Σαββατοκύριακα

Παρασκευή μεσημέρι.... Όλη η χώρα μια ανάσα μακριά από το Σαββατοκύριακο. Υπάρχει κανείς που να μην του αρέσει αυτή η μέρα?! Ερώτηση καθαρά ρητορική.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το βράδυ της Παρασκευής ήταν ένα ανέμελο βράδυ. Στην αρχή Παρασκευή βράδυ σήμαινε ότι όλη η οικογένεια μαζευόταν γύρω από το χαζοκούτι για να δει τις δολοπλοκίες της Alexis. Αυτό άλλαξε άρδην στην πρώτη τάξη του Λυκείου. Τότε μετά από αγωνιστικές κινητοποιήσεις κατέκτησα το δικαίωμα να βγαίνω και το βράδυ της Παρασκευής. Δεν ξέρω σήμερα μπορεί αυτό να φαντάζει αυτονόητο, αλλά για μένα ήταν ένα μικρό βήμα στο μακρινό εφηβικό ταξίδι της ανεξαρτησίας.

Εκείνη την εποχή -κάπου στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας- αφού έλιωνα στο μπάνιο, καπνίζοντας και κανένα τσιγαράκι στα κρυφά, ήμουν έτοιμος να ζήσω την μοναδική νύχτας της Βέροιας. Πραγματικά δεν πιστεύω να υπάρχει τίποτε καλύτερο για έναν δεκαεξάχρονο από το να βγαίνει σε μια επαρχιακή πόλη -ούτε πολύ μεγάλη αλλά ούτε και μικρή-και πραγματικά να βλέπει στους (πεζό)δρόμους της πόλης, όλους τους φίλους και συμμαθητές. Να κάνει ώρες ολόκληρες για να διασχίσει μια πολύ μικρή απόσταση γιατί κάθε δύο μέτρα θα βρει φίλους και φίλες και θα πιάσει αβίαστα την καλύτερη κουβέντα. Να περιμένει -όλη την εβδομάδα- για να δει και αν τον βοηθήσει η τύχη να πιάσει κουβέντα με εκείνη την κοπέλα από το άλλο Λύκειο. Το καλύτερο όμως ήταν να μιλάει ολόκληρες ώρες με αυτό το κορίτσι στο μπαλκονάκι του "Συν ένα" και να χαζεύουν μαζί τον κόσμο κάπου την άνοιξη του 1993.

Εκείνες οι εποχές είναι τόσο ευμετάβλητες ώστε ο παράδεισος του δεκαεξάχρονου να μεταβάλετε σε ασφυκτική κόλαση για έναν δεκαεπτάχρονο χωρίς να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ίσως το μόνο που άλλαξε να είναι αυτός, αλλά και πάλι αυτή η αλλαγή φαίνεται να του διαφεύγει. Έτσι αποφασίζει να στρώθει για να κάνει το επόμενο βήμα στο ταξιδάκι της ανεξαρτησίας. Ένα βήμα που περνάει μέσα από τις πανελλήνιες εξετάσεις και θα του στοιχίσει τα βράδια της Παρασκευής για έναν ολόκληρο χρόνο. Η θυσία είναι μεγάλη αλλά πιάνει τόπο.

Έτσι βρέθηκα τον Οκτώβριο του 1994 σε αυτή την πόλη. Ξαφνικά οι μέρες δεν είχαν και τόση σημασία. Μπορούσες να βγεις κυριακάτικα, να ξενυχτήσεις και πραγματικά δεν έτρεχε απολύτως τίποτε! Από την άλλη δεν ήθελες να βγαίνεις το βράδυ του Σαββάτου γιατί η υπερβολική πολυκοσμία σου την έδινε στα νεύρα. Ίσως όμως και αυτό να ήταν μόνο η αφορμή για να μαζευτούμε, όλη η παρέα, σε ένα φοιτητικό δυάρι στην Τούμπα (Πολυκλείτου ή Διογένους δεν έχει σημασία). Εκεί σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρά από ουσίες και οινοπνεύματα, γνωριστήκαμε με την ειλικρίνεια που μόνο οι δεκαοκτάχρονοι έχουν και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε και κάτι για τον εαυτό μας.

Το βράδυ της Παρασκευής όμως συνέχιζε να έχει μια ιδιάζουσα σημασία. Και όχι τίποτε άλλο,αλλά γιατί υπήρχε η πιθανότητα μετά την μάζωξη να βρεθούμε αυθόρμητα στην "Τήνελλα" ή σε κάποιο άλλο στέκι. Βέβαια καμιά φορά πίναμε τόσο ώστε να πέφτουν μερικοί μερικοί και να κάνουν πρωινή γυμναστική στην Γρηγορίου Λαμπράκη αλλά έτερον εκάτερον...

Όπως ξαφνικά άλλαξαν τα πάντα με την φοιτητική ζωη, έτσι ξανάλλαξαν τα πάντα! Βρέθηκα να δουλεύω πέντε μέρες την εβδομάδα και το 9-5 να μου φαίνεται παράδεισος. Σιγά σιγά όπως περνούσαν τα χρόνια το βράδυ της Παρασκευής ένιωθες πολύ κουρασμένος για να βγεις έξω. Την έξοδο αν δεν την ανέβαλες δια παντώς την μετέθετες στο βράδυ του Σαββάτου. Άρχισες να προτιμάς να το περνάς μπροστά στην Τηλεόραση και να βλέπεις Αγνοούμενους, όπως πέρσι! Σαν να μου φαίνεται ότι η ζωή κύκλους κάνει. Απλά η Alexis μετεξελίχθηκε σε Kate....

Για όλα αυτά τα λόγια που ακούστηκαν όλα αυτά τα Σαββατοκύριακά, τις υποσχέσεις της νύχτας και τα ξέχειλα τασάκια το πρωί σας αφιερώνω το τραγούδι από τις "Ρόδες".

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε. Φιλιά...