12.2.09

Η Γη των Νέων

Όταν ήμουν μικρός διάβαζα ένα κόμικ για μια μυθική χώρα, που βυθίστηκε και αυτή σαν την Ατλαντίδα. Το όνομα της ήταν "γη των νέων" γιατί πολλοί λίγοι κατάφερναν να γεράσουν. Νομίζω πως μια τέτοια πόλη ήταν και η Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μου χρόνων που την γνώρισα μια ηλιόλουστη Κυριακή.



Αυτή η μυθική Θεσσαλονίκη των μέσων της προηγούμενης δεκαετίας άρχιζε κάπου μετά το Βαρδαρη. Οι πύλες της ξεκινούσαν από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι καθένα από τα δεκάδες ΚΤΕΛ που τότε ήταν διάσπαρτα ανάμεσα στην Ξηροκρήνη και την Γιαννιτσών. Το κέντρο της πηγαινοερχόταν από τα πανεπιστήμια την ημέρα στην Ναυαρίνου, την Κορομήλα μέχρι τα Λαδάδικα δυτικότερα το βράδυ και εκείνα τα ανέμελα γλυκά μεσημέρια της Κυριακής ήτανε στην Λεωφόρο Νίκης.



Από την άλλη ο χρόνος είχε αποκτήσει μια πιο γενική έννοια. Η πρώτη μεγάλη αλλάγη που παρατηρούσες ήταν στις μέρες. Δεν ήταν όλες ίδιες, αλλά ήταν όλες σχεδόν ίσες! Μπορούσες με την ίδια ευκολία που χαιρόσουν ένα βράδυ Παρασκευής στην μικρή σου πόλη, να χαρείς σε αυτή την μαγική Θεσσαλονίκη ένα βράδυ μιας Δευτέρας ή να γυρίσεις σπίτι σου τα ξημερώματα μιας Τετάρτης, πετυχαίνοντας στην πόρτα τον μίζερο γείτονα που πήγαινε για το μεροκαματο και στην έλεγε όποτε έκανες φασαρία και να έχεις το χαμόγελο του νικητή της ζωής.



Αυτή η πόλη ήταν ένα μαγικό συνονθύλευμα από καφετέριες, μπαράκια και κυλικεία σχολών αλλά κυρίως από πολλά διαμερίσματα διασπαρμένα από την Ολύμπου και την Δαγκλή μέχρι την Τριανδρία, την Τούμπα και την Ανάληψη. Διαμερίσματα όπου σε μια εποχή χωρίς κινητά και με τα σταθερά τηλέφωνα να είναι σπάνιο είδος, μπορούσες να περάσεις έτσι για να δεις τι κάνει ο άλλος ή για ένα καφέ το μεσημέρι που γινόταν εύκολα μια μακαρονάδα το απόγευμα και μπορούσες να καταλήξεις μέχρι μεθυσμένος να χτυπάς φιλικά στην πλάτη τον Πασχάλη Τερζή!



Η δική μου Ατλαντίδα, αυτή η μυθική Θεσσαλονίκη, βυθίστηκε χωρίς να το συνειδητοποιήσω τότε κάπου στα τέλη του Ιούνη του 1998. Όταν ξαναγύρισα τον Αύγουστο εκείνου του καλοκαιριού έψαχνα για δουλειά και σχεδόν όλοι οι φίλοι μου είχαν φύγει στην Αθήνα ή είχαν χαθεί στο δικό τους πένθος για το τέλος μια εποχής. Πάντως θυμάμαι ότι ακόμη και τότε είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο καλά περνούσαμε. Αυτό είχε γίνει συνειδητά σε μια φάση όπου ήμασταν σχεδόν όλη η παρέα και βλέπαμε τους Pet Shop Boys να τραγουδάν το Being Boring και όλοι είχαμε καταλάβει ότι μιλούσε για μας στα niniteen-twenties...

We were never being boring because we were never bored,
we had to much time to find for ourselves...




