Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...

Από την Δευτέρα παρακολουθούμε νέα επεισόδια από το πολυαγαπημένο μας σήριαλ της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας της Ελλάδας. Το "πολυαναμενόμενο" τέλος του Αρχιεπίσκοπου ήρθε τα ξημερώματα μαζί με έναν τρομερό βοριά που τρέλαινε τους πάντες και ειδικά τον Ζακύνθου που έχει απαγορευτικό και δεν μπορεί να τρέξει στην κηδεία του "πολυαγαπημένου" του φίλου!

Έτσι φίλοι και εχθροί τρέχουν να πλέξουν το εγκώμιο του εκλειπόντος για να πάρουν λίγη από την ύστερη ευλογία του. Ίσως μερικοί πουν ότι είναι χριστιανικό, τώρα που αυτός πέθανε να βάλουν στην άκρη τις διαφορές και να εξαίρουν τα "καλά και τις αρετές του χαρακτήρος του". Εγώ πάλι το βλέπω σαν μια μεγάλη υποκρισία και ενά θέατρο το όλο σκηνικό.

Η υπερβολή ξεχυλίζει πιστεύω από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Βυζαντινές εκφράσεις όπως "εκοιμήθη", "σκήνωμα" εκτοξεύονται σωρηδόν. Δεν ξέρω αν έτσι ορίζει το πρωτόκολλο αλλά πάλι μου φαίνεται κομματάκι υπερβολικό.

Τον κόσμο που στήνεται στις ουρές και αυτόν τον θεωρώ υπερβολικό αλλά από την άλλη τον καταλαβαίνω κιόλας χωρίς ωστόσο να τον συμμερίζομαι. Τον Αρχιεπίσκοπο τον γνώρισε σε εποχές που οι δύο μεγάλοι και λαοφιλείς ηγέτες της μεταπολίτευσης είχαν περάσει τα νερά της Στυγός και όλοι οι αναλυτές λέγαν ότι στην πολιτική τελείωσε η εποχή των " χαρισματικών ηγετών" και ήρθε η εποχή των διαχειριστών. Ο Χριστόδουλος, πιστεύω, κάλυψε αυτός το κενό και όπως - πολύ σωστά - είπε και ο Μανδραβέλας στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ, μίλησε στον απλό Έλληνα για τις φοβίες που τον απασχολούν μέσα από ένα ζοφερό για αυτόν μέλλον. Εκεί πιστεύω ήταν και το κλειδί της σχέσης του με αυτή την μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ένα γνώριμο σημείο αναφοράς σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και κρύβει αγωνίες και φόβο..

Εγώ -παραφράζοντας την περίφημη ρήση του- δεν τον πήγαινα τον Χριστόδουλο. Για πολλά πράγματα δεν τον πήγαινα, το κυριότερο ήταν η φιλοδοξία -που τουλάχιστον εγώ έβλεπα- στα μάτια του. Πράγμα ασύμβατο με την ταπεινή και μικροαστική θεώρηση που έχω για τον Χριστιανισμό. Δεν θα αλλάξω τώρα την σταση μου. Άλλα πάλι δεν θέλω να βγω τώρα να τον βρίσω, να τον χλευάσω και να τον στηλιτεύσω όπως κάνουν μερικοί. Αυτό το θεωρώ αν μη τι άλλο έλλειψη σεβασμού σε κάποιον που πέθανε ή πολύ απλά μεγάλη κακία.

Γενικά πιστεύω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή είναι ο καλύτερος τρόπος. Δυστυχώς δεν τον ακολουθούν όλοι.

Στο κλίμα των ημερών και το τραγούδι από τους church που σας έβαλα που μιλάει για υποκριτικά φίδια που σέρνονται...