Για ένα κόλοχαρτο...

Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η ιστορία με το ντέρμπι που ποτέ δεν ξεκίνησε την προηγούμενη Κυριακή. Αυτό που ξέρω είναι πως ένιωσα τρομερή αδικία που δεν είδα την ομάδα μου να παίζει. Ενιωσά αδικία γιατί την πιστεύω την ομάδα και πιστεύω ότι στο τέλος θα πανηγυρίσουμε τον τίτλο.. 

Απλά θα μας βγει από τη μύτη...

Εν τω μεταξύ...

.. δεν ξέρω αν το καταλάβατε 

αλλά με αυτά και με εκείνα

(ξανά)μπήκε η άνοιξη...

H λύση για το Μακεδονικό

Κατα βάθος αρνιόμαστε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στον αυτοπροσδιορισμό και νομίζουμε ότι μπορούμε με συλλαλητήρια, δημοψηφίσματα και εμπάργκο παλιότερα να τους υποχρεώσουμε να σταματήσουν να νιώθουν Μακεδόνες. Την στιγμή που Πόντιοι και Μικρασιάτες που ήρθαν σε αυτή τη Γη 98 χρόνια πριν νιώθουν Μακεδόνες, απαγορεύουμε σε αυτούς τους ανθρώπους την ταυτότητα τους. 

Χορεύουμε όμως στις δικές μας περιοχές τα τραγούδια τους ακούμε ακόμα την διάλεκτο τους. Παλιότερα τους λέγαμε Σέρβους, Βούλγαρους, Σλαβομακεδόνες. Τους βάζαμε σε χάρτες σαν αυτόν του Σωτηριάδη.

Πλέον θέλουμε απλά να διαλυθούν. Και ας γίνει μια μεγάλη Αλβανία και μια μεγάλη Βουλγαρία, δεν μας ενδιαφέρει. Αρκεί αυτοί να ξαναορκιστούν στην πλατεία των Σκοπίων ότι δεν θα ξαναμιλήσουν την γλώσσα τους και οτι δεν θα λέγονται Μακεδόνες. Και αυτό θεωρούν οι περισσότεροι σαν μια λύση και σκέφτονται σιγά σιγά ότι η μόνη λύση είναι κοινά σύνορα με τη Σερβία. Λες και αυτοί δεν τους έχουν αναγνωρίσει σαν Μακεδονία και λες και όσοι σπούδαζαν στη Σερβία τη δεκαετία του 1990 δεν ξεχνούν πόσες φορές μάλωσαν για αυτό με τους σέρβους αδερφούς τους και τις σερβίδες κοπέλες τους. 

Αλλά είπαμε. Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε... Μείναμε Ευρώπη τελικά. Στην πυριτιδαποθήκη της ....
 
 

Η λίστα του Σίντλερ...

Εβραιόπουλα στα γκέτο της Θεσσαλονίκης το 1943. Μόνο ο ένας γλύτωσε.

"Κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 1945 η Μπουένα Σαρφατή βγήκε από το σπίτι της. Εβραία, τριάντα ετών, Σαλονικιά πάππο προς πάππο, η Μπουένα είχε μόλις γυρίσει στη Θεσσαλονίκη έχοντας διαφύγει στο βουνό, πολεμώντας αρχικά με τον ΕΔΕΣ, μετά με το ΕΑΜ και, τελικά, δραπετεύοντας στην Παλαιστίνη. Ο αδερφός της Ελιάου, η αδερφή της Ρεγγίνα, η εκατοντάχρονη γιαγιά της Μίριαμ και οι θείες της δεν είχαν την ίδια τύχη. Από τα βαγόνι του τρένου που τους μετέφερε στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου είδαν για τελευταία φορά την πόλη που αποκαλούσαν “Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων” μιαν ανοιξιάτικη μέρα του 1943. Λίγες ώρες μετά την άφιξή τους οδηγήθηκαν στα κρεματόρια μαζί με άλλες χιλιάδες ομοθρήσκους τους. Η ζωή τους και μαζί η ζωή της εβραϊκής Θεσσαλονίκης, της Θεσσαλονίκης μας, έγιναν στάχτη που σκορπίστηκε στις αφιλόξενες πεδιάδες της Πολωνίας.
Ηταν οι συγγενείς της Μπουένα “μάρτυρες”; Τους τιμούμε αν τους μνημονεύουμε έτσι; Μας τιμά να τους μνημονεύουμε έτσι; Η σημερινή «Ημέρα Μνήμης των Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος» μας προκαλεί να στοχαστούμε γύρω από το ερώτημα αυτό. Οι συγγενείς της Μπουένα όπως και όλοι οι άλλοι Εβραίοι της Ευρώπης δεν επέλεξαν να μαρτυρήσουν. Δεν επέλεξαν δηλαδή να θυσιάσουν συνειδητά τη ζωή τους για ένα υψηλότερο ιδανικό, τη θρησκευτική τους πίστη ή την ιδεολογία τους. Δεν διάλεξαν τον θάνατο, πολύ απλά γιατί δεν είχαν καν το δικαίωμα αυτής της επιλογής. Και για τον λόγο αυτό δεν τους αξίζει να τους αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν άγιους, όλοι εμείς, Χριστιανοί και Ευρωπαίοι, που για αιώνες συχνά τους αντιμετωπίζαμε σαν διαβόλους. Άνθρωποι ήταν και αυτό ζητούσαν να είναι.
Κάποιοι ελάχιστοι, όπως η Μπουένα, γλύτωσαν. Μόλις χίλιοι θεσσαλονικείς Εβραίοι από τους 45 –και βάλε– χιλιάδες. Γλύτωσαν την εκτόπιση, το Άουσβιτς, την πορεία θανάτου, τα στρατόπεδα εργασίας. Γλύτωσαν γιατί άντεξαν την ανείπωτη βία, τους εξευτελισμούς, τα ιατρικά πειράματα, τους βιασμούς. Και αφού γλύτωσαν, επέστρεψαν στη γενέθλια πόλη. Ως ήρωες; Κάθε άλλο. Εβραίοι που είχαν διαφύγει στο βουνό, είχαν κρυφτεί στις πόλεις, ή αποδράσει στην Παλαιστίνη, αντιμετώπισαν όσους και όσες επέστρεφαν από τα στρατόπεδα ως προδότες, συνεργάτες των Γερμανών, τις δε γυναίκες ως πόρνες. Οι Χριστιανοί πάλι, είδαν στους επιζήσαντες “ανεκμετάλλευτα κομμάτια σαπουνιού” κατά την αναφορά αμερικανού δημοσιογράφου, μια απειλή από ένα παρελθόν που δεν έλεγε να πεθάνει. Ήρωες ήταν κατά τον Ελληνικό Βορρά μόνον εκείνοι οι πέντε νεαροί Εβραίοι που αφού πολέμησαν στο Αλβανικό Μέτωπο και επέζησαν στα κρεματόρια, έπεσαν τον Οκτώβριο του 1948 “ηρωϊκώς στις μάχες του Γράμμου και άλλων ορέων, ενώ εμάχοντο κατά των συμμοριτών”.
Για την Μπουένα, μαρτύρια και ηρωισμοί είχαν εξίσου μικρή αξία καθώς προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια και να ξαναχτίσει τη ζωή της από την αρχή. Πώς όμως να ένιωθε όταν ακόμη και οι πιο μικρές απολαύσεις άνοιγαν διάπλατα τα τραύματα του παρελθόντος; Πόσο αβάσταχτος πρέπει να ήταν ο πόνος της όταν ανακάλυπτε ότι το χάρτινο χωνάκι στο οποίο ο Αρμένης πωλητής ξηρών καρπών τής πρόσφερε μια Κυριακή απόγευμα τα αγαπημένα της στραγάλια, αυτό το χάρτινο χωνάκι ήταν στην πραγματικότητα ένα φύλλο χαρτί σκισμένο από την Παλαιά Διαθήκη της οικογένειάς της;
Το σκισμένο αυτό χαρτί είναι το παρελθόν της Μπουένα, αλλά και το παρελθόν της πόλης μας: ένα παρελθόν που μας καταδιώκει και μας στοιχειώνει. Είναι ένα παρελθόν σιωπηλό, αόρατο, αλλά παρόν. Είναι το μαρμαρόστρωτο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου, φτιαγμένο από εκατοντάδες ταφόπλακες από το κατεστραμμένο από Γερμανούς και Έλληνες χριστιανούς υπαλλήλους του Δήμου εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης, υλικό «άνευ αξίας» κατά τον επιβλέποντα της αναστύλωσης αρχαιολόγο Στυλιανό Πελεκανίδη. Είναι το Νοσοκομείο Αχέπα και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που οικοδομήθηκαν πάνω σε μια από τις σημαντικότερες νεκροπόλεις της Ευρώπης. Είναι οι εβραϊκές ταφόπλακες που στρώθηκαν μπροστά στο Στρατηγείο και πέριξ του Βασιλικού Θεάτρου, εκείνες που χρησιμοποίησε ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 1948 για την κατασκευή οδών και πεζοδρομίων παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της ισραηλιτικής κοινότητας. Είναι εκείνες οι ταφόπλακες που στοιβάζονταν σε δημόσια θέα μπροστά στο Λευκό Πύργο και στον περίβολο της Διεθνούς Έκθεσης ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβρη του 1948. Είναι η ασημένια τσάντα, οικογενειακό κειμήλιο, που το 1946 η Μπουένα Σαρφατή είδε έκπληκτη να κρατά με στυλ μια χριστιανή οικογενειακή φίλη. Είναι το οικογενειακό χαλί που μια άλλη έκπληκτη Εβραία επιζήσασα αντίκρισε σε σπίτι χριστιανών οικογενειακών φίλων. Είναι το βιβλίο που βρέθηκε τυχαία, μόλις μια δεκαετία πριν, στη βιβλιοθήκη της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης προτού επιστραφεί στο Εβραϊκό Μουσείο, μια πράξη που τιμά την Αδελφότητα.
Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων. Πού; Μέσα στο νέο εβραϊκό νεκροταφείο, ωσάν το ζήτημα να αφορούσε μόνο συγγενείς και μέλη της εβραϊκής κοινότητας της πόλης.
