Έθνος και ΛΑ.Ο.Σ.

Μετά από 8 χρόνια που ασχολούμαι με τον κύριο, 

είπα να μαζέψω αυτά που βρήκα σε ένα βιβλίο που

μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις επίκεντρο. 

Ελπίζω να είναι καλοτάξιδο!

Ελπίζω να είναι παρωδία...

 

Ένα διαφορετικό, εξαιρετικά επίκαιρο μυθιστόρημα, που προκαλεί τον αναγνώστη να συλλογιστεί τον σκοπό του δικού του ταξιδιού, ακόμη και διαφωνώντας μαζί του. Έχει φόντο μια ταινία-υπερπαραγωγή, μ' ένα σενάριο εκπληκτικό, που έχει τη δύναμη ν' αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η ανθρωπότητα, ή μάλλον τον τρόπο που της επιβάλλουν να σκέφτεται...

Ο σκηνοθέτης Στέφανος Ανεμογιάννης επιλέγεται από μία μυστηριώδη οργάνωση για να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία. Ενώ η ανάγνωση του σεναρίου τον αφήνει έκπληκτο και είναι γι' αυτόν μια μεγάλη πρόκληση, ο ίδιος βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του και είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Ταυτόχρονα και απροσδόκητα, εμφανίζεται μπροστά του η Αθηνά, μια καινοτόμος ψυχολόγος που χρησιμοποιεί τεχνικές της ψυχολογίας για να δημιουργήσει μια σταθερή γέφυρα, η οποία θα βοηθήσει τον Στέφανο να περάσει από το ενοχικό του παρελθόν σ' ένα ισορροπημένο παρόν με το πρόσωπο στραμμένο στο φωτεινό μέλλον.

Σαν άλλη Αριάδνη θα του δώσει τον μίτο για να βγει από τον προσωπικό του λαβύρινθο.

Ο Στέφανος την ερωτεύεται με πάθος και βιώνει αυτό που λέγεται "μεγάλη αγάπη", ανασυντάσσει τις δυνάμεις του για να κατορθώσει να φέρει εις πέρας το έργο του.

Όμως το σενάριο της ταινίας απέχει ελάχιστα από την πραγματικότητα. Δύο τεράστιες δυνάμεις γιγαντώνονται και συγκρούονται, το καλό και το κακό, και ο κίνδυνος παραμονεύει στην Κρήτη, το νησί του Λαβυρίνθου.

Ποιοι επιβάλλουν στους ανθρώπους να βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στον Λαβύρινθο;

Και ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν την έξοδο, την ΚΑΘΕΤΗ ΕΞΟΔΟ;

.......................................

Δεν νομίζω να έχω διαβάσει πιο δήθεν, πιο ψεύτικη και πιο βαρύγδουπη σύνοψη σε οπισθόφυλλο βιβλίου..

Αγαπητέ Πασχάλη ελπίζω να έγραψες μια παρωδία, διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιος αγοράζει τα βιβλία σου. Τουλάχιστο ποιος αγοράζει δύο από τα βιβλία σου γιατί για να σου πω την αλήθεια έκανα το λάθος και πήρα αυτό όταν το βρήκα σε 70% έκπτωση ( στα 5 ευρώ). Διαβάζοντας το πραγματικά για πρώτη φορά στην ζωή μου έψαχνα να βρω μολύβι για να σημειώσω τους πιο κλισαρισμένους,  εντελώς φεικ και πομπώδης διαλόγους που έχω διαβάσει σε νεοελληνικό μυθιστόρημα.. . 

Τουλάχιστον είπα διαβάζοντας την παραπάνω σύνοψη να μιλήσω ειλικρινά...

Βαϊμάρη

"Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Το ερώτημα παραμένει: Η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ήταν αναπόφευκτη; "

Από το οπισθόφυλλο αυτού του βιβλίου.... 

Μήπως τελικά ή ιστορία επαναλαμβάνεται - έστω και ως κωμωδία - και ζούμε έναν ιδιότυπο Μεσοπόλεμο? Ανάλογες σκέψεις μου προκάλεσε και ένα ακόμα βιβλίο... "Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου"...  του Mazower. 

Μόνο ο χρόνος θα δείξει...

 

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

Τοι μεγάλο ΝΑΙ ή το Μεγάλο ΌΧΙ λοιπόν.... 
Το μεγάλο Ρίσκο πάντως δεν σταματάει σίγουρα την πτώση της χώρας 
ίσως να την επιταχύνει ...
Από την άλλη νομίζω ότι πολλές "μάσκες" θα πέσουν..
..στις τελευταίες μέρες της Πομπηίας... 

