Σκηνικό στα Ίμια

Μεγάλες φουρτούνες πάλι. Το Σκάφος 090 "Γαύδος", το καλύτερο σκάφος του Λιμενικού μας, εμβολίστηκε χθες στα Ίμια. Η Τουρκία ουρλιάζει ότι είναι δικά τους τα Καρντάκ. Ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών πηγαίνει Άγκυρα ενώ οι ομόδοξοι αδερφοί μας. το ξανθό γένος, κάνουν την πάπια... 

Και εμείς; 

Παλεύουμε με τον αόρατο κίνδυνο. Τον "αλυτρωτισμό των Σκοπίων"...

Παλεύουμε με τους ανεμόμυλους αντί να επικεντρωθούμε στον μόνο μας κίνδυνο... 

Τον εξ' ανατολών...

 

H λύση για το Μακεδονικό

Κατα βάθος αρνιόμαστε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στον αυτοπροσδιορισμό και νομίζουμε ότι μπορούμε με συλλαλητήρια, δημοψηφίσματα και εμπάργκο παλιότερα να τους υποχρεώσουμε να σταματήσουν να νιώθουν Μακεδόνες. Την στιγμή που Πόντιοι και Μικρασιάτες που ήρθαν σε αυτή τη Γη 98 χρόνια πριν νιώθουν Μακεδόνες, απαγορεύουμε σε αυτούς τους ανθρώπους την ταυτότητα τους. 

Χορεύουμε όμως στις δικές μας περιοχές τα τραγούδια τους ακούμε ακόμα την διάλεκτο τους. Παλιότερα τους λέγαμε Σέρβους, Βούλγαρους, Σλαβομακεδόνες. Τους βάζαμε σε χάρτες σαν αυτόν του Σωτηριάδη.

Πλέον θέλουμε απλά να διαλυθούν. Και ας γίνει μια μεγάλη Αλβανία και μια μεγάλη Βουλγαρία, δεν μας ενδιαφέρει. Αρκεί αυτοί να ξαναορκιστούν στην πλατεία των Σκοπίων ότι δεν θα ξαναμιλήσουν την γλώσσα τους και οτι δεν θα λέγονται Μακεδόνες. Και αυτό θεωρούν οι περισσότεροι σαν μια λύση και σκέφτονται σιγά σιγά ότι η μόνη λύση είναι κοινά σύνορα με τη Σερβία. Λες και αυτοί δεν τους έχουν αναγνωρίσει σαν Μακεδονία και λες και όσοι σπούδαζαν στη Σερβία τη δεκαετία του 1990 δεν ξεχνούν πόσες φορές μάλωσαν για αυτό με τους σέρβους αδερφούς τους και τις σερβίδες κοπέλες τους. 

Αλλά είπαμε. Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε... Μείναμε Ευρώπη τελικά. Στην πυριτιδαποθήκη της ....
 
 

Η λίστα του Σίντλερ...

Εβραιόπουλα στα γκέτο της Θεσσαλονίκης το 1943. Μόνο ο ένας γλύτωσε.

"Κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 1945 η Μπουένα Σαρφατή βγήκε από το σπίτι της. Εβραία, τριάντα ετών, Σαλονικιά πάππο προς πάππο, η Μπουένα είχε μόλις γυρίσει στη Θεσσαλονίκη έχοντας διαφύγει στο βουνό, πολεμώντας αρχικά με τον ΕΔΕΣ, μετά με το ΕΑΜ και, τελικά, δραπετεύοντας στην Παλαιστίνη. Ο αδερφός της Ελιάου, η αδερφή της Ρεγγίνα, η εκατοντάχρονη γιαγιά της Μίριαμ και οι θείες της δεν είχαν την ίδια τύχη. Από τα βαγόνι του τρένου που τους μετέφερε στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου είδαν για τελευταία φορά την πόλη που αποκαλούσαν “Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων” μιαν ανοιξιάτικη μέρα του 1943. Λίγες ώρες μετά την άφιξή τους οδηγήθηκαν στα κρεματόρια μαζί με άλλες χιλιάδες ομοθρήσκους τους. Η ζωή τους και μαζί η ζωή της εβραϊκής Θεσσαλονίκης, της Θεσσαλονίκης μας, έγιναν στάχτη που σκορπίστηκε στις αφιλόξενες πεδιάδες της Πολωνίας.
Ηταν οι συγγενείς της Μπουένα “μάρτυρες”; Τους τιμούμε αν τους μνημονεύουμε έτσι; Μας τιμά να τους μνημονεύουμε έτσι; Η σημερινή «Ημέρα Μνήμης των Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος» μας προκαλεί να στοχαστούμε γύρω από το ερώτημα αυτό. Οι συγγενείς της Μπουένα όπως και όλοι οι άλλοι Εβραίοι της Ευρώπης δεν επέλεξαν να μαρτυρήσουν. Δεν επέλεξαν δηλαδή να θυσιάσουν συνειδητά τη ζωή τους για ένα υψηλότερο ιδανικό, τη θρησκευτική τους πίστη ή την ιδεολογία τους. Δεν διάλεξαν τον θάνατο, πολύ απλά γιατί δεν είχαν καν το δικαίωμα αυτής της επιλογής. Και για τον λόγο αυτό δεν τους αξίζει να τους αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν άγιους, όλοι εμείς, Χριστιανοί και Ευρωπαίοι, που για αιώνες συχνά τους αντιμετωπίζαμε σαν διαβόλους. Άνθρωποι ήταν και αυτό ζητούσαν να είναι.
Κάποιοι ελάχιστοι, όπως η Μπουένα, γλύτωσαν. Μόλις χίλιοι θεσσαλονικείς Εβραίοι από τους 45 –και βάλε– χιλιάδες. Γλύτωσαν την εκτόπιση, το Άουσβιτς, την πορεία θανάτου, τα στρατόπεδα εργασίας. Γλύτωσαν γιατί άντεξαν την ανείπωτη βία, τους εξευτελισμούς, τα ιατρικά πειράματα, τους βιασμούς. Και αφού γλύτωσαν, επέστρεψαν στη γενέθλια πόλη. Ως ήρωες; Κάθε άλλο. Εβραίοι που είχαν διαφύγει στο βουνό, είχαν κρυφτεί στις πόλεις, ή αποδράσει στην Παλαιστίνη, αντιμετώπισαν όσους και όσες επέστρεφαν από τα στρατόπεδα ως προδότες, συνεργάτες των Γερμανών, τις δε γυναίκες ως πόρνες. Οι Χριστιανοί πάλι, είδαν στους επιζήσαντες “ανεκμετάλλευτα κομμάτια σαπουνιού” κατά την αναφορά αμερικανού δημοσιογράφου, μια απειλή από ένα παρελθόν που δεν έλεγε να πεθάνει. Ήρωες ήταν κατά τον Ελληνικό Βορρά μόνον εκείνοι οι πέντε νεαροί Εβραίοι που αφού πολέμησαν στο Αλβανικό Μέτωπο και επέζησαν στα κρεματόρια, έπεσαν τον Οκτώβριο του 1948 “ηρωϊκώς στις μάχες του Γράμμου και άλλων ορέων, ενώ εμάχοντο κατά των συμμοριτών”.
Για την Μπουένα, μαρτύρια και ηρωισμοί είχαν εξίσου μικρή αξία καθώς προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια και να ξαναχτίσει τη ζωή της από την αρχή. Πώς όμως να ένιωθε όταν ακόμη και οι πιο μικρές απολαύσεις άνοιγαν διάπλατα τα τραύματα του παρελθόντος; Πόσο αβάσταχτος πρέπει να ήταν ο πόνος της όταν ανακάλυπτε ότι το χάρτινο χωνάκι στο οποίο ο Αρμένης πωλητής ξηρών καρπών τής πρόσφερε μια Κυριακή απόγευμα τα αγαπημένα της στραγάλια, αυτό το χάρτινο χωνάκι ήταν στην πραγματικότητα ένα φύλλο χαρτί σκισμένο από την Παλαιά Διαθήκη της οικογένειάς της;