Και όταν 35 χρόνια μετά έγινε επιτέλους πραγματικότητα ένα μνημείο σε δημόσιο χώρο, αυτό εξορίστηκε στις παρυφές του κέντρου σε σημείο δυσδιάκριτο. Και όταν το μνημείο αυτό επανατοποθετήθηκε επιτέλους στο φυσικό του χώρο, την Πλατεία Ελευθερίας, περισσότερο υπήρξε έκπληξη παρά ικανοποίηση. Επρεπε να φτάσει το 2004 για να καθιερώσει η Βουλή των Ελλήνων με ψήφισμα ομόφωνα την Ημέρα Μνήμης. Έπρεπε να φτάσει το 2011 για να υπάρξει αντίστοιχη μέρα μνήμης για την πόλη μας και το 2014 για να αποκτήσει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μνημείο που αναδεικνύει την καταστροφή του νεκροταφείου. Και ίσως να μην είναι τόσο μακριά η μέρα που θα δούμε μια αντίστοιχη αναθηματική πλάκα στον περίβολο του Αγίου Δημητρίου, στον “Άγιο Δημήτριο των νεκρών Εβραίων”, στο πραγματικό εβραϊκό μαυσωλείο της Θεσσαλονίκης.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει ολοένα και μεγαλύτερη επίγνωση του βάρους της ιστορίας που η πόλη καλείται να σηκώσει. Τώρα που οι επιζώντες μάς αφήνουν και η σκυτάλη της μνήμης περνά σε όλους και όλες εμάς, ο Δήμος σκοπεύει να συνεχίσει να μετατρέπει τη σιωπή σε λόγο, λόγο παρηγορητικό, αλλά και λόγο θαραλλέο. Επιθυμούμε η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και το Μουσείο του Ολοκαυτώματος να αποτελέσουν το νέο μνημονικό άξονα της πόλης, την αφετηρία και την απόληξη της μεγάλης, πολυπολιτισμικής, χριστιανικής, μουσουλμανικής, και εβραϊκής διαδρομής της Θεσσαλονίκης.
Η Πλατεία Ελευθερίας είναι ένας χώρος δημοκρατίας, όπου το 1908 όλοι οι Θεσσαλονικείς, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, πανηγύρισαν μαζί την ανακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος. Είναι επίσης ένας χώρος ξεριζωμού και προσφυγιάς, το σημείο από όπου αναχωρούσαν το 1922-1923 οι μουσουλμάνοι παλιοί Θεσσαλονικείς και όπου ξεμπάρκαραν οι νέοι, οι Μικρασιάτες και Πόντιοι πρόσφυγες. Και είναι τέλος ένας τόπος μαρτυρίου, δημόσιου εξευτελισμού των θεσσαλονικέων Εβραίων, όπου το Μαύρο Σάββατο της 9ης Ιουλίου 1943 οι Γερμανοί διαπόμπευσαν μπροστά στα μάτια και ελλήνων χριστιανών 9.000 άρρενες Εβραίους.
Είναι ένας τόπος δύσκολος αυτή η πλατεία. Μας υπενθυμίζει ότι το Ολοκαύτωμα στη Θεσσαλονίκη είναι ο πιο βαρύς κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα βίας και εξανδραποδισμού. Μας υπενθυμίζει ότι οι Εβραίοι της ήταν αδιάσπαστο κομμάτι ενός πολύχρωμου μωσαϊκού, ότι η «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» ήταν ταυτόχρονα και η «Βαβέλ της Μεσογείου». Επιθυμούμε η Πλατεία Ελευθερίας να είναι ένα σημείο όπου οι δύσκολες, τραυματικές μνήμες όλων των κατοίκων αυτής της πόλης δεν θα ανταγωνίζονται η μία την άλλη, αλλά αντίθετα θα συνυπάρχουν αρμονικά: θα συνδιαλέγονται ζωηρά και θα προωθούν μια κουλτούρα συνύπαρξης και αλληλοσεβασμού ώστε η βαριά κληρονομιά του παρελθόντος να μετατραπεί σε εφαλτήριο ενός καλύτερου μέλλοντος. Η νέα Πλατεία Ελευθερίας θα συμβολίζει την περηφάνια όλων των Θεσσαλονικών για την πόλη τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.
Κάποιες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος θα συμβολίζει την ντροπή μας. Για όσα έγιναν, για όσα κάναμε, και κυρίως για όσα δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε, γηγενείς και πρόσφυγες, δεξιοί και αριστεροί κατά και μετά τον πόλεμο. Το Μουσείο είναι μια οφειλή της πόλης αλλά και ένα προσωπικό στοίχημα για μένα. Είναι μια οφειλή στους Εβραίους της, ως θεσσαλονικείς, Έλληνες και Σεφαραδίτες. Το Μουσείο υπερβαίνει την πόλη και την Ελλάδα και επανεγγράφει τη Θεσσαλονίκη ως μητρόπολη των Σεφαραδιτών Εβραίων της Μεσογείου. Φιλοδοξεί να πει την άγνωστη ιστορία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Μεσογείου και των Βαλκανίων, των σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης και της Κέρκυρας, των Χανίων και της Πάτρας, αλλά και του Βελιγραδίου, των Σκοπίων, του Μοναστηρίου, και του Σαράγεβο, της Τεργέστης και του Λιβόρνο. Ευελπιστεί να μετατρέψει τη σκισμένη σελίδα της Μπουένα Σαρφατή σε ιστορική γνώση. Να αναδείξει μια πτυχή του Ολοκαυτώματος που συχνά παραβλέπεται λόγω της έμφασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και με τον τρόπο αυτό να καταστήσει τη Θεσσαλονίκη τόπο μνήμης αλλά και κέντρο έρευνας και μελέτης διεθνούς ακτινοβολίας. Και, τέλος, ευελπιστεί να γίνει ένας χώρος όπου οι πολίτες όλης της γης, ειδικά οι νέοι θα μαθαίνουν τα αποτελέσματα της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Πολλοί μας ρωτούν γιατί. Γιατί αυτή η όψιμη έμφαση στην ιστορία και τη μνήμη των θεσσαλονικιών Εβραίων; Η βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος μόλις την προηγούμενη Κυριακή και ο εμπρησμός της ιστορικής κατοικίας μιας εβραίας και μουσουλμάνας θεσσαλονικιάς, θα αρκούσαν θαρρώ ως απάντηση. Αλλά, προσωπικά, προτιμώ να απαντήσω παραφράζοντας τον Πρίμο Λέβι. “Εδώ, δεν υπάρχουν γιατί”, του απάντησε ο Γερμανός φρουρός, μόλις ο Λέβι έφθασε στο Άουσβιτς. “Εδώ, δεν υπάρχουν γιατί” θα μπορούσα να απαντήσω και εγώ σε όσους παραξενεύονται με την επιμονή μου. Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης, το Ολοκαύτωμα των δικών μας Εβραίων, δοκιμάζει τα όρια της λογικής. Και ο μόνος τρόπος να αναμετρηθούμε μαζί του είναι να αποδεχτούμε ότι θα είναι πάντα κομμάτι αυτού που είμαστε ως Θεσσαλονικείς, Έλληνες και Ευρωπαίοι: μια σκισμένη σελίδα γραμμένη σε μια άγνωστη γραφή, μια αλήθεια που περιμένει πάντα την αποκρυπτογράφησή της".
Ομιλία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης  στα εγκαίνια του μουσείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

