Πέντε συν ένα τραγούδια που μου μείναν από τα δέκα χρόνια που πέρασαν..

Νομίζω ότι αυτή η δεκαετία που ας πέρασε σηματοδότησε την αναζωογόνηση του ροκ. Καινούργια συγκροτήματα, νέα ακούσματα και πρωτότυπες εκτελέσεις φέραν το ροκ ξανά στο προσκήνιο μετά την σαρωτική επέλαση της electronica.



Το πρώτο κομμάτι που μου έμεινε είναι το Holiday από τους βετεράνους Greenday και το CD τους με τίτλο American Idiot, μια ροκ όπερα για τον Ιησού της Suburbia. Η Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου και βρίσκει καινούργια βιετναμ......



Δεύτερο τραγούδι το seven nation army από τους White Stripes. Και μόνο που ξεκινάει έτσι το μπάσο καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις ξανακούσει κάτι τέτοιο!!



Πολλά είναι τα καλά τραγούδια των Killers. All the things that I've done είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Μου φαίνεται τρομερά αισιόδοξο αλλά και ταυτόχρονα σκοτεινό! τρομερός συνδυασμός που με κέρδισε από την πρώτη φορά που το άκουσα σε μια σειρά...



To 2006 οι Muse βγάλαν το Black Holes and Revelations. Τέλειο το Starlight, πολύ καλό το Supermassive black hole αλλά εμένα το Knights of Cydonia με συνεπήρε!




Kaizerchiefs είναι μια ομάδα ποδοσφαίρου στην Νότια Αφρική. Από εκεί πήρε και το όνομα της η μπάντα που κάναν πέντε παιδιά από το Leeds! To Ruby μπορεί να ήταν τόσο καλό όσο το πρώτο τους σιντι αλλά the kids on the stret they never miss a beat! Indeed my friends!!



Το τελευταίο τραγούδι όμως ήταν αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Αν και δεν ήταν ροκ, αυτή που το τραγουδούσε μπορεί να συγκριθεί - στην καταστροφή και στο ταλέντο- μόνο με μια Τζάνις τζόπλιν. Όταν πρωτοάκουσα την Αmy Winehouse να τραγουδάει το αυτοβιογραφικό You know I'm no good πίστεψα ότι ήταν ένα ριμεικ από κανένα ξεχασμένο τραγούδι της δεκαετίας του 1950. Δεν μπορούσα να είμαι περισσότερο λάθος....

Driving home for Christmass

Ειδικά για αυτούς που δεν θα μπορέσουν
να είναι σπίτι τα Χριστούγεννα!
Χρόνια Πολλά και καλά σε όλους!

Δέκα χρόνια....

"The future is coming on" τραγουδούσαν οι Gorilaz στο Clint Eastwood κάποια στιγμή το 2001. Δίκιο είχαν. Σας πληροφορώ ότι το μέλλον τελικά ήρθε, σχεδόν 10 χρόνια μετά το πολυθρύλητο millenium. Πως πέρασαν έτσι αυτά τα πρώτα δέκα χρόνια της τρίτης χιλιετίας δεν κατάλαβα. Μου φαίνεται λίγο πολύ σαν προχθές που ήμουν σε ένα τραίνο προς το Gatwick για να έρθω Ελλάδα από την Αγγλία που σπούδαζα. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1999..

Όλοι αλλάξαμε από τότε. Δεν ήμαστε τα ίδια άτομα όσο και αν προσπαθούμε για το αντίθετο. Δεν είμαστε καν η ίδια χώρα με τότε. Ούτε καν το ίδιο ΠΑΣΟΚ με τότε δεν είναι. Θα μου πεις τέτοιο καιρό πριν από δέκα χρόνια έσκαγε με πάταγο η μέγιστη φούσκα του Χρηματιστηρίου τώρα είναι στα πρόθυρα να σκάσει η φούσκα που λέγεται Ελλάδα. Και τότε ο Μπάγεβιτς ήταν σε ένα δικέφαλο που γονάτιζε από τα οικονομικά..

