Η Ελληνική Τηλεοπτική πραγματικότητα και η πέμπτη σεζόν του Lost...

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες- όπως σχεδόν 1 στους 10 Έλληνες - είναι να αγοράζω το πρωί της Κυριακής μια ή και δύο εφημερίδες και να την πέφτω νωχελικά με μια μεγάλη κουπα καφέ στον καναπέ μου. Το πρώτο πράγμα που θα διαβάσω σχεδόν πάντα από την εφημερίδα, ακόμα και πριν τα αθλητικά που βέβαια στις Κυριακάτικές είναι μια σταλιά, είναι το περιοδικό της Τηλεόρασης!

Ναι, το παραδέχομαι! Είμαι ένας από εκείνους που πραγματικά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο γουστάρουν να διαβάζουν τις κακίες των τηλεκριτικών για να κάνουν έναν εικονικό διάλογο μαζί τους ή να πρίζουν την γυναίκα τους, θάβοντας σειρές που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις ποτέ!!! Γιαυτό και μπορώ να εκφέρω γνώμη για τα τεκτενόμενα στην τηλεόραση χωρίς καν να την έχω ανοίξει πολλές φορές!! Βέβαια ο μήνας που πέρασε, ο μήνας που παραδοσιακά ξεκινάει το καινούργιο τηλεοπτικό πρόγραμμα, ήταν μία περίοδος στην οποία είδα τηλεόραση έτσι για να μπορώ να "θάψω" καλύτερα!!

Και πραγματικά φίλες και φίλοι, φέτος είναι μια καταπληκτική χρονιά για όλους εμάς που η αγαπημένη μας συζήτηση με φίλους στον καφέ ή στο τηλέφωνο είναι "πόσο χάλια είναι η τηλεόραση"! Απο που να πρωτοαρχίσω...

Από το LAPD που θέλησε να είναι μια παρωδία του CSI Athens στο πνεύμα των Monty Pythons και κατέληξε να είναι η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή Νο 18 "εκδρομή στην Αθήνα"?!

Τα "Άγρια παιδιά"?! Που μάλλον είναι "όμορφα παιδιά" στημένα χωρίς λόγο σε γουστόζικες πόζες σε μια σειρά από καλοφτιαγμένα σκηνικά που δεν ξέρω αν σε κάποια φάση οι παραγωγοί κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ιστορία? Για διαλόγους δεν θα γράψω τίποτε αυτό είναι γενικό κακό και μόνο ο Καπουτζίδης στην αρχή, πρόπερσι, είχε κάνει κάτι διαφορετικό.

Speaking of Kapoutzidis θέλω να πω ότι το να αντιγράφεις μια ξένη σειρά, πάει και έρχεται στην Ελλάδα που συνήθως το μεγαλύτερο ποσοστό δεν ξέρει τι γίνεται στην Εσπερία. Αλλά το να κοπιάρεις την σειρά φαινόμενο της τελευταίας πενταετίας είναι λίγο κραγμένο δεν νομίζεις? Και δυστυχώς το παραπέντε το αντιγράφουν αρκετά σήριαλ με το "Ποιος μας πιάνει" να κερδίζει σε αυτή την κατηγορία.

Για τις πάμπολες σειρές που είναι μεταφορά ισπανικών το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι πως σε κάποιους αρέσει το ξαναζεσταμένο φαγητό. Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία επομένως δεν μπορώ να ασχοληθώ με την Πολυκατοικία, τις Επτα Ζωές, τους Λατρεμένους Γείτονες, το Ευτιχισμένοι μαζί και το Λόλα. Το τελευταίο μάλιστα φλερτάρει επικύνδινα και με την Άσχημή Μπέτι που αντίθετα με την δική μας άσχημη μια χαρά κορίτσι ηταν!

