Ανάδρομος Ερμής...

...και μάλιστα στον καρκίνο. Έτσι άκουσα σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο και δεν έδωσα σημασία. Αλλά όπως λέει και ένας καρδιακός φίλος, τα σημεία που λεν τα μελούμενα είναι εκεί έξω, όσο και εμείς να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Από τις αναποδιές, τα πισωγυρίσματα, τα νεύρα και τα άλλα τα στραβά που έχω ακούσει από το πρωί δεν αποκλείω να οφείλετε και εκεί.

Γιατί όσο και να ψάξεις να βρεις κάποιες φορές το γιατί, δεν μπορείς. Και όχι γιατί δεν θέλεις. Αυτές τις συγκεκριμένες φορές το να θέλεις να μάθεις το γιατί, είναι στην ουσία ένα μεγάλο παράπονο που καίει μέσα σου. Είναι το ίδιο παράπονο που από την πρώτη φορά που το ένιωσες μέχρι και την τελευταία που θα το νιώσεις, θα θέλεις πάντα να γυρίσεις την πλάτη σου και να τρέξεις να κρυφτείς στην αγκαλιά της μάνας σου.

Ίσως δεν είναι σύμπτωση ότι αυτή η μονολεκτική ερώτηση μας ταλανίζει από παιδιά. Και είμαι σίγουρος ότι είναι και η τελευταία ερώτηση που ο καθένας από μας θα κάνει στον εαυτό του όταν καταλάβει ότι η αυλαία πέφτει. Ίσως.

For reasons unknown, ακούω το ρεφρέν του τραγουδιού να μου λέει. Έχει δίκιο. Εμείς όμως, πλάσματα ανόητα και ξεροκέφαλα, πασχίζουμε να γνωρίσουμε το άγνωστο. Και το κακό δεν είναι ότι θέλουμε να το γνωρίσουμε. Το κακό ξεκινάει όταν θέλουμε να κατανοήσουμε το γιατί και δεν μπορούμε.

Από την άλλη αυτό το γιατί μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό που να μας ξεφεύγει. Μια πρόφαση για να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο. Να κοιταχτούμε στα μάτια, να σφίξουμε τα δόντια και να έρθουμε πιο κοντά. Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο ένα παιδί που έπεσε και κλαίει. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι ότι έπεσε, αλλά ότι μπορεί να σταθεί όρθιο. Θα του πάρει λίγες στιγμές αλλά θα το καταλάβει. Αυτήν την τρομερή διαύγεια που έχουμε σαν παιδιά δυστυχώς την χάνουμε μέσα σε μια πολύπλοκη κατάσταση που δημιουργούμε μεγαλώνοντας....

Η Παρασκευή απέχει λίγες ώρες. Ελπίζω να δώσει λίγη από την γλύκα της στον Ανάδρομο Ερμή του Καρκίνου και να μας αφήσει ήσυχους για το Σαββατοκύριακο. Έτσι for reasons unknown....