Nothing changes on New Year's Day λέγαν οι U2 κάποτε. Νομίζω ότι έχουν άδικο. Κάθε μέρα κάτι αλλάζει, επομένως και την πρωτοχρονιά κάτι θα αλλάξει. Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι επιλέγουμε τις μεγάλες αλλαγές εκείνη την μέρα, όπως ο Σημίτης που πήγε να σηκώσει το πρώτο χαρτονόμισμα των 20 ευρώ μια τέτοια μέα το 2002. Sometimes, something changes on New Year's Day...

Το μέλλον είναι τώρα πάντως και ας το τοποθέτησαν μερικοί στο σημερινό παρελθόν, όπως ο Όργουελ με το 1984. Μπορεί βέβαια και τώρα να είναι το ..1984.. Ποιος ξέρει?

Το μόνο σίγουρο είναι αυτά που πέρασαν την τελευταία δεκαετία και αυτά που ο καθένας από μας θυμάται τέτοιες μέρες. Και νομίζω ότι θα αφιερώσω τα επομένα πόστς μου σε αυτά που μου μείνανε τα δέκα αυτά χρόνια...

Πρωτάθλημα Χειμώνα!

Μέσω Χαριλάου το πρωτάθλημα χειμώνα πήγε στην Παιανία! Χθες ο Άρης στο καλύτερο του παιχνίδι φέτος υποχρέωσε τον κακό και υπεροπτικό Ολυμπιακό στην πρώτη του ήττα στο πρωτάθλημα και φέρνοντας έτσι τον ΠΑΟ στην πολ ποζίσιον του β' γύρου. Ο Άρης χθες είχε πάθος και πίεσε στα 3/4 του γηπέδου παρόλα αυτά οι αδυναμίες που έχει όταν πατάει περιοχή φάνηκαν και χθες αφού το γκολ ήρθε από ένα τραγικό λάθος του πολύ καλού χθες Νικοπολίδη μετά από την προσπάθεια του Πρίττα να κυνηγήσει την φάση. Ο Κάμπορα ήταν εκεί που έπρεπε για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Να σημειώσω ότι ο Παμπορίδης δεν έδωσε πέναλτι σε χέρι του ΝΤούντου, ανάλογη φάση με μια .. παγκόσμια πρωτοτυπία...

Ο ΠΑΟ νίκησε πολυ πιο δύσκολά από όσο λέει το τελικό σκορ και μάλιστα με ένα πέναλτι που προσωπικά δεν μου πολυφάνηκε. Τέλος πάντων νίκησε και μετά από πολλά χρόνια πέρασε στην πρώτη θέση στο τέλος του πρώτου γύρου.

Η ΑΕΚ είναι ένα βήμα πριν την διάλυση με τον Μπάγιεβιτς να βρίσκει σιγά σιγά την νέμεση του στον προεδρικό θώκο...

Καβάλα και Πανιώνιος κερδίζουν τις εντυπώσειις για το επιθετικό ποδόσφαιρο που παίζουν και οι δύο ομάδες αν και χθες ο Πανιώνιος αυτοκτόνησε στο μεταξύ τους παιχνίδι!

Στην ουρά τα πράγματα μπλέχτηκαν μετά από την μεγάλη νίκη του Λεβαδειακού αλλά και της Ξάνθης επι της ΑΕΛ και του "Γηραιού" αντίστοιχα! Αυτές οι τέσσερεις ομάδες μαζί με τον ΠΑΣ θα "διεκδικήσουν" τα δύο εισητήρια προς την Β που μένουν αφού ο Πάνθραξ έχει καπαρώσει το πρώτο!


Όσο για μας..... σε ένα ματς με πολύ άθλιο πρώτο ημίχρονο, καταφέραμε να κερδίσουμε σχετικά εύκολα σε μια έδρα που δυσκολεύονται όλες οι ομάδες. Ο Ίβιτς, που προσωπικά έβριζα για όλο το παιχνίδι, εκεί που περπατούσε έδωσε δυο πολύ καλές μπαλιές σε Αραμπατζή και Βιερινια και κάναμε πολύ εύκολα το 0-2. Πολύ καλός ο Αραμπατζής που ανεβαίνει παιχνίδι με παιχνίδι και νικά τις πολυ μεγάλες αμφιβολίες που έχω για αυτόν. Επίσης ο Βιτόλο με τον Πάμπλο έχουν δέσει πολυ καλά στο κέντρο του γηπέδου δυσκολεύοντας τους αντιπάλους να κάνουν παιχνίδι, με αποτέλεσμα στα 3 τελευταία μάτς να μην έχουμε απειληθεί!

