Η Γη των Νέων

Όταν ήμουν μικρός διάβαζα ένα κόμικ για μια μυθική χώρα, που βυθίστηκε και αυτή σαν την Ατλαντίδα. Το όνομα της ήταν "γη των νέων" γιατί πολλοί λίγοι κατάφερναν να γεράσουν. Νομίζω πως μια τέτοια πόλη ήταν και η Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μου χρόνων που την γνώρισα μια ηλιόλουστη Κυριακή.



Αυτή η μυθική Θεσσαλονίκη των μέσων της προηγούμενης δεκαετίας άρχιζε κάπου μετά το Βαρδαρη. Οι πύλες της ξεκινούσαν από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι καθένα από τα δεκάδες ΚΤΕΛ που τότε ήταν διάσπαρτα ανάμεσα στην Ξηροκρήνη και την Γιαννιτσών. Το κέντρο της πηγαινοερχόταν από τα πανεπιστήμια την ημέρα στην Ναυαρίνου, την Κορομήλα μέχρι τα Λαδάδικα δυτικότερα το βράδυ και εκείνα τα ανέμελα γλυκά μεσημέρια της Κυριακής ήτανε στην Λεωφόρο Νίκης.



Από την άλλη ο χρόνος είχε αποκτήσει μια πιο γενική έννοια. Η πρώτη μεγάλη αλλάγη που παρατηρούσες ήταν στις μέρες. Δεν ήταν όλες ίδιες, αλλά ήταν όλες σχεδόν ίσες! Μπορούσες με την ίδια ευκολία που χαιρόσουν ένα βράδυ Παρασκευής στην μικρή σου πόλη, να χαρείς σε αυτή την μαγική Θεσσαλονίκη ένα βράδυ μιας Δευτέρας ή να γυρίσεις σπίτι σου τα ξημερώματα μιας Τετάρτης, πετυχαίνοντας στην πόρτα τον μίζερο γείτονα που πήγαινε για το μεροκαματο και στην έλεγε όποτε έκανες φασαρία και να έχεις το χαμόγελο του νικητή της ζωής.



Αυτή η πόλη ήταν ένα μαγικό συνονθύλευμα από καφετέριες, μπαράκια και κυλικεία σχολών αλλά κυρίως από πολλά διαμερίσματα διασπαρμένα από την Ολύμπου και την Δαγκλή μέχρι την Τριανδρία, την Τούμπα και την Ανάληψη. Διαμερίσματα όπου σε μια εποχή χωρίς κινητά και με τα σταθερά τηλέφωνα να είναι σπάνιο είδος, μπορούσες να περάσεις έτσι για να δεις τι κάνει ο άλλος ή για ένα καφέ το μεσημέρι που γινόταν εύκολα μια μακαρονάδα το απόγευμα και μπορούσες να καταλήξεις μέχρι μεθυσμένος να χτυπάς φιλικά στην πλάτη τον Πασχάλη Τερζή!



Η δική μου Ατλαντίδα, αυτή η μυθική Θεσσαλονίκη, βυθίστηκε χωρίς να το συνειδητοποιήσω τότε κάπου στα τέλη του Ιούνη του 1998. Όταν ξαναγύρισα τον Αύγουστο εκείνου του καλοκαιριού έψαχνα για δουλειά και σχεδόν όλοι οι φίλοι μου είχαν φύγει στην Αθήνα ή είχαν χαθεί στο δικό τους πένθος για το τέλος μια εποχής. Πάντως θυμάμαι ότι ακόμη και τότε είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο καλά περνούσαμε. Αυτό είχε γίνει συνειδητά σε μια φάση όπου ήμασταν σχεδόν όλη η παρέα και βλέπαμε τους Pet Shop Boys να τραγουδάν το Being Boring και όλοι είχαμε καταλάβει ότι μιλούσε για μας στα niniteen-twenties...

We were never being boring because we were never bored,
we had to much time to find for ourselves...