Αποκλειστικό ρεπορτάζ από Vålerenga - PAOK

Διακόπτουμε την καλοκαιρινή ραστώνη για να μεταδώσουμε σε αποκλειστικότητα το ρεπορτάζ που ο φίλος από την Νορβηγία ο Ανέστης μας έστειλε από το χθεσινό μάτς της ομαδάρας μας στο Όσλο! Το ματς το ευχαριστήθηκα και εγώ, παρά την κυπριακή αξαν του σπίκερ... Καλά παίξαμε πάντως..

Η άφιξη της αποστολής στο Ούλεβαλ



Η είσοδος στο γήπεδο


Η γκολάρα του Λίνο



Και ο απίστευτος ΛΑΟΣ!

5 αγαπημένα τραγούδια που μου θυμίζουν καλοκαίρι

Σήμερα, λίγο πριν φύγω για διακοπές, θέλω να σας αφήσω με 5 αγαπημένα τραγούδια που όποτε και αν τα ακούσω μου θυμίζουν για διάφορους λόγους καλοκαίρι. Και μιας και τα 90's είναι της μόδας τώρα, όλα τα τραγούδια είναι από τότε.

Το πρώτο τραγούδι, που το είχα αναφέρει και πέρσι, είναι το Summertime από τους DJ Jazy Jeff & Fresh Prince και το 1991. Όποτε και να το ακούσω , ακόμη και μέσα στο χειμώνα, είναι σαν να νιώθω την ζέστη του καύσωνα!

Το δεύτερο κομμάτι έρχεται από τις νύχτες που περνούσα στην Νέα Σκιώνη, την προηγούμενη δεκαετία. To You don't love me που τραγουδάει η Τζαμαικανή Dawn Penn .

Απο την ίδια χρονιά, το 1994, είναι και το Summer in the City τραγουδισμένο όχι από τους Lovin' Spoonful, αλλά από το Joe Cocker. Μπορεί η νέα βέρσιον να είναι χειρότερη αλλά αυτήν άκουγα εκείνο το καλοκαίρι που τελειώσα το λύκειο και περίμενα να βγουν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών...

Ένα άλλο τραγούδι που έπαιζε το επόμενο καλοκαίρι, του 1995, ήταν το Poem without words της Anne Clarke. Όταν το ακούω, μου έρχεται η εικόνα να είμαι στην θάλασσα κάπου στην Χαλκιδική, νομίζω στο Ντάλα όταν είχε πρωτοανοίξει και δεν είχε πολύ κόσμο.

Το Hit Parade του Tim Booth είναι επίσης ένα αγαπημένο που όχι μόνο μου θυμίζει το καλοκαίρι του 1996 αλλά και την Ενωδια!

Αυτά! Σας αφήνω για τρεις ( χεχε) εβδομάδες! Θα τα πούμε μετά τον Δεκαπενταύγουστο! Μια εξαίρεση θα είναι ένα ρεπορτάζ που περιμένω από το Ούλεβαλ του Όσλο...

Μέχρι τότε καλά να περνάτε! Καλό καλοκαίρι να έχουμε! Πολλά Φιλιά!

O Robert Cappa και η Ιστορία...

Διαβάζω σήμερα στα ΝΕΑ αλλά και στο BBC ότι η περίφημη φωτογραφία του "Στρατιώτη που σκοτώνεται" μπορεί να είναι και σκηνοθετημένη από τον κορυφαίο φωτογράφο του πρώτου μισού του αιώνα που πέρασε, τον Ρόμπερτ Κάπα. Η φωτογραφία (υποτίθεται) ότι δείχνει την στιγμή του θανάτου του Δημοκρατικού Πολιτοφύλακα Federico Borrell García στο Cerro Muriano την 5η Σεπτεμβρίου του 1936, κατά την διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν ήταν ή όχι αυθεντική η φωτογραφία. Κατα μια έννοια το μόνο που δείχνει είναι ένας στρατιώτης να πέφτει. Το τι νιώθει αυτός εκείνη την στιγμή, δυστυχώς διαφεύγει από το φακό. Κοιτώντας στο σαιτ φωτογραφικού πρακτορείου Magnum, που βρήκα από το BBC, είδα διάφορες υπέροχες φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο Κάπα. Φωτογραφίες που όχι μόνο σου δίνουν την εντύπωση της ζωντανής - έστω και ασπρόμαυρης - ιστορίας αλλά σου μεταφέρουν τα δυνατά συναισθήματα που βγάζει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής της ιστορίας και όταν ζει σε καταστάσεις που η ζωή απειλείται συνεχώς.