Από κάτω οι σύγχρονοι "Σίντλερ" φτιάχναν λίστες με τα πικρά φασιστικά σχόλια...

Hiding your head in the sand...

Στις 4 Μαρτίου του 2008, λίγο πριν το περίφημο Βουκουρέστι του Κωστάκη Καραμανλή, είχα γράψει αυτό το πόστ. Κάποιος έκανε σχόλιο προχθές. Νόμιζε πως ήταν πρόσφατο. Μετά κατάλαβε ότι απλά έχουμε το κεφάλι μας στην άμμο εδώ και δέκα χρόνια. Πιθανώς θα το έχουμε για άλλα δέκα και βάλε.. 

Food for thought...

Winston Churchil as quoted in the book "Closing the Ring"

“The Greeks rival the Jews in being the

 most politically minded race in the world. No matter how forlorn their

circumstances or how grave the peril to their country, they are always

divided into many parties, with many leaders who fight among themselves

with desperate vigour. It has been well said that wherever there are

three Jews it will be found that there are two Prime Ministers and one

leader of the Opposition. The same is true of this other ancient race,

whose stormy and endless struggle for life stretches back to the

fountains of spring of human thought. No two races have set such mark

upon the world. Both have shown a capacity for survival, in spite of

unending perils and sufferings from external oppressors, matched only by

 their own ceaseless feuds, quarrels and convulsions. The passage of

several thousand years sees no change in their characteristics and no

diminution of their original vitality. They have survived in spite of

all that the world could do against them, and all they could do against

themselves, and each of them from angles so different have left us the

inheritance of their genius and wisdom. No two cities have counted more

with mankind than Athens and Jerusalem. Their messages in religion,

philosophy and art have been the main guiding lights of modern faith and

 culture. Centuries of foreign rule and indescribable, endless

oppression leave them still living, active communities and forces in the

 modern world, quarreling among themselves with insatiable vivacity.

Personally I have always been on the side of both, and believed in their

 invincible power to survive internal strife and the world tides

threatening their extinction.

Εξετάσεις...

Παρατηρώ τις παλινωδίες που γίνονται με τα θέματα των Παννελληνίων Εξετάσεων. Πραγματικά λυπάμαι αυτά τα παιδιά. Έχουν και αυτά να τους τυρρανάν λες και δεν τους φτάνει που, μέσα στο άγχος τους, ρίχνουν μια ζαριά, στην κυριολεξία, όχι μόνο για το που θα περάσουν τα χρόνια των σπουδών τους - αν βέβαια περάσουν κάπου - αλλά και για φίλους που θα κάνουν, εμπειρίες που θα αποκωμίσουν, έρωτες, ξενύχτια, παρέες και όλα αυτά που σου μένουν μετά από 4-5 χρόνια φοιτητικής ζωής. 