Το σκισμένο αυτό χαρτί είναι το παρελθόν της Μπουένα, αλλά και το παρελθόν της πόλης μας: ένα παρελθόν που μας καταδιώκει και μας στοιχειώνει. Είναι ένα παρελθόν σιωπηλό, αόρατο, αλλά παρόν. Είναι το μαρμαρόστρωτο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου, φτιαγμένο από εκατοντάδες ταφόπλακες από το κατεστραμμένο από Γερμανούς και Έλληνες χριστιανούς υπαλλήλους του Δήμου εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης, υλικό «άνευ αξίας» κατά τον επιβλέποντα της αναστύλωσης αρχαιολόγο Στυλιανό Πελεκανίδη. Είναι το Νοσοκομείο Αχέπα και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που οικοδομήθηκαν πάνω σε μια από τις σημαντικότερες νεκροπόλεις της Ευρώπης. Είναι οι εβραϊκές ταφόπλακες που στρώθηκαν μπροστά στο Στρατηγείο και πέριξ του Βασιλικού Θεάτρου, εκείνες που χρησιμοποίησε ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 1948 για την κατασκευή οδών και πεζοδρομίων παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της ισραηλιτικής κοινότητας. Είναι εκείνες οι ταφόπλακες που στοιβάζονταν σε δημόσια θέα μπροστά στο Λευκό Πύργο και στον περίβολο της Διεθνούς Έκθεσης ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβρη του 1948. Είναι η ασημένια τσάντα, οικογενειακό κειμήλιο, που το 1946 η Μπουένα Σαρφατή είδε έκπληκτη να κρατά με στυλ μια χριστιανή οικογενειακή φίλη. Είναι το οικογενειακό χαλί που μια άλλη έκπληκτη Εβραία επιζήσασα αντίκρισε σε σπίτι χριστιανών οικογενειακών φίλων. Είναι το βιβλίο που βρέθηκε τυχαία, μόλις μια δεκαετία πριν, στη βιβλιοθήκη της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης προτού επιστραφεί στο Εβραϊκό Μουσείο, μια πράξη που τιμά την Αδελφότητα.
Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων. Πού; Μέσα στο νέο εβραϊκό νεκροταφείο, ωσάν το ζήτημα να αφορούσε μόνο συγγενείς και μέλη της εβραϊκής κοινότητας της πόλης.
Και όταν 35 χρόνια μετά έγινε επιτέλους πραγματικότητα ένα μνημείο σε δημόσιο χώρο, αυτό εξορίστηκε στις παρυφές του κέντρου σε σημείο δυσδιάκριτο. Και όταν το μνημείο αυτό επανατοποθετήθηκε επιτέλους στο φυσικό του χώρο, την Πλατεία Ελευθερίας, περισσότερο υπήρξε έκπληξη παρά ικανοποίηση. Επρεπε να φτάσει το 2004 για να καθιερώσει η Βουλή των Ελλήνων με ψήφισμα ομόφωνα την Ημέρα Μνήμης. Έπρεπε να φτάσει το 2011 για να υπάρξει αντίστοιχη μέρα μνήμης για την πόλη μας και το 2014 για να αποκτήσει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μνημείο που αναδεικνύει την καταστροφή του νεκροταφείου. Και ίσως να μην είναι τόσο μακριά η μέρα που θα δούμε μια αντίστοιχη αναθηματική πλάκα στον περίβολο του Αγίου Δημητρίου, στον “Άγιο Δημήτριο των νεκρών Εβραίων”, στο πραγματικό εβραϊκό μαυσωλείο της Θεσσαλονίκης.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει ολοένα και μεγαλύτερη επίγνωση του βάρους της ιστορίας που η πόλη καλείται να σηκώσει. Τώρα που οι επιζώντες μάς αφήνουν και η σκυτάλη της μνήμης περνά σε όλους και όλες εμάς, ο Δήμος σκοπεύει να συνεχίσει να μετατρέπει τη σιωπή σε λόγο, λόγο παρηγορητικό, αλλά και λόγο θαραλλέο. Επιθυμούμε η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και το Μουσείο του Ολοκαυτώματος να αποτελέσουν το νέο μνημονικό άξονα της πόλης, την αφετηρία και την απόληξη της μεγάλης, πολυπολιτισμικής, χριστιανικής, μουσουλμανικής, και εβραϊκής διαδρομής της Θεσσαλονίκης.
Η Πλατεία Ελευθερίας είναι ένας χώρος δημοκρατίας, όπου το 1908 όλοι οι Θεσσαλονικείς, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, πανηγύρισαν μαζί την ανακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος. Είναι επίσης ένας χώρος ξεριζωμού και προσφυγιάς, το σημείο από όπου αναχωρούσαν το 1922-1923 οι μουσουλμάνοι παλιοί Θεσσαλονικείς και όπου ξεμπάρκαραν οι νέοι, οι Μικρασιάτες και Πόντιοι πρόσφυγες. Και είναι τέλος ένας τόπος μαρτυρίου, δημόσιου εξευτελισμού των θεσσαλονικέων Εβραίων, όπου το Μαύρο Σάββατο της 9ης Ιουλίου 1943 οι Γερμανοί διαπόμπευσαν μπροστά στα μάτια και ελλήνων χριστιανών 9.000 άρρενες Εβραίους.