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες που μου έκαναν εντύπωση.

Η πρώτη είναι από τον Ισπανικό Εμφύλιο και συγκεκριμένα από το 1937. Κάποιοι περαστικοί στο δρόμο ακούν τις σειρήνες που προειδοποιούν για τον επερχόμενο αεροπορικό βομβαρδισμό και κοιτάν με φόβο τον ουρανό.

Στην Βαρκελώνη του 1938 ένας ανώνυμος των Διεθνών Ταξιαρχιών αποχαιρετά την δεύτερη του πατρίδα που χάνεται.

6 Ιουνίου 1944. Ο Κάπα είναι μαζί με τους πεζοναύτες που αποβιβάζονται στην ακτή Όμαχα. Αυτή η φωτογραφία δεν είναι σίγουρα σκηνοθετημένη.


26 Αυγούστου 1944, Παρίσι. Η Απελευθέρωση. Το πλήθος ζητωκραυγάζει. Δεν ξέρει όμως ότι ..

... λίγο αργότερα ένας Γερμανός ελεύθερος σκοπευτής θα αρχίσει να ρίχνει στο ψαχνό.

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία που είχε στην κάμερα του λίγο πριν ο Κάπα πατήσει μια νάρκη και σκοτωθεί ακολουθόντας τα γαλλικά στρατεύματα στο Βιετνάμ το 1954, κατά την διάρκεια του πρώτου πολέμου της Ινδοκίνας.

To boldly go where no man has gone before..

Σαν σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πιο διάσημο βήμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Από την στιγμή όπου ο Αρμοστρονγκ διέσχισε το ένα μέτρο και 20 εκατοστά που χώριζαν το τελευταίο σκαλί της σεληνακάτου από το σεληνιακό έδαφος.

Τότε μαζί με τον Ολντριν και τον Κόλινς - που ίσως λίγοι θυμούνται αφού έμενε στο διαστημόπλοιο να κρατά αναμμένη την μηχανή- πέρασαν στο μύθο. Έγιναν τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα που αφήσανε πίσω τους την γη και φτάσανε σε έναν άλλο τεράστιο βράχο, έστω και αν αυτός ο βράχος με τα δεδομένα της απεραντοσύνης του διαστήματος είναι κολλητά στον δικό μας!

Αυτή ήταν η πρώτη -πετυχημένη- ανθρώπινη προσπάθεια να αφήσουμε πίσω το υπέροχο γαλάζιο νησί που κατοικούμε και να εξερευνήσουμε τον τεράστιο παγωμένο αδειανό ωκεανό που ονομάζουμε διάστημα, μια μικρή αρχή για να γίνει πραγματικότητα ίσως το μεγαλύτερο όνειρο, το ταξίδι στα άστρα.

Ένα όνειρο που πρώτος ο Λουκιανός με την "Αληθινή Ιστορία" θα το κατέγραφε πριν 2.000 χρόνια. Το έργο αυτό θα το συνέχιζαν ο Ιούλιος Βέρν , ο H. G. Wells, O Arthur Clarke, o Isaac Asimov, o Stanislaw Lem, Ο Philip K. Dick και πολλοί άλλοι.


Ένα όνειρο που συνεπήρε τους περισσότερους απο την γενιά μου καμιά 20ριά χρόνια πριν, καθώς παρακολουθήσαμε -στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη δεν έχει σημασία- το Star Wars ή το Star Trek. Ταινίες με απόκοσμες εικόνες που μπορεί να ήταν από τις ερήμους της Τυνησίας ή τις πυραμίδες του Μεξικό, αλλά ήθελες να σε πείσουν ότι ήταν από τον μακρινό Ταουιν ή τον Γιάβιν 4.


To boldly go where no man has gone before. Αυτή ήταν η αποστολή του Star Trek. Κάποιοι πρωτοπόροι όπως ο Yuri Gagarin, η Βαλεντίνα Τερέσκοβα,, ο 77χρόνος Γερουσιαστής Τζον Γκλεν και η παρέα του Απόλλων 11, μπορούν να αναφέρουν "αποστολή εξετελέσθη".

