Εξετάσεις...

Παρατηρώ τις παλινωδίες που γίνονται με τα θέματα των Παννελληνίων Εξετάσεων. Πραγματικά λυπάμαι αυτά τα παιδιά. Έχουν και αυτά να τους τυρρανάν λες και δεν τους φτάνει που, μέσα στο άγχος τους, ρίχνουν μια ζαριά, στην κυριολεξία, όχι μόνο για το που θα περάσουν τα χρόνια των σπουδών τους - αν βέβαια περάσουν κάπου - αλλά και για φίλους που θα κάνουν, εμπειρίες που θα αποκωμίσουν, έρωτες, ξενύχτια, παρέες και όλα αυτά που σου μένουν μετά από 4-5 χρόνια φοιτητικής ζωής. 

Το τι θα σπουδάσεις μπορεί να έχει και αυτό σημασία, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι τα άτομα με τα οποία θα περάσεις αυτά τα χρόνια της ζωής. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό έως πολύ τυχερό. Γιατί κόντρα σε ότι -πίστευα ότι - ήθελα, δεν πέρασα Αθήνα αλλά Θεσσαλονίκη σε μια καινούργια σχολή και γνώρισα καταπληκτικά παιδιά πολλά από τα οποία θεωρώ ακόμα πολυ καλούς μου φίλους και βρισκόμαστε 2-3 φορές το χρόνο παρότι μας χωρίζουν εκαντοντάδες και σε μερικές περιπτώσεις χιλιάδες χιλιόμετρα. 

Οι άνθρωποι που θα περάσουν μαζί σου τα 19 ή τα 20 χρόνια της ζωής τους είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Και σε αυτό μπορείς να πετύχεις ακόμα και αν "αποτύχεις" στην πρώτη σου επιλογή. 

Αυτή η επιτυχία μετράει ... Έτσι αν και εσύ που δίνεις εξετάσεις διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάτσε λίγο και δώσε προσοχή στο Being Boring των  Pet Shop Boys που σου βάζω για επίλογο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια των 19 και 20. Είχα την τύχη να ακούσω το τραγούδι όταν ήμουν και εγώ 20...

Smell like teen spirit...

Λίγο πριν τα 15α μου γενέθλια, χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι, κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα τραγούδι που έγινε ένα σήμα κατατεθέν για την γενιά μου, τη γενιά του  MTV, αυτή που ο Coupland εύστοχα ονόμασε Generation X. Το Smell like teen spirit των Nirvana άργησε να "πιάσει". Όμως ήταν κάτι καινούργιο. Τα παιδιά εκείνης της εποχής άρχισαν να το γουστάρουν. Έβαλαν Ντοκμαρτινς, Λιβαις και καρώ φανελένια πουκάμισα και χτυπιόντουσαν στο ρυθμό του.

Τώρα αυτά τα παιδιά που άκουγαν αυτό το τραγούδι εκείνη την άνοιξη του 1992, 21 χρόνια πίσω, έχουν παιδιά - μερικά ίσως έχουν την ίδια ηλικία που είχαν και εκείνοι τότε. Εκείνα τα παιδιά προσπαθούν να παλέψουν με την κρίση, άλλοι τα καταφέρνουν άλλοι όχι. 

Φαντάζομαι όμως πολλοί θα είναι εκείνοι που ακούγοντας αυτόν τον ύμνο θα θυμηθούν τα συναισθήματα - ενδεχομένως οργή και απόγνωση- που τους ξυπνούσε. Γιατί στην πραγματικότητα οι στίχοι του δεν έχουν ένα λογικό ειρμό αλλά είναι απλά μια συρραφή συναισθημάτων, σκέψεων του Cobain που κανείς πια δεν μπορεί με σιγουριά να πει τι νόημα είχαν. 