Game of Thrones

Εννοείται ότι αυτό το καλοκαίρι διαβάζουμε το Dance of Dragons το τελευταίο μέρος του έπους του G.R.R. Martin που από το Πάσχα δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω. Σχεδόν 4800 σελίδες μετά την πρώτη, οι χαρακτήρες  είναι τόσο ρεαλιστικοί και κυνικοί που σε κερδίζουν με την μία. Μια περιπετειώδης σαπουνόπερα φαντασίας με δράκους και τέρατα αλλά με χαρακτήρες τόσο κυνικούς και πεινασμένους για σεξ. Τόσο ρεαλιστικοί και μανιακοί χαρακτήρες για εξουσία , όπως η σκύλα Cercei,  που κάνουν τους Βοργίες να φαντάζουν αθώες περιστερές. 

Επίσης εννοείται ότι η τηλεοπτική μεταφορά του HBO είναι απίθανη! Προτείνεται πάραυτα!

Είπαμε....

Winter is coming....

Γράμμα σε ένα Ποιητή: Ν. Καβαδίας

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε

Ένα ποίημα για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης...

Η Σατραπεία

Κ.Π. Καβάφη

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Τώρα τι λες...

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ.

Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.

Το θέμα είναι τώρα τι λες

36 χρόνια μετά

Μετά την ταραγμένη δεκαετία του 1940 η μεγαλύτερη καμπή της ελληνικής ιστορίας είναι η επταετία της Χούντας με αποκορύφωμα την 17η Νοέμβρη του 1973. Πάντα είχα μια περιέργεια για το πως πραγματικά ήταν αυτές οι εποχές. Όπως και πάντα είχα την υπόνοια ότι η γενική αίσθηση που υπάρχει τώρα για αυτές τις εποχές, αίσθηση απόλυτης ωραιοποίησης ή το αντίθετο, δεν είναι αρκετή για να δώσει την πραγματικότητα μιας εποχής που απλοί καθημερινοί άνθρωποι γράψαν ιστορία με την συμμετοχή τους ή με την ανοχή τους σε πολιτικές διαδικασίες.

Καμιά φορά στα βιβλία βρίσκω κάποια σημάδια που πραγματικά με πείθουν ότι αποτελούν μέρος της ιστορικής πραγματικότητας και ας είναι έργα μιας κάποιας μυθοπλασίας. Ένα τέτοιο βιβλίο διάβασα το καλοκαίρι. Είχε τίτλο "η αρχαία σκουριά" και το έγραψε η Μάρω Δούκα. Αν και δεν μπορώ να σας παραθέσω εδώ αποσπάσματα για πολλούς και διάφορους λόγους, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αυτό που μπορώ να παραθέσω εδώ σαν ελάχιστο φόρο τιμής είναι τρία ποιήματα του μεγάλου Σαλονικιού ποιητή του Μανόλη Αναγνωστάκη, όπως είχα κάνει και πέρσι. Έτσι μπας και μας βάλουν σε σκέψεις για την δικτατορία αλλά και τους αγώνες του μέσου άνθρωπου, του καθημερινού.....

Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!

Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών

Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.

Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από

τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.

Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε

Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,

Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε

Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες

Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα

οι ίδιοι στα παιδιά τους

Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα

Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών

των παιδιών τους.

Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται

η Τράπεζα Συναλλαγών

- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-

Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως

-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής

Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,

τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.

Επιτύμβιον

Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Νέοι της Σιδώνος, 1970

Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο

Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,

Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια

γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.

Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας

Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,

Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο

για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια,

Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,

Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.

Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή

Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας

Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου

Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω

Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,

Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.

(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

Το ρίχνω στον πολιτισμό....

Μετά από ένα εξίσου απογοητευτικό παιχνίδι της ομάδας μου με το προηγούμενο και μάλιστα με εμφάνιση αντάξια σαρδέλας, λέω καλύτερα να σας πω για το πως το έριξα στον πολιτισμό το σουκου που πέρασε...


Πρώτη στάση το βιβλίο!!! Διάβασα ένα καταπληκτικό - και εξίσου καταθλιπτικό - βιβλίο με τίτλο The Road από τον Cormac MacCarthy, τον συγγραφέα του "καμιά πατρίδα για τους μελοθάνατους". Και αυτό το βιβλίο του Μακάρθυ γίνεται ταινία και νομίζω θα προβληθεί κάποια στιγμή το Νοέμβριο. Η ιστορία έχει ως εξής: ένας πατέρας με τον γιό του μετά από μια ανείπωτη και τρομερή καταστροφή, διασχίζουν την ερηπωμένη Αμερική, προκειμένου να φτάσουν στην θάλασσα για να έχουν πιθανότητες να επιβιώσουν από τον - ίσως πυρηνικό- χειμώνα. Το διάβασα μέσα σε δύο βράδια. Τρομερά υποβλητικό γραμμένο σχεδόν μονοκοπανιά!!! Περιμένω με ανυπομονησία την ταινία!