Είναι ένας τόπος δύσκολος αυτή η πλατεία. Μας υπενθυμίζει ότι το Ολοκαύτωμα στη Θεσσαλονίκη είναι ο πιο βαρύς κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα βίας και εξανδραποδισμού. Μας υπενθυμίζει ότι οι Εβραίοι της ήταν αδιάσπαστο κομμάτι ενός πολύχρωμου μωσαϊκού, ότι η «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» ήταν ταυτόχρονα και η «Βαβέλ της Μεσογείου». Επιθυμούμε η Πλατεία Ελευθερίας να είναι ένα σημείο όπου οι δύσκολες, τραυματικές μνήμες όλων των κατοίκων αυτής της πόλης δεν θα ανταγωνίζονται η μία την άλλη, αλλά αντίθετα θα συνυπάρχουν αρμονικά: θα συνδιαλέγονται ζωηρά και θα προωθούν μια κουλτούρα συνύπαρξης και αλληλοσεβασμού ώστε η βαριά κληρονομιά του παρελθόντος να μετατραπεί σε εφαλτήριο ενός καλύτερου μέλλοντος. Η νέα Πλατεία Ελευθερίας θα συμβολίζει την περηφάνια όλων των Θεσσαλονικών για την πόλη τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.
Κάποιες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος θα συμβολίζει την ντροπή μας. Για όσα έγιναν, για όσα κάναμε, και κυρίως για όσα δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε, γηγενείς και πρόσφυγες, δεξιοί και αριστεροί κατά και μετά τον πόλεμο. Το Μουσείο είναι μια οφειλή της πόλης αλλά και ένα προσωπικό στοίχημα για μένα. Είναι μια οφειλή στους Εβραίους της, ως θεσσαλονικείς, Έλληνες και Σεφαραδίτες. Το Μουσείο υπερβαίνει την πόλη και την Ελλάδα και επανεγγράφει τη Θεσσαλονίκη ως μητρόπολη των Σεφαραδιτών Εβραίων της Μεσογείου. Φιλοδοξεί να πει την άγνωστη ιστορία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Μεσογείου και των Βαλκανίων, των σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης και της Κέρκυρας, των Χανίων και της Πάτρας, αλλά και του Βελιγραδίου, των Σκοπίων, του Μοναστηρίου, και του Σαράγεβο, της Τεργέστης και του Λιβόρνο. Ευελπιστεί να μετατρέψει τη σκισμένη σελίδα της Μπουένα Σαρφατή σε ιστορική γνώση. Να αναδείξει μια πτυχή του Ολοκαυτώματος που συχνά παραβλέπεται λόγω της έμφασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και με τον τρόπο αυτό να καταστήσει τη Θεσσαλονίκη τόπο μνήμης αλλά και κέντρο έρευνας και μελέτης διεθνούς ακτινοβολίας. Και, τέλος, ευελπιστεί να γίνει ένας χώρος όπου οι πολίτες όλης της γης, ειδικά οι νέοι θα μαθαίνουν τα αποτελέσματα της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Πολλοί μας ρωτούν γιατί. Γιατί αυτή η όψιμη έμφαση στην ιστορία και τη μνήμη των θεσσαλονικιών Εβραίων; Η βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος μόλις την προηγούμενη Κυριακή και ο εμπρησμός της ιστορικής κατοικίας μιας εβραίας και μουσουλμάνας θεσσαλονικιάς, θα αρκούσαν θαρρώ ως απάντηση. Αλλά, προσωπικά, προτιμώ να απαντήσω παραφράζοντας τον Πρίμο Λέβι. “Εδώ, δεν υπάρχουν γιατί”, του απάντησε ο Γερμανός φρουρός, μόλις ο Λέβι έφθασε στο Άουσβιτς. “Εδώ, δεν υπάρχουν γιατί” θα μπορούσα να απαντήσω και εγώ σε όσους παραξενεύονται με την επιμονή μου. Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης, το Ολοκαύτωμα των δικών μας Εβραίων, δοκιμάζει τα όρια της λογικής. Και ο μόνος τρόπος να αναμετρηθούμε μαζί του είναι να αποδεχτούμε ότι θα είναι πάντα κομμάτι αυτού που είμαστε ως Θεσσαλονικείς, Έλληνες και Ευρωπαίοι: μια σκισμένη σελίδα γραμμένη σε μια άγνωστη γραφή, μια αλήθεια που περιμένει πάντα την αποκρυπτογράφησή της".
Ομιλία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης  στα εγκαίνια του μουσείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

