχει κυβέρνηση, δεν έχει αντιπολίτευση, δεν πιστεύει πουθενά και απλά πέφτει...
... που μπορεί να δώσει ένας αληθινός πολιτικός σε αυτό το λαό είναι η υπόσχεση που έδωσε ο Churchill στις 13 Μαϊου 1940 στους Βρετανούς: "I have nothing to offer but blood, toil, tears, and sweat. We have before us an ordeal of the most grievous kind. We have before us many, many months of struggle and suffering.".
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Από εκεί και πέρα πρέπει να πειστούμε προς τα που πρέπει να κινηθούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Μόνοι ή με την τρόικα, ανεξάρτητοι ή υπό κηδεμονία, στο ευρώ ή στη δραχμή, αυτό πρέπει να αποφασίσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως κανένας δεν πρέπει να περιμένει ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν ως εκ θαύματος.
"Τη στήριξή τους στον ανακριτή Γιώργο Κασίμη που έκρινε πως ο κατηγορούμενος για την υπόθεση των στημένων αγώνων Μάκης Ψωμιάδης έπρεπε να μείνει ελεύθερος με περιοριστικούς όρους εξέφρασαν με ανακοίνωσή τους οι δικαστές και εισαγγελείς.
Η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων αναφέρει τα εξής:
«Όσοι επιμένουν να φιλολογούν γύρω από το θέμα αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι, πρώτον, δεν έχουν γνώση του φακέλου της υπόθεσης που σχολιάζουν και, δεύτερον, δεν έχουν τη δυνατότητα και την ευχέρεια να αξιολογήσουν τις απόψεις των δικαστικών λειτουργών που εκφράστηκαν, διότι αυτός ο θεσμικός ρόλος ανήκει σε άλλους αρμοδιότερους.
Οι δικαστές δεν υποχρεούνται να ακολουθούν νομικούς κανόνες αποδείξεων, αλλά πρέπει να αποφασίζουν κατά τη δική τους πεποίθηση, ακούγοντας, για τον σκοπό αυτόν, τη φωνή της συνειδήσεως τους και οδηγούμενοι από την απροσωπόληπτη κρίση που προκύπτει από τις συζητήσεις για την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, για το αξιόπιστο των μαρτύρων και για την αξία των λοιπών αποδείξεων».
Ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε είναι ανεξαιρέτως όλοι αυτοί οι κύριοι. Αν ήμουν εγώ στην θέση του Μάκη Ψωμιάδη θα είχα προφυλακιστεί χωρίς άλλη κουβέντα ακόμα και αν δεν είχε ο ανακριτής "γνώση του φακέλου της υπόθεσης "...
Φοβόμαστε το σκοτεινό μέλλον με το ίδιο δέος που οι αρχαίοι φοβόντουσαν τον Ήλιο να χάνετε. Κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει και μοιάζει να ζούμε σε ένα εφιαλτικό σενάριο ενός θρίλερ που κανένας δεν ξέρει πότε θα τελειώσει και πως. Το μόνο που είναι σίγουρο πάντως είναι ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια έχεις την πεποίθηση ότι κάθε μέρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από την προηγούμενη με εξαίρεση κάποιες στιγμές που πιστέψαμε ότι ίσως η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει. Πολλοί γύρω μου αρχίζουν απλά να εύχονται να τελειώσει όπως όπως.
I am the one in ten
A number on a list
I am the one in ten
Even though I don't exist
Nobody knows me
Even though I'm always there
A statistic, a reminder
Of a world that doesn't care
Πόσο πετυχημένη μεταφορά τελικά ήταν η ιδέα της Ελλάδας σαν ένα χαρτινο καραβάκι που το κυβερνάν παιδάκια... Τότε στο μακρινό 2004 όλα ήταν μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν θέλαμε να τα δούμε..
Τώρα το χάρτινο καραβάκι είναι στο μάτι του τυφώνα...
...έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και δεν βλέπω να τελειώνει εύκολα...Μπορεί να ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 με την Αλλαγή. Μπορεί να ξεκίνησε το 1996 με τον εκσυγχρονισμό ή το 1999 με το Χρηματιστήριο. Μπορεί να ξεκίνησε με τους Ολυμπιακούς ή με την "επανίδρυση του Κράτους" του Καραμανλή.