Δεύτερη στάση μια ταινία- και αυτή από βιβλίο! Το κορίτσι με το τατουάζ. Μια ταινία από τον παγωμένο Σουηδικό Βορρά, βασισμένη στο μπεστ σέλλερ που γοήτευσε όλη την Ευρώπη! Ένας δημοσιογράφος καλείται από έναν μεγιστάνα να διερευνήσει την περίεργη εξαφάνιση της ανιψιάς του που έγινε πριν από 40 χρόνια. Η μόνη του βοήθεια είναι ένα περίεργο κορίτσι με ενά τεράστιο τατουάζ δράκου! Ναζί, σήριαλ κίλερ και η κλασική σκανδιναβική αιμομιξία! Καλή ταινία που μπορεί να έχει κλισέ αλλά δεν σε χαλάνε καισε κρατάει με το σασπένς αλλά και με την πανέμορφη αν και παγωμένη εικόνα της σουηδικής εξοχής! Πολύ καλύτερο από κάτι παπαριές του στυλ "Κώδικας Ντα Βιντσι" με μεγάλα ονόματα! Εννοείται ότι με το που είδα την ταινία έτρεξα στο άμαζον να πάρω την τριλογία!!!!!

Επίσης δεν ξέρω αν το πήρατε πρέφα αλλά αυτό το σαββατοκύριακό ήταν οι Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς και ως εκ τούτου η είσοδος στα Μουσέια ήταν δωρεάν! Γιαυτό και είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και σήμερα πήγαμε στο Τελλόγλειο για την έκθεση του Μιρό αλλά και στο Βυζαντινό, ένα από τα καλύτερα μουσεία της Ελλάδας! Θα μου πεις "η είσοδος είναι το πρόβλημα και δεν πάμε στα Μουσεία?!" και θα έχεις δίκαιο! Για αυτό και λέω να κάποια επόμενη Κυριακή να επισκεφτώ και το μουσείο του Λευκού Πύργου για το οποίο άκουσα πολύ καλά λόγια!

Τελευταία στάση ή μουσική! Άκουσα το νέο άλμπουμ των Muse με τίτλο Resistance! Άπαιχτο και ολόφρεσκό! Με το πρώτο σίνγκλ - ονόματι Uprising- σας εύχομαι καλή εβδομάδα!!

To boldly go where no man has gone before..

Σαν σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πιο διάσημο βήμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Από την στιγμή όπου ο Αρμοστρονγκ διέσχισε το ένα μέτρο και 20 εκατοστά που χώριζαν το τελευταίο σκαλί της σεληνακάτου από το σεληνιακό έδαφος.

Τότε μαζί με τον Ολντριν και τον Κόλινς - που ίσως λίγοι θυμούνται αφού έμενε στο διαστημόπλοιο να κρατά αναμμένη την μηχανή- πέρασαν στο μύθο. Έγιναν τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα που αφήσανε πίσω τους την γη και φτάσανε σε έναν άλλο τεράστιο βράχο, έστω και αν αυτός ο βράχος με τα δεδομένα της απεραντοσύνης του διαστήματος είναι κολλητά στον δικό μας!

Αυτή ήταν η πρώτη -πετυχημένη- ανθρώπινη προσπάθεια να αφήσουμε πίσω το υπέροχο γαλάζιο νησί που κατοικούμε και να εξερευνήσουμε τον τεράστιο παγωμένο αδειανό ωκεανό που ονομάζουμε διάστημα, μια μικρή αρχή για να γίνει πραγματικότητα ίσως το μεγαλύτερο όνειρο, το ταξίδι στα άστρα.

Ένα όνειρο που πρώτος ο Λουκιανός με την "Αληθινή Ιστορία" θα το κατέγραφε πριν 2.000 χρόνια. Το έργο αυτό θα το συνέχιζαν ο Ιούλιος Βέρν , ο H. G. Wells, O Arthur Clarke, o Isaac Asimov, o Stanislaw Lem, Ο Philip K. Dick και πολλοί άλλοι.