Από κάτω οι σύγχρονοι "Σίντλερ" φτιάχναν λίστες με τα πικρά φασιστικά σχόλια...

Hiding your head in the sand...

Στις 4 Μαρτίου του 2008, λίγο πριν το περίφημο Βουκουρέστι του Κωστάκη Καραμανλή, είχα γράψει αυτό το πόστ. Κάποιος έκανε σχόλιο προχθές. Νόμιζε πως ήταν πρόσφατο. Μετά κατάλαβε ότι απλά έχουμε το κεφάλι μας στην άμμο εδώ και δέκα χρόνια. Πιθανώς θα το έχουμε για άλλα δέκα και βάλε.. 

Food for thought...

Winston Churchil as quoted in the book "Closing the Ring"

“The Greeks rival the Jews in being the

 most politically minded race in the world. No matter how forlorn their

circumstances or how grave the peril to their country, they are always

divided into many parties, with many leaders who fight among themselves

with desperate vigour. It has been well said that wherever there are

three Jews it will be found that there are two Prime Ministers and one

leader of the Opposition. The same is true of this other ancient race,

whose stormy and endless struggle for life stretches back to the

fountains of spring of human thought. No two races have set such mark

upon the world. Both have shown a capacity for survival, in spite of

unending perils and sufferings from external oppressors, matched only by

 their own ceaseless feuds, quarrels and convulsions. The passage of

several thousand years sees no change in their characteristics and no

diminution of their original vitality. They have survived in spite of

all that the world could do against them, and all they could do against

themselves, and each of them from angles so different have left us the

inheritance of their genius and wisdom. No two cities have counted more

with mankind than Athens and Jerusalem. Their messages in religion,

philosophy and art have been the main guiding lights of modern faith and

 culture. Centuries of foreign rule and indescribable, endless

oppression leave them still living, active communities and forces in the

 modern world, quarreling among themselves with insatiable vivacity.

Personally I have always been on the side of both, and believed in their

 invincible power to survive internal strife and the world tides

threatening their extinction.

A martian view...

Το πιο ψηλό αστέρι είναι ο Δίας

Από κάτω είναι η Αφροδίτη, η Πούλια και ο Αυγερινός που λέμε,

και κάτω-κάτω..

..είμαστε εμείς...

η Γη!

Αυτή την φωτογραφία έστειλε σήμερα το Curiosity της NASA!

Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα προς τα αστέρια....

60 Miles an Hour

Riding in the sunset

with 60 miles per hour...

Καλή - ποδοσφαιρική - Χρονιά!!!!

Γιατί δεν ξεχνάμε ότι έχουμε αγώνα απόψε στις 20.00!

Bnei Jehuda FC- PAOK FC 

για το Europa League από το μακρινό Τελ Αβιβ.

Άντε και με την νίκη η ΠΑΟΚΑΡΑ!

Σε εξωτικά μέρη θέλω να βρεθούμε...

Η παραλία είναι στο Santo Domingo και συγκεκριμένα η Boca Chica. 

Μου την έστειλε το βράδυ ο φίλος μου ο Javier!

