Νομίζω ότι οι περσινές ταραχές του Δεκέμβρη, αυτό που οι περισσότεροι πια ονομάζουν "νέα Δεκεμβριανά", είναι ένα καλειδοσκόπιο. Ένα καλειδοσκόπιο μέσα από το οποίο ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει. Δεν ξέρω, ίσως όλα τα σημαντικά και πρωτόγνωρα κοινωνικά γεγονότα να έχουν αυτή την ιδιότητα. Και σίγουρα σχεδόν όλοι μπορεί να διαφωνούν αν οι ταραχές ήταν είτε μια "εξέγερση" είτε ένα "καπρίτσιο" της νεολαίας αλλά κανείς δεν διαφωνεί ότι ήταν πρωτόγνωρα τόσο σε χροιά όσο και σε ένταση αλλά παράλληλα ήταν και σημαντικά γιατί στην ουσία σημάδεψαν την ζωή πάρα πολλών συμπολιτών μας και όλοι μας θα θυμόμαστε τι κάναμε εκείνες τις ημέρες και πως προσπαθούσαμε να "χωνέψουμε" αυτά που γινόντουσαν.
Ένα πρίσμα ήταν, λοιπόν, εκείνες οι μέρες του Δεκέμβρη. Οργισμένες μέρες σίγουρα αλλά παρόλα αυτά ο καθένας τις είδε με το δικό του "χρώμα". Έτσι άλλοι είδαν μια κοινωνική εξέγερση της "γενιάς των 700 €", άλλοι μια εξέγερση της "γενιάς που δεν δέχεται τα 700 €". Άλλοι είδαν μια εξέγερση των μεταναστών και των νέων, των ομάδων ειλώτων δηλαδή που ζουν στο περιθώριο της καταναλωτικής μας κοινωνίας ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που είδαν τα σχέδια των "συνωμοτικών ομάδων που χρόνια τώρα επιβουλεύονται το τέλος του Ελληνισμού, να παίρνουν σάρκα και οστά". Ανάμεσα στους τελευταίους, πολλοί ήταν εκείνοι που κάνανε τους παραλληλισμούς με τον Δεκέμβρη του 1944 με τους "ξένους" στο ρόλο του ΕΛΑΣ, και ζητούσαν απεγνωσμένα την επέμβαση του Στράτου, προτού μας σφάξουν όλους με "κονσερβοκούτια".
Τελικά τι έγινε εκείνες τις ημέρες? That's the million dollar question these days....
Προσωπικά πιστεύω ότι όσο και αν υπήρχαν οι λόγοι για μια κοινωνική εξέγερση της νεολαίας αυτό που ζήσαμε δεν ήταν ακριβώς ένας ελληνικός "Μάης του 1968" με σαράντα χρόνια καθυστέρηση. Οι ταραχές νομίζω ήταν περισσότερο συναισθηματικές ,παρά στα πλαίσια ενός αγώνα διεκδίκησης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι νέοι σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι νεκροί όπως ο άτυχος Αλέξης. Έτσι απλά. Όλα τα άλλα, το αβέβαιο - οικονομικό - μέλλον, οι δουλειές της πλάκας με μισθούς πείνας και η σαπίλα που πραγματικά υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία ήταν απλά η γαρνιτούρα του καθενός. Ο πρώτος λόγος ήταν το συναίσθημα. Και το συναίσθημα ήταν η Οργή. Το γαμώτο που σου στέκεται στραβά στο λαιμό...
"Ο Αλέξης σκοτώθηκε και μπορούσα εγώ- ο αδερφός μου- η γκόμενα μου να ήμουν στην θέση του. Και όχι μόνο σκοτώθηκε στην μέση της Αθήνας αλλά ο "μπάτσος" που το έκανε θα την γλυτώσει για μια ακόμη φορά. Ρε γαμώτο όχι πια".
Κάπως έτσι νομίζω σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Και όταν λίγοι -ίσως οι γνωστοί άγνωστοι, ίσως όχι - ξέσπασαν όπως ξεσπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο ή στο γήπεδο δεν έχει σημασία, τότε αποφάσισαν να ξεσπάσουν και οι πολλοί. Θες η ψυχολογία της μάζας, θες ότι είδαν ότι δεν είναι δύσκολο, θες ότι δεν τους σταματούσε κανείς, θες ότι τους προκάλεσε η αστυνομία, θες κάτι άλλο, ούτε αυτό έχει σημασία...
Μπορεί να ακούγεται απολίτικό αλλά νομίζω ότι έτσι είχαν τα γεγονότα. Αν ο πρώτος λόγος δεν ήταν το συναίσθημα αλλά η λογική που επιβάλει την αντίσταση στα αδιέξοδα που ενδεχομένως να αισθάνεται κάποιος νέος, τότε ο αγώνας δεν θα τελειώνε την παραμονή των Χριστουγέννων για να βρεθείς στο οικογενειακό τραπέζι.
Έτσι απλά ίσως είναι τα πράγματα....