Ο Cobain έφυγε νωρίς και αυτό του χάρισε τον αιώνιο μύθο. Το παλικαράκι στο εξώφυλλο του Nevermind μεγάλωσε. Εμείς που συνεχίζουμε να το ακούμε .....

Διαφορετική διαδρομή

Βαριέμαι και σιχαίνομαι την κίνηση. Αντίθετα λατρεύω να οδηγώ. Έτσι χθες το απόγευμα με το που είδα την κίνηση για Χαλκιδική, βγήκα από το δρόμο και έστριψα στην διασταύρωση για Πολύγυρο. Λίγο πριν τα Βασιλικά έστριψα για Σουρωτή και ακολούθησα τον - πολύ - παλιό δρόμο για Χαλκιδική. Άγιος Αντώνιος μετά  Μονοπήγαδο - με το περίφημο περεκ- συνεχίζει μετά Κρήνη, Πετράλωνα, Τρίγλια και βγαίνεις Μουδανιά. Εκεί αναγκαστικά πέφτεις στην κίνηση μέχρι την Ποτίδαια. Αν δεν βαριέσαι, μην συνεχίσεις για Νέα Φώκαια. Στρίψε προς Σάνη και εκεί λίγο πριν να φτάσεις κάνε αριστερά προς Κασσανδρεία. 

Μια υπέροχη διαδρομή 13 χιλιομέτρων μέσα από παρθένο πευκόδασός όπως ήταν η Χαλκιδική πριν την επέλαση των αυθαιρέτων αλλά και τις μεγάλες πυρκαγιές του 90 αλλά και πρόσφατα το 2006. Βγαίνοντας στο δρόμο για Καλλιθέα μπορείς να πας όπου θες. Μια ακόμη όμορφη διαδρομή είναι η διαδρομή Φούρκα, Σκιώνη, Λουτρά Αγίας Παρασκευής και Παλιούρι. 

Αυτές οι τρεις μικρές διαδρομές δίνουν μια αίσθηση περιπέτειας σε μια εξόρμηση που για τους περισσότερους Θεσσαλονικείς είναι μια καθημερινή σαββατοκύριακη(!) εμπειρία. 

Το καλύτερο με αυτούς τους δρόμους - εκτός από το γεγονός ότι είναι αρκετά σπάνιο να πετύχεις πάνω από δέκα αυτοκίνητα - είναι ότι μπορείς να σβήσεις το ερ κοντίσιον, να κατεβάσεις ταχύτητα και να ανοίξεις τα παράθυρα. Να βάλεις παλιά τραγούδια και να θυμηθείς τις εποχές που με τους γονείς σου αλώνιζες μια Ελλάδα που ένα ταξίδι στην Αθήνα ήταν μια μεγάλη οδύσσεια..  Αυτή η αίσθηση είναι ανεκτίμητη.. 

Καλό καλοκαίρι σε όλους...

Φορ ολ ταιμ σεικ...

Η πρώτη κασέτα με ξένες "επιτυχίες" ήταν τα greatest hits of 1984. Μου την είχε δώσει η ξαδέρφη μου που πήγαινε στο Λύκειο (εγώ ήμουν στην Τετάρτη δημοτικού τότε) και την είχα ξεσκίσει στο κασετόφωνο. Το πρώτο κομμάτι ήταν το A view to a kill των Duran Duran. Το θυμήθηκα τώρα που μας επισκέπτονται σχεδόν 30 χρόνια μετά. Άλλα τραγούδια από αυτή την κασέτα ...

Sandra και Maria Magdalena... Τι να λέμε τώρα...




Marrilion και Kayleigh

Έτσι φορ ολ ταιμ σεικ....

Κοπάνα....