Ένα καλοκαίρι που ήταν σαν να μην άρχισε ποτέ οδεύει προς το τέλος του αυτές τις μέρες με την επανεμφάνιση των γνωστών σεναρίων χρεωκοπίας. Βέβαια τα σενάρια έχουν αλλάξει λίγακι, έχουν διανθιστεί με εργασιακές εφεδρείες, εμπλοκές με τρόικες, διαπραγματεύσεις με την Φιλανδία και άλλες ιστορίες.
Το καλοκαίρι που τελειώσε, πήραμε μια ανάσα αλλά δεν νομίζω οι περισσότεροι εκεί έξω να πέρασαν πολλές ξέγνοιστες στιγμές. Βέβαια υπήρχαν αρκετές εικόνες νεοεεληνικού νεόπλουτισμο, "αντιστάσεις ενάντια στην επερχόμενη βαρβαρότητα"..
Το καλοκαίρι που πέρασε νομίζω καταλάβαμε όλοι ότι τα πράγματα δεν είναι ίδια με τα προηγούμενα καλοκαίρια. Και σίγουρα το επόμενο καλοκαίρι θα είναι και αυτό διαφορετικό. Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία των περισσοτέρων από μας πιστεύει ότι το επόμενο καλοκαίρι θα είναι πολύ πιο δύσκολο..
Ίσως το καλοκαίρι του 2011 να είναι το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι... Ο χρόνος θα δείξει...Μπορεί το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι να ήταν πέρσι. Μπορεί το τελευταίο καλοκαίρι να ήταν το 2008, λίγο πριν την έναρξη της κρίσης που έδωσε την τελειωτική βολή σε ένα σύστημα δεκαετιών που μαστίζει αυτόν τον τόπο. Τότε που η κυβέρνηση ορκιζόταν για την θωράκιση της οικονομίας μας...
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε όχι στην αναδιοργάνωση και την ανασυγκρότηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Έχουμε ακούσει δεκάδες φορές για κραυγαλέες περιπτώσεις «golden boys», αργομισθίας και οκνηρίας στην ΕΡΤ που σπάνια θα βλέπαμε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, πόσο μάλλον στην άκρως ανταγωνιστική βιομηχανία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Επίσης, ορθώς επανέρχεται από αρκετές πλευρές το ζήτημα της επανεξέτασης του τέλους που πληρώνουν άπαντες οι έλληνες στη ΔΕΗ - φτωχοί και πλούσιοι- αυτή την πρωτοφανή περίοδο κρίσεως. Στην Ελλάδα του Μνημονίου και της συρρίκνωσης της οικονομίας το τέλος υπερ της ΕΡΤ είναι τουλάχιστον άδικο. Και αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση πρέπει να ξαναδεί.
Από την άλλη, ο αείμνηστος ποιητής, Γιώργος Ιωάννου συνήθιζε να λέει ότι «οι νόμοι κατασκευάζονται στην Αθήνα, για να εφαρμόζονται στη Θεσσαλονίκη». Πίσω από τα παραθυράκια και τις ερμηνείες του νόμου, το 2002, οδηγήθηκε σε αργό θάνατο το καλύτερο ραδιόφωνο που ανέδειξε ποτέ η Θεσσαλονίκη, ο «88μισο».
Ο 88μισο ήταν για πολλά χρόνια το ραδιόφωνο του διάσημου - και τιμηθέντος με τη διάκριση Europa Nostra - πολυχώρου της πόλης, του «Μύλου» και αποτέλεσε το προπύργιο του πολιτισμού στη Βόρεια Ελλάδα, μένοντας μακριά από παιχνιδάκια της πολιτικής και της παραπολιτικής. Και, φυσικά, το πλήρωσε. Νέος παραγωγός τότε, έζησα από κοντά εκείνες τις δύσκολες ημέρες.
Το κενό που άφησε πίσω του ο 88μισο - και δεν καλύφθηκε από άλλες προσπάθειες της ιδιωτικού τομέα - αγκάλιασε σε μεγάλο βαθμό το δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ3, γνωστότερο ως «9,58».