Η υπερβολή των Ράμπο

Χθες είδα σε κάποια φάση, στον ALPHA σκηνές
από το ούλτραψυχροπολεμικό τρίτο μέρος του Ράμπο.

Ο ατρόμητος πολεμιστής Τζον Ράμπο,
αφού πήρε εκδίκηση για τα φιλαράκια του στο Βιετνάμ,
είπε να βοηθήσει τον Μέντορα του και να μεταφέρει
πυραύλους Stinger στο Αφγανιστάν προκειμένου
οι "καλοί" Μουτζαχεντίν να τινάξουν
στον αέρα τους "κακούς" Σοβιετικούς και τα ελικόπτερα τους..
Στο τέλος με την βοήθεια του Αλλάχ οι καλοί Ισλαμιστές νικάνε.
Στα 1988 οι Μουτζαχεντίν είναι ακόμα ένδοξοι freedom fighters
μετά θα γίνουν απλά terrorists...

Αναρωτιόμουν πως θα νιώθουν όσοι ζήσανε
την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου βλέποντας της ίδιες σκηνές.

Μπουρίνι.

Μπουρίνι το απόγευμα του Σαββάτου.
Πάλι καλά που φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε..

Απόψε το κορίτσι...

..θέλει θάλασσα
και εγώ ποτέ χατήρι δεν του χάλασα!
Καλό Σαββατοκύριακο!

Λόγω τιμής

Έβλεπα χθες το βράδυ στο MEGA την σειρά "λόγω τιμής". Η σειρά αυτή της Μιρέλλας Παπαοικονόμου άρχισε να προβάλλεται τον Οκτώβρη του 1996 και τελείωσε την επόμενη άνοιξη. Μια πλειάδα νεαρών ηθοποιών όπως ο Άλκης Κούρκουλος, ο Μαρκουλάκης, ο Πυρπασόπουλος πρωταγωνιστούσε. Η σειρά είχε μεγάλη τηλεθέαση και όλες οι φίλες μου την βλέπαν με φανατισμό κάθε Δευτέρα βράδυ.

Εκείνη την εποχή ήμασταν στο τρίτο έτος. Βέβαια σχεδόν κανένας γνωστός μας φοιτητής δεν είχε τα τεράστια ευάερα και ευήλια διαμερίσματα που υποτίθεται ότι νοίκιαζαν οι φοιτητές της σειράς. Ούτε κάποιος είχε ρετιρέ με θέα στην Ακρόπολη ή με θέα στη παλιά παραλία που θα μπορούσε να είναι κάτι το αναλογο στη Σαλονίκη.

Και εννοείται ότι κανείς μας δεν μιλούσε με μακριές δραματικές παύσεις όπως ο Κούρκουλος "Κλείσε...την...πόρτα...και ... ξάπλωσε... δίπλα........μου!". Καμιά φίλη μου από την άλλη δεν είχε αυτή την απίστευτη υστερία της ντεμέκ ανοργασμικής φαμ φαταλ που έκανε η -κατ' εμε ατάλαντη- Βίκυ Βολιώτη. Αν ήθελες να χαρακτηρίσεις τους διαλόγους μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ένα επίθετο όπως υπερβολικός, μελοδραματικός ή απλά άθλιος. Τέλος πάντων οι μόνοι που σώζαν κάπως την παράσταση ήταν ο Μαρκουλάκης με τον Πυρπασόπουλο και κάποιες πτυχές του σεναρίου που παρουσίαζαν ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Αυτά τα πίστευα τότε και τα πιστεύω ακόμα. Απλά χθες που ξαναέβλεπα την σειρά, την είδα με ένα διαφορετικό μάτι μιας και τα 13 χρόνια που με χωρίζουν απο τότε της δώσαν μια αρκετά μεγάλη δόση νοσταλγίας. Σαν να έβλεπα ένα "ζωντανό" κομμάτι από την προηγούμενη δεκαετία. Και ίσως φταίει το τραγούδι του Γεράσιμου Ανδρεάτου που πάντα μου άρεσε, αλλά το βράδυ ξαναβρήκα τους φίλους μου από τότε στο όνειρό μου και ας μην ήταν το Παγκράτι εκεί που χαθήκαμε την τελευταία φορά....

5 χρόνια μετά...