Ένα όνειρο που συνεπήρε τους περισσότερους απο την γενιά μου καμιά 20ριά χρόνια πριν, καθώς παρακολουθήσαμε -στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη δεν έχει σημασία- το Star Wars ή το Star Trek. Ταινίες με απόκοσμες εικόνες που μπορεί να ήταν από τις ερήμους της Τυνησίας ή τις πυραμίδες του Μεξικό, αλλά ήθελες να σε πείσουν ότι ήταν από τον μακρινό Ταουιν ή τον Γιάβιν 4.


To boldly go where no man has gone before. Αυτή ήταν η αποστολή του Star Trek. Κάποιοι πρωτοπόροι όπως ο Yuri Gagarin, η Βαλεντίνα Τερέσκοβα,, ο 77χρόνος Γερουσιαστής Τζον Γκλεν και η παρέα του Απόλλων 11, μπορούν να αναφέρουν "αποστολή εξετελέσθη".

Stranger than fiction...

Σήμερα που επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα της νέας γρίπης στην Ελλάδα (ξανα)θυμήθηκα τον Σταύρο που μου έδωσε πάσα κάνοντας μια νύξη για ένα βιβλίο του Κίνγκ, το Stand (ελληνιστί "το Κοράκι").

Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν, μια πανίσχυρη γρίπη κάνει την εμφάνισή της στην Αμερική. Γεννιέται μέσα στα "παράνομα" εργαστήρια βιολογικών όπλων του Αμερικάνικού Στρατού και μετά από μια σειρά συμπτώσεων και ανθρωπίνων (?) λαθών ξεφεύγει από τον έλεγχο για να απλώσει τα .. στελέχη της σε όλη την Αμερική. Σε μια βδομάδα οι νεκροί ξεπερνάν το εκατομμύριο. Λίγο αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παύουν να υπάρχουν αφού το 99,4 % του πληθυσμού τους έχει σωριαστεί στους δρόμους. Μια δυστοπική κοινωνία ξημερώνει για τους τυχερούς άτυχους που είναι ακόμα ζωντανοί.....

Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου διάβαζα τις προάλλες ότι ξεπέρασαν τις 5.000 παγκοσμίως τα κρούσματα του νέου ιού. Στις 13 Μαϊου λοιπόν τα κρούσματα της γρίπης των χοίρων, όπως δεν θέλουν να την λέν οι Αμερικάνοι παραγωγοί κρέατος, έφτασαν τα 5.251. Στην αρχή βέβαια ο αριθμός σε σοκάρει! Σε δεύτερο χρόνο όμως σκέφτεσαι ότι αν ο πληθυσμός της Γης είναι 6 δισεκατομμύρια τότε λέμε για έναν στο εκατομμύριο να έχει προσβληθεί. Να έχουν προσβληθεί λέμε γιατί οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι από γρίπη είναι ακόμα σε διψήφιο νούμερο και στατιστικά ακόμα και οι γλάστρες είναι πιο θανατηφόρες. Βρε μπας και υπερβάλουν!

Ποιος ξέρει... Νομίζω ότι αυτοί που θα μπορούσαν σίγουρα να μου απαντήσουν ότι "ποτέ δεν ξέρεις" είναι οι γιατροί που το 1969 σε ένα νοσοκομείο του Σαιντ Λουις περιέθαλψαν ένα 15χρονο, που θα έμενε στην ιστορία σαν Robert R., που είχε από το 1966 κάτι πολύ περίεργα συμπτώματα που κανείς δεν είχε δει μέχρι τότε. Στις 16 Μαϊου του 1969 όταν και πέθανε ήταν ένα καταγεγραμμένο κρούσμα μιας άγνωστης ασθένειας. Ένα από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρουσματα μιας αρρώστειας που μόλις στην δεκαετία του 1980 θα αποκτούσε όνομα. Τον Robert R. θα τον ακολουθήσουν άλλα 25 εκκατομύρια που μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι το AIDS έχει σκοτώσει.

Ποτέ δεν ξέρεις και μάλλον.. μερικές φορές ή σχεδόν πάντα η ζωή είναι stranger than fiction και σίγουρα larger than TV..

"Φοβάμαι": Αφιερωμένο στα παιδιά του Νοέμβρη του 1973

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

"Δώστε τη χούντα στο λαό".

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλείναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και "απόψεις".

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Το παραπάνω ποίημα το δημοσίευσε στην Αυγή ο Μ. Αναγνωστάκης το 1983, σαν φόρο τιμής για τα δέκα χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου. 25 χρόνια μετά διαβάζοντας το -πάλι στην Αυγή- παραμένει επίκαιρο και καυστικό.

Τιμής ένεκεν

Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά 68 χρόνια πριν.....