Ο «9,58» ιδρύθηκε πριν από 17,5 χρόνια, με την ενεργό υποστήριξη της Μελίνας Μερκούρη, η οποία τον χαρακτήριζε ως «το δικό μας ραδιόφωνο», εννοώντας ότι ήταν το ραδιόφωνο του πολιτισμού.
Σε αυτές τις σχεδόν δύο δεκαετίες έχουν περάσει από τα μικρόφωνα και τις κονσόλες του σταθμού καλοί παραγωγοί, οι οποίοι για τα δεδομένα της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, έβαλαν τον πήχυ ψηλά, μεταδίδοντας ποιοτική μουσική (τζαζ, κλασσική, μουσικές του κόσμου, εναλλακτική ροκ, ηλεκτρονική κτλ), παρουσιάζοντας εκπομπές για το βιβλίο, την αρχιτεκτονική και την ιστορία και φέρνοντας συνεντεύξεις από σπουδαίες προσωπικότητες του πολιτισμού. Λειτουργούσε δηλαδή όπως τα καλά πολιτιστικά ραδιόφωνα των ευρωπαϊκών πόλεων.
Σε μία τοπική μπάντα των FM που κυριαρχείται από τον «γηπεδικό» και «οπαδικό» λόγο, από «μπουζουξίδικους» ραδιοσταθμούς, κουτσουμπολίστικες εκπομπές και τις γνωστές play list των 50 ξένων «επιτυχιών», που εκβαρβαρίζουν με συνέπεια τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ο «9,58» αποτελεί μία από τις ελάχιστες επιλογές του ακροατή για να ακούσει καλή μουσική κι έξυπνο λόγο σε κανονικά, σωστά ελληνικά.
Η συγχώνευση του «9,58» με τον ενημερωτικό «102» της ΕΡΤ3 και το 3ο πρόγραμμα (που εκπέμπει στα βραχέα), δεν θα προσφέρει καμία οικονομία κλίμακος ή πόρων για την δημόσια ραδιοφωνία, καθώς οι ραδιοσταθμοί ήδη συστεγάζονται, ενώ κατά τον αρμόδιο υπουργό, ουδείς θα απολυθεί. Άρα, θα πρόκειται για μία συγχώνευση προγραμμάτων, από την οποία το δημόσιο δεν θα εξοικονομήσει απολύτως τίποτα, ενώ θα πλήξει έναν σταθμό που του φέρνει με συνέπεια ένα αξιοπρεπές 2,5% στις μετρήσεις.
Η, δε, Μακεδονική πρωτεύουσα, η οποία ήταν η πρώτη πόλη στα Βαλκάνια που διοργάνωσε φεστιβάλ ταινιών και απέκτησε ραδιοφωνικό σταθμό (στην 1η ΔΕΘ του 1926) θα έρθει ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκληρωτική παράδοσή των κατοίκων της στα ραδιόφωνα της «κουλτούρας» που χρεοκόπησε την Ελλάδα.
Θα ήταν χρήσιμο για τον κ. Μόσιαλο να ξαναδεί την αυτόνομη λειτουργία του «9,58» και να ρωτήσει τον κ. Πρωτόπαπα - που βρισκόταν στην ίδια θέση, όταν αποφάσιζε το κλείσιμο του 88μισο πριν από εννέα χρόνια - εάν, τελικώς τα email διαμαρτυρίας που έλαβε ο ίδιος και ο τότε πρωθυπουργός ήταν 65.000 ή 70.000. Και έαν αυτοί που κατέκλυσαν την πλατεία Αριστοτέλους εκείνη την Κυριακή του Ασώτου του 2002 ήταν 10.000 ή 12.000 «πληγωμένοι» ακροατές.
Εννοείται ότι αυτό το καλοκαίρι διαβάζουμε το Dance of Dragons το τελευταίο μέρος του έπους του G.R.R. Martin που από το Πάσχα δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω. Σχεδόν 4800 σελίδες μετά την πρώτη, οι χαρακτήρες είναι τόσο ρεαλιστικοί και κυνικοί που σε κερδίζουν με την μία. Μια περιπετειώδης σαπουνόπερα φαντασίας με δράκους και τέρατα αλλά με χαρακτήρες τόσο κυνικούς και πεινασμένους για σεξ. Τόσο ρεαλιστικοί και μανιακοί χαρακτήρες για εξουσία , όπως η σκύλα Cercei, που κάνουν τους Βοργίες να φαντάζουν αθώες περιστερές.