Σήμερα έκανα κοπάνα... Όπως τότε στο Λύκειο, τριγυρίζω με την τσάντα μου στο κέντρο και χαίρομαι την άνοιξη. Άσκοπα περιφέρομαι και παρατηρώ την πιτσιρικαρία που έχει πλημμυρίσει την πόλη εδώ και λίγες μέρες. Θυμήθηκα τις δικές μου σχολικές εκδρομές είκοσι χρόνια πριν και στο καπάκι έφτασα νοητά στην Βόσσου και στον Μικρούτσικο που μας είχαν εκπροσωπήσει σε εκείνη την eurovision. Το τραγούδι νομίζω ήταν από τα λίγα που στείλαμε και μου άρεσε αν και πάτωσε!

Στο καλό, καλέ μου άνθρωπε...

Σε ευχαριστούμε για το γέλιο που μας έδωσες και θα μας δίνεις...

You were in the army, then...

Σαν σήμερα, δέκα χρόνια πριν, περνούσα για πρώτη φορά την πύλη του 604 ΤΠ στο Κιλκίς. Από μια βολή που κάναμε εκείνες τις πρώτες μέρες είναι και η παραπάνω φωτογραφία, μια από τις λίγες που έχω από την δεκαεξάμηνη θητεία μου. 

Από τον Στρατό δεν έχω παράπονο. Στους δεκαέξι μήνες που πέρασα στα χακι, ή μάλλον στις φόρμες παραλλαγής, από τον Μάρτη του 2001 μέχρι και τον Ιούλη του 2002, πήρα το μερίδιο μου από αγγαρείες, καβάτζες, πλάκες, χωσίματα, φιδιάσματα και ότι άλλο περιγράφει με λογοτεχνική διάθεση η στρατιωτική ορολογία και η φανταρίστικη αργκό.

Πριν μπω θεωρούσα ότι είχα δει κάποια πράγματα και είχα περάσει από καταστάσεις δύσκολες κτλ. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο κοινωνικό χωνευτήρι του Πεζικού όχι μόνο βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι, μυρίζεις και τα χνώτα τους όπως είχα γράψει και παλιότερα..

Όπως και να έχει το πράγμα, δέκα χρόνια μετά, έχοντας ξεχάσει το 70% της καθημερινότητας του στρατού και με το υπόλοιπο 30% στο μυαλό, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μήνες ήταν η τελευταία "ανέμελη περιπέτεια"! Το τελευταίο οχυρό μιας σχεδόν παιδικής αθωότητας, ενός κόσμου όπου το άγχος της καθημερινότητας είναι μια άγνωστη λέξη και η ισοπεδωτική λογική της ομοιόμορφης στολής φέρνει κοντά "λαό και Κολωνάκι". 

Παραμένει βέβαια μια "ανέμελη περιπέτεια", μια προσωπική, ατομική και  χρεωμένη με 108  βέρσιον της "Λούφας και Παραλλαγής". Αρκεί η ιστορία να μην σε μπλέξει σε καμιά ...σοβαρή περιπέτεια όπως τα Ίμια το '96 ή ακόμη χειρότερα η Κυπριακή Τραγωδία το '74. Γιατί σε κάποια στιγμή όταν είσαι φαντάρος καταλαβαίνεις ότι εκείνοι οι τρελοί που γύρισαν από την Κύπρο ήταν -αν και παλιοσειρές - "συνάδερφοι".

Tempus fugit

Κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες μου έφτασα στο συμπέρασμα ότι οι φωτογραφίες των παιδιών μου, όλα τα jpeg και τα mp4 βιντεάκια που έχω στοιβάξει σε αρκετά γιγαμπαιτ, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν αυτό το νοσταλγικό χρώμα που έχουν σήμερα οι φωτογραφίες της δεκαετίας του 1970.

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη της τεχνολογίας, γιατί ο χρόνος συνεχίζει να πετά και εσύ  όχι μόνο δεν το καταλαβαίνεις αλλά δεν το αντιλαμβάνεσαι πια... 

Έφτασε η 1η του Μάρτη του 2011.. .. Tempus fugit που λέγαν και οι λατίνοι...