Βρείτε τις διαφορές με την Χαλκιδική...

London Calling but I won't answer..

Όχι τίποτε άλλο. Το λατρεύω το Λονδίνο.

Τους Ολυμπιακούς έχω σιχαθεί.

Τους θεωρώ μια από τις απαρχές της νεόπλουτης πτώσης μας.

Δεν πρόκειται ούτε να χαρώ από τα μετάλλια μας,

ούτε καν πρόκειται να κάτσω να δω την.. "τελετή έναρξης"..

Φτάνει το θέαμα ας βρούμε και λίγη ουσία.

Το Ελληνικό Καλοκαίρι μας αρκεί και μας 

περισσεύει για να δώσουμε σε όλο τον κόσμο..

ΝΙΚΗΤΕΣ!

Η χρονιά του Δράκου...

Μιλώντας για Δράκους, 

θυμήθηκα ότι σήμερα είναι η πρωτοχρονιά...

...των κινέζων. 

Ξημέρωσε η Χρονιά το Δράκου,

η πιο τυχερή στο ζωδιακό κύκλο...

Ας ελπίσουμε ότι θα μας χαμογελάσει.

Δεν νομίζω να έχουμε άλλη ελπίδα παρά μόνο

στο τυχαίο γεγονός.

Τελευταίες στιγμές του 2011..

... και εύχομαι η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη από αυτή που πέρασε. Έτσι απλά. Το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά, που αν το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά, πέρασε και είμαστε ακόμα στα πόδια μας... Up and running ;-) 

Για την χρονιά που έρχεται, δίσεκτη και ολυμπιακή, εύχομαι πάνω από όλα υγεία. Κουράγιο και δύναμη μπορούμε να βρούμε....

Καλή χρονιά να έχουμε...

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από χριστουγεννιάτικο ρεβεγιον σε παγκάκι της Νέας Παραλίας. Το Havana Club άξιζε 25 € όπως έλεγε η ετικέτα. Δεν νομίζω να ήταν νταμπλ ντοτ..

Η λύση στην κρίση!

Μόνη λύση για να ξεχάσουμε την οικονομική κρίση 

είναι να προσγειωθούν αυτοί οι Εξωγήινοι

που βρίσκονται στον Ερμή και μας παρακολουθούν.

Τελικά το 2012 είναι πολύ κοντά!

Βαϊμάρη

"Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Το ερώτημα παραμένει: Η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ήταν αναπόφευκτη; "

Από το οπισθόφυλλο αυτού του βιβλίου.... 

Μήπως τελικά ή ιστορία επαναλαμβάνεται - έστω και ως κωμωδία - και ζούμε έναν ιδιότυπο Μεσοπόλεμο? Ανάλογες σκέψεις μου προκάλεσε και ένα ακόμα βιβλίο... "Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου"...  του Mazower. 

Μόνο ο χρόνος θα δείξει...

 

The naked truth..

χωρίς κανένα σχόλιο...

Τα πρόσωπα της Κρίσης : ΓΑΠ

Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Κρίσης Χρέους του 2010 είναι και ο πρώην  -πλέον - πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Τον τελευταίο καιρό η φθορά του ήταν ταχύτατη και ακόμα και σε μέσα που ήταν - σχεδόν φανατικά - υπερ του, εμφανίστηκαν πολλές αρνητικές κριτικές στο πρόσωπο του. Προσωπικά μου έκανε αίσθηση το άρθρο του ΒΗΜΑτος το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο "οι αναμνήσεις ενός υπουργού του ΓΑΠ", στο οποίο μάλιστα γραφόταν ότι :

«Ο Γιώργος γνώριζε τα πάντα» οµολογεί µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής» κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. «Από τον Φεβρουάριο του 2009, οκτώ µήνες πριν από τις εκλογές, γνωρίζαµε ότι η Ελλάδα είναι τεχνικά πτωχευµένη. Η χρεοκοπία ήταν θέµα χρόνου». Τον Φεβρουάριο του 2009 σηµειώθηκε απότοµη άνοδος της διαφοράς του επιτοκίου (spread) µεταξύ του ελληνικού και του γερµανικού κρατικού δεκαετούς οµολόγου. Η εξέλιξη αυτή, η οποία τροµοκράτησε την κυβέρνηση Καραµανλή, δεν πέρασε απαρατήρητη από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους στενούς συνεργάτες του. 