Η Ελλάδα σήμερα το πρωί καταστράφηκε μετά από πολύχρονη μάχη με τον εαυτό της και τον κακό της τον καιρό. Παρά τις επίμονες προσπάθειες όλων των Ελλήνων η καταστροφή θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.......
Άλλο ένα διαχρονικό τραγούδι...
Από την ταινία Ρεμπέτικο του 1982,
Ξαρχάκου η Μουσική, Γκάτσιου τα λόγια...
Αμάν
Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ.
Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια
και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς,
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη Μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τ' αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού,
Ελλάδα Ελλάδα, μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τ' αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς,
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
Αμάν
Δεν έχω άγιο ποιον να προσκυνώ
ούτε καντήλι σ' άδειο ουρανό.
Δεν έχω ήλιο ούτ' αστροφεγγιά
να τραγουδήσω μια Πρωτομαγιά.
Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, τη Βασόρα , στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη
κι απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δυο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ΄ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ΄ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Μια εικόνα έχω τον τελευταίο καιρό για την γενικότερη κατάσταση της χώρας. Νομίζω ότι είμαστε σαν τα παιδάκια στον "Άρχοντα των μυγών" μόνο που δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα παραδεισένιο νησί.
Ίσως, σίγα σιγά, το νησί μας να μεταμορφώθηκε σε ένα σκοτεινό πηγάδι που όταν κοιτάμε πάνω βλέπουμε το φεγγάρι και εδώ, κάτω στον πάτο, σιγοκαίει μια αδύναμη φωτιά που μερικά παιδάκια προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν ξύλα για να την κρατήσουν. Βέβαια δεν είναι τα πιο έξυπνα παιδάκια που υπάρχουν αλλά κανένας άλλος δεν ενδιαφέρεται..
Και ενώ η φωτιά πάει να σβήσει, ακούμε τρομακτικές φωνές έξω από το πηγάδι. Φωνές που κάνουν τα μισά παιδάκια να τρομάζουν και τα υπόλοιπα να σεληνιάζονται και κανένα παιδάκι δεν σκέφτεται πως θα βγούμε από εδώ που μπλέξαμε.......
Πολλά μπορείς να πεις για αυτην την υπόθεση. Ότι είναι στημένη, ότι οι αμερικάνοι είναι υπερβολικοί με τα σεξουαλικά, ότι ίσως είναι πουριτανοί κτλ. Όμως μια καμαριέρα "ανάγκασε" λευκούς μπάτσους να συλλάβουν έναν τύπο που εδώ τον βλέπουμε σαν "ύπατο".
Πες ότι θέλεις για την Αμερική αλλά μακάρι και εμείς να είχαμε ένα σύστημα που να έβαζε χειροπέδες - έστω και για μια μέρα - σε πρώην υπουργούς, μεγαλομεγάλους ηθοποιούς, τραγουδιστές, βιομηχάνους...
Φέτος παίξαμε 5 παιχνίδια με την ΑΕΚ. Στο πρώτο ήμασταν παρασάγγες καλύτεροι αλλά κερδίσαμε στο 94'. Στο δευτερο φέραμε ένα "ηρωϊκό" 0-0 και είπαμε "ΟΚ". Στα επόμενα 3 όμως παρουσιάζουμε την ίδια εικόνα. 8 γκολ από στημένα με τον Δέλλα ήρωα.... Ρε Χάβε άφου ξέρεις ότι θα φας το γκολάκι σου γιατί επιμένεις να κατεβαίνεις με αμυντικό προσανατολισμό? Γιατί δεν έβαλες και Μαλεζά 3 στόπερ αντί του Τσουκαλά, Λίνο αντί για Σνάουτσερ και τον Ελ Ζαρ μέσα αντι του Φωτάκη να παίξεις 5-3-2 για να μπορείς να πιέσεις και στην κόντρα?! Πότε παίξαμε φέτος με Τσουκαλά, Βιτόλο, Φωτάκη και Γκαρσία και πήραμε έστω και έναν πόντο?