Πως πέρασαν έτσι, κανείς δεν κατάλαβε...
σαν να ήταν χθες το θυμάμαι...
κρίμα πάντως που 5 χρόνια μετά μοιάζει με
μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, ένα όνειρο..

Το μόνο που μου έμεινε σαν επιμύθιο,
ήταν το σλόγκαν της Adidas
με φόντο αυτή την φωτογραφία.

Impossible is nothing..

Μεγάλη κουβέντα και αληθινή.

Φωτορεπορτάζ από την πρώτη προπόνηση του ΠΑΟΚ

Τρελάθηκε σήμερα ο Κωστάκης που πήγε για πρώτη φορά
στην Τούμπα στην πρώτη προπόνηση του ΠΑΟΚ!

Χιλιάδες παοκτσήδες σαν και μένα δεν άντεξαν άλλο από τις σαράντα μέρες χωρις να δουν την αγαπημένη τους ομάδα και πέρασαν απο το γήπεδο για να δουν την νέα ομάδα μας να κάνει την πρώτη της προπόνηση ενόψει και των Ευρωπαϊκών υποχρεώσεων που ξεκινούν στις 30 του μήνα.

Παλιοί και νέοι ήταν σχεδόν όλοι εκεί.

Καλός ο Φωτάκης αλλά...

..αυτός με το νούμερο "19" θα είναι το πουλεν μου για φέτος.
Και μου φάνηκε και ορεξάτος!

Καλή ποδοσφαιρική αρχή λοιπόν!
Όχι ότι τελειώνει ποτέ το ποδόσφαιρο για να
ξαναρχίσει αλλά λέμε τώρα!! ;-)

Καλό μήνα και κακές συνήθειες..

Μπήκε ο Ιούλης με μια διάθεση (τυπική ή ουσιαστική θα δείξει) να (μας) κόψει τις κακές συνήθειες! Εγώ βέβαια έχει σχεδόν 2,5 χρόνια από τότε που κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο. Έχω άλλες κακές συνήθειες αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς ακόμα δεν έχουν πέσει στην αντίληψη του υπουργείου Υγείας.

Μεγάλος πάντως ντόρος γίνεται αν τα μέτρα θα αποδώσουν ή όχι, αν θα κόψουν πολλοί το κάπνισμα ή όχι και άλλα πολλά. Πολλές φωνές ακούγονται για το πόσο δημοκρατικά είναι τα μέτρα. Άκουγα τις προάλλες την Λιάννα Κανέλλη να μιλάει με την συνήθη υπερβολή της για τον φασισμό της απαγόρευσης του καπνίσματος και αναρωτιόμουν πόσο φασιστική είναι και η επιβολή του παθητικού καπνίσματος. Ειδικά αν δεν έχεις καμιά επιβολή όπως γινόταν μέχρι πρότινος στην υποανάπτυκτη Αφρικανοασιατικόευρωπαϊκή μας χώρα..

Πάντως η πρώτη φορά που κάποιος προσπάθησε να απαγορεύσει το κάπνισμα στις δημόσιες υπηρεσίες ήταν το 1856 ο Όθωνας. Όλοι γνωρίζουμε την επιτυχία του εγχειρήματος του. Έχω την διαίσθηση ότι και τα φετινά την ίδια κατάληξη θα έχουν..

Και άντε τώρα το καλοκαίρι τα μέτρα θα αποδώσουν και κανείς δεν θα καπνίζει μέσα... άφου όλοι έξω θα είναι! Το χειμώνα να δούμε!

Βασικά νομίζω ότι δεν πρόκειται κανείς να κόψει το κάπνισμα αν του το επιβάλουν. Το κάπνισμα το κόβεις αν το θέλεις. Απλά πράγματα. Αν σου το κόψουν, δεν το κόβεις! Πάντως οι καπνιστές φίλοι που θέλουν να κόψουν το τσιγάρο καλό θα ήταν να μάθουν πως ένας από τους δείκτες που δείχνουν το πόσο εθισμένοι είναι, είναι και ο χρόνος που περνά από την ώρα που σηκώνονται μέχρι το πρώτο τσιγάρο που θα ανάψουν το πρωί. Αν το ανάβεις αμέσως τότε είσαι πολύ εθισμένος και θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια για να το κόψεις.

Καλη επιτυχια σε όσους προσπαθήσουν!