Καλά από τον ΑΝΤ1 τα περιμένεις αυτά! Ενώ όλος ο πλανήτης κόβει τα ριάλιτυ αυτός όχι μόνο έμεινε στο φέιμ στόρι αλλά δυστυχώς πήγε και πολύ παραπέρα και παράγγειλε ανιχνευτές ψεύδους και πράκτορες της ΣΙΑ και στο τέλος κατέληξε με την γυναίκα του Αδώνιδος Γεωργιαδιδος να διευθύνει από ορχήστρες στη Νέα Υόρκη, ξεκατινιάσματα στο Μαρούσι.. Τι να πεις.....

Αλλά νομίζω ότι το χρυσό βατόμουρο της Χρονιάς μοιράζονται δύο σειρές. Το "έχω ένα μυστικό" στον ALPHA και το "κλειδί του Παραδεισου" στον ΑΝΤ1. Η πρώτη είναι μια παρωδία της ζωής της Αλίκης με την Κατερίνα Παπουτσάκη να νομίζει ότι παίζει την Αλίκη στην "κόρη μου την Σοσιαλίστρια" μπροστά στον καθρέφτη του παιδικού της δωματίου.

Καλά η άλλη ειναι ακόμη χειρότερη. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι λέει καθηγητής - κάτι σαν Ιντιάνα Τζόουνς- σε ένα πανεπιστήμιο που φέρνει σε αγγλικό αλλά όλοι ελληνικά μιλάνε. Και μπλέκει με την φοιτητρια του την Μακρυπούλια που ξέρει να διαβάζει ιερογλυφικά και να λύνει γρίφους και ερωτέυεται και τον Παπαδόπουλο αλλα είναι αγαπημένη του φοιτητή Τότσικα και πέταει ακόμα κα ιο γάιδαρος από την διαφήμιση του ΟΠΑΠ παρέα με την Άννα Ρίζου που σκοράρει αν και 10 μέτρα οφσάιντ....

Φτάνει τόσο θάψιμο για σήμερα!!! Και επειδή σας κούρασα απίστευτα με την ζούγκλα της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας και μάλιστα χωρίς να αναφέρω καθόλου τον Μάκη, πάρτε για να στανιάρετε και το πρώτο επίσημο τρέιλερ της 5ης σεζόν του Lost.... Αντε να δούμε που θα το παν και αυτοί!!!

Τιμής ένεκεν

Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά 68 χρόνια πριν.....

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων,
λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά,
για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.

'Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε
ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρα ως Τεπελένι.
Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια,
κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά.
Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά
τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου
ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει,
να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε:
στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.
Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί.
Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές,
εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.
Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.
Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα,
μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί,
μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.
Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα
και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές,
όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό,
κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο.
Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε,
και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε
μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αερόπλανα.
Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του,
στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Ήθελα να βάλω ένα βιντεάκι με την υπέροχη φωνή του Κατράκη να το απαγγέλει αλλά δυστυχώς το κατεβάσαν για copyright. Ας αρκεστώ στην μουσική του Μίκη. Όποιος θέλει να το διαβάσει ολόκληρο ας το βρει εδώ.

Αθλητικό Κουίζ

1.Ποια είναι η μόνη αήττητη ομάδα στην ΣούπερΚλίκα?

2.Ποια ομάδα έχει την καλύτερη άμυνα και είναι αήττητη?

3. Ποια είναι στην δεύτερη θέση με εναν βαθμό διαφορά?

4.Ποια ομάδα απέδειξε ότι εκτός από την καλύτερη άμυνα έχει και επίθεση όταν επιτέλους ο ψαράς, που παρόλλες τις 15 ήττες σε 30 παιχνίδια πέρσι δεν απολύθηκε, έβαλε και δεύτερο επιθετικό δίπλα στον καλύτερο επιθετικό της Λίγκας?

Ποια ομάδα? Θέλω να το ακούω να το λές!!!!!!!!

Κάποιες σημειώσεις για τα υπόλοιπα ματς.