Το τι θα σπουδάσεις μπορεί να έχει και αυτό σημασία, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι τα άτομα με τα οποία θα περάσεις αυτά τα χρόνια της ζωής. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό έως πολύ τυχερό. Γιατί κόντρα σε ότι -πίστευα ότι - ήθελα, δεν πέρασα Αθήνα αλλά Θεσσαλονίκη σε μια καινούργια σχολή και γνώρισα καταπληκτικά παιδιά πολλά από τα οποία θεωρώ ακόμα πολυ καλούς μου φίλους και βρισκόμαστε 2-3 φορές το χρόνο παρότι μας χωρίζουν εκαντοντάδες και σε μερικές περιπτώσεις χιλιάδες χιλιόμετρα. 

Οι άνθρωποι που θα περάσουν μαζί σου τα 19 ή τα 20 χρόνια της ζωής τους είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Και σε αυτό μπορείς να πετύχεις ακόμα και αν "αποτύχεις" στην πρώτη σου επιλογή. 

Αυτή η επιτυχία μετράει ... Έτσι αν και εσύ που δίνεις εξετάσεις διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάτσε λίγο και δώσε προσοχή στο Being Boring των  Pet Shop Boys που σου βάζω για επίλογο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια των 19 και 20. Είχα την τύχη να ακούσω το τραγούδι όταν ήμουν και εγώ 20...

Λίγο πριν τα 5 χρόνια...

5 χρόνια σχεδόν...

Πέρασαν γρήγορα ή μήπως όχι;

 Heroes ή Absolute Begginers;

Μεγάλες απορίες που δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν!

60 Miles an Hour

Riding in the sunset

with 60 miles per hour...

Διάλειμμα Για Διαφημίσεις

Ο stathis957 μετά από αρκετή ζυθοποσία 

προτείνει για το καλοκαίρι του 2012

 δυο πολύ σπέσιαλ ελληνικές μπύρες. 

Η πρώτη είναι η μαύρη Φιξ

και η δεύτερη η Βεργίνα Weiss

Πιστέψτε με αξίζουν..

Πολιτικόν Κουιζ..

Ποιοι είναι οι τρεις στην φώτογραφία.

Όποιος βρει τον τρίτο κερδίζει σοκολάτα ίον..

Έχω Πίστη!_

Απλά πράγματα. Είμαι τρελός και πιστεύω σε αυτή την ομάδα.

Το βολικό αποτέλεσμα.

Το χθεσινό αποτέλεσμα είναι ένα βολικό αποτέλεσμα που ο "σοφός" 'λαός", πάντα κουτοπόνηρος προκρίνει. Εντελώς κυνικά αν το δει κανείς είναι ένα αποτέλεσμα που βολεύει όλους. Και όταν λέμε 

όλους, εννοούμε όλους, εντός αλλά και εκτός της χώρας.

Βασικά βολεύει την Νέα Δημοκρατία. Το αποτέλεσμα της λύνει τα χέρια. Πλέον μπορεί να είναι ο αρχηγός μια κυβέρνησης συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ και ΔημΑρ. Και αυτή η κυβέρνηση θα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα από μια αντίστοιχη που θα έβγαινε με τις αναλογίες που έδωσε η κάλπη στις 6 Μαΐου. Πλέον μια τρικομματική  κυβέρνηση αντιπροσωπεύει το 48% του εκλογικού σώματος με 179 βουλευτές ενώ ένα μήνα πριν θα είχε 10 βουλευτές αλλά και 10 ποσοστιαίες μονάδες  λιγότερες. Από αυτό το πρίσμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και δυνάμωσε πολύ, μπορούσε να επηρεάσει τα πράγματα περισσότερο με τα προηγούμενα αποτελέσματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως θα μπορούσε να περάσει κάποιες θέσεις του σε μια οικουμενική κυβέρνηση που θα προέκυπτε από την προηγούμενη εκλογική διαδικασία. Όμως διάλεξε την σύγκρουση αντί του συμβιβασμού. Ανέβηκε 10 μονάδες αλλά δεν ήταν αρκετές καθώς η ΝΔ ανέβηκε 11. Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε άρδην. Από τα τέλη Μαρτίου μέχρι σήμερα έγινε ο δεύτερος πόλος σε ένα νέο τοπίο. Όμως, όπως είπε και ένας δάσκαλός μου, τα κόμματα είναι σαν νταλίκες. Δεν στρίβουν εύκολα. Θέλουν χώρο και χρόνο. Πολιτικό χώρο βρήκε ο Τσίπρας. Τώρα του δόθηκε και ο χρόνος από την βολική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να μεταλλάξει το ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα με 12 συνιστώσες εκ των οποίων η μία αντιπροσώπευε το 80% του 4-5% που έπαιρνε στην κάλπη, σε ένα κόμμα εξουσίας. Για να το κάνει αυτό πρέπει να στραφεί ακόμα περισσότερο προς το κέντρο. Δεν έχει άλλη λύση εκτός από το να περιμένει να του έρθει ότι έχει απομείνει από το κέντρο....

