Μαθήματα Ελληνικής Ιστορίας

Ο φετινός Νοέμβρης δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον Νοέμβρη του 2008, ούτε με κάποιον άλλο Νοέμβρη τα τελευταία χρόνια. Με ανάλογο τρόπο έμεινε στην ελληνική ιστορία το "καλοκαίρι του '89". Οι εξελίξεις και τα γεγονότα τις τελευταίες 20 ημέρες - από τις 26 Οκτωβρίου που έγινε η συμφωνία για την νέα δανειακή σύμβαση μέχρι σήμερα - ήταν καταιγιστικές και εξαιρετικά σημαντικές. Το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα μετασχηματίζεται δυναμικά και ταχύτατα μέσα στην δίνη της Μεγάλης Κρίσης του 2010. 

Η απόφαση του - πρώην - πρωθυπουργού για δημοψήφισμα με κεντρικό θέμα την παραμονή στο ευρώ/ΕΕ έφερε αναστάτωση ακόμα και στις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, όπως το ΚΚΕ που αντί δημοψηφίσματος ζητούσε επιτακτικά εκλογές. Από την πλευρά του ο ΓΑΠ υποστήριξε ότι πήρε το ρίσκο για να μπορέσει να στριμώξει τον Σαμαρά, πράγμα που πέτυχε. Ο Σαμαράς μετά από δύο χρόνια στην ηγεσία της ΝΔ παραδέχτηκε την ανάγκη υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης και έτσι έκανε στροφή 180 μοιρών από την "επαναδιαπραγμάτευση/αντιμνημονιακή" πολιτική στάση που είχε και συμφώνησε στην συγκυβέρνηση ακόμα και με μεταβατικό χαρακτήρα.

Όμως αυτά τα γεγονότα ήταν - τελικά - μικρότερης σημασίας από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αποκάλυψη ότι τα ονόματα που συζητούσαν ήταν οι Κακλαμάνης και Πετσάλνικός και όχι ο Παπαδήμος όπως πίστευε το σύνολο της κοινής γνώμης. Και στις συζητήσεις αυτές είχαν αποκλείσει τον Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ. Οι αντιδράσεις, για την τοποθέτηση ενός κομματικού αχυράνθρωπου στη θέση του Πρωθυπουργού σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ήταν μεγάλες τόσο στην κοινωνία όσο στο εσωτερικό των δύο κομμάτων. Αυτή την στιγμή εκμεταλεύτηκε και ο Καρατζαφέρης και από εκεί που έλεγε ότι πρέπει να είναι μια κυβέρνηση πολιτικών, έγινε ο υπέρμαχος του τεχνοκράτη Παπαδήμου.

Έτσι το ΛΑΟΣ βρέθηκε κυβερνητικός εταίρος και ένας γραμματέας της ΕΠΕΝ, οποίος μάλιστα πήρε το χρίσμα από τον έγκλειστο στον Κορυδαλό δικτάτορα, έγινε υπουργός στην πιο κρίσιμη κυβέρνηση της Ελληνικής Ιστορίας μετά το 1974. Τι συμπεράσματα μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε από όλα αυτά τα γεγονότα κοιτώντας τα με ένα ψύχραιμο μάτι?

Πρώτον, μετά την μετατόπιση του εκλεκτορικού σώματος σε πιο συντηρητικές θέσεις έχουμε και μετατόπιση του πολιτικού παιγνιδιού στα δεξιά είναι γεγονός. Η αριστερά είναι απελπιστικά εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα ΟΧΙ και σε μια παντελής έλλειψη πολιτικής για την έξοδο από την κρίση. Η τριχοτόμηση της και οι πολλές απόψεις της για το πως δημιουργήθηκε η κρίση βοήθησαν την κεντροδεξιά να την αγνοήσει παντελώς. Ακόμα και εκλογές να γινόντουσαν και να συγκέντρωνε - όπως είναι πιθανό να συγκεντρώσει - 25 % (ΚΚΕ, ΣΡΖ και ΔΗΜΑΡ μαζί) δεν πρόκειται να ασκήσει εξουσία κυβερνητική. Αυτή την μοίρα την έχει επιλέξει μόνη της η Αριστερά.

Δεύτερον, ο ΛΑΟΣ μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής. Με την είσοδο στην Βουλή βγήκε από το περιθώριο, με την είσοδο στην κυβέρνηση μπαίνει στο επίκεντρο. Πλέον το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν έχει αναλογίες με τον Λεπεν αλλά με τον Φίνι. Αυτό το γεγονός δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν αποκλείεται να έχει εκλογικές απώλειες από την συμμετοχή του σε μια αντιλαική κυβέρνηση. Αυτό το κόστος όμως είναι πολύ μικρό μπροστά στην τρομερή νομιμοποίηση που πέτυχε η - ας πούμε - μεταφασιστική ελληνική άκρα δεξιά 37 χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Και αυτό το μεγάλο λάθος θα το πληρώσουν πρώτα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Βλέποντας την κατάσταση μετά την αντίστοιχή νομιμοποίηση της μεταφασιστικής άκρας δεξιάς στην Ιταλία μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα το γιατί.

Τρίτο και τελευταίο, η αδυναμία των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων στο αρχηγοκεντρικό ελληνικό σύστημα είναι πρωτοφανής και θα οδηγήσει σίγουρα σε φυγόκεντρες δυνάμεις και αλλεπάλληλες αλλαγές των δύο μεγάλων κομμάτων που δύσκολα θα συγκεντρώσουν ποσοστά και τα δύο μαζί, άνω του 60% . Και κεντρικό πλέον ρόλο σε αυτές τις αλλαγές δεν θα έχει τόσο ο Καρατζαφέρης -που και η ηλικία του και οι πολυποίκιλοι τακτικισμοί του τον καθιστούν αναλώσιμο πολιτικά- όσο ο Βορίδης που φαίνεται να έχει μεγάλο έρεισμα στα δεξιά.

Το μέλλον - αν και παραμένει σκοτείνο - θα δείξει... Είδωμεν..