Πάμε σαν άλλοτε...

Είπαμε ότι πάλι ξαναπονέσαν τα μάτια μας αλλά αυτή την ροκ ομάδα που μας έλαχε δεν μπορείς να την ψυχολογήσεις εύκολα. Μπορεί να σέρνεται στο πρωτάθλημα αλλά είναι φτιαγμένη για ματς όπως αυτό που θα δούμε σήμερα το βράδυ στις 22.05 στον ΑΝΤ1. 

Ελπίζω να πανηγυρίσω όπως το 1997...

Τα μυαλά μας (ξανα)πονάνε..

Έρχονται οι "μικρές" ομάδες, παίζουν διπλή ζώνη, φεύγουν με το 0-0. Έρχεται ο ΠΑΟ παίζει με αντεπιθέσεις, φεύγει με το διπλό. Η ομάδα προσπαθεί να παίξει μπάλα. Προφανώς χωρίς επιτυχία αφού γκολ βάζει δύσκολα όταν παίζει επιθετικά και τρώει εύκολα όταν παίζει με ομάδα σοβαρή.  Η ομάδα θυμίζει τις σαρδέλες του Σάντος με 15 βαθμούς μετά από 11 ματς. Ο Μπολόνι ξεθωριάζει και το ματς στο Λονδίνο έρχεται με απειλητικές διαθέσεις....
Δύσκολα τα πράγματα...

Αφού θα πάρουμε την έκτη δόση..

.. και λίγο πριν να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την έβδομη, μπορούμε να ευχαριστηθούμε ένα φθινοπωρινό, μουντό σαββατοκύριακο στην ομίχλη. Λίγες μέρες πριν την Καταστροφή του ευρώ μπορούμε να χαλαρώσουμε στην όποια ελληνική ραστώνη μας έμεινε, ανάμεσα σε χαράτσια της ΔΕΗ και έκτακτες εισφορές, ανάμεσα σε Φωτόπουλους, Βενιζέλους και Αδώνιδες. Ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη υπάρχει ζωή. Απλά δεν είναι στην οθόνη αλλά έξω στο δρόμο. Ίσως όχι για πολύ, πάντως υπάρχει ακόμη... Ένα τραγούδι σας αφιερώνω λοιπόν έτσι για καλό κουράγιο αλλά και για το γνώθι σαυτόν...

Μονομαχία στον πράσινο ήλιο...

O Μιχάλης ήταν ο πρώτος που τόλμησε να διεκδικήσει το άστρο του σκονισμένου και ταλαιπωρημένου σερίφη Γιωργάκη. Ο βοηθός Σερίφη Μπένι καραδοκεί την ίδια στιγμή όπου οι τρεις ντεσπεράδος της Μεταρρύθμισης έχουν και αυτοί τις βλέψεις τους. Βέβαια δεν έχουν αποφασίσει ποιον θα βάλουν μπροστά, τον βαλέ κούπα, τον ρήγα μπαστούνι ή την ντάμα καρώ? 

Η μόνη ελπίδα του παλιού σερίφη είναι όσοι απέμειναν από την φρουρά του μακαρίτη πατέρα του. Ο Παπουτσής - κοτζαμαν Υ. ΠΡΟΠΟ - βγήκε πρώτος και άλλοι (Ρέππας και Σια ) θα ακολουθήσουν. 

Στα συντρίμια της Ελλάδας το παλιό Ουέστ σβήνει ενώ  ο Πράσινος Ήλιος δύει...

Ιστορίες από την κρύπτη της Ελληνικής Αγοράς..

Σήμερα θα σας πω δύο - από τις πολλές - σχεδόν τρομακτικές ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας, στην ελληνική αγορά. Χθες ήμουν στην περιοχή του Πράκτικερ στην Πυλαία και πάω να βάλω βενζίνη στο πρατήριο μεγάλης εταιρίας, όπου συνήθως βάζω. Μπαίνω στο πρατήριο με το αυτοκίνητο αλλά δεν μπορώ να πλησιάσω τις αντλίες γιατί την ίδια στιγμή τις φουλάρουν με το φορτηγάκι της εταιρίας. Φεύγω λοιπόν για να πάω σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας λίγο πιο κάτω. Πριν φύγω όμως παρατηρώ ότι η τιμή ήταν 1,589 το λίτρο για την αμόλυβδη 95 οκτανίων. 

Το άλλο πρατήριο είναι ανοιχτό και εκεί λέω στον υπάλληλο να βάλει 50 ευρώ βενζίνη χωρίς να προσέξω την τιμή. Καθώς ο υπάλληλος βάζει βενζίνη παρατηρώ ότι η τιμή για το 1 λίτρο βενζίνης 95 οκτανίων είναι 1,679! Δηλαδή σε πρατήριο της ίδιας εταιρίας υπάρχει διαφορά 9 λεπτών το λίτρο, δηλαδή 5,6 % ακριβότερο από το πρώτο! Πληρώνω τον υπάλληλο - μην μπορώντας να κάνω και αλλιώς αφού το λάθος να μην προσέξω την τιμή ήταν δικό μου - τον ρωτάω να μάθω το γιατί είναι τόσο ακριβό το πρατήριο. Η απάντηση με εξέπληξε. "Το πρατήριο αυτό δεν είναι της εταιρίας αλλά ανεξάρτητο συνεργαζόμενο και έτσι η τιμή που μας δίνουν είναι 11 λεπτά πιο ακριβή από αυτή που πουλάν τα εταιρικά πρατήρια. Στην ουσία μας εκβιάζουν για να μας αγοράσουν.."

