Τον προηγούμενο ταραγμένο Δεκέμβρη έγραφα: "μετά το πλιάτσικο οι σκηνές βίας στους δρόμους ειδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θύμιζαν Λος Αντζελες και την εξέγερση του 1992. Μπορούμε να είμαστε περήφανοι έστω και με 16 χρόνια καθυστέρηση πιάσαμε την Αμερική! Το επόμενο που θα δούμε μήπως θα είναι κανένα Columpine?".
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, μέσα σε ακριβώς 4 μήνες είχαμε και εμείς το πρώτο σοβαρό περιστατικό ένοπλης βίας σε σχολείο με νεκρό. Πείτε με κυνικό αλλά πάλι καλά που ο μόνος νεκρός ήταν ο αυτόχειρας και δεν πήρε και άλλους στο λαιμό του. Τελικά δεν ήταν τόσο "εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας". Πάλι καλά. Το παλικάρι νομίζω είχε ούτως ή άλλως χαθεί έδω και πολύ καίρο. Δύσκολα σωνόταν. Πείτε με κυνικό αλλά έτσι το βλέπω.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Αν σε αυτό το κοινωνικό καζάνι που βράζει στην Αθήνα υπήρχαν δομές και κατάλληλοι άνθρωποι να τις στελεχώσουν για να πλησιάσουν και να βοηθήσουν αυτό το παιδί. Αν υπήρχαν αυτοί οι εκπαιδευμένοι επαγγελματίες να μιλήσουν με αυτό το παιδί που πολλοί έβλεπαν ότι είχε αρκετά προβλήματα, θα το είχανε σώσει.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Ακόμα και σε αυτή την χώρα που οι "δομές" σχεδόν πάντα απουσιάζουν αυτό το παιδί θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αν οποιοσδήποτε απο αυτούς που έβλεπαν ότι κάτι πάει στραβά, οποίοσδήποτε από εμάς στην ουσία, έκανε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει. Ίσως θα μπορούσε να είχε σωθεί. Ίσως.
Το παιδί όμως χάθηκε και μάζι του νομίζω χάνεται και η αθωότητα μιας Ελλάδας που κάποτε είχε να υπερηφανεύεται ότι δεν χρειάζεται ψυχίατρο γιατί έχει τον διπλανό του για να λέει και μια κουβέντα. Πλέον όλοι παραμιλάμε στο δρόμο με τα handsfree μας, συζητώντας με ένα διπλανό που σπανίως βλέπουμε. Όπως σπανίως αντικρύζουμε τα μικρά καθημερινά δράματα που ξετυλίγονται δίπλα μας. Αυτούς τους ανθρώπους που αδιάφορα τους προσπερνά η ματιά μας και κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας μόνο όταν ο Νίκος Χατζηνικολάου ή ο Πρετεντέρης αναγγείλουν με στόμφο την τραγωδία και το χαμό τους.
Και κάπως έτσι μένει μια ολόκληρη χώρα να κοιτά αδιάφορα το παγερό σκοτάδι της κάννης..
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, μέσα σε ακριβώς 4 μήνες είχαμε και εμείς το πρώτο σοβαρό περιστατικό ένοπλης βίας σε σχολείο με νεκρό. Πείτε με κυνικό αλλά πάλι καλά που ο μόνος νεκρός ήταν ο αυτόχειρας και δεν πήρε και άλλους στο λαιμό του. Τελικά δεν ήταν τόσο "εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας". Πάλι καλά. Το παλικάρι νομίζω είχε ούτως ή άλλως χαθεί έδω και πολύ καίρο. Δύσκολα σωνόταν. Πείτε με κυνικό αλλά έτσι το βλέπω.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Αν σε αυτό το κοινωνικό καζάνι που βράζει στην Αθήνα υπήρχαν δομές και κατάλληλοι άνθρωποι να τις στελεχώσουν για να πλησιάσουν και να βοηθήσουν αυτό το παιδί. Αν υπήρχαν αυτοί οι εκπαιδευμένοι επαγγελματίες να μιλήσουν με αυτό το παιδί που πολλοί έβλεπαν ότι είχε αρκετά προβλήματα, θα το είχανε σώσει.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε σωθεί το παιδί. Ακόμα και σε αυτή την χώρα που οι "δομές" σχεδόν πάντα απουσιάζουν αυτό το παιδί θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αν οποιοσδήποτε απο αυτούς που έβλεπαν ότι κάτι πάει στραβά, οποίοσδήποτε από εμάς στην ουσία, έκανε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει. Ίσως θα μπορούσε να είχε σωθεί. Ίσως.
