Λίγο πιο κάτω από την πινέζα του χάρτη..

Ένα μουντό πρωί σαν το σημερινό, κάπου στα τέλη του Γενάρη του 2002, με το φύλλο πορείας στο χέρι, πήρα από την Θεσσαλονίκη το τραίνο για το Σουφλί, έχοντας τελικό προορισμό την Δαδιά. Το ταξίδι αυτό μπορεί να ήταν και το χειρότερο που έκανα ποτέ στην ζωή μου. Το τραίνο -ειδικά μετά την Ξάνθη- ήταν γεμάτο με δύο είδη ανθρώπων: φαντάρους και γιαγιάδες με τσεμπέρια.

Μαζί μου είχα άλλους τρεις "συναδέρφους" από το Λιτόχωρο που υπηρετούσα αλλά δεν ήταν και η καλύτερη παρέα! Άσε που με είχαν αγχώσει γιατί τους είχα χρεωθεί κιόλας σαν επικεφαλής στο ομαδικό φύλλο πορείας.

Και οι τρεις ήταν περιπτώσεις πάντως. Ο Κ.Λ. και ο Ν.Δ. ήταν δυο αγροτόπαιδα από την Κατερίνη και τα Τρίκαλα που πρώτη φορά ανεβαίναν σε τραίνο και δεν κάναν τίποτε άλλο από το να κλαίγονται όλη την ώρα και να βρίζουν ο ένας τον άλλο. Ο τρίτος της παρέας ήταν ο Χ. που ήταν ο τρελός του χωριού του. Κυριολεκτικά. Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες που κάποιος μαλάκας στο στρατολογικό γραφείο του Κέντρου Νεοσυλλέκτων θεώρησε ότι μπορεί να υπηρετήσει στον "ένδοξο Ε.Σ.", έστω και με την ένδειξη Ι4. Χακί ανέκδοτο...

Μια εικόνα που μου έχει μείνει από αυτό το ταξίδι ήταν οι μουσουλμάνες γριές που ετοίμαζοντουσαν να κατέβουν κάπου μετά την Αλεξανδρούπολη. Μια εικόνα βγαλμένη απο ταινία εποχής. Μαυροφορεμένες με τις μαντίλες να είναι σφιχτά δεμένες γύρω από τα πρόσωπα τους, μάζευαν τους μπόγους τους. Εκεί κάπου αρχίζαμε να ανηφορίζουμε τον Έβρο.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο ποτάμι στην χώρα από τον Έβρο. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή αλλά έπρεπε να περάσουν κανά δυο μήνες όταν το είδα και από κοντά. Τότε είχα την τύχη να κάνω περίπολα με το τζιπάκι πάνω στο ανάχωμα του ποταμού, σε περιοχή που σαν πολίτες δυστυχώς δεν μπορούμε να χαρούμε.

Αντίθετα με το ποτάμι, το Σουφλί είναι μια από τις πιο άσχημες πόλεις της χώρας. Κάτι σαν μια πόλη του Ουέστ που η ταξιδιωτική άμαξα των ΚΤΕΛ αφήνει τον κόσμο μπροστά από την Εθνική Τράπεζα. Τα σπίτια φοβούνται να απλωθούν και στριμώχνονται δεξιά και αριστερά του δρόμου που ενώνει την Αλεξανδρούπολη με την Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο. Σε όλη την πόλη - ειδικά τα πρωινά- βλέπεις ανθρώπους και οχήματα με πράσινες στολές παραλλαγής. Για αρκετό καιρό είχα την εντύπωση ότι το Σουφλί δεν ήταν τίποτε άλλο απο ένα απέραντο Καψιμι που είχε μόνο δύο γυναίκες. Η ρωσσοπόντια στο σουβλατζίδικό στην διασταύρωση και η γκαρσόνα στο μοναδικό ίντερνετ καφέ. Η τελευταία μάλιστα είχε κατακτήσει και την μισή 50η Ταξιαρχία Πεζικού και είχε και επιτυχίες και στην 7η Μηχανοκίνητη.

Αφού κατεβήκαμε απο το τραίνο, πήραμε μια μεγάλη δόση από το Σουφλί και ένα ταξί για να μας πάει στη Δαδιά. Εκεί φτάσαμε σε ένα ξέφωτο, λίγο πάνω από το χωριό και λίγο πριν το μοναδικό και πανέμορφο δάσος, όπου υπήρχαν τρία σπιτάκια. Αυτό όπως έμαθα καλά τους επόμενους 6 μήνες ήταν το στρατόπεδο του τάγματος.

Τo τραγούδι που σας έβαλα από τον "ακατανόμαστο" τo έπαιζαν συνέχεια στη μεταμεσονύχτια εκπομπή στο δεύτερο πρόγραμμα, που ήταν από τους λίγους σταθμούς που πιάναμε. Μου θυμίζει αρκετά βράδια στη σκοπιά, που η ώρα δεν έλεγε να περάσει και η κάφτρα από το τσιγάρο, προκειμένου να μην φανερωθεί, έκαιγε το γάντι.