Το πολύπαθο κέντρο, στο οποίο το 12 % του ΠΑΣΟΚ είναι μια μικρή νίκη του Μπενι.. Όσο και αν αυτό ακούγεται ως ανέκδοτο. Άνετα το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να φτάσει και πιο χαμηλά. Το ότι δεν έφτασε είναι σχεδόν μια νίκη. Έχει όμως πολύ δουλειά...

Ο Καμμένος έχασε 30% αλλά νομίζω κερδισμένος είναι. Βολικά κανένας πια δεν θα του ζητήσει να συνεργαστούν. Μπορεί να λέει ότι θέλει ως άλλος Καρατζαφέρης, νεάς κοπής. 

Η Χρυσή Αυγή πήρε - ξανά - 7 %. Αμφιβάλει κανείς ότι αυτοί που την ψήφιζαν δεν ξέραν τι ψήφιζαν; Το 49% αυτών που έριξαν χθες ΧΑ, σύμφωνα με το exit poll της ΝΕΤ, δήλωσαν ότι βρίσκονται κοντά στο κόμμα. Αυτό σημαίνει 3,5%. Όπερ σημαίνει σχεδόν μόνιμη κοινοβουλευτική παρουσία... 

Η άκρα δεξιά δεν αντιμετωπίζεται ούτε με απειλές, ούτε με απαγορεύσεις, ούτε με άναρθρες κραυγές.... Πληροφορίες ένταυθα ;-)

Η ΔημΑρ. είναι και αυτή στους νικητές. Έχασε τους μισούς της ψηφοφόρους αλλά κέρδισε άλλους τόσους. Η καθαρή της θέση - στην κυβέρνηση είτε με τον χωροφύλακα, είτε με τον αστυφύλακα - πέρασε. Πλέον αυτό της δίνει μια θέση από την οποία μπορεί άνετα να ανταγωνίζεται το ΠΑΣΟΚ στο χώρο της Κεντροδεξιάς. Μάλιστα δεν έχει κακό παρελθόν να κουβαλήσει. Ενδεχομένως να έχει απώλειες στην συγκυβέρνηση που ετοιμάζεται αλλά από την άλλη υπάρχει πολύς κόσμος - από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ μέχρι την ανανεωτική Αριστερά - που θέλει μια κυβερνώσα αλλά και συναινετική Κέντροαριστερά. Αυτό το κατάλαβε χθες από νωρίς ο Κυρ-Φώτης.

Το αποτέλεσμα είναι βολικό και για τον ..χαμένο. Το ΚΚΕ έχασε 4 μονάδες. Βγαίνει και δηλώνει ότι αυτό είναι σωστό αλλά ο "λαός" έκανε λάθος. Αυτισμός λέγεται αυτό. Απλά. Είναι όμως όλοι στον Περισσό ανακουφισμένοι. Επιτέλους ο μεγάλος τους πολιτικός αντίπαλος δεν έφτασε στην εξουσία. Πρωθυπουργός θα είναι ο αρχηγός του πολιτικά "σύμμαχου" κόμματος. Μεγάλη ανακούφιση...

Τέλος το αποτέλεσμα είναι βολικό για τους ξένους. Αυτό περίμεναν. Αν έβγαινε ο Τσίπρας οι πιέσεις θα ήταν αφόρητες. Δεν ξέρω πως ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τις αντιμετωπίσει, μην έχοντας συνοχή αλλά αντιμετωπίζοντας την κατάσταση από την θέση του επικεφαλής - π.χ. - μιας κυβέρνησης μειοψηφείας ΣΥΡΙΖΑ-ΔημΑρ με ανοχή Καμμένου. Νομίζω βολεύει τους ξένους το αποτέλεσμα. Αν θέλουν να μας κρατήσουν στο ευρώ θα φανεί στην επόμενη ευρωπαϊκή σύνοδο στα τέλη του μήνα. 

Αν μας δώσουν μια ανάσα, χαλαρώσουν τους όρους, σημαίνει ότι κάτι θα γίνει. Υπάρχει φως. Αν ζητήσουν υπογραφές και διαβεβαιώσεις από τον Τσίπρα, τότε θα σημαίνει ότι δεν μας θέλουν έξω από το κοινό νόμισμα. Έτσι απλά. Ο Τσίπρας σε καμιά περίπτωση δεν θα συμφωνήσει και δεν πρέπει να συμφωνήσει. Είτε το θέλουν πολλοί, είτε όχι, σε μια πιθανή συγκυβέρνηση των τριών, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η - μόνη - δημοκρατική εναλλακτική. Αν δεν την έχουμε τότε θα είναι μόνη της η Χρυσή Αυγή και ο πραγματικός ασκός του αιόλου...

Ο Βουλευτής του Χωριού...

Ο Σάββας "Παριζιάνος" Γεωργιάδης είναι μια cult φιγούρα.

