Ποίηση και άλλα δαιμόνια...

Μετά από πρόσκληση του Zaphod λέω να ανεβάσω το επίπεδο μου και να γράψω για τα αγαπημένα μου ποιήματα! Σαν ένα παιδί που γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σε μια αριστερή οικογένεια, μεγάλωσα με Θεοδωράκη. Έτσι τα ποιήματα του Ρίτσου και του Ελύτη είναι απο τα αγαπημένα μου. Ειδικά όμως το άξιον εστί του δευτέρου να το απαγγέλλει ο Κατράκης -αυτή η μορφή βγαλμένη μέσα απο βυζαντινές εικόνες με την μπάσα επιβλητική αυτοκρατορική φωνή- είναι κάτι που μ' αγγίζει ακόμα και τώρα. Μάλιστα πριν από λίγες μέρες είχα διαβάσει το αντίστοιχο πόστ του adaeus και βρήκα το παρακάτω βιντεάκι στο youtube σστο οποίο την απαγγελία του Κατράκη ακολουθεί το "ένα το χελιδόνι".



Ένας ακόμα ποιητής που με ταξίδεψε και τον αγάπησα πολύ είναι και ο Νίκος Καββαδίας. Αυτές οι εξωτικές εικόνες της Θάλασσας, μελοποιημένες από τον Θάνο Μικρούτσικο μου κράτησαν πολλές ώρες συντροφιά από τις τάξεις του Λυκείου στη Βέροια μέχρι τις φοιτητικές παρέες στα στέκια της Θεσσαλονίκης ή σε ένα δωμάτιο μιας εστίας στο Southampton. Ήταν και το φιλαράκι μου που του είχε κολήσει να γίνει μηχανικός στα καράβια και ο Καββαδίας ήρθε και έδεσε!

Το πιο αγαπημένο μου όμως είναι η Θεσσαλονίκη. Το σιγοτραγουδώ κάθε φορά που γυρίζω νύχτα και την αντικρύζω να κοιμάται κάτω από τα κόκκινα της φώτα.


Αυτοί όμως οι ποιητές με βρήκαν μέσα από τα τραγούδια. Ένας που με κέρδισε μόνος του, με τις εικόνες και την περίφημη ειρωνεία του είναι ο Καβάφης. Είναι ο μόνος ποιητής που έχω βιβλίο του στην βιβλιοθήκη μου από το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Και κάποια βράδια σαν και αυτό διαβάζω κανένα. Και μου αρέσει όταν πλάθει αυτές τις "ιστορικές" του εικόνες με τον Αντώνιο και την Αλεξάνδρεια που φεύγει ή με την Ιθάκη που πάντα κυνηγάμε. Η ακόμα όταν ξεδιπλώνει την ειρωνεία του στον Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης. Αλλά αυτό που κράτησα για το τέλος πιστεύω ότι είναι το καλύτερο του.

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Με την σειρά μου να καλέσω τους
Dark Maiden
geokalp
MikroAnalogo
desa
freecat
DonMits
Cybergoulion
PAVLOS
Jordan
να παρουσιάσουν τα δικά τους αγαπημένα!