Κρίνω ότι αυτή η πληροφορία πρέπει να ευσταθεί μιας και έμμεσα το επιβεβαίωσε και ο Στρος Καν όταν μιλούσε ότι ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 (το πολύ έναμισι μήνα μετά τις εκλογές) δουλέψανε για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έτσι με το που βγήκε ο ΓΑΠ - παρέα με τον Παπακωνσταντίνου - εφάρμοσαν ένα πλάνο για να εξασφαλίσουν την βοήθεια ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ προκειμένου η χώρα να μην χρεωκοπησει τον Μάϊο του 2010. Ποιο ήταν αυτό το πλάνο? Νομίζω ότι χωράει σε μια πρόταση.

Η Ελλάδα είναι μια διαφθαρμένη χώρα. Η προηγούμενη κυβέρνηση είπε ψέμματα, έκρυψε χρέος και τώρα είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας. Βοηθείστε μας, θα είμαστε τα καλυτερα παιδιά και θα σας αφήσουμε να ελέγξετε όχι μόνο τα βιβλία μας αλλά και να μας υπαγορεύσετε την πολιτική μας. 

Αυτή ήταν και η μόνη "διαπραγμάτευση" που έκανε και έτσι υπογράφηκε το μνημόνιο του 2010, που εξαρχής φαινόταν να είναι μια σκληρή λύση με αμφίβολη όμως πιθανότητα επιτυχίας. Ο ΓΑΠ έκανε και άλλα μεγάλα λάθη στην πορεία. Όμως το μεγαλύτερο ήταν αυτό. Η παντελής έλλεψη διαπραγμάτευσης στην διαδικασία πριν την υπογραφή του μνημονίου. Ο πατέρας του - του οποίου δεν είμαι θαυμαστής αλλά του αναγνωρίζω ότι είχε αυτό που οι ισπανοί ονομάζουν cojones - θα λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά. Θα έδινε τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους "Κανονίστε την πορεία σας, η Ελλάδα χρεωκοπεί τον Μαΐο" και αμέσως θα έπαιρνε το αεροπλάνο να κάνει επισκέψεις σε Ρώσους, Κινέζους και Ινδούς βάζοντας φωτιά σε Παρίσι και Βερολίνο, όπως είπε ένας φίλος. Θα τους εκβίαζε στεγνά. Δυστυχώς όμως ο γιος δεν μοιάζει στον πατέρα. 

Έτσι φτάσαμε στο δεύτερο μεγαλύτερο λάθος του ΓΑΠ. Ότι δεν έκανε πριν το πρώτο μνημόνιο προσπάθησε να το κάνει κατόπιν εορτής με την δεύτερη δανειακή σύμβαση και αφού προηγουμένως είχε έρθει στην Ελλάδα λέγοντας ότι πέτυχε μια καλή συμφωνία. Ενώ η χώρα ήθελε ενάν Τσώρτσιλ, την κυβερνούσε ένας Τσάμπερλεην που ήθελε μάλιστα να βάλει την "συμφωνία του Μονάχου" σε δημοψήφισμα....Και με την φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος άνοιξε τον ασκό του αιόλου και ίσως έκανε και κάτι καλό. Έριξε τις μάσκες πολλών από τους πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης.

Πρώτος και καλύτερος έχασε την μάσκα του ο Αντωνάκης. Εριξε την παντιέρα του "αντιμνημονιακού αγώνα" και αφού σύρθηκε σε μια αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση έδωσε χώρο στο ΛΑΟΣ να μπει γερά στο πολιτικό παιχνίδι. Μεγάλο πολιτικό σφάλμα. Άν ήμουν στην θέση του θα έπαιρνα τα ηνία της κατάστασης από τον ΓΑΠ και θα άφηνα τον Καρατζαφέρη στον ίδιο πάγκο που κάθεται η Μπακογιάννη. Ο Αντωνάκης έγινε έτσι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και απέκτησε Φίνι...

Δεύτερη που έχασε την μάσκα της είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο δεν αποδέχτηκε ένα δημοκρατικό δικαίωμα ενός κυρίαρχού (?!) λαού αλλά έδειξε ξεκάθαρα ότι κουμάντο στην "εταιρία" κάνουν δύο, η εξής μία... Η Γερμανική Ευρώπη είναι λοιπόν γεγονός. Με μία διαφορά , στο ρόλο του Μουσολίνι έχουμε τον Σαρκοζι.

Ο τρίτος που έχασε την μάσκα του ήταν ο ίδιος ο Γιωργάκης. Όχι μόνο δεν έγινε - ούτε και πρόκειται να γίνει - Γιώργος αλλά έδειξε - και ακόμα δείχνει - να είναι προσκολλημένος σε μια λογική που τον θέλει να προσπαθεί να ελέγξει τις καταστάσεις βάζοντας αχυρανθρώπους σαν τον Πετσάλνικο. Και το γεγονός ότι η μάσκα του έπεσε φαίνεται από την ανταρσία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του. Και ειδικά από την λεπτομέρεια ότι, ημέρες μετά την ανταρσία, οι βουλευτές αυτοί παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό ότι ο Γιωργάκης Ανδρέα Παπανδρέου έχει τελειώσει πολιτικά.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα .

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΓΑΠ είναι ότι έκανε τον Σαμαρά να ακούγεται λογικός. Αυτό ήθελε ομολογουμένως πολύ μεγάλη προσπάθεια. Μια προσπάθεια που έριξε μέσα σε μια μέρα 2,5-7% όλα ανεξαιρέτως τα χρηματιστήρια παγκοσμίως και προκάλεσε απίστευτο εκνευρισμό στην ευρωζώνη. Για να μην μιλήσουμε για το πως μας βλέπουν πια οι "εταίροι" μας. Νομίζω το σημερινό εξώφυλλο της Καθημερινής τα λέει όλα.. ο μαθητάκος μπροστά στην διευθύντρια του σχολείου..

Το μόνο θετικό είναι ότι φαίνεται να ξυπνάει το πολιτικό σύστημα και να καταλαβαίνει επιτέλους το βάραθρο το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο για να πάμε σε ένα "εθνικό" σχέδιο  "σωτηρίας". Έφτασε η ώρα να συζητήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά για το που είμαστε, πως φτάσαμε ως εδώ και, το πιο σημαντικό, πως θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Από την παντελή έλλειψη σχεδίου και την μηδενική διαπραγμάτευση που - όπως φαίνεται - υπήρχε μέχρι τώρα, συνειδητοποίηση και η διάθεση για συζήτηση είναι κάτι.. Όχι η συνολική λύση, αλλά μια αρχή..

Εγώ - ας πούμε - είμαι αισιόδοξος. Τουλάχιστον κάτι άρχισε να κινείται....

Τα ρέστα μας...

... παίζει ο ΓΑΠ. Και ενώ πλησιάζουμε στο τέλος της πρώτης πράξης του νέο-ελληνικού δράματος (γιατί τα δράματα είναι των ανθρώπων και οι τραγωδίες των θεών) καταλαβαίνεις ότι στις μέρες που έρχονται τουλάχιστον δεν πρόκειται να βαρεθείς σε αυτή την γωνιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. 

Και το τέλος της πρώτης πράξης είναι μοναχά το τέλος της αρχής που οδηγεί στην κορύφωση του δράματος.. 

Η μόνη αληθινή υποσχεση..

... που μπορεί να δώσει ένας αληθινός πολιτικός σε αυτό το λαό είναι η υπόσχεση που έδωσε ο Churchill στις 13 Μαϊου 1940 στους Βρετανούς: "I have nothing to offer but blood, toil, tears, and sweat. We have before us an ordeal of the most grievous kind. We have before us many, many months of struggle and suffering.". 

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Από εκεί και πέρα  πρέπει να πειστούμε προς τα που πρέπει να κινηθούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Μόνοι ή με την τρόικα, ανεξάρτητοι  ή υπό κηδεμονία, στο ευρώ ή στη δραχμή, αυτό πρέπει να αποφασίσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως κανένας δεν πρέπει να περιμένει ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν ως εκ θαύματος.

Οι εύκολες λύσεις μας τελειώσαν εδώ και καιρό.