Ένας (προσωρινός) επίλογος για τον Δεκέμβρη..

Θα κλείσω αυτό το μίνι αφιέρωμα στον περσινό Δεκέμβρη με αυτό το σημερινό ποστ. Είπα για τον φόβο πριν την πρώτη επέτειο, είπα για τις πιθανές αιτίες, ας πω σήμερα για το τι μένει μετά την όλη ιστορία.

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, ενώ από την αρχή τα αίτια ήταν δύσκολο να τα προσδιορίσει κανείς, το να περιγράψει το τι μας άφησε η όλη ιστορία δεν είναι και τόσο πολύπλοκο.

Το πρώτο που βλέπεις κανείς είναι σίγουρα η μεγάλη συμμετοχή των νέων στις διαδηλώσεις, μια πρώτη συμμετοχή στα κοινά για μια γενειά που όλη την παρουσίαζαν σαν emo και trendy ακρίβως τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Σε αυτό μου θυμίζει λίγο την συμμετοχή της δικιάς μου γενιάς στις καταλήψεις του 1990. Και τότε η generation-X κατέβαινε στους δρόμους και είχαμε επεισόδια που αν δεν ήταν ο θάνατος του Τεμπονέρα να διαταράξει το ηθικό ισοζύγιο ίσως και σε εκείνες τις μικρές οθόνες να κυριαρχούσε η κατακραυγή των νέων, όπως την θυμάμαι να μας βρίζουν "αγανακτισμένοι γονείς" έξω από τα κάγκελα του σχολείου μας. Έτσι το πρώτο κρατούμενο είναι ότι μια γενιά μαθαίνει το πόσο εύκολο είναι να κατέβεις στο δρόμο, αλλά και να κάνεις φασαρία για να σε προσέξουν, άλλωστε όπως λέει ο Λυγερός στην Καθημερινή, αυτή ήταν μια "εξέγερση χωρίς τρόπους". Από αυτό το δεύτερο ίσως έχουμε και μια δεύτερη συνέπεια.

Τα γεγονότα μπορεί να οδηγήσουν μεγάλο αριθμό των νέων διαδηλωτών προς ριζοσπαστικότερες κατευθύνσεις. Κατευθύνσεις που μπορεί να ξεκινάν από τις διάφορες αριστεριστικες ομάδες μέχρι ίσως και γκουποσκουλα σαν τους "πυρήνες της φωτιάς" που νομίζουν ότι με κατσαρόλες με εκρηκτικά ή ακόμα χειρότερα με καλάσνικοφ μπορείς να εξοντώσεις όλα τα προβλήματα της χώρας που για κάποιους ενσαρκώνονται στους "μπάτσους".

Ένα ακόμα σίγουρο είναι ότι ενώ ένα κομμάτι της νεολαίας γνωρίζει τον πολιτικό ακτιβισμό, ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του συνολικού πληθυσμού στρέφεται σε πιο συντηρητικές προσεγγίσεις της πολιτικής. Έτσι είμαι σίγουρος ότι αν π.χ. κάποιος βγει και κάνει αύριο δημοψήφισμα για την διατήρηση του άσυλου δεν νομίζω να ψηφίσουν υπέρ πάνω από 20%. Και ακόμα χειρότερα είναι να θεωρούμε φυσική προστασία τα "προληπτικά" μέτρα και τις συλλήψεις με βάσει άδεια μπουκάλια και μπιτόνια βενζίνης. Αυτό είναι το χειρότερο και το πιο ύπουλο για την δημοκρατία. Ποιος όμως ακούει τις φωνές τις Αριστεράς μετά - κυρίως- τους περσινούς βανδαλισμούς και το απίστευτο πλιάτσικο?

Επομένως αυτή την στιγμή οι φωνές της Αριστεράς, για τους κινδύνους και το καθεστώς τρόμου που υπάρχει στην χώρα, φαίνεται να στερούνται κοινής λογικής, όπως λέει και ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή. Και σαν να μην έφτανε αυτό - συνεχίζει ο αρθρογράφος- φαίνεται να εκχωρεί την κοινή λογική στην άκρα δεξιά.

Δεν ξέρω αν αυτή η εξέλιξη ήταν στη πρόθεση των παιδιών που κατέβηκαν στους δρόμους ή στους "μπαχαλάκηδες" ή στους προβοκάτορες που τα κάναν γυαλιά καρφιά. Αυτό που ξέρω και βλέπω από πέρσι πολύ έντονα είναι ότι η κοινωνία θέλει την "ησυχία" της και για αυτόν τον σκοπό είναι πρόθυμη να θυσιάσει ελευθερίες - όπως το άσυλο - που φαίνονται πολυτέλειες αυτή την στιγμή αλλά πότε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον....

.........

Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες. Πολύς λόγος έγινε για τον διαξιφισμό του Τσίπρα και του Κανέλη στο protagon, η ανταπάντηση του Κυρίτση και το σχόλιο του Θεοδωράκη. Άλλα άρθρα που συζητηθηκαν ήταν του Καλύβα για το τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης και του δάσκαλου μου για το ξεπερασμένο παρελθόν του Δεκέμβρη. Απο όλα όμως αυτά νομίζω η δήλωση του Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών έχει το μεγαλύτερο βάρος..

Έτσι για να μην τυχόν και ξεχάσουμε....