Φοβάμαι ότι πάμε με τον αυτόματο.... Τελευταία ευκαιρία την Τετάρτη..
Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, το σαββατοκύριακο που έρχεται θα βγει ο Ήλιος! Επομένως ας κλείσουμε τηλεοράσεις και ιντερνετ και ας βγούμε λίγο έξω μπας και ξαναγίνουμε παιδιά!
Στην αρχή όταν άκουσα να πανηγυρίζουν για τον θάνατο ενός άνδρα, θυμήθηκα τους Ρωμαίους που πανηγύριζαν όταν έμαθαν ότι πέθανε - επιτέλους - ο Μιθριδάτης από τα χέρια του Πομπήιου. Και ο Πόντιος είχε φάει ένα κάρο Ρωμαίους πολίτες το 88 π.Χ.. Όταν είδα όμως αυτούς που πανηγύριζαν μου θύμισαν απλά μια πόλη του Φαρ Ουεστ που πανηγύριζε κάποιον που "τύλιξε σε πίσσα και πούπουλα"..
Ο μόνος λόγος, που μπορώ να θεωρήσω λογικό, που θα ωθήσει κάποιον - εμένα ας πούμε - να ασχοληθεί με έναν - οποιοδήποτε αλλά τον Βρετανικό εν προκειμένω - βασιλικό γάμο, είναι να είναι ο πεθερός του πρίγκιπα.... Και όχι για τίποτε άλλο απλά για να πατήσεις το πόδι σου και να πάρει ο μέλλον μονάρχης εγγονός σου, το όνομα σου!
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Και μια από τις λίγες νότες αισιοδοξίας που παίρνω είναι από τις Τρύπες που παίζουν την γιορτή τους.
"Βαλε φωτιά σ' ότι σε καιει σ' ότι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί"
Σε μια χώρα που ακόμα και ένα mail μπορεί να την καταβάλει.
Σε μια χώρα που ο φόβος ξεχυλίζει στα δελτία ειδήσεων.
Σε μια χώρα που δίπλα στα κλειστά μαγαζιά, ο κόσμος γεμίζει ταβέρνες και καφετέριες
σαν να μην συμβαίνει τίποτε ή μήπως σαν να μην υπάρχει αύριο?
"Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί"
Μια χώρα περιμένει στον κήπο της Γεσθημανής,
περιμένει το κάθε δείπνο της, όχι και τόσο μυστικό, να είναι το τελευταίο,
περιμένει έναν προαναγγελθέντα Γολγοθά
περιμένει ξανά τους Βάρβαρους,
ίσως και αυτοί να είναι μια κάποια λύσις που έλεγε και ο Ποιητής...
Σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, ένας μικρούλης άνθρωπος με ύψος μόλις 1,57 είδε για πρώτη φορά την Γη από το διάστημα και έζησε για να μας πει πως ήταν...
Την Τρίτη 7 Μαϊου 1986 είχαμε βγει με τον αδερφό μου και παίζαμε έξω στην αύλη. Η μέρα ήταν πανέμορφη και οι απειλές της μάνας μου να μην βγούμε έξω λειτούργησαν μάλλον αποτρεπτικά. Ο λόγος βέβαια που η μάνα μου έγινε έξαλλη όταν γύρισε από την δουλειά και μας βρήκε να παίζουμε ήταν ότι την Μεγάλη Παρασκευή ή το Μεγάλο Σάββατο είχε βουίξει η τηλεόραση για το πυρηνικό ατύχημα στο Chernobyl. Και θυμάμαι καλά πως εκείνη η μέρα ήταν η Τρίτη μετά το Πάσχα που είχε πέσει στις 5 Μαϊου. Αν εσύ θυμάσαι που ήσουν εκείνες τις μέρες δες αυτό... Είναι μια προσωμείωση του ραδιενεργού νέφους που την έκανε το πολύ έγκυρο IRSN. Σοκάρει λίγο...
