Τα ορόσημα της δεκαετίας που πέρασε...

Στα δέκα τελευταία χρόνια που πέρασαν, νομίζω ότι τρία πράγματα, μεταξύ άλλων σημάδεψαν την ζωή όλων μας. Εννοείτε ότι υπήρχαν και άλλα πολύ σημαντικά και άλλα πολύ προσωπικά αλλά παρόλα αυτά νομίζω ότι τα σταθερά σημεία για όλους ήταν τρία.

Το πρώτο είναι το τεχνολογικό άλμα που ζούμε...

Λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια πριν, το 1999, είχα αποκτήσει το πρώτο μου κινητό ένα ΝΟΚΙΑ 5110 και με roaming μπορούσα να στέλνω μηνύματα - κυρίως από την Αγγλία όπου σπούδαζα τότε. Στην καλύτερη όμως περίπτωση ένα τηλεφώνημα στην Ελλάδα θα κόστιζε 25 πέννες το λεπτό. Μπορούσες να στείλεις email και να κάνεις chat αλλά έστελνες και κανένα γράμμα - κανονικό με το ταχυδρομείο- που και που!! Ούτε λόγος για skype βέβαια αν και θυμάμαι έναν απίστευτο κινέζο να ξημεροβραδιάζεται στην αίθουσα υπολογιστών της εστίας και να μιλάει δυνατά μέσα από κάτι περίεργα ακουστικά με μικρόφωνο!

Και κάπως έτσι σιγά σιγά φτάσαμε να έχουμε παντού adsl τουλάχιστον 1Mbit. Μια υπηρεσία που σήμερα είναι σχεδόν τζάμπα, η εταιρία που εργαζόμουν πριν από δέκα χρόνια πλήρωνε 2 εκ. δραχμές το μήνα στον ΟΤΕ για να την έχει.

Και ξαφνικά εκεί που λέγαμε ότι η καινούργια τεχνολογία μας αποξενώνει, ένας νέος κόσμος ανέτειλε. Foroums, Blogs, youtube, facebook σε χιλιάδες σαιτς χιλιάδες κοινότητες ψηφιακές γίνανε. The future is now το έχουμε ξαναπεί.


Το δεύτερο ορόσημο είναι ο φόβος και η διαρκής κρίση...

Η δεκαετία που ουσιαστικά ξεκίνησε με τον φόβο του ιού του 2000, εδραίωσε τον φόβο μέσα από τις οθόνες μας για τα καλά μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Η αισιοδοξία των 90s έσβησε πολύ γρήγορα και έδωσε την σειρά της στην "κρίση". Μια κρίση που μπορεί να ήταν η ακρίβεια του ευρώ ή η κάθετη πτώση των τιμών στα χρηματιστήρια. Μια κρίση που μπορεί να ήταν η γρίπη των πτηνών ή ο Η1Ν1. Μια κρίση που διαρκούσε όλα τα δέκα χρόνια που πέρασαν αλλά συνεχώς άλλαζε όνομα.

Με μια λέξη ο Φόβος πήγαινε δίπλα δίπλα με το βάλσαμο που βρήκαμε, για να τον ξορκίσουμε τον υπερκαταναλωτισμό. Κάθε μέρα ήθελες να αγοράσεις ένα νέο παιχνιδάκι, το οποίο και θα παρατούσες την επόμενη για κάτι άλλο. Και φέτος αισθάνθηκες για τα καλά ότι το πάρτι τελείωσε...

Το τρίτο ορόσημο ήταν το 2004...

Το όνειρο που ξεκίνησε μετά τον τελικό της Πορτογαλίας και τελείωσε κάπως απότομα όταν το κοριτσάκι έσβησε την φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Ήταν η κορύφωση του μύθου της "Ισχυρής Ελλάδας" που ξεκίνησε την προηγούμενη δεκαετία. Μιας Ελλάδας που σε αντίθεση με τους κατεστραμμένους Βαλκάνιους γειτόνους της κοιτούσε στο δυτικοευρωπαϊκό μέλλον με αισιοδοξία...

Μια Ελλάδας που μπορούσε ή τουλάχιστον νόμιζε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα, μη ξέροντας ότι εκείνη την στιγμή, ίσως την ώρα που κάποιοι στην Ομόνοια βροντοφωνάζαν σε κάποιον Αλβανό ότι δεν θα γίνει ποτέ Έλληνας, περνούσε στην ύβρι και οι δικοί της Θεοί θα της στέλναν την Νέμεσι μαζί με τον λογαριασμό των χρωστούμενων...

Και σήμερα που έχει έρθει ο λογαριασμός και η ελληνική εκδοχή του Cool Britania έχει ξεθωριάσει και αυτή και αποτελεί μια νοσταλγική ανάμνηση που ίσως με κακία θυμάσαι μέσα στην γενική απαισιοδοξία που μας περιβάλει....