Το τελευταίο μου τσιγάρο..

Το τελευταίο μου τσιγάρο, ενα gauloise, το κάπνισα πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2007 στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα ότι θα ήταν το τελευταίο και δεν μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας! ....

Η σχέση μου με το τσιγάρο ήταν μια σχέση καθαρά συνειδητή αν και ξεκίνησε καθαρά υποσυνείδητα. Πιστεύω ξεκίνησε από την μίμηση του πατέρα μου -που στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 κάπνιζε 2 πακέτα Ασσό σκέτο. Μέχρι και σήμερα η μυρωδιά του τσιγάρου - φρέσκου από το πακέτο- μου θυμίζει εκείνα τα μεσημέρια που σνίφαρα την μυρωδιά του ξερού ανατολίτικού καπνού από το πακέτο στα κρυφά.

Από τις αρχές του 1991 - κάπου στην Α' Λυκείου- είχα αρχίσει να καπνίζω συστηματικά και με πάθος μπορώ να πω. Και πραγματικά ήταν κάτι που απολάμβανα, η μικρή μου "παράνομη" απόλαυση. Και ξεπατικόνωντας τον Τομ Ρόμπινς και τον Τρυποκάρυδο είχα κάνει και την μίνι ιδεολογία μου για τους "σύγχρονούς απόγονους του Προμηθέα και τον τελετουργικό τους χορό με την φωτιά".

Και ήμουν τόσο μεγάλος δέσμιος της διαφήμισης των τσιγάρων που την επομένη μιας Δευτέρας του 1993 -μιμούμενος σαν πρόβατο τον Μίκυ Ρούρκ από τον Δαιμονισμένο Άγγελο που είχα δει το προηγούμενο βράδυ- αγόρασα το πρώτο μου πακέτο κάμελ άφιλτρα!


Τα προβλήματα στην σχέση μου με το τσιγάρο άρχισαν την επόμενη των πανελλαδικών. Τότε ήταν που μ' επιάσαν για πρώτη φορά Κρίσεις Πανικού. Κρίσεις που εν μέρει τις αποδίδω σε ένα τρομερά εκρηκτικό μείγμα με δύο μέρη εφηβικό άγχος εξετάσεων, ένα μέρος καφείνη και ένα μέρος νικοτίνη. Κουτσά στραβά αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 1996, όταν αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και έπρεπε να το κόψω. Όπερ και το έκανα. Έτσι απλά από την μια μέρα στην άλλη σταμάτησα να καπνίζω.

Έχει πλάκα το να παρατηρείς πως προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου απο το να μην καπνίσει. Βασικά κάνεις μετατόπιση προβλήματος και αγοράζεις ένα κουτάκι τσίχλες και το βράδυ όταν γυρνάς σπίτι κοιτάς πόσες τσίχλες έχεις μασήσει! Απο την άλλη, ειδικά η πρώτη εβδομάδα, είναι μια περίοδος που την χαρακτηρίζει μια νευρική νιρβάνα! Είσαι σε μία κατάσταση υπνηλίας αλλά γεμάτος νεύρα!

Και ξυπνάς ένα πρωινό και καταλαβαίνεις ότι το έχεις κόψει. Ότι έχουν περάσει 2 μήνες από το τελευταίο σου τσιγάρο και επιτέλους το έχεις κόψει! Μεγάλη χαρά! Ακόμη μεγαλύτερη η χαρά που παίρνεις όταν μετά από 1.5 χρόνο ξανακάνεις ένα τσιγάρο έτσι για την φάση. Τρεις μέρες μετά έχεις ξαναγοράσει πακέτο.

Έτσι κάπως ξανάρχισα να καπνίζω για 9 χρόνια. Και ειδικά τα τελευταία 2, το τσιγάρο δεν μου προσέφερε καμία απολύτως ευχαρίστηση! Και δεν την έβρισκα ούτε κάν με το πρωτο που έκανα παρέα με τον πρωινό καφέ. Έτσι το ξανάκοψα.

Το τελευταίο μου τσιγάρο, ενα gauloise, το κάπνισα πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2007 στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Ήδη πρέπει να είχα πυρετό και ο λαιμος μου να κλείνει αλλά ήθελα σώνει και καλά να κάνω ένα τσιγαράκι. Το έκανα και αν θυμάμαι καλά μέχρι την μέση. Την επομένη μέρα ήμουν με 39 πυρετό και η σκέψη για τσιγάρο δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Την Κυριακή ένιωσα πολύ καλύτερα. Τότε σκέφτηκα ότι άντεξα 36 ώρες χωρίς τσιγάρο. Γιατί να μην αντέξω και άλλες τόσες?! Και οι 48 ώρες γίναν μια βδομάδα, ένας μήνας και τώρα ένας χρόνος.

Τώρα παρατηρώ στον εαυτό μου ότι ο καπνός με ενοχλεί ιδιαίτερα και εκστομίζω απόψεις για τους καπνιστές που δύο χρόνια πριν θα μου φαινόντουσαν φασιστικές και ρατσιστικές!!! Πόσο εύκολα αλλάζει ο άνθρωπος!

Κλείνοντας θέλω να σας βάλω από τους Calexico την Μπαλάντα του Cable Hogue. Ιδανικό τραγούδι για το συνοδεύσετε με μια ρουφηξιά από καπνό αν θέλετε!