Το 2010 ελπίζω να ενισχυθούμε στην επίθεση γιατι παρά τον φιλότιμο Παπάζογλου και τον τους τραυματίες - σχεδόν όλη την ώρα- Μουσλίμοβιτς και Φιλομένο, σκοράρουν συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι...... Μακάρι τα σενάρια για τον Σάλπι να βγουν αληθινά αν και δεν νομίζω..... Και ελπίζω το 2010 ο Δον Φερνάντο, όπως τα καταφέρε και δεν χάνει σε καμιά πόλη της Ελλάδαας πλην Αθηνών, να καταφέρει να πάρει και κανενα ντέρμπι... νισάφι πια...έρχονται και τα πλει οφ...

Χρεωκοπία ...

Όλη αυτή η συζήτηση με την "χρεωκοπία" της χώρας και τις πιέσεις που δέχεται η οικονομία με κάνει να σκεφτώ τον Μπρέχτ και την "όπερα της πεντάρας", όπου ο Μακχιθ αναρωτιέται «Κυρίες και κύριοι σκεφτείτε,τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της». Όχι ότι δεν κάναμε μαλακιούλες και εμείς! Όχι ότι δεν σκορπίσαμε και συνεχίζουμε να σκορπάμε και να σπαταλάμε άδικα την δημόσια ή την ιδιωτική μας περιουσία. Για το δικό μας καλό πρέπει να τα κόψουμε αυτά και επιτέλους να σταματήσουμε γενικά τις υπερβολές...

Όταν όμως βλέπω όχι μόνο τις τράπεζες αλλά και τους εταίρους μας στην Ε.Ε. που την μια ζητάν περικοπές στους μισθούς μας αλλά απο την άλλη μας δίνουν δανεικά αν είναι να αγοράσουμε τα όπλα τους μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Μπρέχτ....

«Κυρίες και κύριοι σκεφτείτε,τι είναι
η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της»

Σας αφήνω και σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο με το σαξόφωνο του Λούις Άρμστρονγκ και την μουσική του Κουρτ Βειλ.

Πετάξαμε 2 βαθμούς στην Καβάλα...

βάλτο ρε αγόρι μου!

Για αυτό είναι πόρνη η μπάλα που έλεγε και ο Όσιμ. Παίζεις την καλύτερη μπάλα φέτος, κάνεις 11 τελικές και ο αντίπαλος, που δεν υπάρχει στο γήπεδο, μόλις μία. Έχεις 8.000 οπαδούς σε ένα γήπεδο 8,5 χιλιάδων και η κατοχή μπάλας είναι 60-40!

Αντί να στείλεις την μπάλα στο πλεκτό την στέλνεις τρεις φορές στο δοκάρι και σε άλλα τρία τετ α τετ την στέλνεις άουτ!

Απίστευτα πράγματα!!

Βιερίνια, Παπάζογλου και Κουτσιανικούλης μπορούν να κάνουν παπάδες.΄Εχουν δυνατότητες αλλά σήμερα η επιπολαιότητα στο τελείωμα ξεχείλιζε από τα σορτσάκια τους!

Πάλι καλά που η πόρνη μπάλα δεν μας τιμώρησε!!!

Πάλι καλά να λέμε....

Φθινόπωρο επιτέλους..

.. και ας έχουμε και την ημερολογιακή λήξη στις 21 Δεκεμβρίου! Έτσι μέσα σε αυτό τον -επιτέλους - φθινοπωρινό καιρό που δεν πρόκειται να αλλάξει και το Σαββατοκύριακο που έρχεται λέω να σας αφιερώσω ένα από τα τραγούδια που μου παίζουν συνέχεια γύρω μου το Kingdom of Rust από τους Doves και να σας αφήσω να χαρείτε το Σαββατοκύριακο που έρχεται. Πολλά φιλιά σε όλους!

Ένας (προσωρινός) επίλογος για τον Δεκέμβρη..

Θα κλείσω αυτό το μίνι αφιέρωμα στον περσινό Δεκέμβρη με αυτό το σημερινό ποστ. Είπα για τον φόβο πριν την πρώτη επέτειο, είπα για τις πιθανές αιτίες, ας πω σήμερα για το τι μένει μετά την όλη ιστορία.