.. όχι όμως όσο οι εικόνες της πόλης-φάντασμα του Pripyat, της πόλης που ήταν δίπλα στο σταθμό... Περιμένουμε να δούμε το αντίστοιχο για την Φουκοσίμα...
Ενδέχεται λέει να κυκλοφορήσουν οι Κυριακάτικες εφημερίδες αύριο, Πέμπτη. Και αυτό λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων. Από την γελοιότητα του πράγματος και μόνο καταλαβαίνεις το πόσο χαμηλά έχει πέσει - εδώ και πολλά χρόνια - η ενημέρωση στην χώρας μας...
Το βίντεο με τον Σόμπολο θα μπορούσε να είναι τυχαίο....
Σαν σήμερα, δέκα χρόνια πριν, περνούσα για πρώτη φορά την πύλη του 604 ΤΠ στο Κιλκίς. Από μια βολή που κάναμε εκείνες τις πρώτες μέρες είναι και η παραπάνω φωτογραφία, μια από τις λίγες που έχω από την δεκαεξάμηνη θητεία μου.
Από τον Στρατό δεν έχω παράπονο. Στους δεκαέξι μήνες που πέρασα στα χακι, ή μάλλον στις φόρμες παραλλαγής, από τον Μάρτη του 2001 μέχρι και τον Ιούλη του 2002, πήρα το μερίδιο μου από αγγαρείες, καβάτζες, πλάκες, χωσίματα, φιδιάσματα και ότι άλλο περιγράφει με λογοτεχνική διάθεση η στρατιωτική ορολογία και η φανταρίστικη αργκό.
Πριν μπω θεωρούσα ότι είχα δει κάποια πράγματα και είχα περάσει από καταστάσεις δύσκολες κτλ. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο κοινωνικό χωνευτήρι του Πεζικού όχι μόνο βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι, μυρίζεις και τα χνώτα τους όπως είχα γράψει και παλιότερα..
Όπως και να έχει το πράγμα, δέκα χρόνια μετά, έχοντας ξεχάσει το 70% της καθημερινότητας του στρατού και με το υπόλοιπο 30% στο μυαλό, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μήνες ήταν η τελευταία "ανέμελη περιπέτεια"! Το τελευταίο οχυρό μιας σχεδόν παιδικής αθωότητας, ενός κόσμου όπου το άγχος της καθημερινότητας είναι μια άγνωστη λέξη και η ισοπεδωτική λογική της ομοιόμορφης στολής φέρνει κοντά "λαό και Κολωνάκι".
Παραμένει βέβαια μια "ανέμελη περιπέτεια", μια προσωπική, ατομική και χρεωμένη με 108 βέρσιον της "Λούφας και Παραλλαγής". Αρκεί η ιστορία να μην σε μπλέξει σε καμιά ...σοβαρή περιπέτεια όπως τα Ίμια το '96 ή ακόμη χειρότερα η Κυπριακή Τραγωδία το '74. Γιατί σε κάποια στιγμή όταν είσαι φαντάρος καταλαβαίνεις ότι εκείνοι οι τρελοί που γύρισαν από την Κύπρο ήταν -αν και παλιοσειρές - "συνάδερφοι".
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Όταν πεθαίνει η μητέρα τους, δύο δίδυμα ανακαλύπτουν ότι ο άγνωστος πατέρας τους ζει και ότι έχουν έναν χαμένο αδερφό που η μητέρα τους άφησε στην σπαρασόμενη από πόλεμο πατρίδα της στην Μέση Ανατολή, λίγο πριν αποδράσει για τον Καναδά όπου μεγάλωσε τα παιδιά της μακρυά από την φρίκη που έζησε. Μια τραγωδία που εξελίσσεται σε μια φανταστική χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν κατονομάζεται αλλά όμως έχει τρομερές ομοιότητες με τον Λίβανο.
Μια σοκαριστική ταινία με στοιχεία αρχαιοελληνικης τραγωδίας που σε βομβαρδίζει με πίκρες και σκληρές σκηνές είναι η ταινία που είδα χθες και ακόμη δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου. Την συνιστώ ανεπιφύλακτα.....