1. Ο Ηρακλής έκανε το καθήκον του όπως το κάνει την τελευταία πενταετία!
2. Γκολάρα ο Σάλπι!!!
3. Αυτοί στον βάζελο γιατί δώσαν δανεικούς τον Δάρλα και τον Εντόι? Νομίζω ότι ήταν έτοιμοι να δώσουν και τον Μάντζιο!
4. Πρώτη φορά θυμάμαι να πανηγύρισα νικη του Άρη!!! Και το είπα στο Δημήτρη - τον αρειανό- το μεσημέρι που πήρα για χρόνια πολλά!!!!
5.Ακόμα γκολ βάζει ο Κινέζος με τον Χούτο στο Ηράκλειο! Παρακαλείτε ο ψαράς από το Εστοριλ να αρχίσει από τωρα την επεξεργασία σχεδίου με Κοντρέρας και Γκαρσία για την αντιμετώπιση του Ρεκομπα.. ο τύπος με τον Εστογιάνωφ είναι το συνώνυμο του γκολ! Μπράβο στους πολυ συμπαθείς και συνπρόσφυγες πάνθηρες!
6. Τον Λαμόγια περιμέναμε να μην κάνει παρέλαση, άντε τον Κίκε αλλά μήπως θα φύγει κανάς Δωνάκος?
7. Κον Δώνην, όταν λέγατε για "5 στα 5" προ της ενάρξεως του πρωταθλήματος δεν σας φταίγαν οι δημοσιογράφοι τωρα?
8. Μπαλάρα ο "θρυλος"... στο Προ....
9. Μπράβο στο Βούλη!!!!!!
10. Το μόνο που με χάλασε ήταν η νίκη της Ξάνθης... και η κουνελιά στο 91'....

Αυτά!
Καλή εβδομάδα!!!

Britain rules the Festivals...

Τρέχοντας λίγο τον τελευταίο καιρό είπα πως είναι καιρό να σας πω και ένα γεια στα γρήγορα μην μείνει το ματς με τον Παναθηναϊκό αμανάτι μέχρι το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου!

Μέχρι τώρα είχα κάποια deadlines που λήξαν χθες και παίρνω μια ανάσα μέχρι να φτάσουν τα επόμενα στα τέλη Νοεμβρίου και αρχές Δεκεμβρίου που κατά πάσα πιθανότητα θα με φέρουν στην πρωτεύουσα. Είδωμεν..

Κατά τα άλλα και ενώ προγραμματίζουμε τριήμερη οικογενειακή εξόρμηση στην Βέροια λέω να σας δώσω μια πρόταση για το Σαββατοκύριακο που έρχεται. Μια Βρετανική πρόταση που δεν έχει καμιά σχέση ούτε με το τσάι των πέντε αλλά ούτε και με τα διώροφα κατακόκκινα λεωφορεία! Μια πρόταση που αναπνέει τον δροσερό αέρα του Εδιμβούργου και μάλιστα του Εδιμβούργου του περιθωρίου! To Fringe Festival του Εδιμβούργου είναι ένα από τα πιο μεγάλα φεστιβάλ της Αλβιώνας και ταυτόχρονα είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά του κόσμου.

Britain used to rule the waves, now just the Festivals!

Μια μικρή γεύση παίρνουν τα τελευταία 4 χρόνια και οι Θεσσαλονικείς στο Πρίνσιπαλ Έτσι και φέτος το Fringe 4 θα είναι εκεί! Κάντε κλικ εδώ για περισσότερα! Εγώ σας το συνιστώ γιατί αυτή την χαλαρή ατμόσφαιρα θεατρικού καμπαρέ και μουσικής είναι κάτι που δεν βρίσκεις στην Ελλάδα! Σίγουρα από τα καλύτερα πράγματα που συμβαίνουν στην πόλη! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και το λέω εγώ ένας άνθρωπος που στο overdose πολιτισμού και κουλτούρας βγάζω φλύκταινες!!!!!

Όσοι από την άλλη θέλετε να το παίξετε "παντόφλα" που λέγαμε και στα φοιτητικά χρόνια και να την πέσετε σπίτι μια άλλη περιθωριακή πρόταση (fringe=περιθώριο για όσους δεν πιάσαν το κακό μου χιούμορ) είναι η τηλεοπτική σειρά Fringe που είναι κάτι σαν Xfiles στον 21ο αιώνα. Δεν είναι η καλύτερη σειρά αλλά έχει το ενδιαφέρον της!

