Θεσσαλονίκη..

Μια Κυριακή, σαν σήμερα το 1994, φορτώσαμε στο VW του καλύτερου φίλου του πατέρα μου, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι μαζί μας πια, ένα κρεβάτι, μια βιβλιοθήκη, ένα γραφείο,μια ντουλάπα μπόλικα κατσαρόλια και δύο βαλίτσες και ήρθαμε όλοι μαζί στην Θεσσαλονίκη για να με βοηθήσουν να στήσω το πρώτο μου σπίτι στην πόλη.

Να στήσω το πρώτο φοιτητικό μου σπίτι, ένα δωμάτιο σε ένα τριάρι στην Τριανδρία, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί όπου θα περνούσα 4 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου περιστοιχισμένος από ανθρώπους που αν και αρκετά μακρυά, είναι ακόμα κοντά μου.



Η Κυριακή 2 Οκτώβρη του 1994 ήταν μια ηλιόλουστη και γλυκιά μέρα. Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση του νέου που σε πλημμυρίζει πριν ακόμα προλάβεις να ξυπνήσεις και το όνειρο που ζεις ξύπνιος και γίνεται πραγματικότητα.




Ίσως η φίλη μου η Μαρλέν, να έχει δίκιο για το ότι μετά τα 80's με πιάνει νοσταλγία για τα 90's, αλλά η αλήθεια είναι ότι στη σινεμασκόπ οθόνη του μυαλού μου εκείνη η μέρα παίχθηκε πάρα πολλές φορές σε πολλές στιγμές.



Και στις επόμενες 2 με τρεις εβδομάδες θα είχες ήδη μια παρέα για να πηγαίνεις στο Dock ή στο Libido ή στο Lucky Luke ή στο Berlin ή στο Residents για να ακούς τα κομμάτια που σε τρατάρω σήμερα.



Και δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από το να κατεβαίνεις από το "17" στην Καμάρα, μπροστά στην Ιασωνίδου, σε μια μεγάλη λεωφόρο μιας μεγάλης και καινούργιας πόλης, να είναι Δευτέρα και μαζί με την καινούργια εβδομάδα να ξεκινάει μια καινούργια ζωή.

Αφιερωμένο στους πρωτοετείς που αυτές τις μέρες θα περάσουν τις ίδιες καταστάσεις.


Καλό Παρασκευοσαβατοκύριακο! Φιλιά