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων,
λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά,
για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.

'Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε
ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρα ως Τεπελένι.
Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια,
κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά.
Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά
τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου
ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει,
να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε:
στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.
Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί.
Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές,
εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.
Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.
Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα,
μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί,
μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.
Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα
και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές,
όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό,
κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο.
Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε,
και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε
μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αερόπλανα.
Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του,
στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Ήθελα να βάλω ένα βιντεάκι με την υπέροχη φωνή του Κατράκη να το απαγγέλει αλλά δυστυχώς το κατεβάσαν για copyright. Ας αρκεστώ στην μουσική του Μίκη. Όποιος θέλει να το διαβάσει ολόκληρο ας το βρει εδώ.

Blog meme...

Μετά από πρόσκληση της Boutsoukas, και έτσι για να ξεφύγουμε λίγο πριν το ντέρμπι, συμμετέχω σε νέο μπλογκεροπαίχνιδο λογοτεχνικής φύσης, αυτή την φορά. The game is as follows....

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Λοιπον......Αυτήν την περίοδο θα βρείς στο κομοδίνο μου το βιβλίο του James Ellroy, The Cold Six Thousand, (arrow books, αγορασμένο από amazon). Ένα πολύ σκληρό νουαρ μυθιστόρημα που αποτελεί την συνέχεια του American Tabloid το οποίο και προτείνω ανεπιφύλακτα!

Ο Ellroy που μας έχει δώσει το Λος Αντζελες εμπιστευτικό και την Μαύρη Ντάλια, μιλάει με μικρές κοφτές προτάσεις που είναι τόσο σκληρές όσο και οι σφαίρες που εκτοξέυονται από τον κόσμο που περιγράφει. Ενας απίστευτα κυνικός κόσμος γεμάτος από ιστορικά προσώπα όπως ο Τζον και ο Μπομπυ Κένεντι, ο Εντγκαρ Χούβερ, η Μονροε και άλλοι πολλοι τα οποία και αναλώνονται σε ένα παιχνίδι εξουσίας που ξεκινά με την αναρίχηση του JFK στο προεδρικό αξίωμα και τελειώνει με τον φόνο του αδερφού του και τον φόνο του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Στην δεκαετία του 1960 η Αμερική χάνει την παρθενιά της και πουλάει την αθωότητα της. Ή μήπως δεν είναι έτσι? Μήπως πάντα όλα ήταν και θα είναι βρώμικα?

Αυτό που πραγματικά σε κρατάει, είναι ότι ο Εllroy σε πείθει ότι αυτά που σου λέει είναι η αλήθεια και όχι κάποιο pulp fiction της πεντάρας....Τα συνιστώ όπωσδήποτε!!!

Επομένως στην σελίδα 123 διαβάζουμε...

"...I do not want to see a big fucking influx of junkie burglars, junkie heist guys, and junkies rape-os".
Santo shook his head. "Vegas is the Queen of the West, you don't soil a place like that on purpose."


Ζητώ από τους Kat, Κυριο, Δανάη, Hades και Maria_pin να κάνουν το ίδιο! Σας καληνυχτίζω και σας έυχομαι να έχεται ένα υπέροχο Σαββατοκύριακό με το τραγουδι του John Fogerty τραγουδιστή των Creedence Clearwater Revival , "the old man down the road".
Και με την νίκη για μας!

Ποίηση και άλλα δαιμόνια...

Μετά από πρόσκληση του Zaphod λέω να ανεβάσω το επίπεδο μου και να γράψω για τα αγαπημένα μου ποιήματα! Σαν ένα παιδί που γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σε μια αριστερή οικογένεια, μεγάλωσα με Θεοδωράκη. Έτσι τα ποιήματα του Ρίτσου και του Ελύτη είναι απο τα αγαπημένα μου. Ειδικά όμως το άξιον εστί του δευτέρου να το απαγγέλλει ο Κατράκης -αυτή η μορφή βγαλμένη μέσα απο βυζαντινές εικόνες με την μπάσα επιβλητική αυτοκρατορική φωνή- είναι κάτι που μ' αγγίζει ακόμα και τώρα. Μάλιστα πριν από λίγες μέρες είχα διαβάσει το αντίστοιχο πόστ του adaeus και βρήκα το παρακάτω βιντεάκι στο youtube σστο οποίο την απαγγελία του Κατράκη ακολουθεί το "ένα το χελιδόνι".