Καλό Μάρτη να έχουμε και ας έρθει επιτέλους η άνοιξη μήπως και τερματιστεί αυτό το θλιβερό φθινόπωρο..

Common People...

Νομίζω ότι όποιος είναι στα τριανταφεύγα - ελληνιστί thirtysomething - δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναπολήσει ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Ίσως είναι το πλέον εμβληματικό τραγούδι της δεκαετίας του 1990 ή έστω του τέλους της. Λίγο οι Pulp, λίγο το "she came from Greece" λίγο το  "απλό καθημερινό" mood, μας έκανε να λατρέψουμε αυτό το τραγούδι. 

Ένα τραγούδι που έδενε τέλεια με την ηλικία των (πάνω-κάτω) είκοσι που είχαμε οι περισσότεροι τότε. Μιας και πλησιάζει το σαββατοκύριακο  ας το ακούσουμε μπας και ξαναγίνουμε "Common People"  .. 

 

 

 You'll never live like common people,
you'll never do what common people do,
you'll never fail like common people,
you'll never watch your life slide out of view,
and dance and drink and screw,
because there's nothing else to do.

Sing along with the common people,
sing along and it might just get you through,
laugh along with the common people,
laugh along even though they're laughing at you,
and the stupid things that you do.
Because you think that poor is cool.

Βρείτε τις διαφορές και κερδίστε!

 Χαλκιδική 1980

Χαλκιδική 2010

Start the dance...

Καιρό  τώρα στο μυαλό μου έχω το No Good (Start The Dance) των Prodigy . Αυτό μου ήρθε όταν είδα την αφίσα από την αυριανή συναυλία τους στο Παλατάκι του ΠΑΟΚ στα πλαίσια της περιοδίας τους Invaders must die!

Και το μυαλό μου πήγε πολλά χρόνια πριν στα 1994 - είπαμε μαγική χρονιά- όταν ήμουν 18 χρονών -άλλος μαγικός αριθμός!!!! Τότε είχε μόλις καθήσει ο κουρνιαχτός από τα περίφημα ρειβ παρτι! Και μέσα από αυτό τον κουρνιαχτό βγήκε μια παρέα από την Αγγλία που έπαιζε μια απίστευτα γρήγορη μουσική. Μια μουσική με απίστευτη ενέργεια και ρυθμό αλλά από την άλλη κρατούσε και μια περίεργη μελωδία, μια μελωδία που έμοιαζε να βγαίνει από έναν δίσκο 33 στροφών σε ένα πικαπ των 45! Το πρώτο τους κομμάτι που τους έκανε γνωστούς ήταν το Out of Space, το δεύτερο τους κομμάτι όμως ήταν το αγαπημένο μου - μαζί με το προβοκατόρικο smuck my bitch up!!

Το No Good (Start The Dance) δεν είναι ακριβώς ένα τραγούδι. Είναι ένα διονυσιακό άκουσμα που σε καλεί να εκστασιαστείς και να μπεις σε ένα παραλήρημα με ή χωρις ναρκωτικά. Είναι η πεμπτουσία του ρεήβ. Κάθε φορά που το ακούω και καθώς το μπάσο γεμίζει το αυτί μου με μεταφέρει μαγικά - ίσως με την δύναμη του Πάνα - εκεί στα 1994..

Λοιπόν, ανεβάστε την ένταση στο τέρμα, πατήστε play και Start the dance!

Πάσχα το ελληνικό...

Μια ελληνική μουσική επένδυση για την Μεγάλη Εβδομάδα με παλιά λαϊκά από τον stathis957!

Καλή Ανάσταση να έχουμε!

Episode 7

Stathis 957's Podcast

On the road again...

Episode 6: On the Road

Stathis 957's Podcast

Stathis957 goes at the movies!

Episode 5: Stathis957 goes at the movies...

Stathis 957's Podcast

Όνειρα...