Κλείνοντας να σας αφήσω με κάτι με βρετανική προφορά! Murder on the dancefloor είναι το τραγούδι και η στυλάτη τύπισσα είναι η Sophie Ellis Bextor...

Φιλιά σε όλους!

ΠΑΟΚ - ΠΑΟ : Φόβαται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη..

Τι να πούμε άνθρακες το ντέρμπι. Εμπεδώσαμε ότι έχουμε καλή άμυνα ακόμα και χωρίς τον Πάμπλο Κοντρέρας - του οποίου η μη χρησιμοποίηση στο παραπέντε γέννησε ψίθυρους στις κερκίδες. Αλλά στο κέντρο από την στιγμή που "χάσαμε' τον άλλον Πάμπλο, χαθήκαμε! Ο Μούσλι μόνος να παλέυει μαζί με τον Σερτζιο και να τρων πολύ ξύλο, πάρα πολύ ξύλο!

Καλά ρε Κύρκο σαν πολύ μονόμπατα δεν σφύριζες? Δεν ήταν πεναλτι στον Μουσλίμοβιτς στο πρώτο μέρος?! Το έχασες το παιχνίδι λέμε! Για να μην πουμε πιο βαριά κουβέντα.. Αλλά δεν έφταιγε αυτός που δεν νικήσαμε..επιθετικά είμαστε προβλέψιμοί αυτό είναι το πρόβλημα...

Καλά και ο Παναθηναϊκος, τι να πουμε.. όταν κατεβαίνεις με 3 ανασταλτικά χαφ και παίζεις σαν τον Άρη ή τον Τέλη περιμένεις τίποτε καλύτερο?!

Δάρλας και Μαλεζάς ξεχώρισαν απο μας και οΚωστάκης ο Χαλκιάς όταν χρειάστηκε έκανε το καθήκον του. Απο εκεί και πέρα αναρωτιέμαι πότε θα παίξει ο Ιβιτς? .....
Τέλος πάντων! Πάρτε στιγμιότυπά από τις κερκίδες ..

Η Ελλάδα του Στέλιου...

Ένα από τα 4-5 σπίτια που νοίκιασα στα 14 χρόνια που είμαι εδώ ήταν ένα ημιυπόγειο κάπου σε ένα στενό, Μπότσαρη με Παπάφη γωνία, πρέπει να ήταν το 2000. Χωρίς πλάκα ήταν το πιο μποεμ από όλα τα σπίτια που έμεινα, με μόνη εξάιρεση βέβαια το δρακουλόσπιτο του Σήφη εκεί στο μέγαρο "Κολινδρός" - κτισμένο το 1927- ψηλά στην Ολύμπου, αλλά για αυτό θα σας πω μια άλλη φορά.

Το θέμα μας απόψε είναι άλλο. Και δεν έχει να κάνει τόσο με το ταπεινό υπόγειο που προοριζόταν για λεβητοστάσιο (!) και έγινε γκαρσονιέρα με 60 χιλιάρικα ενοίκιο, ούτε για την ιστορία που πλημμύρισε 5 η ώρα το πρωί γιατί η μαλακισμένη από πάνω άφησε τις βελέντζες στην μπανιέρα για να τις πλύνει, άνοιξε την βρύση και σηκώθηκε και πήγε στον γκόμενο της στα κάστρα.

