Summertime..

Summertime λέει ο Will - κάποτε γνωστός ως Fresh Prince of Bel-air - Smith και με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι το καλοκαίρι όχι μονο έχει χτυπήσει την πόρτα μου αλλά έχει θρονιαστεί για τα καλά όσο και να αγκωμαχά το κλιματιστικό να το διώξει.

Βασικά θυμάμαι - και χαίρομαι ώς συνήθως- ότι τα καλοκαίρια στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια εκτός από ανέμελα, τεράστια, χαλαρά είχαν πάντα ένα ορόσημο να τα ορίζει. Κάτι σαν τα πρώτα παγωτά μετά από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το τελευταίο κουδούνι του δημοτικού, το μπουγέλωμα στην τελευταία μέρα της Α' Λυκείου ή να φωνάζεις στο Σταύρο να τελειώσει μια ώρα αρχίτερα τις εξετάσεις για να πάει η παρέα να πιεί ένα καφέ στην Κάμελοτ.

Όπως επίσης το να πάρεις το 76 λεωφορείο μπροστά από το Μακεδονίας αφού έχεις δώσει το τελευταίο σου μάθημα και να πας για μπάνιο στο εξωτικό Αγγελοχώρι. ή ακόμα μακρυά στα Νέα Πλάγια και να μην είναι το τελευταίο σου μάθημα αλλά το προτελευταίο αλλά δεν σε ενδιαφέρει γιατι υπάρχει και Σεπτέμβρης. Αυτά είναι ορόσημα τόσο μεγάλα σαν τις πυραμίδες της Γκύζας ή το Σινικό τείχος στον ψυχισμό σου όταν είσαι φοιτητής ή μαθητής.

Από την άλλη όταν μπεις στην περήφανη συνομοταξία των εργαζόμενων αυτά τα υπέροχα σημάδια του καλοκαιριού θάβονται στην απέραντη έρημο της λήθης. Το καλοκαίρι πια για σένα είναι Ζέστη, αναμονή για τις δύο εβδομάδες άδειας και κάποιες μικρές οάσεις των Σαββατοκύριακων που - αν εξαιρέσεις το μποτιλιάρισμά του πήγαινε αλλά κυρίως του έλα - είναι το μόνο που σου θυμίζει το παλιό μεγαλειώδες καλοκαίρι.

Απο την άλλη ίσως όλη αυτή η κατάσταση να έχει μια κρυμένη γοητεία που δίνει στις δύο βδομάδες άδειας μυθικές διαστάσεις ειδικά όταν την ονειροπολείς χαμένος πίσω από έναν υπολογιστή σε ένα μουντό γραφείο.

Καλό καλοκαίρι και καλό μήνα να έχουμε!
Φιλιά σε όλους...