Losing my religion

Δεν ξέρω αν χάνω την πίστη μου. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν πιστεύω σε κάτι. Από χθες  όμως σίγουρα έχασα ένα μέρος από τα εφηβικά - σχεδόν παιδικά - μου χρόνια. Ο καλός μου φίλος Ανέστης, ο παιδικός μου φίλος Ανέστης, πέθανε χθες πολλά χιλιόμετρα μακρυά από εδώ. 

Συνηθίσαμε να είμαστε μακρυά, πολλά χρόνια τώρα. Πρώτα η Σερβία, ύστερα η Νορβηγία, τον είχα συνηθίσει να είναι μακρυά. Αλλά πάλι είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο. Να συζητήσουμε με τις ώρες όπως κάναμε από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές του 1990. Να μιλάμε για την κοινή μας αγάπη, τον ΠΑΟΚ και στο background να παίζει το Losing my religion που είχε βγει τότε. Τα χρόνια περνούσαν, οι REM δεν ακουγόντουσαν τόσο συχνά αλλά εμείς συνεχίζαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο. Ήταν από τους πρώτους που έπαιρνα τηλέφωνο όταν έβγαινα από την Τούμπα μετά από κανένα ντέρμπι για να μοιραστούμε χαρές λύπες. Κάθε ένα ή δύο χρόνια είχα την τύχη να τον βρίσκω για κανα διήμερο στην Βέροια και να πίνουμε μπύρες και καφέδες με τις ώρες, να θυμόμαστε νύχτες που περάσαν στην Ενωδία.

Χθες όταν το έμαθα, οι REM ξαναήρθαν στο μυαλό μου. Ήταν από τις πρώτες αναμνήσεις που ξεχύθηκαν μανιασμένες. 20 χρόνια αναμνήσεις που ξεκινάν από το ίδιο θρανίο το Σεπτέμβρη του 1988, από κοπάνες σε μια χειμωνιάτικη Βέροια, από την πενταήμερη, από τις πρώτες διακοπές με την παλιοπαρέα στη Πάρο, από 2 εβδομάδες στη Ρόδο, από φάσεις με κορίτσια από τη Μακεντόνια, από τη νύχτα που βομβάρδιζαν το Σεράγεβο, από το ντέρμπι με τον Άρη στο μπάσκετ μέχρι την νίκη στο Λονδίνο.

Χιλιάδες αναμνήσεις δεν με αφήνουν να το χωνέψω. Απόμεινα να κοιτάω την ¨επαφή¨ του στον κατάλογο του κινητού μου. Στις 18 Ιουλίου είχε γενέθλια. θα μου το θυμίσει το κινητό.

Καλό ταξίδι φίλε