Η ιστορία ξεκινάει με αυτούς που μέναν δίπλα ή μάλλον ξεκινάει από αυτούς που μέναν δίπλα. Οι γείτονες μου τότε ήταν ένα ζευγάρι γύρω στα 50 που τα παιδιά τους είχαν φύγει από καιρό. Ζούσαν κυριολεκτικά στα απομεινάρια της παλιάς τους βιοτεχνίας ρούχων που έπιανε το μισό σπίτι. Και όλα αυτά μπορούσες εύκολα να τα καταλάβεις γιατι εκείνο το μισό σπίτι είχε βιτρίνα (!!) και μπορούσες άνετα να δεις τι γινόταν μέσα! Βλέπεται όπως το δικό μου "λεβητοστάσιο", έτσι και το διπλανό "μαγαζί-αποθήκη" είχε γίνει "βιοτεχνία-σπίτι". Έτσι κάθε νύχτα πηγαίνοντας σπίτι χάζευα τα μπλου ελεκτρικ φώτα νέον που είχαν πίσω από δυο τρεις κούκλες μανεκεν που φορούσαν κάτι κιμονο!!

Σε εκείνο λοιπόν το εντελώς φευγάτο και τίγκα στο κίτς σκηνικό που ήταν το -ας το πούμε - σαλόνι τους, δίπλα στο παράθυρο καθόταν τα απογεύματα, μπροστά σε ένα παλιό διπλό κασετόφωνο, ο άντρας - ένας 50ρης αρκετά κιμπάρης τόσο με την παλιά όσο και με την νέα σημασία της λέξης. Καθόταν εκεί κάθε απόγευμα και γέμιζε την γειτονιά με την φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.

Με ευλάβεια καθόταν καπνίζοντας και ατένιζε το κενό ακούγοντας την μουσική, όπως ένας αυστριακός ξεπεσμένος αριστοκράτης θα άκουγε Μότσαρτ. Εκείνος ο τύπος - που δεν είχαμε ανταλλάξει τίποτε παραπάνω από μια καλημέρα- ποτέ δεν σιγοτραγουδούσε αυτά τα τραγούδια, νομίζω ότι το θεωρούσε ιεροσυλία να καπελώσει την -έστω και μαγνητοφωνημένη- φωνή του "Χέβι Μέταλ" του ελληνικού λαίκού τραγουδιού.

Κάτω από το πουκάμισο μου, Υπάρχω, Αγριολούλουδο, Ζιγκουάλα και Μαντουμπάλα με ταξιδεύαν κάθε απογευματάκι από τις επτά μέχρι περίπου τις εννιά σε μια άλλη εποχή εντελώς φανταστική αλλά ταυτόχρονα πραγματική με τον τρόπο της. Μια άλλη εποχή-αχταρμάς φορτωμένη από την ξενιτιά του εξήντα μέχρι τις ξεχασμένες σήμερα μαγκιές της παραγγελιάς κάπου στις αρχές του ογδόντα. Αυτή την Ελλάδα εγώ δεν την γνώρισα, ίσως να την είδα να φεύγει όταν βολεύτηκαμε όλοι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με ένα βίντεο και μια έγχρωμη τηλεόραση. Μπορεί, δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι τόσα χρόνια μετά αυτά τα τραγούδια είναι σαν ύμνοι βυζαντινοί. Έχουν κάτι που απο πολύ καιρό το έχουμε χάσει...

Το ποτ πουρι απο Καζαντζίδη που σας τρατάρω για το Σαββατοκύριακο το αφιερώνω στους δύο φίλους μου στην Ξενιτιά, τον Ανέστη που είναι στη Νορβηγία και τον Γιωργό στο Μπαχρείν. Αυτοί μάλλον θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα αυτά τα κομμάτια με κανένα μπουκάλι ουίσκι!!

Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Φιλιά

Bloggers strike back:Blog Action Day 2008..και καλά..

Το 2007 ήταν το περιβάλλον, τώρα αφού οι άνθρωποι πίσω από το πληκτρολόγιο παράτησαν τον Blogger, το Wordpress και τα άλλα παιδιά και αποφάσισαν να τα βάλουν με την φτώχεια. Έτσι αφού αντιμετώπισαν με επιτυχία την υπερθέρμανση του πλανήτη και αφού έδωσαν μια λύση με το πρόβλημα του Νερού, κάθησαν και σκέφτηκαν με ποιο πρόβλημα να τα βάλουν! Κάπως έτσι κατέληξαν να αντιμετωπίσουν με πυγμή την φτώχεια!

