Λόγω τιμής

Έβλεπα χθες το βράδυ στο MEGA την σειρά "λόγω τιμής". Η σειρά αυτή της Μιρέλλας Παπαοικονόμου άρχισε να προβάλλεται τον Οκτώβρη του 1996 και τελείωσε την επόμενη άνοιξη. Μια πλειάδα νεαρών ηθοποιών όπως ο Άλκης Κούρκουλος, ο Μαρκουλάκης, ο Πυρπασόπουλος πρωταγωνιστούσε. Η σειρά είχε μεγάλη τηλεθέαση και όλες οι φίλες μου την βλέπαν με φανατισμό κάθε Δευτέρα βράδυ.

Εκείνη την εποχή ήμασταν στο τρίτο έτος. Βέβαια σχεδόν κανένας γνωστός μας φοιτητής δεν είχε τα τεράστια ευάερα και ευήλια διαμερίσματα που υποτίθεται ότι νοίκιαζαν οι φοιτητές της σειράς. Ούτε κάποιος είχε ρετιρέ με θέα στην Ακρόπολη ή με θέα στη παλιά παραλία που θα μπορούσε να είναι κάτι το αναλογο στη Σαλονίκη.

Και εννοείται ότι κανείς μας δεν μιλούσε με μακριές δραματικές παύσεις όπως ο Κούρκουλος "Κλείσε...την...πόρτα...και ... ξάπλωσε... δίπλα........μου!". Καμιά φίλη μου από την άλλη δεν είχε αυτή την απίστευτη υστερία της ντεμέκ ανοργασμικής φαμ φαταλ που έκανε η -κατ' εμε ατάλαντη- Βίκυ Βολιώτη. Αν ήθελες να χαρακτηρίσεις τους διαλόγους μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ένα επίθετο όπως υπερβολικός, μελοδραματικός ή απλά άθλιος. Τέλος πάντων οι μόνοι που σώζαν κάπως την παράσταση ήταν ο Μαρκουλάκης με τον Πυρπασόπουλο και κάποιες πτυχές του σεναρίου που παρουσίαζαν ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Αυτά τα πίστευα τότε και τα πιστεύω ακόμα. Απλά χθες που ξαναέβλεπα την σειρά, την είδα με ένα διαφορετικό μάτι μιας και τα 13 χρόνια που με χωρίζουν απο τότε της δώσαν μια αρκετά μεγάλη δόση νοσταλγίας. Σαν να έβλεπα ένα "ζωντανό" κομμάτι από την προηγούμενη δεκαετία. Και ίσως φταίει το τραγούδι του Γεράσιμου Ανδρεάτου που πάντα μου άρεσε, αλλά το βράδυ ξαναβρήκα τους φίλους μου από τότε στο όνειρό μου και ας μην ήταν το Παγκράτι εκεί που χαθήκαμε την τελευταία φορά....