Ένας ακόμα ποιητής που με ταξίδεψε και τον αγάπησα πολύ είναι και ο Νίκος Καββαδίας. Αυτές οι εξωτικές εικόνες της Θάλασσας, μελοποιημένες από τον Θάνο Μικρούτσικο μου κράτησαν πολλές ώρες συντροφιά από τις τάξεις του Λυκείου στη Βέροια μέχρι τις φοιτητικές παρέες στα στέκια της Θεσσαλονίκης ή σε ένα δωμάτιο μιας εστίας στο Southampton. Ήταν και το φιλαράκι μου που του είχε κολήσει να γίνει μηχανικός στα καράβια και ο Καββαδίας ήρθε και έδεσε!

Το πιο αγαπημένο μου όμως είναι η Θεσσαλονίκη. Το σιγοτραγουδώ κάθε φορά που γυρίζω νύχτα και την αντικρύζω να κοιμάται κάτω από τα κόκκινα της φώτα.


Αυτοί όμως οι ποιητές με βρήκαν μέσα από τα τραγούδια. Ένας που με κέρδισε μόνος του, με τις εικόνες και την περίφημη ειρωνεία του είναι ο Καβάφης. Είναι ο μόνος ποιητής που έχω βιβλίο του στην βιβλιοθήκη μου από το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Και κάποια βράδια σαν και αυτό διαβάζω κανένα. Και μου αρέσει όταν πλάθει αυτές τις "ιστορικές" του εικόνες με τον Αντώνιο και την Αλεξάνδρεια που φεύγει ή με την Ιθάκη που πάντα κυνηγάμε. Η ακόμα όταν ξεδιπλώνει την ειρωνεία του στον Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης. Αλλά αυτό που κράτησα για το τέλος πιστεύω ότι είναι το καλύτερο του.

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Με την σειρά μου να καλέσω τους
Dark Maiden
geokalp
MikroAnalogo
desa
freecat
DonMits
Cybergoulion
PAVLOS
Jordan
να παρουσιάσουν τα δικά τους αγαπημένα!

King of Fear..

Δεν έχω πάει στα σκοτεινά δάση του Maine. Και για να πω την αλήθεια δεν νομίζω να πάω ποτέ. Από την άλλη έχω ταξιδέψει αρκετές φορές εκεί. Στο Μπάνγκορ ή στο Πόρτσμουθ δεν έμενα πολύ αφού ο τελικός μου προορισμός ήταν μικρές πόλεις όπως το Castle Rock, το Derry και το Salem's Lot. Πόλεις που φαινομενικά υπάρχουν από άκρη σε άκρη της αμερικανικής επικράτειας. Φαινομενικά. Πόλεις που βουλιάζουν σε μια νωχελική καθημερινότητα. Φαινομενικά πάντα. Γιατί κάτω από αυτήν την κρούστα της νόρμας αυτές οι πόλεις είναι διαφορετικές, πολύ διαφορετικές. Και αυτό γιατί είναι φτιαγμένες από το μυαλό του Stephen King για να φιλοξενήσουν πολλούς από τους προσωρινούς κάτοικους αυτού του πλανήτη για μερικά βράδια.

Μέσα από αυτήν την απλή αμερικάνικη ρουτίνα της μικρής απομονωμένης πόλης, με το ένα και μοναδικό νταίνερ, όπου η γηραιή βιβλιοθηκάριος ξέρει σχεδόν όλους τους κατοίκους και ο σερίφης ασχολείται με τον μοναδικό μεθύστακα της πόλης, ξεπετάγονται από το πουθενα απίστευτα γοτθικά μυστήρια που συνεχίζουν παραδόσεις σκοτεινές του Πόε και του Λαβκραφτ. Μυστήρια της σκοτεινής γης που είναι έτοιμα να διαστρεβλώσουν την καθημερινότητα και να την οδηγήσουν αβίαστα προς όλους τους ανυποψίαστους μικροαστούς που παίρνουν στα σοβαρά μικροπροβλήματα όπως η υποθήκη του σπιτιού και οι δόσεις του αυτοκινήτου.