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, ενώ από την αρχή τα αίτια ήταν δύσκολο να τα προσδιορίσει κανείς, το να περιγράψει το τι μας άφησε η όλη ιστορία δεν είναι και τόσο πολύπλοκο.

Το πρώτο που βλέπεις κανείς είναι σίγουρα η μεγάλη συμμετοχή των νέων στις διαδηλώσεις, μια πρώτη συμμετοχή στα κοινά για μια γενειά που όλη την παρουσίαζαν σαν emo και trendy ακρίβως τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Σε αυτό μου θυμίζει λίγο την συμμετοχή της δικιάς μου γενιάς στις καταλήψεις του 1990. Και τότε η generation-X κατέβαινε στους δρόμους και είχαμε επεισόδια που αν δεν ήταν ο θάνατος του Τεμπονέρα να διαταράξει το ηθικό ισοζύγιο ίσως και σε εκείνες τις μικρές οθόνες να κυριαρχούσε η κατακραυγή των νέων, όπως την θυμάμαι να μας βρίζουν "αγανακτισμένοι γονείς" έξω από τα κάγκελα του σχολείου μας. Έτσι το πρώτο κρατούμενο είναι ότι μια γενιά μαθαίνει το πόσο εύκολο είναι να κατέβεις στο δρόμο, αλλά και να κάνεις φασαρία για να σε προσέξουν, άλλωστε όπως λέει ο Λυγερός στην Καθημερινή, αυτή ήταν μια "εξέγερση χωρίς τρόπους". Από αυτό το δεύτερο ίσως έχουμε και μια δεύτερη συνέπεια.

Τα γεγονότα μπορεί να οδηγήσουν μεγάλο αριθμό των νέων διαδηλωτών προς ριζοσπαστικότερες κατευθύνσεις. Κατευθύνσεις που μπορεί να ξεκινάν από τις διάφορες αριστεριστικες ομάδες μέχρι ίσως και γκουποσκουλα σαν τους "πυρήνες της φωτιάς" που νομίζουν ότι με κατσαρόλες με εκρηκτικά ή ακόμα χειρότερα με καλάσνικοφ μπορείς να εξοντώσεις όλα τα προβλήματα της χώρας που για κάποιους ενσαρκώνονται στους "μπάτσους".

Ένα ακόμα σίγουρο είναι ότι ενώ ένα κομμάτι της νεολαίας γνωρίζει τον πολιτικό ακτιβισμό, ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του συνολικού πληθυσμού στρέφεται σε πιο συντηρητικές προσεγγίσεις της πολιτικής. Έτσι είμαι σίγουρος ότι αν π.χ. κάποιος βγει και κάνει αύριο δημοψήφισμα για την διατήρηση του άσυλου δεν νομίζω να ψηφίσουν υπέρ πάνω από 20%. Και ακόμα χειρότερα είναι να θεωρούμε φυσική προστασία τα "προληπτικά" μέτρα και τις συλλήψεις με βάσει άδεια μπουκάλια και μπιτόνια βενζίνης. Αυτό είναι το χειρότερο και το πιο ύπουλο για την δημοκρατία. Ποιος όμως ακούει τις φωνές τις Αριστεράς μετά - κυρίως- τους περσινούς βανδαλισμούς και το απίστευτο πλιάτσικο?

Επομένως αυτή την στιγμή οι φωνές της Αριστεράς, για τους κινδύνους και το καθεστώς τρόμου που υπάρχει στην χώρα, φαίνεται να στερούνται κοινής λογικής, όπως λέει και ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή. Και σαν να μην έφτανε αυτό - συνεχίζει ο αρθρογράφος- φαίνεται να εκχωρεί την κοινή λογική στην άκρα δεξιά.

Δεν ξέρω αν αυτή η εξέλιξη ήταν στη πρόθεση των παιδιών που κατέβηκαν στους δρόμους ή στους "μπαχαλάκηδες" ή στους προβοκάτορες που τα κάναν γυαλιά καρφιά. Αυτό που ξέρω και βλέπω από πέρσι πολύ έντονα είναι ότι η κοινωνία θέλει την "ησυχία" της και για αυτόν τον σκοπό είναι πρόθυμη να θυσιάσει ελευθερίες - όπως το άσυλο - που φαίνονται πολυτέλειες αυτή την στιγμή αλλά πότε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον....