Το παιδί όμως χάθηκε και μάζι του νομίζω χάνεται και η αθωότητα μιας Ελλάδας που κάποτε είχε να υπερηφανεύεται ότι δεν χρειάζεται ψυχίατρο γιατί έχει τον διπλανό του για να λέει και μια κουβέντα. Πλέον όλοι παραμιλάμε στο δρόμο με τα handsfree μας, συζητώντας με ένα διπλανό που σπανίως βλέπουμε. Όπως σπανίως αντικρύζουμε τα μικρά καθημερινά δράματα που ξετυλίγονται δίπλα μας. Αυτούς τους ανθρώπους που αδιάφορα τους προσπερνά η ματιά μας και κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας μόνο όταν ο Νίκος Χατζηνικολάου ή ο Πρετεντέρης αναγγείλουν με στόμφο την τραγωδία και το χαμό τους.
Και κάπως έτσι μένει μια ολόκληρη χώρα να κοιτά αδιάφορα το παγερό σκοτάδι της κάννης..
10 σχόλια:
Δεν είμαι καθόλου ειδικός επί του θέματος, αν και μου κόβει πιο πολύ από όλους τους τηλε-ειδικούς που άφρισαν και ξάφρισαν και νομίζω πως έχεις πιάσει το ρεζουμέ του πράγματος.
Προσθέτω μόνο πως ενα κράτος δεν είναι "σωστό" όταν δεν έχει προβλήματα αλλά όταν μπορεί να τα διαχειριστεί θετικά. Υπάρξεις που για κάποιον λόγο δεν κολλάνε ή είναι επικίνδυνες για τους υπόλοιπους πάντα θα σκάνε, ακόμα και χωρίς αιτία. Τι κάνουμε όμως για να αποφύγουμε την υπερβολή και την ανάδειξη ενός μη-φαινομένου (φαινόμενο χρειάζεται πιο πολλές περιπτώσεις κατ εμέ)σε χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας;
kapnismenes kanes!
eipame, egw perimenw thn anthrwpofagia sthn plateia syntagmatos h sto bardari...
les kai ksanales ayto to "swsoume" kai mou kanei ligo atopo...
h koinwnia mas edw kai para polla xronia den asxoleitai me to atomo (kai poso mallon to psyxika arrwsto). isxyei to "o swson eayto.."
den asxoleitai kaneis me kanenan. an to atomo me psyxikh astheneia den exei kapoion sthn oikogeneia tou na asxolhthei den exei pithanothtes. kai oso agrieyoun oi synthikes zwhs toso agrieyoun kai ta ksespasmata tou. yparxoun 5-10 koinwnikes yphresies se olh thn ellada xamenes sthn grafeiokratia kai sto dhmosioypallhliki pou apla katagrafoun pososta asthenwn. e ftasame loipon sto epipedo na katagrafoun twra kai pososta thymatwn...
zoume se mh anthrwpina metra
den thelei polu na ginei to kako...
βγαλε το μπλε!
ω καιροί, ω ήθη. νομίζω ότι ο πόλεμος χάθηκε πολύ νωρίτερα, νομίζω ότι υπάρχουν και άλλοι εν δυνάμει δολοφόνοι, υπάρχουν και βλάκες που θα θεοποιήσουν αυτό το παιδί. κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με την ιστορία που ανέβηκε στο έγκλημα και τιμωρία πρόσφατα. Σαν κοινωνία είμαστε σαν ένα αντικείμενο που βουλιάζει και αντί να κάνουμε κάτι για να το βγάλουμε στην επιφάνιεα του προσθέτουμε και άλλα βαρίδια και το βυθύζουμε και άλλο.