Οι εκδηλώσεις οργής κατά πολιτικών τείνουν να γίνουν κάτι το συνηθισμένο στην χρεοκοπημένη χώρα που βρισκόμαστε. Οι εκδηλώσεις οργής κατά του ευτραφούς και ιταμού αντιπροέδρου της κυβέρνησης νομίζω είναι ένα must!
Ο Πάγκαλος πληρώνει την νύφη κυρίως λόγω της φράσης "μαζί τα φάγαμε". Αν υποθέσουμε ότι όλοι μαζί τα φάγαμε, τότε είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι έχουν μεγαλύτερο ειδικό... βάρος από εμάς τους υπόλοιπους και επομένως είναι λογικό να σου ζητάν το λογαριασμό και να δέχεσαι γιαούρτια ή απλές φωνές - έστω και από παιδάκια των Βορείων Προαστίων που σπουδάζουν στο Παρίσι με τα λεφτά του μπαμπακα και παίζουν τους αριστερούς στα μπιστρο. Αν από την άλλη, υποθέσουμε ότι δεν τα φάγαμε μαζί, είναι κάτι περισσότερο από προφανές το γιατί την πληρώνει και πάλι ο Πάγκαλος.
Η προσωπική μου όμως γνώμη είναι ότι ο Πάγκαλος όταν έλεγε "μαζί τα φάγαμε", έλεγε αλήθειες. Απλά πρέπει να διευκρινίσουμε όμως δύο πολυ μικρές και βασικές λεπτομέρειες.
Πρώτα από όλα δεν τα έφαγε μόνος του αλλά μαζί με τον συρφετό που έγλυφε και ξημεροβραδιαζόταν στα πολιτικά γραφεία ζητώντας ένα ρουσφέτι, ζητώντας να καταστρατηγηθεί το ΑΣΕΠ από ένα σημείο και μετά. Ένα συρφετό που η λέξη αξιοκρατία σημαίνει να τακτοποιηθώ εγώ και από εκεί και μετά να ισχύσει. Έναν συρφετό που η πραγματική αλλά κυρίως η πνευματική του φτώχεια - που αργότερα συνοδεύτηκε από συμπλέγματα κατωτερότητας που πυροδότησε ο εύκολος νεοπλουτισμός - είναι η κύρια και μόνη αιτία για την ποιότητα των πολιτικών αλλά και της πολιτικής με την οποία κυβερνήθηκε η χώρα. Οι πολιτικοί σαν τον Πάγκαλο, θρασύδειλοι και αριβίστες, μοιάζουν επικίνδυνα από τον "απλό κοσμάκη" του Λαζόπουλου. Μοιάζουν επικίνδυνα γιατί αφενός ο "απλός κοσμάκης " τους ψηφίζει και αφετέρου ο "απλός κοσμάκης" γίνεται άπληστος, ιταμός και εγωιστής όταν και όσο του επιτρέπουν οι περιστάσεις. Δεν ζούσαμε υπο κατοχή όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Τους πολιτικούς τους γουστάραμε όταν "μας" πετούσαν έναν ξεροκόμματο διορισμού και τους εκλέγαμε. Απλά και ξάστερα.
Η δεύτερη λεπτομέρεια είναι ακόμη πιο απλή. Ο Πάγκαλος θα ήταν "μεγάλος μάγκας" αν αυτά τα έλεγε στη δεκαετία του 1980 ή ακόμα και του 1990 άντε και το 2000. Τότε δεν τα έλεγε. Τώρα είναι απλά ένας "μετά Χριστόν προφήτης" που βλέπει συνωμοσίες του ΣΥΡΙΖΑ παντού.
Κύριε Πάγκαλε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει 80%. Η οργή κατά των πολιτικών όμως έχει φτάσει σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα και το "λάδι στη φωτιά" δεν βοηθάει.