Αυτοί που πληκτρολογούν πίσω από υπολογιστές και λαπτοπ που η αξία τους μπορεί να θρέψει κανα χωριό για καμιά βδομάδα στην Αφρική είπαν να ασχοληθούν με τους φτωχούς και κατατρεγμένους, τους Νίκους Ξανθόπουλους της Ασίας και της Αφρικής.

Ο Νικον τεμετερον που έλεε και η γιάγια μου...

Αυτοί - εμείς δηλαδή - που αυτά που πετάμε κάθε μέρα στα σκουπίδια μπορούν να ταίσουν μια ντουζίνα παιδάκια που πεθαίνουν απο την πείνα, μαζευτήκαμε για να raise the awareness του κόσμάκη για την φτώχεια και άλλες αμερικανιές.

Ποιοι? Εμείς! Εμείς που όταν περνάμε δίπλα από κανά γυφτάκι που ζητιανεύει λεφτά ή πουλάει χαρτομάντιλα τον διώχνουμε και εκνευριζόμαστε που τόσοι πολλοί βρίσκονται και μας χαλάν τον καφέ στην Παραλία. Και βάζω τον εαυτό μου πρώτο και καλύτερο. Που περνάμε δίπλα από κάποιον παράλυτο που την έχει στήσει έξω από καμιά εκκλησία και ζητάει κανα ευρώ, και γυρνάμε το πρόσωπο για να μην το δούμε...

Ουαι ημιν γραμματείς και φαρισσαίοι, γουι αρ ιποκριτς...

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για αυτην την Blog Action Day είναι η λαϊκή σοφία της Γιαγιάς...

Με πορδές δεν βάφεις αυγά...

Στα χαμένα...

Και ενώ είμαι στα χαμένα τον τελευταίο καιρό με κάτι deadlines να έχουν πλησιάσει αφόρητα λέω να σας πω καλημέρα στη νέα εβδομάδα οικονομικής κρίσης και αβεβαιότητας που ξημέρωσε λίγο πριν στην Ασία και πλησιάζει αργά και σταθερά προς τα εδώ.

Και σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης θα σας πω ένα ακόμα οικονομικό -και καλά- "ανέκδοτο" από αυτά που μας λέγαν στο μάστερ. Τον καιρό τον Ναπολεόντειων Πολέμων, στο αγαπημένο μου νησί νόμιζαν ότι ήρθε κανονικά το τέλος! Εκείνος ο κοντούλης γάλλος ήταν έτοιμος να τους πάρει και τα σώβρακα. Έτσι η βρετανική κυβέρνηση έδωσε ότι μπορούσε ώστε ο Ναπολέων να ηττηθεί. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να εκδώσει δάνεια "εις το διηνεκές" (αγγλιστί perpetuities) τα οποία θα πλήρωναν σε εκείνον που δάνειζε στην Αγγλία τόκο για όσο χρονικό διάστημα υπήρχε Ηνωμένο Βασίλειο - δηλαδή μέχρι σήμερα! Σκεφτείτε να δάνεισε ένας μακρινός συγγενής σου πριν από 200 χρόνια λεφτά και να τρως ακόμα! Αυτό είναι τοκογλυφία! Αλλά είπαμε είχαν ανάγκη!

Ένας από αυτούς που δάνεισαν ήταν και ο περίφημος τραπεζίτης Ροθτσαιλντ. Αυτός όμως είχε και ένα απίστευτο δίκτυο από οικονομικούς - και όχι μόνο- πράκτορες σε όλη την Ευρώπη και έτσι κατόρθωσε να μάθει τι έγινε στην Μάχη του Βατερλό μία ολόκληρη μέρα πριν τον Βασιλιά! Με το που το έμαθε πήγε στο χρηματιστήριο του Λονδίνου και άρχισε να πουλάει, δημιουργώντας έτσι τεράστιο πανικό. Στο τέλος της μέρας αφού οι τιμές είχαν ξεφτιλιστεί βγήκε και αγόρασε σχεδόν τα πάντα κάνοντας πολύ μεγαλύτερη την ήδη μεγάλη περιουσία του.

