Κλικ

Κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Ελλαδίτσα είχε πια χορτάσει από την πολιτική, που τόσο της είχαν στερήσει τα δύσκολα χρόνια μετά τον εμφύλιο και άρχιζε να ψάχνει να βρει άλλες ενασχολήσεις. Ο μικρομεσαίος του Αντρέα είχε ψιλολιγδώσει το άντερο του και ατένιζε ημέρες δόξας λαμπρές ενώ έβλεπε στην παλιά ΥΕΝΕΔ (ΕΡΤ2 πια) την Αλέξις να τσαλαβουτάει σε μπανιέρες και να σκαρφίζεται τρόπους να αναστατώσει τον μπάρμπα Κάρριγκτον και την φαμίλια του. Τα βράδια αφού κατέβαινε από την μικρή μας οθόνη η γαλανόλευκη και έπαιζε ο τσομπάνος την φλογέρα του, γέμιζανε τις πίστες εκεί που τραγουδάγε ο Διονυσίου τον Σαλονικιό και η νιόβγαλτη - τότε- Άντζελα παρακαλούσε οποιοδήποτε να κάψει τα Σαββατοβραδα.

Εκείνη την εποχή λοιπόν, μια εποχή που ας είναι καλά οι βιντεοταίνιες του Όμηρου Ευστρατιάδη και του Μύλωνά - το καρντάσι του Ζαχόπουλου in case you were wondering- που κατάφεραν να διατηρήσουν μέχρι τις μέρες μας, ο τράχηλος του Έλληνος άρχισε να ξύνεται για μεγαλεία. Άρχισε να τον πιάνει μια κακή συνήθεια να γουστάρει ότιδήποτε είχε ξένο όνομα - και ας ήταν κατασκευασμένο στο Κουκάκι, την Νεάπολη ή τον Τύρναβο- και να κοιτάζει τις ταμπέλες στα ρούχα και τα σώβρακα. Εκείνη την εποχή του Λάκη του εισαγώμενου, ένα νέο περιοδικό έκανε την εμφανισή του και κρεμάστηκε στα σύρματα των περιπτέρων, δίπλα στο ΕΝΑ, τις Εικόνες και τον Ταχυδρόμο. Ήταν το ΚΛΙΚ...

Το Κλικ το γνώρισα στο σπίτι της θείας μου, όταν η ξαδέρφη μου, που ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη, πήρε το πρώτο του τεύχος με τον Μαξ Χέντρουμ. Τότε, λίγο πριν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά σηκώσουν την χώρα στο πόδι, άνοιξα ένα παράξενο πολύχρωμο παράθυρο στον κόσμο, κάτι που ένας σημερινός ενδεκάχρονος με το ίντερνετ στις άκρες των χεριών του δεν μπορεί να καταλάβει.



Και σιγά σιγά οι σελίδες του βγαίναν έξω από το περιοδικό και κατέκλιζαν πρώτα την Αθήνα και σιγά σιγά όλη την χώρα φτάνοντας, με αρκετή καθυστέρηση και πολλές παρεμβολές, μέχρι το Ορμένιο και την Προσουτσάνη. Μια ολόκληρη γενιά έβλεπε φωτογραφίες από το Μερσέντες, το Αμαζον και τα Σόδομα και έβγαινε την επομένη στην Όπερα, στην πλατεία της Λιβαδειάς, ποζάροντας συνεχώς σε έναν αόρατο φωτορεπόρτερ. Τα ονόματα των κλαμπ ήταν ίδια παντού. Buzios στη Σαλονίκη, Buzius και στη Λάρσα, κάτι σαν τον Σαράφη στα Τρίκαλα. Κάπως έτσι μια γενιά ανακάλυψε ότι τα αντίντας είναι καλύτερα από τα αντίμπας και κατανόησε πως ξεχωρίζεις ένα γνήσιο λιβάις απο μια μαϊμου.

Και εγώ μεγάλωσα σχεδόν παράλληλα με το περιοδικό. Όσο αυξάνονταν οι ορμόνες μέσα μου και πλησίαζα την εφηβεία, άλλο τόσο το περιοδικό με τσίγκλαγε με τεύχη αφιερωμένα στο σεξ, όπως εκείνο του καλοκαιριού του 1992. Τεύχη του, βρίσκαν χωρίς μεγάλη προσπάθεια τον δρόμο τους στην τσάντα μου όταν κατέβαινα το 1993 στην Αθήνα - τό πρώτο ταξίδι που έκανα μόνος μου ή στην παραλία στην απόμερη Νέα Σκιώνη ή σε ένα θρανίο στο Α8 του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Βέροιας το οποίο δεν υπάρχει πια αν και ήταν το καλύτερο λύκειο της χώρας.

Το 1995 το Κλικ του λαίφσταιλ τελείωσε και έγινε Νίτρο με ένα τεύχος με καθρέφτη. Πλέον είχα βαρεθεί να διαβάζω τα 50 πράγματα που έπρεπε να κάνει ο άνδρας πριν από τα 30,40 και ίσως και να γίναν 50 αν ο Κωστόπουλος τα γράφει ακόμα. Την προσοχή μου τραβούσαν πια περιοδικά όπως το 01 του συνονόματου Τσαγκαρουσιάνου και το Μετρό που έδινε έθνικ σιντι.



Έγω είχα αλλάξει λιγάκι. Το λάιφσταιλ και το γκλαμορους όμως δεν σταμάτησαν στα 1995. Με ενισχυτή την ιδιωτική τηλεόραση και με μια εγχώρια σκηνή από όψιμους και πρώιμους "σταρ", ξεκίνησε μια νέα "ένδοξη" περίοδος που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πολυπαρακολούθησα αλλά παρόλα αυτά ένιωσα να με πνίγει σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, ειδικά όταν βλέπω τις ειδήσεις του Σταρ. Με την οικονομική κρίση η Ελλάδα του γκλάμουρ ένιωσε τον κίνδυνο στο πετσί της. Δεν ξέρω αν θα επιβιώσει, νόμιζω πάντως πως είναι καιρός η Ελλαδίτσα να βρει κάτι άλλο για να ασχολείται...