.........

Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες. Πολύς λόγος έγινε για τον διαξιφισμό του Τσίπρα και του Κανέλη στο protagon, η ανταπάντηση του Κυρίτση και το σχόλιο του Θεοδωράκη. Άλλα άρθρα που συζητηθηκαν ήταν του Καλύβα για το τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης και του δάσκαλου μου για το ξεπερασμένο παρελθόν του Δεκέμβρη. Απο όλα όμως αυτά νομίζω η δήλωση του Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών έχει το μεγαλύτερο βάρος..

Έτσι για να μην τυχόν και ξεχάσουμε....

Το καλειδοσκόπιο...

Νομίζω ότι οι περσινές ταραχές του Δεκέμβρη, αυτό που οι περισσότεροι πια ονομάζουν "νέα Δεκεμβριανά", είναι ένα καλειδοσκόπιο. Ένα καλειδοσκόπιο μέσα από το οποίο ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει. Δεν ξέρω, ίσως όλα τα σημαντικά και πρωτόγνωρα κοινωνικά γεγονότα να έχουν αυτή την ιδιότητα. Και σίγουρα σχεδόν όλοι μπορεί να διαφωνούν αν οι ταραχές ήταν είτε μια "εξέγερση" είτε ένα "καπρίτσιο" της νεολαίας αλλά κανείς δεν διαφωνεί ότι ήταν πρωτόγνωρα τόσο σε χροιά όσο και σε ένταση αλλά παράλληλα ήταν και σημαντικά γιατί στην ουσία σημάδεψαν την ζωή πάρα πολλών συμπολιτών μας και όλοι μας θα θυμόμαστε τι κάναμε εκείνες τις ημέρες και πως προσπαθούσαμε να "χωνέψουμε" αυτά που γινόντουσαν.

Ένα πρίσμα ήταν, λοιπόν, εκείνες οι μέρες του Δεκέμβρη. Οργισμένες μέρες σίγουρα αλλά παρόλα αυτά ο καθένας τις είδε με το δικό του "χρώμα". Έτσι άλλοι είδαν μια κοινωνική εξέγερση της "γενιάς των 700 €", άλλοι μια εξέγερση της "γενιάς που δεν δέχεται τα 700 €". Άλλοι είδαν μια εξέγερση των μεταναστών και των νέων, των ομάδων ειλώτων δηλαδή που ζουν στο περιθώριο της καταναλωτικής μας κοινωνίας ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που είδαν τα σχέδια των "συνωμοτικών ομάδων που χρόνια τώρα επιβουλεύονται το τέλος του Ελληνισμού, να παίρνουν σάρκα και οστά". Ανάμεσα στους τελευταίους, πολλοί ήταν εκείνοι που κάνανε τους παραλληλισμούς με τον Δεκέμβρη του 1944 με τους "ξένους" στο ρόλο του ΕΛΑΣ, και ζητούσαν απεγνωσμένα την επέμβαση του Στράτου, προτού μας σφάξουν όλους με "κονσερβοκούτια".

Τελικά τι έγινε εκείνες τις ημέρες? That's the million dollar question these days....

Προσωπικά πιστεύω ότι όσο και αν υπήρχαν οι λόγοι για μια κοινωνική εξέγερση της νεολαίας αυτό που ζήσαμε δεν ήταν ακριβώς ένας ελληνικός "Μάης του 1968" με σαράντα χρόνια καθυστέρηση. Οι ταραχές νομίζω ήταν περισσότερο συναισθηματικές ,παρά στα πλαίσια ενός αγώνα διεκδίκησης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι νέοι σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι νεκροί όπως ο άτυχος Αλέξης. Έτσι απλά. Όλα τα άλλα, το αβέβαιο - οικονομικό - μέλλον, οι δουλειές της πλάκας με μισθούς πείνας και η σαπίλα που πραγματικά υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία ήταν απλά η γαρνιτούρα του καθενός. Ο πρώτος λόγος ήταν το συναίσθημα. Και το συναίσθημα ήταν η Οργή. Το γαμώτο που σου στέκεται στραβά στο λαιμό...