Μέσα στην μιζέρια του σήμερα ακούς για την κατάργηση της βίζας. Και ας μην είναι η βίζα το μόνο εμπόδιο για να ξαναπάς, ξαναρχίζεις να το σκέφτεσαι και να το ξαναονειρεύεσαι!

ΥΓ Ακόμα και εσύ που γύρισες μόλις χθες! :- )

1989

Stathis o Ranger.. Episode 4 : 1989

Episode 4: 1989...

Stathis 957's Podcast

Back on air!!

Episode 3 : America's Back yard....

Stathis 957's Podcast

Staths957 : Pump up the volume!!!

Episode 2: The return of Stathis957

Stathis 957 Podcast

Οι Τεχνικοί του σταθμού δούλεψαν 24 ασταμάτητες ώρες αλλά τελικά τα κατάφεραν! Έλυσαν τα προβλήματα στον ήχο και έτσι τώρα εσείς μπορείτε να απολαύσετε το δεύτερο επεισόδιο του Stathis957 the Ranger!!!

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια αλλά και για την υπομονή σας να ακούσετε το πρώτο μέρος!!! Νομίζω εξυπακούεται ότι θα υπάρξουν και άλλα! ;-)

Stathis957 on air...

Episode 1

Stathis957 Podcast

Press Play then ENTER ;-)

Η πρώτη ραδιο-φονική εκπομπή μου!!!!!

Δέκα χρόνια....

"The future is coming on" τραγουδούσαν οι Gorilaz στο Clint Eastwood κάποια στιγμή το 2001. Δίκιο είχαν. Σας πληροφορώ ότι το μέλλον τελικά ήρθε, σχεδόν 10 χρόνια μετά το πολυθρύλητο millenium. Πως πέρασαν έτσι αυτά τα πρώτα δέκα χρόνια της τρίτης χιλιετίας δεν κατάλαβα. Μου φαίνεται λίγο πολύ σαν προχθές που ήμουν σε ένα τραίνο προς το Gatwick για να έρθω Ελλάδα από την Αγγλία που σπούδαζα. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1999..

Όλοι αλλάξαμε από τότε. Δεν ήμαστε τα ίδια άτομα όσο και αν προσπαθούμε για το αντίθετο. Δεν είμαστε καν η ίδια χώρα με τότε. Ούτε καν το ίδιο ΠΑΣΟΚ με τότε δεν είναι. Θα μου πεις τέτοιο καιρό πριν από δέκα χρόνια έσκαγε με πάταγο η μέγιστη φούσκα του Χρηματιστηρίου τώρα είναι στα πρόθυρα να σκάσει η φούσκα που λέγεται Ελλάδα. Και τότε ο Μπάγεβιτς ήταν σε ένα δικέφαλο που γονάτιζε από τα οικονομικά..

Nothing changes on New Year's Day λέγαν οι U2 κάποτε. Νομίζω ότι έχουν άδικο. Κάθε μέρα κάτι αλλάζει, επομένως και την πρωτοχρονιά κάτι θα αλλάξει. Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι επιλέγουμε τις μεγάλες αλλαγές εκείνη την μέρα, όπως ο Σημίτης που πήγε να σηκώσει το πρώτο χαρτονόμισμα των 20 ευρώ μια τέτοια μέα το 2002. Sometimes, something changes on New Year's Day...

Το μέλλον είναι τώρα πάντως και ας το τοποθέτησαν μερικοί στο σημερινό παρελθόν, όπως ο Όργουελ με το 1984. Μπορεί βέβαια και τώρα να είναι το ..1984.. Ποιος ξέρει?

Το μόνο σίγουρο είναι αυτά που πέρασαν την τελευταία δεκαετία και αυτά που ο καθένας από μας θυμάται τέτοιες μέρες. Και νομίζω ότι θα αφιερώσω τα επομένα πόστς μου σε αυτά που μου μείνανε τα δέκα αυτά χρόνια...