20 σχόλια:

she smiles είπε...

opws legame kai tote..."na to xaroume twra giati meta den tha xei..." kai den eixe...

einai wraia omws na thymasai.
na xeis zhsei wraia pragmata kai na thymasai.
proswpa, myrwdies, moysikes, boltes, geyseis.
kai meta na mazeyesai me filous palious kai panta na thymatai o kathenas diaforetikes leptomereies :)

na xa xrono na grapsw ena post gia ola ayta gamwto mou!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τα βίντεο-φωτο δεν μπόρεσα να τα δω, αλλά το κείμενο είναι πολύ νοσταλγικό.

Γιώργος Τ. είπε...

Ωδή στην Θεσσαλονίκη και στα φοιτητικά χρόνια!! Πολύ ωραίο post... Με έβαλες σε σκέψεις.. φοιτητικές!
Καλή σου μέρα!!

zekia είπε...

μυθικές αναμνήσεις... με ταξίδεψες και μένα αν και δεν συμπίπτουμε στο φοιτητιλίκι χρονικά. Ο κύκλος των χαμένων φοιτητών:)

Ανώνυμος είπε...

με ενα τεραστιο χαμογελο, μπορω να σου πω οτι μεσα σε αυτο το ποστ περιγραφεις τη θεσσαλονικη που εγω βρηκα κι εχω συνδέσει με τους ηχους που έδωσες!!

αρα μηπως υπάρχει ελπίδα ρε??

geokalp είπε...

η μελαγχολία της Παρασκευής ξαναγύρισε με ένα μεστό κείμενο!
αλήθεια, αυτός ο Χρυσοχοϊδης τραγουδάει - λέμε τώρα.. - ακόμα;
τέλος, τι ώρα θα πάμε στη φάμπρικα;

(θυμάσαι μια φορά που μας πέταξαν στο τζάμι το δοχείο που πίνουν νερό τα καναρίνια;
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!)

gk είπε...

χαχαχαχαχα
Αν θυμάμαι καλά μια άλλη φορά μας είχαν πετάξει και μια...... πατάτα
χαχαχαχα

Geokalp o Χρυσοχοϊδης δεν θυμάμαι ποιός είναι αλλά πάμε καλύτερα Κολόμπο?

geokalp είπε...

λοιπόν αν σου ότι τη πατάτα την άφησα για να δω ποιος θα τη θυμηθεί, θα με πιστέψετε;

γεια θεέ Άραβα!!!

Unknown είπε...

Γεια χαρά Στάθης πρόσφατα τελείωσα(14 μήνες) την φοιτητική μου διαδρομή στην Αθήνα.
Είμαι απο Ζάκυνθο την πόλη της Αθήνας δεν την χώνεψα στην αρχή αλλά δεν την ξεχνάω.
Μπορεί να φαίνεται μια ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ πόλη αλλά είναι υπέροχη έχει αρκετά καλά, το μόνο της αρνητικό είναι ότι έχει αρκετά γρήγορους ρυθμούς.

Σκέφτεσαι όμως στην Αθήνα δεν είσαι ένα άτομο άβουλο(αν θέλεις να επιβιώσεις).

Έχει υπέροχα στέκια και πολύ ωραία μαγάζια στο κέντρο που παίζουν αξιόλογη μουσική.
Δεν έχει βέβαια την ποικιλία και την ζεστασία της Ξεσσαλονίκης αλλά εντάξει σε αυτό το πράγμα την παραδέχομαι.

Χαίρομαι που σε γνώρισα απο το blog σου.
Περιμένω την ανταπόδοση σου.

ΥΓ
Η Θεσσαλονίκη έχει βγάλει τρομερούς μουσικούς και ποιητές
Απο τον Γιάννη Αγγελάκα μέχρι τον Πάνο Μουζουράκη.

Skouliki είπε...

καπως ετσι ημουν και εγω αθηνα
μονο χωρις να ειμαι φοιτητης
δηλαδη καμια σχεση μαλλον

εγω την θεσ/νικη την γνωρισα καλα τα τελευταια 5-6 χρονια οπου και ερχομαι 3 με 4 φορες το χρονου

φιλια

Skouliki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
korinoskilo είπε...

υπεροχη αναφορα ...υπεροχες εικονες ....
λιγα χρονια πριν απο αυτα που περιγραφεις ... υπηρχαν οι μπουατ και τα κουτουκια οπου το Λακ ντε ροζ .... κοστιζε 150 δρχ (χωρις ελαχιστη καταναλωση ) ..... για να πας κρυνη ηταν ολοκληρο ταξιδι...