Με παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης όπως το παρακάτω:

η ENCORE GREEK BOOKING Παρουσιάζει με ιδιαίτερη υπερηφάνεια (ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ, όμως!) την Πέμπτη, 3 Μαρτίου (Τσικνοπέμπτη) στο Vilka Live Stage Τον Απόστολο Σουγκλάκο, το Σάββα «Παριζιάνο» Γεωργιάδη και Special Guests, Στο ποιοτικότερο πάρτι Τσικνοπέμπτης που έγινε ποτέ! Θα είναι η Τσικνοπέμπτη που θα μας μείνει αξέχαστη! Ήρθε η ώρα που η Θεσσαλονίκη θα ζήσει ένα ξεχωριστής αξίας μουσικό γεγονός! Το επίπεδο του εν λόγω γεγονότος μόνο στο Μέγαρο Μουσικής θα άρμοζε, αλλά έχουν κλείσει κάτι άλλο εκείνη τη μέρα – τόσο νιώθουν! 

Ο Σάββας "Παριζιάνος" Γεωργιάδης είχε από το 1986 πολιτικές φιλοδοξίες. 

Πλέον μπορεί ο Σερραϊκός Λαός να τον στείλει στην Βουλή 

ΣΑΒΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Υποψήφιος Βουλευτής Νομού Σερρών του ΛΑΟΣΕθελοντής αγωνιστής που μάχεται συνεχώς στο πλευρότου Ελληνικού ΛαούΦίλοι και Φίλες, Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες, Έλληνες και Ελληνίδες!Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Ήρθε η ώρα της σημαντικής απόφασης. Τριάνταχρόνια μετά τη μεταπολίτευση πρέπει να απαντήσεις!Θέλεις αναπαλαίωση της πολιτικής; Θέλεις ανακαίνιση των διαπλεκομένων; Θέλειςνα συντηρήσεις την παράδοση της οικογενειοκρατίας; Θέλεις το συμφέρων το δικότους ή το δικό σου;Είσαι ευτυχής για την εικόνα της πατρίδας σου; Αισθάνεσαι ασφαλής;

ΥΓ. Το άκουσα στο ραδιόφωνο, στην εκπομπή του "Σκύλου". Νόμιζα ότι ήταν πλάκα αλλά τελικά η ζωή είναι μεγάλη...

Έθνος και ΛΑ.Ο.Σ.

Μετά από 8 χρόνια που ασχολούμαι με τον κύριο, 

είπα να μαζέψω αυτά που βρήκα σε ένα βιβλίο που

μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις επίκεντρο. 

Ελπίζω να είναι καλοτάξιδο!

Κάντο όπως οι Γάλλοι...

Μπροστά ο Ολάντ, «ψηλά» η Λεπέν στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών

"Το σκηνικό μιας αμφίρροπης προεδρικής μονομαχίας μεταξύ του Φρανσουά Ολάντ και του Νικολά Σαρκοζί συνθέτουν τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας. Ο Σοσιαλιστής υποψήφιος έρχεται πρώτος με 27,%, ακολουθεί ο Νικολά Σαρκοζί 26,6% και την έκπληξη των εκλογών κάνει η Μαρίν Λεπέν με ένα ισχυρό 19,9% που μπορεί να καθορίσει την έκβαση της προεδρικής μάχης της 6ης Μαΐου. Ο Ζαν Λυκ-Μελανσόν της Αριστεράς περιορίζεται σε ένα 10% και ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού αποσπά 9,2% με καταμετρημένο το 34% των ψήφων."

Νομίζω ότι και σε μας σε 15 μέρες κάπως έτσι θα έχουν τα πράγματα. Ο Βενιζέλος θα κοντράρει την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με τα ποσοστά των δύο κομμάτων να κυμαίνονται ανάμεσα στο 45-50%. Η άκρα δεξιά θα είναι νικήτρια με Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητους Έλληνες και φυσικά ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή και τα ποσοστά της Αριστεράς θα είναι χαμηλότερα από τα δημοσκοπικά. Όσο για κυβέρνηση, αυτή θα είναι συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Ντόρας. Το βασικό στοίχημα είναι αν θα έχουν 180+ βουλευτές...

Είδωμεν. Κυριακή κοντή γιορτή...

Το ηφαίστειο..

Την καλύτερη ατάκα για την κρίση την άκουσα από τον Πέτρο Μάρκαρη σε μια συνέντευξη προ μηνών στην ΕΡΑ. Η Έλλάδα, έλεγε ο συγγραφέας, δεν είναι σαν τον Τιτανικό. Δεν είναι δηλαδή μια χώρα στην οποία όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια και ένας λάθος χειρισμός την έστειλε στο "παγόβουνο". Η Ελλάδα μοιάζει με την Πομπηία. Μοιάζει με τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας, όταν οι περισσότεροι βλέπαν το ηφαίστειο να κοχλάζει αλλά δεν ήθελαν να το πιστεψουν ότι πρόκειται να εκραγεί. Έτσι ο κόσμος τότε - όπως και σήμερα εδώ - αφήνε τους ιεροφάντες να τον καθυσηχάζουν. 

Μέχρι που το ηφαίστειο έσκασε....

Τελευταίες στιγμές του 2011..

