17 Νοέμβρη

Πριν από 34 χρόνια τα παιδιά που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο ξάφνιασαν την κουρασμένη Ελλάδα των σκληρών μεταπολεμικών χρόνων και χτύπησαν με δύναμη το γύψο που από τον Απρίλιο του 1967, οι Συνταγματάρχες την δένανε.

Σε αυτά τα παιδιά χρωστάμε όλοι μας πάρα πολλά. Χρωστάμε το γεγονός ότι επιτέλους κάποιος σε αυτήν την χώρα σήκωσε το ανάστημα του απέναντι όχι μόνο σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικό αλλά σε μια διχαστική λογική που δημιουργούσε πολίτες διαφόρων κατηγοριών. Σε κάποια παιδιά που κάναν το αυτονόητο που όμως δεν μπόρεσε να κάνει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου. Σε αυτά τα παιδιά που έβαλαν το πρώτο λιθαράκι για να διανύει η Χώρα σήμερα την πιο μακροχρόνια ειρηνική περίοδο στα 180 περίπου χρόνια της ύπαρξης της.

Η Χώρα μας σήμερα ουσιαστικά είναι η χώρα που χτίσαν αυτοί. Για όλα τα στραβά της ή τουλάχιστον για τα περισσότερα, όλα αυτά τα παιδιά έχουν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αυτή η Γενιά του Πολυτεχνείου, όπως την λέμε, ειδικά μετά τις αρχές του 1980 πήρε τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια της. Εκείνη η γενιά μας έδωσε ουσιαστικά τα βασικά της Δημοκρατίας.Το καλύτερο που έκανε ήταν να διασφαλίσει το δικαίωμα αυτήν την στιγμή να λέμε ότι σκεφτόμαστε χωρίς φόβο. Μεγάλη υπόθεση.

Με τον τρόπο που κυβέρνησε τα τελευταία 30 χρόνια πήγε την Ελλάδα μπροστά σε πολλούς τομείς. Αλλού όμως δεν τα κατάφερε και άλλου απέτυχε οικτρά. Αυτά τα στραβά είναι πια το δικό μας Πολυτεχνείο και η ευθύνη να τα διορθώσουμε πέφτει σε μας.

Η Μουσική του Μίκη είναι το καλύτερο μνημείο
που θα μπορούσε αυτή η χώρα να δώσει
σε αυτούς που σταθήκαν απέναντι στα τανκς.