Αυτός συνήθιζε να λέει : "Buy when there's blood in the streets, even if the blood is your own" όπως επίσης και "Buy when you hear the sound of canons, sell when you hear the sound of trumpets"..

Κάτι ήξερε..

Καλη εβδομάδα.

The party is over...

Τον 17ο αιώνα στην Ολλανδία για κάποιον ανεξήγητο λόγο, που ίσως μόνο το κίτρινο δαιμόνιο που λέγεται απληστία και φωλιάζει κάπου ανάμεσα στο πορτοφόλι και στο μυαλό του ανθρώπου μπορεί να καταλάβει, οι άνθρωποι πίστεψαν ότι η τουλίπα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός στον κόσμο. Πίστεψαν ότι όλος ο πλούτος της φύσης είναι μέσα σε ένα βολβό που τον καλλιεργείς όλο το χρόνο για να σου δείξει το σπάνιο του χρώμα την άνοιξη.

Το 1635 κάποιος πούλησε στο Αμστερνταμ έναν βολβό τουλίπας για 2.500 χρυσά φιορίνια, ένα ποσό που εξασφάλιζε την αγορά σπιτιού στο Άμστερνταμ εκείνη την εποχή. Αξίζει να επισημανθεί ότι ένα βόδι κόστιζε 120 φιορίνια και η τιμή για ένα γουρούνι ήταν 80 φιορίνια. Τα πραγματικά βόδια ήταν αυτά που πλήρωναν χρυσάφι για ενα λούλουδι βέβαια. Το 1637 όμως ξαφνικά ο κόσμος ξύπνησε και οι πωλητές τουλίπας δεν έβρισκαν πια αγοραστές που να δίνουν τέτοιες τιμές. Κάποιοι λένε ότι αυτή ήταν η πρώτη οικονομική "φούσκα" στην ιστορία.

Τον επόμενο αιώνα στην Μεγάλη Βρετανία κάποιοι μάγκες κατάφεραν να πάρουν το μονοπώλιο για το εμπόριο μεταξύ της Μ. Βρετανίας και της Νότιας Αμερικής. βάση της Συνθήκης της Ουτρέχτης το 1713 πήραν άδεια από τους Ισπανούς να στέλνουν ένα πλοίο το χρόνο για να κάνει "προμηθεύει με σκλάβους τις ισπανικές αποκίες". Αυτή ήταν η γέννηση της South Sea Company.

Πήγαν λοιπόν οι μάγκες και νοίκιασαν το πιο ακριβό κτίριο στο λονδίνο και αγόρασαν τα πιο ακριβά έπιπλα και πίνακες για να τα διακοσμήσουν. Προκάλεσαν έτσι μεγάλη εντύπωση αλλά και μεγάλες προσδοκίες εύκολου πλουτισμού. Έτσι κανείς δεν έδινε σημασία στο ότι η εταιρία το 1717 που άρχισε τα ταξίδια δεν έβγαζε κέρδος. Επίσης κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι το 1718 οι ισπανοβρετανικές σχέσεις χαλάσαν.

Η μετοχή από τις 100 λίρες έφτασε τον Αύγουστο του 1720 στις 1.000 λίρες, μια πραγματική περιουσία εκείνη την εποχή. Σήμερα μια χρυσή λίρα έχει περίπου 130 €. Τον Σεπτέμβριο η τιμή έπεσε στις 125 λίρες και οι χρεωκοπίες πήγαν σύννεφο. Όταν ρώτησαν τον Ισαακ Νευτων για το πως γίνεται να ανεβαίνει η μετοχή της South Sea Company αυτός απάντησε λακωνικά ότι η τρέλα του κόσμου δεν μπορεί να υπολογισθεί.