... και εύχομαι η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη από αυτή που πέρασε. Έτσι απλά. Το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά, που αν το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά, πέρασε και είμαστε ακόμα στα πόδια μας... Up and running ;-) 

Για την χρονιά που έρχεται, δίσεκτη και ολυμπιακή, εύχομαι πάνω από όλα υγεία. Κουράγιο και δύναμη μπορούμε να βρούμε....

Καλή χρονιά να έχουμε...

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από χριστουγεννιάτικο ρεβεγιον σε παγκάκι της Νέας Παραλίας. Το Havana Club άξιζε 25 € όπως έλεγε η ετικέτα. Δεν νομίζω να ήταν νταμπλ ντοτ..

Μονομαχία στον πράσινο ήλιο...

O Μιχάλης ήταν ο πρώτος που τόλμησε να διεκδικήσει το άστρο του σκονισμένου και ταλαιπωρημένου σερίφη Γιωργάκη. Ο βοηθός Σερίφη Μπένι καραδοκεί την ίδια στιγμή όπου οι τρεις ντεσπεράδος της Μεταρρύθμισης έχουν και αυτοί τις βλέψεις τους. Βέβαια δεν έχουν αποφασίσει ποιον θα βάλουν μπροστά, τον βαλέ κούπα, τον ρήγα μπαστούνι ή την ντάμα καρώ? 

Η μόνη ελπίδα του παλιού σερίφη είναι όσοι απέμειναν από την φρουρά του μακαρίτη πατέρα του. Ο Παπουτσής - κοτζαμαν Υ. ΠΡΟΠΟ - βγήκε πρώτος και άλλοι (Ρέππας και Σια ) θα ακολουθήσουν. 

Στα συντρίμια της Ελλάδας το παλιό Ουέστ σβήνει ενώ  ο Πράσινος Ήλιος δύει...

Ιστορίες από την κρύπτη της Ελληνικής Αγοράς..

Σήμερα θα σας πω δύο - από τις πολλές - σχεδόν τρομακτικές ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας, στην ελληνική αγορά. Χθες ήμουν στην περιοχή του Πράκτικερ στην Πυλαία και πάω να βάλω βενζίνη στο πρατήριο μεγάλης εταιρίας, όπου συνήθως βάζω. Μπαίνω στο πρατήριο με το αυτοκίνητο αλλά δεν μπορώ να πλησιάσω τις αντλίες γιατί την ίδια στιγμή τις φουλάρουν με το φορτηγάκι της εταιρίας. Φεύγω λοιπόν για να πάω σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας λίγο πιο κάτω. Πριν φύγω όμως παρατηρώ ότι η τιμή ήταν 1,589 το λίτρο για την αμόλυβδη 95 οκτανίων. 

Το άλλο πρατήριο είναι ανοιχτό και εκεί λέω στον υπάλληλο να βάλει 50 ευρώ βενζίνη χωρίς να προσέξω την τιμή. Καθώς ο υπάλληλος βάζει βενζίνη παρατηρώ ότι η τιμή για το 1 λίτρο βενζίνης 95 οκτανίων είναι 1,679! Δηλαδή σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας υπάρχει διαφορά 9 λεπτών το λίτρο, δηλαδή 5,6 % ακριβότερο από το πρώτο! Πληρώνω τον υπάλληλο - μην μπορώντας να κάνω και αλλιώς αφού το λάθος να μην προσέξω την τιμή ήταν δικό μου - τον ρωτάω να μάθω το γιατί είναι τόσο ακριβό το πρατήριο. Η απάντηση με εξέπληξε. "Το πρατήριο αυτό δεν είναι της εταιρίας αλλά ανεξάρτητο συνεργαζόμενο και έτσι η τιμή που μας δίνουν είναι 11 λεπτά πιο ακριβή από αυτή που πουλάν τα εταιρικά πρατήρια. Στην ουσία μας εκβιάζουν για να μας αγοράσουν.."

Τι να πεις σε αυτό? 

Εν τω μεταξύ, σήμερα βλέπω στην Νέα Εγνατία μια ταμπέλα που λέει "Βιολογικός Καθαρισμός Αυτοκινήτων - Από 120 € μόλις 30 €"!  Φαντάζομαι ότι και στα 30 ευρώ ο τύπος έχει κέρδος, μπορεί να είναι μηδαμινό αλλά θα υπάρχει νομοτελειακά κέρδος. Αν υποθέσουμε ότι το κέρδος είναι 1 ευρώ τότε στην προηγούμενη τιμή θα είχε κέρδος 91 ευρώ που σε ποσοστό επί του κόστους θα δήλωνε 313,7% κερδοφορία... Δηλαδή ο τύπος με δουλειά 6 ωρών έβγαζε 91 ευρώ, δηλαδή 15 την ώρα και 120 την μέρα. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι μέχρι πέρσι ύπηρχαν πλυντήρια που χρέωναν 16 και 18 ευρώ για πλύσιμο αυτοκίνητων (μέσα - έξω). Επομένως πλέον με τα διπλά λεφτά το πλένεις με βιολογικό καθαρισμό... 

Δυστυχώς από το ένα άκρο έχουμε φτάσει στο άλλο σε χρόνο dt.