Ένα πρίσμα ήταν, λοιπόν, εκείνες οι μέρες του Δεκέμβρη. Οργισμένες μέρες σίγουρα αλλά παρόλα αυτά ο καθένας τις είδε με το δικό του "χρώμα". Έτσι άλλοι είδαν μια κοινωνική εξέγερση της "γενιάς των 700 €", άλλοι μια εξέγερση της "γενιάς που δεν δέχεται τα 700 €". Άλλοι είδαν μια εξέγερση των μεταναστών και των νέων, των ομάδων ειλώτων δηλαδή που ζουν στο περιθώριο της καταναλωτικής μας κοινωνίας ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που είδαν τα σχέδια των "συνωμοτικών ομάδων που χρόνια τώρα επιβουλεύονται το τέλος του Ελληνισμού, να παίρνουν σάρκα και οστά". Ανάμεσα στους τελευταίους, πολλοί ήταν εκείνοι που κάνανε τους παραλληλισμούς με τον Δεκέμβρη του 1944 με τους "ξένους" στο ρόλο του ΕΛΑΣ, και ζητούσαν απεγνωσμένα την επέμβαση του Στράτου, προτού μας σφάξουν όλους με "κονσερβοκούτια".
Τελικά τι έγινε εκείνες τις ημέρες? That's the million dollar question these days....
Προσωπικά πιστεύω ότι όσο και αν υπήρχαν οι λόγοι για μια κοινωνική εξέγερση της νεολαίας αυτό που ζήσαμε δεν ήταν ακριβώς ένας ελληνικός "Μάης του 1968" με σαράντα χρόνια καθυστέρηση. Οι ταραχές νομίζω ήταν περισσότερο συναισθηματικές ,παρά στα πλαίσια ενός αγώνα διεκδίκησης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι νέοι σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι νεκροί όπως ο άτυχος Αλέξης. Έτσι απλά. Όλα τα άλλα, το αβέβαιο - οικονομικό - μέλλον, οι δουλειές της πλάκας με μισθούς πείνας και η σαπίλα που πραγματικά υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία ήταν απλά η γαρνιτούρα του καθενός. Ο πρώτος λόγος ήταν το συναίσθημα. Και το συναίσθημα ήταν η Οργή. Το γαμώτο που σου στέκεται στραβά στο λαιμό...
"Ο Αλέξης σκοτώθηκε και μπορούσα εγώ- ο αδερφός μου- η γκόμενα μου να ήμουν στην θέση του. Και όχι μόνο σκοτώθηκε στην μέση της Αθήνας αλλά ο "μπάτσος" που το έκανε θα την γλυτώσει για μια ακόμη φορά. Ρε γαμώτο όχι πια".
Κάπως έτσι νομίζω σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Και όταν λίγοι -ίσως οι γνωστοί άγνωστοι, ίσως όχι - ξέσπασαν όπως ξεσπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο ή στο γήπεδο δεν έχει σημασία, τότε αποφάσισαν να ξεσπάσουν και οι πολλοί. Θες η ψυχολογία της μάζας, θες ότι είδαν ότι δεν είναι δύσκολο, θες ότι δεν τους σταματούσε κανείς, θες ότι τους προκάλεσε η αστυνομία, θες κάτι άλλο, ούτε αυτό έχει σημασία...
Μπορεί να ακούγεται απολίτικό αλλά νομίζω ότι έτσι είχαν τα γεγονότα. Αν ο πρώτος λόγος δεν ήταν το συναίσθημα αλλά η λογική που επιβάλει την αντίσταση στα αδιέξοδα που ενδεχομένως να αισθάνεται κάποιος νέος, τότε ο αγώνας δεν θα τελειώνε την παραμονή των Χριστουγέννων για να βρεθείς στο οικογενειακό τραπέζι.
Έτσι απλά ίσως είναι τα πράγματα....
3 σχόλια:
Όταν ο Μπάτσος γίνει Αστυνόμος, όταν το όργανο της τάξης και του νόμου γίνει το πρώτο υπόδειγμα ευγένειας και τήρησης των νόμων, όταν μάθουμε να σεβόμαστε και να τηρούμε τους νόμους, αλλά και να καταδικάζουμε σαν συμπολίτες τους παράνομους και να τους καταδεικνύουμε και να τιμωρούνται, όλα αυτά θα είναι μια ασήμαντη στιγμή στην ιστορία του πολιτισμού μας που θέλουμε να αφήσουμε στις επόμενες γενιές.
Αυτά πιστεύω πως θέλουν να πουν τα παιδιά αυτά, πολύ σωστά μεν, με τον χειρότερο τρόπο δε...
Νομίζω Δημήτρη όμως ότι το μόνο σίγουρο ήταν η οργή για την δολοφονία του μικρού άντε ακόμα και τα αιτήματα για την αλλαγή της νοοτροπίας στην ΕΛΑΣ. Αλλά όμως τα κοινωνικά και οικονομικά αίτια της κρίσης της ελληνικής κοινωνίας ήταν δευτερεύοντα. Ο Καθένας έλεγε ότι πίστευε εκ των υστέρων χωρίς να υπάρχει ένα πιο πολιτικό αίτημα των νέων...
Συμφωνούμε απολύτως.
Κοιτάω τα κίνητρα των νέων. Κίνητρα που τους μεταλαμπάδευσε μια άγρια κανιβαλιστική κοινωνία, μια κοινωνία που βιωματικά διδάσκει τη βία και την απάτη. Αυτά τα παιδιά αντιδρούν -ακόμα δε βρήκαν τον τρόπο τους-, χωρίς να ξέρουν πώς. Φταίμε κι εμείς, το αστικό στρες, το κομφορμιστικό, αντιδημιουργικό και στείρο σχολείο μας, οι γονείς και τόσοι ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου