Στην αρχή όταν άκουσα να πανηγυρίζουν για τον θάνατο ενός άνδρα, θυμήθηκα τους Ρωμαίους που πανηγύριζαν όταν έμαθαν ότι πέθανε - επιτέλους - ο Μιθριδάτης από τα χέρια του Πομπήιου. Και ο Πόντιος είχε φάει ένα κάρο Ρωμαίους πολίτες το 88 π.Χ.. Όταν είδα όμως αυτούς που πανηγύριζαν μου θύμισαν απλά μια πόλη του Φαρ Ουεστ που πανηγύριζε κάποιον που "τύλιξε σε πίσσα και πούπουλα"..
3 σχόλια:
έκανα ακριβώς την ίδια σκέψη (στο κομμάτι με τους Ρωμαίους). Νομίζω δεν έχεις άδικο στο πώς το κλείνεις.
και τι να κάνουν;
να τον θρηνήσουν;
απαλλάχθηκαν - και καλά - από ένα φόβο που τους τριγυρνάει σχεδόν μια δεκαετία...
ο φόβος, ειδικά ο αταβιστικός, ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει κάποιος...
http://www.youtube.com/watch?v=J6v2ydIkmII
Άλλο να χαίρεσαι, άλλο να πανηγυρίζεις, άλλο ο φόβος, άλλο το fear mongering (πως το αποδίδουν αυτό στα ελληνικά;) και φυσικά άλλο η δικαιοσύνη και άλλο η εκδίκηση. Η Phil Plait το είπε καλά στο blog του, με μια ρήση του Clarence Darrow: "I have never killed any one, but I have read some obituary notices with great satisfaction."
Δημοσίευση σχολίου