London Calling

O ύμνος της πρωτεύουσας του Ηνωμένου Βασιλείου έχει γραφτεί από τους Clash. London Calling φωνάζει ο Joe Strammer και η παρέα του. Και έχουν δίκιο παρόλο που τα χρόνια περάσαν και το Λονδίνο δεν είναι τόσο σκληρό όσο στα 1982, χρονιά που μεσουρανούσε ο Πόλεμος των Φολκλαντς και η Σιδηρά Κυρία με την ατσαλένια πυγμή.

Μερικές φορές νομίζω πως το Λονδίνο είναι στην ουσία ένας μεγάλος φάρος που καλεί όσους ταξιδιώτες είχαν την τύχη να βρεθούν σε αυτήν την μητρόπολη έστω και για λίγο.

Όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου εκεί το 1998 έκατσα πολύ λίγο! 6 ώρες μόλις! Πετούσαμε τράνζιτ για Νέα Υόρκη και είπαμε να πάρουμε το Tube από το Heathrow για Πικαντιλλυ. Μπορώ να πω ότι η πρώτη εντύπωση που μου έκανε δεν ήταν και η καλύτερη! Θα μου πεις "σιγά ρε Καραμήτρο που δεν σου έκανε εντυπωση το Λονδίνο" και θα έχεις και δίκιο. Ελα όμως που αν έχεις πάθει το πολιτιστικό σου σοκ στο Big Apple τι να σου πει και το παλαίποτε Big Smoke? Πάντως όλη η παρέα ευχαριστήθηκε το Λονδίνο! Η μόνη που είχε παράπονο ήταν η Γεωργία που κρατούσε αγκαλιά το νεσεσέρ σε όλη την διαδρομή μέχρι το Μπάκιγχαμ λες και πήγαινε καλλυντικά πεσκέσι στην Ελισάβετ! Βέβαια μετά χάσαμε όλες μας τις αποσκευές στην πτήση για Θεσσαλονίκη, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία!

Ενάμισι χρόνο μετά ξαναπήγα στο Λονδίνο. Εκείνη την φορά για περισσότερο διάστημα και όχι μέσα στο Λονδίνο αλλά μια ώρα νότια με το τρένο στο Σαουθαμπτον. Είχε φτάσει η ώρα μου να κάνω μεταπτυχιακό και το Soton με περίμενε! Τότε ήταν που ήρθε ο Σταύρος βόλτα και τραβήχτηκε η παραπάνω φωτογραφία.

Ωραία και πλούσια πόλη το Σαουθάμπτον. Βέβαια το μόνο που έχει μείνει απο την παλιά πόλη είναι το Bargate που βλέπετε στην φωτογραφία. Ο λόγος είναι απλός. Κατα το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι βομβαρδισμοί της Λουφτβαφε ισοπέδωσαν την πόλη που ήταν τότε όπως και τώρα το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Αλβιώνας. Απο εκεί άλλωστε ξεκίνησε το παρθενικό και τελευταίο του ταξίδι ο Τιτανικός. Βέβαια αν ρωτούσες έναν έναν όλους τους 27.000 φοιτητές από όλες τις γωνιές του πλανήτη τι θα ήθελαν να κάνουν το Σαββατοκύριακο, η απάντηση ήταν φιξ. Κανείς δεν θα σου έλεγε ότι θα ήθελε να πάει στο Ikon-Diva η σε κανένα άλλο από τα κλάμπς της πόλης. Ολοι θα λέγαν ότι προτιμούσαν να περνούσαν το Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο! Αρκεί να είχαν αρκετα λεφτά! Ή τουλάχιστον 15 Λίρες που κόστιζε το αυθημερόν εισιτήριο με επιστροφή και πληρωμένες μετακινήσεις στις ζώνες 1-2 του υπογείου.

Τέσσερα χρόνια μετά συνόδευσα τον αδερφό μου στην Αγγλία για να τον βοηθήσω στις πρώτες δύσκολες στις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Σαουθαμπτον. Family tradition βλέπεται! Εννοείτε ότι βρεθήκαμε πάλι δυο φορές να τριγυρνάμε στο Λονδίνο! Η παραμονή του Λευτέρη ήταν και πρόφαση για να περάσουμε εκεί, το Πάσχα του 2005 παρέα με την Άννα! Και αυτή αγγλοσπουδαγμένη στο ιστορικό Λανκαστερ βλέπετε!

Όλα αυτά τα σκέφτηκα όταν διάβασα το μπλόγκ του φίλου Jordan που έκανε το μεγάλο βήμα και όπως λέει βρήκε το κουράγιο να ξεκινήσει τις σπουδές του στα τριανταφεύγα στο Λονδίνο! Εγω πάλι πιστεύω πως αυτό ήταν ένα δωράκι από τον Μεφιστοφελή!

Καλά να περνάς Ιορδάνη!