η επικοινωνια γινοταν με σημειωματακια που αφηνες στο κουτι μαλμπορο που ειχε εξω απο την εξωπορτα του διαμερισματος...

σ ευχαριστω που μου τα θυμησες :)
καλη μερα

μ είπε...

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικά βλέπουμε μια πόλη όντας φοιτητές... Πολλοί επιδιώκουν να επιστρέψουν στην πόλη των φοιτητικών τους χρόνων, τα καταφέρνουν, αλλά συνειδητοποιούν πως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...
Ωραίο post Στάθη.

μ.

Unknown είπε...

she smiles δεν είχε το ίδιο είχε άλλα! Αλλά σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω είναι πολύ ωραίο που και που να θυμάσαι τόσο καλές εποχές!


ο δείμος του πολίτη να είσαι καλα ρε φίλε!

Γιώργος Τ. πες τις ελεύθερα!

zekia και έχουμε και δεκα χρόνια διαφορά!!! Ωραίο το "Ο κύκλος των χαμένων φοιτητών"!!!


lifewhispers
σοβαρά στη Σαλονίκη σπούδασες?! Πότε ρε?

geokalp εννοείται!!


gk και το πατάτα αλλά και την ποτίστρα (!!!) καναρινιού μας τις πετάξαν όταν πήγαμε στην φάμπρικα αλλά μόνο εγώ και εσύ βγήκαμε κουρεμένοι αν θυμάσαι!! ;-)!!!!

Το παιδί της πλατείας
καλως ήρθες! Καλή σταδιοδρομία τώρα που τελείωσες πάντως. Όσο για την Αθήνα, εχεί και αυτή τα καλά της! Ξέρεις εγώ στην Αθήνα ήθελα να περάσω αλλά τελικά ήρθαν αλλιώς τα πράγματα!
Πάντως ρε φιλαράκι Αγγελακας με Πάνο Μουζουράκη δεν συγκρίνονται!

skouliki χαχαχα!!! Φιλια ρε συ!


korinoskilo
σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Το κουτάκι με τα σημειώματα το προλαβα και εγώ και σε μας ήταν κάμελ!! Τι μου θύμισες!!!


Manos δεν φαντάζεσαι πως άλλαξε η πόλη από την μια στιγμή στην άλλη!!! Απίστευτο ακόμα μου φαίνεται!!

Ανώνυμος είπε...

χαμογελαω παλι!
οχι , δε σπουδασα στη θεσσαλονικη, τωρα ομως τη γνωριζω. τωρα σε ζωντανο χρονο. το θεμα ειναι ομως οτι αυτο το κλιμα βλεπω και τωρα ρε...
αυτους τους ηχους, αυτον τον κοσμο.

:) :)

KitsosMitsos είπε...

Περιγραφή γεμάτη συναισθήματα. Αυτά σου μένουν όταν κάτι το ζεις, όταν το ζεις έντονα και μοναδικά.
Την καλησπέρα μου.

NdN είπε...

Στάθη το μοναδικό που μπορώ να σου πω είναι ότι αυτό το σκηνικό που περιγράφεις άρχισε για μένα τον Ιούνη του 1998. Από τότε λοιπόν άρχισα την φοιτητική μου ζωή στη Θεσσαλονικη και αυτό το ποστ σου με γέμισε θύμησες...

Τι να σου πω ρε φίλε...ειλικρινά με ταξίδεψε πίσω αυτό το ποστ, είμαι και 3,500 km μακριά...Να είσαι καλά!!

DonMits είπε...

Τέτοια ποστ διαβάζω και με πιάνει ώρες-ώρες μελαγχολία που δεν σπούδασα στη Θεσσαλονίκη...

Καλορίζικο το νέο look and feel του blog!

Με ξένισε λίγο στην αρχή, αλλά του πάει!!!

Ανώνυμος είπε...

mou aresei para para poly to neo sou blog...se fonto mayro!alitheia!!!!!filia-blogarismeni

Jordan είπε...

Πολυ ωραιο κειμενο και πολυ ωραια τα τραγουδια. Βαλτος εισαι;; Θες να με κανεις να τσακισω κανα ουισκι το βραδυ;;