Το μόνο σίγουρό μέτα από "μαγικές ημερομηνίες" όπως 1848, 1929,1987 ή 1999 είναι ότι ο κίτρινος πυρετός δεν γιατρεύεται και ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές είτε σαν τραγωδία ή είτε σαν κωμωδία.

Ένα ποστ στα πρόχειρα, σχεδον σαν post-it

Το καλό όταν νικάει ο ΠΑΟΚ -ή όταν χάνει όπως πέρσι- είναι ότι έχω κάτι σίγουρο να γράψω το βράδυ της Κυριακής ή το πρωί της Δευτέρας βαριά - βαριά! Μετά από το Σαββατιάτικό παιχνίδι που έληξε χωρίς τέρματα όμως δεν νομίζω ότι έχω να πω τίποτε για την ομάδα και ας είμαστε στην 2η θέση.

Έτσι λέω να σας πω καλή εβδομάδα με ένα πρόχειρο ποστ κάτι σαν ψηφιακό post-it. Έτσι βάζω στο μιξεράκι μια φωτογραφία από το καμάρι μας, ένα post-it και την Chrissie να τραγουδά Back on the chain gang σε unplugged version, που θα μου επιτρέψετε να την αφιερώσω σε όλους εκεί έξω αλλά πρώτα σε όσους είναι στην φωτογραφία της προηγούμενης ανάρτησης.

Φιλιά και καλή εβδομάδα να έχουμε!

Θεσσαλονίκη..

Μια Κυριακή, σαν σήμερα το 1994, φορτώσαμε στο VW του καλύτερου φίλου του πατέρα μου, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι μαζί μας πια, ένα κρεβάτι, μια βιβλιοθήκη, ένα γραφείο,μια ντουλάπα μπόλικα κατσαρόλια και δύο βαλίτσες και ήρθαμε όλοι μαζί στην Θεσσαλονίκη για να με βοηθήσουν να στήσω το πρώτο μου σπίτι στην πόλη.

Να στήσω το πρώτο φοιτητικό μου σπίτι, ένα δωμάτιο σε ένα τριάρι στην Τριανδρία, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί όπου θα περνούσα 4 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου περιστοιχισμένος από ανθρώπους που αν και αρκετά μακρυά, είναι ακόμα κοντά μου.



Η Κυριακή 2 Οκτώβρη του 1994 ήταν μια ηλιόλουστη και γλυκιά μέρα. Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση του νέου που σε πλημμυρίζει πριν ακόμα προλάβεις να ξυπνήσεις και το όνειρο που ζεις ξύπνιος και γίνεται πραγματικότητα.




Ίσως η φίλη μου η Μαρλέν, να έχει δίκιο για το ότι μετά τα 80's με πιάνει νοσταλγία για τα 90's, αλλά η αλήθεια είναι ότι στη σινεμασκόπ οθόνη του μυαλού μου εκείνη η μέρα παίχθηκε πάρα πολλές φορές σε πολλές στιγμές.



Και στις επόμενες 2 με τρεις εβδομάδες θα είχες ήδη μια παρέα για να πηγαίνεις στο Dock ή στο Libido ή στο Lucky Luke ή στο Berlin ή στο Residents για να ακούς τα κομμάτια που σε τρατάρω σήμερα.



Και δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από το να κατεβαίνεις από το "17" στην Καμάρα, μπροστά στην Ιασωνίδου, σε μια μεγάλη λεωφόρο μιας μεγάλης και καινούργιας πόλης, να είναι Δευτέρα και μαζί με την καινούργια εβδομάδα να ξεκινάει μια καινούργια ζωή.

Αφιερωμένο στους πρωτοετείς που αυτές τις μέρες θα περάσουν τις ίδιες καταστάσεις.


Καλό Παρασκευοσαβατοκύριακο! Φιλιά

Οκτωβρης...

Απλά να σας ευχηθώ καλό μήνα παρέα με τον David Bowie και την ζωντανή εκτέλεση του Rebel,Rebel! Και βέβαια δεν είναι πια κακό να λέμε και καλό φθινόπωρο! ;-)
Φιλιά σε όλους!