Χθες το βράδυ τελείωσε ουσιαστικά -όχι τυπικά, ακόμη τουλάχιστον - μια εποχή που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2007 με κεντρικό σύνθημα "Ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα". Αυτή η εποχή σφραγίστηκε από έναν πρόεδρο, έναν αντιπρόεδρο-τεχνικό διευθυντή και έναν προπονητή. Με τον πρώτο βιτρίνα και τους δύο υπόλοιπους "αρχιτέκτονες" χτίστηκε μια ομάδα που μας ξαναθύμησε πράγματα που στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ είχαμε να δούμε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Την προηγούμενη άνοιξη ο προπονητής εισηγήθηκε ανανέωση αλλά επειδή μπακίρι δεν έπαιζε η ανανέωση δεν έγινε στην ομάδα αλλά στα συμβόλαιο καλών μεν "ηλικιωμένων" δε παικτών. Έτσι αυτός αποχώρησε. Ο αντιπρόεδρος - τεχνικός διευθυντής τότε έκανε ένα μεγάλο λάθος στην αναζήτηση προπονητή. Ο πρόεδρος το διόρθωσε με ένα άλλο λάθος και ο αντιπρόεδρος - τεχνικός διευθυντής παραιτήθηκε μιας και το γυαλί μεταξύ τους είχε σπάσει για τα καλά αν και είχε ραγίσει από τα Χριστούγεννα του 2009.
Έτσι στον ΠΑΟΚ φέτος έμεινε ο πρόεδρος, ο βοηθός του Δερμιτζάκη και ο αυτόματος πιλότος της ομάδας. Η ομάδα έκανε μια εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία, μια πορεία που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που κάναν τους παίκτες να υπερβάλλουν εαυτούς στα ματς της Ευρώπης. Ήταν η μόνη διέξοδος προβολής και απόδρασης από ένα χρεωκοπήμενο πρωτάθλημα μιας χρεωκοπημένης χώρας, ένας λόγος που ίσχυσε και για τον συμπολίτη Άρη.
Και αν στην Ευρώπη τα πήγαμε εξαιρετικά, στο πρωτάθλημα θυμηθήκαμε τις "σαρδέλες". Πολλές ήττες εντός έδρας, λίγες αναλαμπές - όπως με τον Ολυμπιακό προχθές - αλλά στο τέλος της ημέρας είσαι πολύ πίσω από την κορυφή που - υποτίθεται - ήταν ο στόχος σου..
Και όλα αυτά τα καταπίναμε μιας και υπήρχε η καλή πορεία στο κύπελλο. Καλή πορεία μέχρι χθες δηλαδή. Στο πιο κρίσιμο ματς πριν τον τελικό, ο καλύτερος μας παίκτης με διαφορά ήταν ο Τσιρίλο.. Η ομάδα στέρεψε από δυνάμεις, ο αυτόματος πιλότος/χάβος σταμάτησε να βγάζει λαγούς από τα καπέλα και η ομάδα γνώρισε την δίκαιη ήττα από την ψυχωμένη ΑΕΚ.
Μια Ψυχωμένη ΑΕΚ που της χρωστάμε μεγάλη χάρη μιας και κατέβηκε με τον Μάνταλο να σφυρίξει την λήξη του αγώνα και να γλυτώσουμε μεγάλη τιμωρία μιας και 100 μαλάκες αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα δικά τους σχέδια για την διαχείριση της ομάδας και να θυμίσουν σε εμάς τους υπόλοιπους λίγο από καταστάσεις από τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1990 ( Παρι Σαν Ζερμαν)..
Μην ξανακούσω κανέναν μαλάκα να λέει "Λευτεριά στους Οπαδούς"!
Έτσι τελείωσε μια εποχή για τον ΠΑΟΚ. Παρά την πίκρα που νιώθω για το χθεσινό και την αγανάκτηση για τους μαλάκες που πετούσαν τους πυρσούς πάνω στο Σάχα για να μπουκάρουν στο τέλο, νομίζω ότι ήταν μια καλή εποχή για την ομάδα. Ελπίζω η ομάδα να ανασυγκροτηθεί την επόμενη χρονιά. Βέβαια θέλει μεγάλη προσπάθεια και μόνο ο κόσμος μπορεί να την κρατήσει. Ο κόσμος τώρα είναι κουρασμένος. Νομίζω ότι καλό θα ήταν να βρεθεί ένας νέος Ζαγοράκης, να δώσει άλλα και να υλοποιήσει ένα νέο όραμα για την ομάδα. Βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα..
