Πάσχα το Ελληνικόν

Περάσαμε το πρώτο Πάσχα της κόρης μου στην Βέροια όλη η οικογένεια παρέα! Παρέα και με παλιούς φίλους που επέστρεψαν από την Νορβηγία, άλλους που μόλις απέκτησαν ένα νέο μελος στην οικογένεια τους και άλλους λίγο πριν να φύγουν στα δικά τους χωριά! Ένα ακόμα πράγμα που ήθελα να κάνω στην Βέροια ήταν να βγω στην νέα Ενωδία. Μια Ενωδία που θυμίζει λίγο την παλιά! Τουλάχιστον στην μουσική της.

Πέρσι σας έλεγα για το ελληνικότατο Πάσχα που περνούσα σαν παιδί και εγώ εκεί κάτω στη Ρούμελη. Με εκείνες τις χρονιές σαν οδηγό και σαν κανόνα νομίζω ότι φέτος πέρασα πολύ ωραία, οικογενειακά και παραδοσιακά όπως θα έπρεπε να είναι το Πάσχα!

Όχι απαραίτητα ότι δεν μπορείς να περάσεις καλά το Πάσχα μακρυά από την οικογένεια σου. Και στην Αγγλία και στο στρατό που γιόρτασα την Ανάσταση, μπορώ να πω ότι πέρασα πάρα πολύ καλά και συν τοις άλλοις και ξεχωριστά. Όμως το Πάσχα το ελληνικό και οικογενειακό είναι αλλιώς ακόμα και αν το έχεις συνηθίσει.




Γυρίζοντας, μέσα στην κίνηση αλλά ευτυχώς όχι κολλημένος, σκεφτόμουν ότι πέρασε πολυς καιρός από τότε που κατηφορίζαμε την κακοτράχαλη Εθνική, με ανοιχτά παράθυρα που έλεγε και η Δάφνη, σε ταξίδια που μας φαινόντουσαν τεράστια.



Και ίσως το μόνο που έχει μείνει σταθερό από τότε είναι το δεύτερο πρόγραμμα και οι εκπομπές του. Εκεί συντονίστηκα και εγώ γυρίζοντας έτσι για το καλό. Δύο από τα τραγούδια που παίζανε σας τα αφήνω εδώ, αμανάτι, έτσι για Χρόνια Πολλά!

Καλή Ανάσταση σε όλους...

Ενώ αυτό το μπλογκ είναι σε μεταβατικό στάδιο
και προσπαθεί να βρει ένα νέο template να του ταιριάζει,
εγώ σας αφήνω αφού πρώτα σας ευχηθώ
καλή Ανάσταση!

Πολλά Φιλιά σε όλους!!

Το σκοτάδι της κάννης

Τον προηγούμενο ταραγμένο Δεκέμβρη έγραφα: "μετά το πλιάτσικο οι σκηνές βίας στους δρόμους ειδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θύμιζαν Λος Αντζελες και την εξέγερση του 1992. Μπορούμε να είμαστε περήφανοι έστω και με 16 χρόνια καθυστέρηση πιάσαμε την Αμερική! Το επόμενο που θα δούμε μήπως θα είναι κανένα Columpine?".

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, μέσα σε ακριβώς 4 μήνες είχαμε και εμείς το πρώτο σοβαρό περιστατικό ένοπλης βίας σε σχολείο με νεκρό. Πείτε με κυνικό αλλά πάλι καλά που ο μόνος νεκρός ήταν ο αυτόχειρας και δεν πήρε και άλλους στο λαιμό του. Τελικά δεν ήταν τόσο "εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας". Πάλι καλά. Το παλικάρι νομίζω είχε ούτως ή άλλως χαθεί έδω και πολύ καίρο. Δύσκολα σωνόταν. Πείτε με κυνικό αλλά έτσι το βλέπω.

Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Αν σε αυτό το κοινωνικό καζάνι που βράζει στην Αθήνα υπήρχαν δομές και κατάλληλοι άνθρωποι να τις στελεχώσουν για να πλησιάσουν και να βοηθήσουν αυτό το παιδί. Αν υπήρχαν αυτοί οι εκπαιδευμένοι επαγγελματίες να μιλήσουν με αυτό το παιδί που πολλοί έβλεπαν ότι είχε αρκετά προβλήματα, θα το είχανε σώσει.

Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Ακόμα και σε αυτή την χώρα που οι "δομές" σχεδόν πάντα απουσιάζουν αυτό το παιδί θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αν οποιοσδήποτε απο αυτούς που έβλεπαν ότι κάτι πάει στραβά, οποίοσδήποτε από εμάς στην ουσία, έκανε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει. Ίσως θα μπορούσε να είχε σωθεί. Ίσως.

Το παιδί όμως χάθηκε και μάζι του νομίζω χάνεται και η αθωότητα μιας Ελλάδας που κάποτε είχε να υπερηφανεύεται ότι δεν χρειάζεται ψυχίατρο γιατί έχει τον διπλανό του για να λέει και μια κουβέντα. Πλέον όλοι παραμιλάμε στο δρόμο με τα handsfree μας, συζητώντας με ένα διπλανό που σπανίως βλέπουμε. Όπως σπανίως αντικρύζουμε τα μικρά καθημερινά δράματα που ξετυλίγονται δίπλα μας. Αυτούς τους ανθρώπους που αδιάφορα τους προσπερνά η ματιά μας και κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας μόνο όταν ο Νίκος Χατζηνικολάου ή ο Πρετεντέρης αναγγείλουν με στόμφο την τραγωδία και το χαμό τους.

Και κάπως έτσι μένει μια ολόκληρη χώρα να κοιτά αδιάφορα το παγερό σκοτάδι της κάννης..

Tied up..

Πρετι ταιντ απ τον τελευταίο καιρό είμαι όπως θα λέγαν και σε άπταιστη κυπριακή διάλεκτο οι φίλοι μας από την Μεγαλόνησσον! Προσπαθώντας να οργανώσω διάφορα έκτακτα και τακτικά πρότζεκτς άφησα -με βαριά καρδιά ομολογώ- το ηλεκτρονικό μου κιτάπι χωρίς να γράψω έστω μια αράδα που λέει και ο φίλος μου ο Αντουαν! Τι να κάνουμε!? Ελά που "ο Στάθης εν πολλά μπιζι" όπως θα λέγαν και οι κυπραίοι συμφοιτητές μου στην Αγγλία πριν κάποια χρόνια!

Έτσι είπα να μπω να σας πω ένα γεια και ένα καλό σαββατοκύριακο! Στην πορεία είδα ότι καιρό έχω να σας βάλω καμιά φωτογραφία από την κόρη μου που μεγαλώνοντας ασταμάτητα δίνει μια νέα σημασία στην λέξη "βιολογικό ρολόι"! Με μια φωτογραφία και ένα τραγούδι που με γυροφέρνει σας αφήνω λοιπόν μέχρι την επόμενη φορά που θα βρω λίγο χρόνο!!!

Φιλιά σε όλους!