Αυτή η τάξη είναι ο κόσμος του Κίνγκ. Απλοί άνθρωποι που δουλεύουν για να ζήσουν. Παλαίμαχοι του Βιετναμ, καθηγητές αγγλικών που συνήθως είναι άνεργοι, ποπ σταρ του ενός τραγουδιού που η κόκα τους πρόλαβε στην γωνία. Αυτούς διαλέγει ο συγγραφέας για να τους δώσει τον ρόλο του Σίσυφου και να τους ταλαιπωρήσει για να βγάλει από μέσα τους τον αρχετυπικό ήρωα της άγριας Δύσης, τον πιστολέρο - gunslinger επί το αμερικάνικο - που θα αντιμετωπίσει το απόλυτο κακό που πήρε προσωρινά μια γνώριμη μορφή. Μια γνώριμη μορφή κάτι φαινομενικά αθώου όπως ενος κλόουν ή μιας κατακόκκινης Κάντιλακ που σημαίνει τον μεγαλύτερο εφιάλτη σε αυτό το διαστραμμένο παράλληλο σύμπαν όπου μεταφέρομαι μέσα από τα βιβλία του. Και όπως ο Γκάρυ Κούπερ στο High Noon, ο καλός καουμπόι θα είναι μόνος του στην τελική αναμέτρηση, το showdown. Φαινομενικά. Γιατί σε αυτό τον κόσμο πλάι στο απόλυτο κακό, υπάρχει και μια περίεργη δύναμη που αν και αόρατη στην αρχή δίνει την δύναμη στον ήρωα για να έρθει η τελική λύτρωση. Φαινομενικά πάντα....

Πολλοί έχουν κατηγορήσει τον Stephen King για πνευματικό αντίστοιχο των Μακντόναλτς. Για μια μηχανή δολαρίων που ξεπετάει ένα βιβλίο 600 σελίδων το εξάμηνο! Μια φλέβα χρυσού που δεν έχει καμία σχέση με την λογοτεχνία.

Ίσως και να είναι έτσι. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Από την άλλη αυτό που ξέρω είναι πως με ένα βιβλίο του στο χέρι ταξίδεψα μακρυά πολλές νύχτες. Και για αυτό και μόνο, εγώ -αλλά και πολλοί άλλοι- τον ευγνωμονώ, αυτόν τον σύγχρονο Παραμυθά...

Γιούγκερμαν

Τον Βασίλι Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, κόμη του Ρότενμπούργκ, ίλαρχο των Κοζάκων του Τσάρου, νεόκοπο βιομήχανο και παντοτινό καθίκι τον γνώρισα όταν ήμουν 16 χρόνων. Για την ακρίβεια μου τον γνώρισε ο Γιώργος, που είχε την κακή συνήθεια -όπως και εγώ άλλωστε- να συχνάζει στην Δημοτική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, ειδικά κάτι βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια. Ο Βασίλι ή για τους φίλους απλά Βάσια ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που μπορούσε να σε αγοράσει και να σε πουλήσει αρκετές φορές στην διάρκεια μιας κουβέντας. Τετραπέρατος άνθρωπός που κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και μέσα σε μια πενταετία να μεγαλουργήσει στην χώρα μας όπου κάτω και από τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσογειακού ήλιου βρήκε πολλές κυρίες και δεσποινίδες του γούστου του.

Αυτό όμως που τον ξεχώριζε μόλις τον γνώριζες ήταν η δίψα που είχε για την ζωή και οτιδήποτε ποθούσε. Μια δίψα από την οποία όχι μόνο πήγαζε η αστείρευτη ενέργεια του αλλά και η δύναμη του. Αυτήν την δίψα έβλεπες να καθρεπτίζεται στα γαλανά του μάτια. Δυστυχώς όμως για αυτόν αυτή η ακόρεστη του μανία ήταν συνδυασμένη με ένα παντοτινά ανικανοποίητο πνεύμα. Το πνεύμα που σε όλη του την ζωή μόλις τρεις φορές κόντεψε να γευτεί την απόλυτη ηδονή και ευχαρίστηση που όμως και τις τρεις φορές οι θεοί του είχαν άλλα σχέδια, καθώς τον οδηγούσαν στο θάνατο. Γιατί όπως έλεγε και ο Καραμάνος, ο μόνος άνθρωπος που ίσως θα μπορούσαμε να τον πούμε φίλο του, "η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος ενώ η μοίρα των θεών είναι η λήθη". Για ένα περίεργο καπρίτσιο της ζωής και ο Καραμάνος είχε διαπεραστικά γαλάζια μάτια.

Γαλάζια μάτια σαν του Δημήτρη Ροδόπουλου, που βλέπεται στην φωτογραφία. Ή Μ. Καραγάτσης όπως ήταν το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο με το οποίο έγινε γνωστός. Μεγάλος Παραμυθάς που λέτε ο κ. Ροδόπουλος. Και ειδικά σε αυτό το βιβλίο πλάθει το πρώτο κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Μια πραγματικά χολυγουντιανή υπερπαραγωγή που σκαρφίστηκε το 1938 και ξετυλίγει την καταιγιστική του δράση από τις παγωμένες λίμνες του Τάμπερε στην Φιλανδία μέχρι την Τρούμπα του Πειραιά και από τις στέπες της Ουκρανίας όπου μαίνεται ο Ρωσικός εμφύλιος του 1921 μέχρι την Βουδαπέστη και την Βιέννη.