η μικρή σας είναι ένα θαύμα τρεις τελίτσες
Φίλε Στάθη,
βλέποντας τις πρώτες ειδήσεις το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι το παληκαράκι αυτό είναι ένα μεγάλο θύμα.
Άνθρωπος από ξένη χώρα, μεγαλωμένος σε σχολείο "ελλήνων" μπορεί πολύ εύκολα να απομονωθεί και να δακτυλοδείχνεται. Αυτό το παληκαράκι, έτρεφε μίσος για όλους. Ποιοί όμως το δημιούργησαν; Ηθικοί αυτουργοί είναι οι "μάγκες" συνομίλικοί του που μπορεί να τον έχουν στοχοποιήσει και να τον περιγελούν για οποιονδήποτε λόγο (είναι γνωστός ο ρατσισμός που τρέφουμε σαν παιδιά απέναντι σε αλλόθρησκους, αλλοεθνείς, παιδιά με νοητική στέρηση κλπ) και αν ο δάσκαλος-καθηγητής-παιδαγωγός δεν έχει την απαραίτητη ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ να διακρίνει κάτι τέτοιο και αφήνει τα παιδιά στο έλεος του θεού, τότε είναι φυσικό επακόλουθο.
Μερίδιο ευθύνης έχουν ΚΑΙ οι γονείς του παιδιού. Αν είσαι γονιός και βλέπεις το παιδί σου κλεισμένο στον εαυτό του, πρέπει να στραφείς προς πάσα κατεύθυνση για να βοηθήσεις το παιδί.
ΔΕΝ έχουμε ανάγκη από ψυχολόγους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ασχοληθούμε με τους γύρω μας. Η αγάπη και το ενδιαφέρον προλαμβάνει τα περισσότερα...
πολύ ωραίο ποστ!
οι καλύτερες προβλέψεις βγαίνουν όταν είσαι χαλαρός!
πραγματικά ο φίλος-ψυχίατρος χάνεται πιο μακρυά κάθε ώρα που περνάει... γιατί όλα είναι χρόνος...
πρέπει να δοθεί περισσότερη αξία στα δεδομένα που έχουμε αλλά για να γίνει χρειάζεται πρώτα να χάσεις...
ΠΟλύ σωστά το βλέπεις Στάθη. Ευτυχώς ο δράστης ήταν και ο μοναδικός νεκρός. Πάλι καλά που δεν έκλεισε και ακόμα ένα σπίτι "φεύγοντας". Δεν είμαι ειδικός για να κρίνω τι τους έφταιξε και τα βαλε με όλους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την πλήρωναν συμμαθητές ή υπαλληλοι γειτονικών επιχειρήσεων.
Το σχόλιο του Rami έχει πολλά δίκια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ασχοληθούμε με τους γύρω μας.
Καλό Πάσχα και καλά να περάσεις.
Οταν μεγαλώνεις παιδιά (και ιδιαίτερα εσύ με αυτό το απίστευτο μουτράκι) τότε σκέφτεσαι δυο φορές το μέλλον τους και σου. Στο χαμόγελο των παιδιών μας άραγε βρίσκεται το όνειρο? Μήπως φταίμε εμείς για όλο αυτό? Πού είναι το δικό μας όνειρο και πού το χαμόγελό μας?
Καλή Ανάσταση σε όλη την οικογένεια με υγεία και πολλά πολλά χαμόγελα ΜΠΑΟΚτζή φίλε μου!
"χάνεται και η αθωότητα μιας Ελλάδας που κάποτε είχε να υπερηφανεύεται ότι δεν χρειάζεται ψυχίατρο γιατί έχει τον διπλανό του για να λέει και μια κουβέντα. "
πολύ σωστό αυτό και με τρομάζει.
Πάντως νομίζω πως σε ένα παράλληλο σύμπαν οπου τα ΜΜΕ δε θα προέβαλλαν τόσο πολύ την πρώτη τέτοια περίπτωση, το πρωτο περιστατικό, δε θα ακολουθούσαν κι άλλοι, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Ελλάδα ούτε οπου αλλού συνέβη κάτι παρόμοιο και θα συμβεί.
Δημοσίευση σχολίου