"Ο Αλέξης σκοτώθηκε και μπορούσα εγώ- ο αδερφός μου- η γκόμενα μου να ήμουν στην θέση του. Και όχι μόνο σκοτώθηκε στην μέση της Αθήνας αλλά ο "μπάτσος" που το έκανε θα την γλυτώσει για μια ακόμη φορά. Ρε γαμώτο όχι πια".

Κάπως έτσι νομίζω σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Και όταν λίγοι -ίσως οι γνωστοί άγνωστοι, ίσως όχι - ξέσπασαν όπως ξεσπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο ή στο γήπεδο δεν έχει σημασία, τότε αποφάσισαν να ξεσπάσουν και οι πολλοί. Θες η ψυχολογία της μάζας, θες ότι είδαν ότι δεν είναι δύσκολο, θες ότι δεν τους σταματούσε κανείς, θες ότι τους προκάλεσε η αστυνομία, θες κάτι άλλο, ούτε αυτό έχει σημασία...

Μπορεί να ακούγεται απολίτικό αλλά νομίζω ότι έτσι είχαν τα γεγονότα. Αν ο πρώτος λόγος δεν ήταν το συναίσθημα αλλά η λογική που επιβάλει την αντίσταση στα αδιέξοδα που ενδεχομένως να αισθάνεται κάποιος νέος, τότε ο αγώνας δεν θα τελειώνε την παραμονή των Χριστουγέννων για να βρεθείς στο οικογενειακό τραπέζι.

Έτσι απλά ίσως είναι τα πράγματα....

Δεκέμβρης

Ενώ τελειώνει μια ξεχασμένη -πια- Τρίτη Δεκεμβρίου πολλοί περιμένουν τις ερχόμενες εκδηλώσεις τιμής στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο ή καλύτερα τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην βία που ακολούθησε. Άλλοι τις περιμένουν για να τα σπάσουν, άλλοι τις περιμένουν για να βγούν να πουλήσουν τρόμο, άλλοι για να πουλήσουν ασφάλεια, άλλοι απλά για να πουλήσουν μούρη....

Δεν νομίζω ότι θα γίνει κάτι το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται. Δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος. Πάντως πιστεύω ότι δεν θα γίνει τίποτε. Τέτοια γεγονότα όπως τα περσινά Δεκεμβριανά δεν γίνονται οργανωμένα και right on time σαν ελβετικά ρολόγια. Δεν ξέρω αν ήταν μια εξέγερση ή μια καρικατούρα εξέγερσης, δεν με ενδιαφέρει. Νομίζω η αγγλοσαξωνική λέξη riot -που θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε σαν "ταραχές" - είναι πιο κοντά στο τι πραγματικά συνέβη τότε, από όλες αυτές τις βαρύγδουπες που ένα κομμάτι της καθ' ημάς Αριστεράς ευχαριστιέται να πιπιλίζει στο μυαλο του.

Δεν νομίζω ότι η χώρα έγινε καλύτερη από τότε, ούτε ότι έσβησαν απο τον χάρτη οι κοινωνικές αιτίες που δημιούργησαν, αν δημιούργησαν την φωτιά, εκείνων των ημερών. Απλά δεν πιστεύω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο αύριο, μεθαύριο. Την Κυριακή το πολύ πολύ να έχουμε μια επανάληψη της χορογραφίας που βλέπουμε σχεδόν κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο. Νέο Δεκέμβρη δεν θα ξαναέχουμε.

Ο "Δεκέμβρης" θα ξαναχτυπήσει όταν δεν θα το περιμένεις. Και όταν θα ξαναχτυπήσει δεν θα το πιστεύεις. Όπως δεν πίστευες τι έγινε τον Μαϊο του 1985 ή την νύχτα που σκοτώσανε τον Τεμπονέρα...

Έτσι είναι.. Ο Δεκέμβρης, ο απρόβλεπτος Δεκέμβρης είτε πέρσι είτε πριν από 65 χρόνια, χτυπάει όταν κανείς ή σχεδόν κανείς δεν τον περιμένει...

edit: Θα συμφωνήσω με την Αλεξάνδρα απόλυτα. Αξίζει να το διαβάσετε και εσείς νομίζω..