Ένα βιβλίο που παίζει να το έχω διαβάσει και πεντ' - έξη φορές! Φαντάζεστε λοιπόν την προσμονή που είχα όταν άκουσα ότι γυρίζεται σε τηλεοπτική σειρά, η οποία είναι μάλιστα και η πιο ακριβή ελληνική παραγωγή. Αυτή βέβαια δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια, αφού στην δεκαετία του 1970 ο "Γιούγκερμαν" ήταν μια απο τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές και η πρώτη που μετέφερε ένα κλασικό μυθιστόρημα. Δυστυχώς όμως δεν έχει μείνει καμία κόπια. Τότε ο Γιούγκερμαν ήταν ο Αλεξανδράκης, 30 χρόνια μετά ο Μαρκουλάκης πήρε την σκυτάλη.

Όταν είδα τα πρώτα επεισόδια, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα! Σίγα σιγά όμως η σειρά "έστρωσε", κάπως κύλησε. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι όσα λεφτά και να ρίξεις στην παραγωγή για γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγία Πετρούπολη δεν πιάνεις μία μπροστά στην αχαλίνωτη φαντασία αλλά και τον λόγο του Μ. Καραγάτση. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση και το πιο δύσκολο όταν καταπιάνεσαι με έργα που άντεχουν στο χρόνο σαν τον "Γιούγκερμαν".

Θα σας αφήσω με τα σκληρά λόγια του Βάσια στην μάνα του. Λόγια που φανερώνουν λίγο από το φροϋδικό του χαρακτήρα. Λόγια που το καλοκαίρι του 1992 υπογράμμιζα με μολύβι. Το 2007 απλά τα μαρκάρω bold.

"Την αγάπη την γεννάει ο πόνος. Για ποιον πόνεσες; Ποιος σε πόνεσε; Ήταν ο πρώτος. Πόνεσες σαν τον έπιασες στα σπλάχνα σου, πόνεσες όταν τον γέννησες στον κόσμο, πόνεσες την ώρα που φεύγοντας σου είπε τα σκληρά λόγια. Ξέρω εγώ από γυναίκες. Δύο-τρία τέτοια λόγια, σαν καμτσικιές, κι όλη τους την ζωή αυτά θυμούνται. Θέλουν να εκδικηθούν το στόμα που τις λάβωσε. Και μη μπορώντας, το λατρεύουν."

Childe Roland to the Dark Tower came...

Ομώνυμος πίνακας του Thomas Moran - 1859

Childe Roland to the Dark Tower came...

Ένα ποίημα του Robert Browining

For, looking up, aware I somehow grew,
'Spite of the dusk, the plain had given place
All round to mountains - with such name to grace
Mere ugly heights and heaps now stolen in view.
How thus they had surprised me, - solve it, you!
How to get from them was no clearer case.

Yet half I seemed to recognise some trick
Of mischief happened to me, God knows when--
In a bad dream perhaps. Here ended, then,
Progress this way. When, in the very nick
Of giving up, one time more, came a click
As when a trap shuts - you're inside the den!

Burningly it came on me all at once,
This was the place! those two hills on the right,
Crouched like two bulls locked horn in horn in fight;
While to the left, a tall scalped mountain . . . Dunce,
Dotard, a-dozing at the very nonce,
After a life spent training for the sight!

What in the midst lay but the Tower itself?
The round squat turret, blind as the fool's heart
Built of brown stone, without a counterpart
In the whole world. The tempest's mocking elf
Points to the shipman thus the unseen shelf
He strikes on, only when the timbers start.

Not see? because of night perhaps? - why, day
Came back again for that! before it left,
The dying sunset kindled through a cleft:
The hills, like giants at a hunting, lay
Chin upon hand, to see the game at bay,--
"Now stab and end the creature - to the heft!"

Not hear? when noise was everywhere! it tolled
Increasing like a bell. Names in my ears
Of all the lost adventurers my peers,--
How such a one was strong, and such was bold,
And such was fortunate, yet each of old
Lost, lost! one moment knelled the woe of years.

There they stood, ranged along the hillsides, met
To view the last of me, a living frame
For one more picture! in a sheet of flame
I saw them and I knew them all. And yet
Dauntless the slug-horn to my lips I set,
And blew. "Childe Roland to the Dark Tower came."

Ενα gothic ποίημα για σκοτεινες καλοκαιρινες μέρες...