Ενωδία

Λέω να γράψω για κάτι που τριγυρνάει αρκετές μέρες τώρα στο μυαλό μου. Τις προάλλες που πήγα Βέροια, σας είπα για την "Ενωδία" που αντίκρυσα όχι μόνο κλειστή αλλά σχεδόν παρατημένη από χρόνια. Είναι Παρασκευή βράδυ, ο καιρός μουντός με μια διάθεση ροκ και είναι το κατάλληλο σκηνικό για να γράψω για το καλύτερο και πιο αυθεντικό μπαρ της Βέροιας. Και λέω αυτό το πόστ να το γεμίσω μουσικές από εκείνες που παίζαν τότε σαν το I can't Escape my self από τους Sound που έβαλα στην αρχή ή από τους U2 το Party girl που ακολουθεί.





Την πρώτη φορά που πήγαμε ήταν Σάββατο, αρχές Οκτώβρη του 1992, την επομένη των εγκαινίων της. Ήταν νωρίς γύρω στις 9.30, ο κόσμος ήταν λίγος και έτσι κάτσαμε στη γωνία του μπαρ, ο Γιώργος, ο Σταύρος και εγώ. Παραγγείλαμε μπύρες. Τότε ο Γιώργος, με την σιγουριά που αποπνέει η Δευτέρα Λυκείου και ένα καλοκαίρι να δουλεύεις στην Κεφαλλονιά, θεώρησε ότι το να μην μας φέρουν ποτήρια χωρίς μάλιστα να μας ρωτήσουν, σήμαινε στην "διπλωματία της νύχτας" ότι δεν μας γουστάρουν στο μαγαζί!

Δεν μάθαμε ποτέ αν πραγματικά είχε δίκιο. Αυτό που καταλάβαμε όμως μετά από τόσα χρόνια είναι ότι αυτό το μπαρ το γουστάραμε όσο δεν παίρνει και εκεί νιώθαμε σαν το σπίτι μας, έστω και αν το "Σπίτι" ήταν δύο πόρτες παρακάτω.





Ενωδία θα πει On the road στα ελληνικά και ήταν μια θεότητα από αυτές τις μικρές τις περίεργες που τον βωμό της είχαν βρει στη Βέροια και τον είχαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης παρέα με το τεράστιο κεφάλι Μέδουσας που κάποτε, τον καιρό του Πελοποννησιακού, στόλιζε τα τείχη της πόλης. Εμάς εδώ και πολλά χρόνια η Ενωδία και η μουσική της, στολίζει αναμνήσεις.

Καλό Βράδυ και καλό Σαββατοκύριακο!