Ελληνικό Πάσχα

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και φέτος είναι η πρώτη φορά που θα περάσω το Πάσχα στην Θεσσαλονίκη. Τον λόγο βέβαια οι σταθεροί αναγνώστες του μπλογκ μπορεί να τον καταλάβετε καθώς μπαίνουμε σιγά σιγά στο μήνα μας!

Από μικρό παιδί έχω συνδυάσει το Πάσχα με ταξίδι, καθώς ήταν πάντα η εποχή που πηγαίναμε από την Βέροια στον παππού μου στην Λιβαδειά για να γιορτάσουμε το αρχετυπικά οικογενειακό ελληνικότατο πάσχα όπως αυτό του 1992 που βλέπεται στην φωτογραφία που ξέθαψα!

Το πρώτο Πάσχα που πέρασα στην Λιβαδειά ήταν - όπως μου έχουν πει οι γονείς μου- το Πάσχα του 1977 και το πρώτο που δεν πέρασα εκεί ήταν το Πάσχα του 1994 όπου οι πανελλαδικές με κράτησαν μακρυά από μια από τις ομορφότερες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Το Πάσχα για μας ξεκινούσε την Μεγάλη Πέμπτη όπου με ανοιχτά τα παράθυρα- που λέει και η Δάφνη - ξεκινούσαμε με το Χόντα μας να διασχίσουμε μια απόσταση που τότε μας έμοιαζε ολόκληρη οδύσσεια και μετά από αρκετές ώρες και ισάριθμες κασσέτες Χάρυ Κλύν, Καζαντζίδη, Διονυσίου αλλά και Θεοδωράκη και "Το μεγάλο μας Τσίρκο" με Καρέζη, Καζάκο και Ξυλούρη, να φτάσουμε στο χωριό του παππού. Εκεί θα βρίσκαμε τα υπόλοιπα 8 (!!) πρώτα ξαδέρφια μας και θα σχηματίζαμε την ομάδα μας για να παίξουμε ενάντια στα υπόλοιπα παιδιά του χωριού - τα μισά και παραπάνω βέβαια μέναν στην Αθήνα!
Τι πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, τι νεροπόλεμους, τι κυνηγητά γινόντουσαν πριν και μετά τον Επιτάφιο σε εκείνο το μικρό χωριουδάκι λίγα χιλιόμετρα μακρυά από τον Λέων της Χαιρωνείας.

Και την Κυριακή του Πάσχα όλοι μαζί οι κάτοικοι αλλά και οι μέτοικοι του χωριού θα βγαίναν μαζί και ανά γειτονιές θα φτιάχναν τεράστιες φωτιές και θα ψήναν μαζί τα αρνιά τους. Πραγματικά όποιος δεν έχει κάνει Πάσχα στη Ρούμελη δεν έχει δει το Πάσχα το ελληνικό σε όλο του το μεγαλείο!

Δυστυχώς όμως από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά οι πασχαλινές εκδρομές στην Λιβαδειά αραίωσαν για διάφορους λόγους. Το Πάσχα έχασε λίγο από την λάμψη και την σημασία που είχε για μας τότε. Από την άλλη όμως αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στο πίσω μέρος του μυαλού μου που το ξαναβρήκα αρκετά διαφορετικό αλλά παράλληλα στο ίδιο μήκος κύματος σε άλλες τοποθεσίες όπως στην Δαδιά που πέρασα το φανταρικό μου Πάσχα το 2002 αλλά και μετά την Ανάσταση στον Άγιο Νικόλαο στο Σαουθάμπτον το 2000. Εκεί όμως στην Αγγλία κατάλαβα ότι πλέον ένα από τα λίγα πράγματα που πραγματικά μας κάνει Ελληνές ή αν προτιμάτε Νέο Ελληνες είναι το ελληνικό Πάσχα!

Καλη Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!