Η Ελλάδα του Στέλιου...

Ένα από τα 4-5 σπίτια που νοίκιασα στα 14 χρόνια που είμαι εδώ ήταν ένα ημιυπόγειο κάπου σε ένα στενό, Μπότσαρη με Παπάφη γωνία, πρέπει να ήταν το 2000. Χωρίς πλάκα ήταν το πιο μποεμ από όλα τα σπίτια που έμεινα, με μόνη εξάιρεση βέβαια το δρακουλόσπιτο του Σήφη εκεί στο μέγαρο "Κολινδρός" - κτισμένο το 1927- ψηλά στην Ολύμπου, αλλά για αυτό θα σας πω μια άλλη φορά.

Το θέμα μας απόψε είναι άλλο. Και δεν έχει να κάνει τόσο με το ταπεινό υπόγειο που προοριζόταν για λεβητοστάσιο (!) και έγινε γκαρσονιέρα με 60 χιλιάρικα ενοίκιο, ούτε για την ιστορία που πλημμύρισε 5 η ώρα το πρωί γιατί η μαλακισμένη από πάνω άφησε τις βελέντζες στην μπανιέρα για να τις πλύνει, άνοιξε την βρύση και σηκώθηκε και πήγε στον γκόμενο της στα κάστρα.

Η ιστορία ξεκινάει με αυτούς που μέναν δίπλα ή μάλλον ξεκινάει από αυτούς που μέναν δίπλα. Οι γείτονες μου τότε ήταν ένα ζευγάρι γύρω στα 50 που τα παιδιά τους είχαν φύγει από καιρό. Ζούσαν κυριολεκτικά στα απομεινάρια της παλιάς τους βιοτεχνίας ρούχων που έπιανε το μισό σπίτι. Και όλα αυτά μπορούσες εύκολα να τα καταλάβεις γιατι εκείνο το μισό σπίτι είχε βιτρίνα (!!) και μπορούσες άνετα να δεις τι γινόταν μέσα! Βλέπεται όπως το δικό μου "λεβητοστάσιο", έτσι και το διπλανό "μαγαζί-αποθήκη" είχε γίνει "βιοτεχνία-σπίτι". Έτσι κάθε νύχτα πηγαίνοντας σπίτι χάζευα τα μπλου ελεκτρικ φώτα νέον που είχαν πίσω από δυο τρεις κούκλες μανεκεν που φορούσαν κάτι κιμονο!!

Σε εκείνο λοιπόν το εντελώς φευγάτο και τίγκα στο κίτς σκηνικό που ήταν το -ας το πούμε - σαλόνι τους, δίπλα στο παράθυρο καθόταν τα απογεύματα, μπροστά σε ένα παλιό διπλό κασετόφωνο, ο άντρας - ένας 50ρης αρκετά κιμπάρης τόσο με την παλιά όσο και με την νέα σημασία της λέξης. Καθόταν εκεί κάθε απόγευμα και γέμιζε την γειτονιά με την φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.

Με ευλάβεια καθόταν καπνίζοντας και ατένιζε το κενό ακούγοντας την μουσική, όπως ένας αυστριακός ξεπεσμένος αριστοκράτης θα άκουγε Μότσαρτ. Εκείνος ο τύπος - που δεν είχαμε ανταλλάξει τίποτε παραπάνω από μια καλημέρα- ποτέ δεν σιγοτραγουδούσε αυτά τα τραγούδια, νομίζω ότι το θεωρούσε ιεροσυλία να καπελώσει την -έστω και μαγνητοφωνημένη- φωνή του "Χέβι Μέταλ" του ελληνικού λαίκού τραγουδιού.

Κάτω από το πουκάμισο μου, Υπάρχω, Αγριολούλουδο, Ζιγκουάλα και Μαντουμπάλα με ταξιδεύαν κάθε απογευματάκι από τις επτά μέχρι περίπου τις εννιά σε μια άλλη εποχή εντελώς φανταστική αλλά ταυτόχρονα πραγματική με τον τρόπο της. Μια άλλη εποχή-αχταρμάς φορτωμένη από την ξενιτιά του εξήντα μέχρι τις ξεχασμένες σήμερα μαγκιές της παραγγελιάς κάπου στις αρχές του ογδόντα. Αυτή την Ελλάδα εγώ δεν την γνώρισα, ίσως να την είδα να φεύγει όταν βολεύτηκαμε όλοι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με ένα βίντεο και μια έγχρωμη τηλεόραση. Μπορεί, δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι τόσα χρόνια μετά αυτά τα τραγούδια είναι σαν ύμνοι βυζαντινοί. Έχουν κάτι που απο πολύ καιρό το έχουμε χάσει...

Το ποτ πουρι απο Καζαντζίδη που σας τρατάρω για το Σαββατοκύριακο το αφιερώνω στους δύο φίλους μου στην Ξενιτιά, τον Ανέστη που είναι στη Νορβηγία και τον Γιωργό στο Μπαχρείν. Αυτοί μάλλον θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα αυτά τα κομμάτια με κανένα μπουκάλι ουίσκι!!

Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Φιλιά