Τι να πεις σε αυτό? 

Εν τω μεταξύ, σήμερα βλέπω στην Νέα Εγνατία μια ταμπέλα που λέει "Βιολογικός Καθαρισμός Αυτοκινήτων - Από 120 € μόλις 30 €"!  Φαντάζομαι ότι και στα 30 ευρώ ο τύπος έχει κέρδος, μπορεί να είναι μηδαμινό αλλά θα υπάρχει νομοτελειακά κέρδος. Αν υποθέσουμε ότι το κέρδος είναι 1 ευρώ τότε στην προηγούμενη τιμή θα είχε κέρδος 91 ευρώ που σε ποσοστό επί του κόστους θα δήλωνε 313,7% κερδοφορία... Δηλαδή ο τύπος με δουλειά 6 ωρών έβγαζε 91 ευρώ, δηλαδή 15 την ώρα και 120 την μέρα. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι μέχρι πέρσι ύπηρχαν πλυντήρια που χρέωναν 16 και 18 ευρώ για πλύσιμο αυτοκίνητων (μέσα - έξω). Επομένως πλέον με τα διπλά λεφτά το πλένεις με βιολογικό καθαρισμό... 

Δυστυχώς από το ένα άκρο έχουμε φτάσει στο άλλο σε χρόνο dt. 

Το άλλοθι..

Χωρίς να έχω ζήσει το κλίμα της Χούντας και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πιστεύω ότι τα δεύτερα τελικά ήταν το άλλοθι μιας μεγάλης μερίδας που λούφαξε/φοβήθηκε/συμβιβάστηκε/συνεργάστηκε για 7 χρόνια και μετά ξεχύθηκε να "καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα" με έναν δικό της τρόπο. Και δεν μιλάω για αυτούς που ήταν στο Πολυτεχνείο εκείνη την ημέρα. Άτομα όπως ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη που ασχολήθηκαν ενεργά με την πολιτική και διαμόρφωσαν -καλώς ή κακώς - την Ελλάδα μετά το 1974. Ή άλλα άτομα - ανώνυμα- που έφαγαν ξύλο και παρέμειναν - απελπιστικά περήφανοι - στο ιστορικό περιθώριο.

Μιλάω για την μεγάλη μερίδα του κόσμου που μέτα το 1974 έτρεξε να διασφαλίσει μια θέση σε μια ΔΕΚΟ ή ένα αυθαίρετο. Που έτρεξε να διασφαλίσει ότι πάσχιζε να πάρει και τα προηγούμενα επτά χρόνια... Την μερίδα που συνέχισε να κυνηγά τα μικροαστικά της όνειρα. Χαρακτηριστικό και ανατριχιαστικά επίκαιρο το ποίημα του Αναγνωστάκη. Αξίζει να το διαβάσει κανείς ειδικά αυτή την μέρα και ειδικά αυτή την εποχή. Επίσης ανατριχιαστικό είναι και η "αρχαία σκουριά" της Δούκα. 

Για έναν περίεργο λόγο και χωρίς να ξέρω τι πραγματικά έγινε - ποιος άλλωστε το ξέρει αυτό- αυτά τα δύο με κάνουν να πιστεύω σε αυτό το άλλοθι...

Τα πρόσωπα της Κρίσης : ΓΑΠ

Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Κρίσης Χρέους του 2010 είναι και ο πρώην  -πλέον - πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Τον τελευταίο καιρό η φθορά του ήταν ταχύτατη και ακόμα και σε μέσα που ήταν - σχεδόν φανατικά - υπερ του, εμφανίστηκαν πολλές αρνητικές κριτικές στο πρόσωπο του. Προσωπικά μου έκανε αίσθηση το άρθρο του ΒΗΜΑτος το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο "οι αναμνήσεις ενός υπουργού του ΓΑΠ", στο οποίο μάλιστα γραφόταν ότι :

«Ο Γιώργος γνώριζε τα πάντα» οµολογεί µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής» κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. «Από τον Φεβρουάριο του 2009, οκτώ µήνες πριν από τις εκλογές, γνωρίζαµε ότι η Ελλάδα είναι τεχνικά πτωχευµένη. Η χρεοκοπία ήταν θέµα χρόνου». Τον Φεβρουάριο του 2009 σηµειώθηκε απότοµη άνοδος της διαφοράς του επιτοκίου (spread) µεταξύ του ελληνικού και του γερµανικού κρατικού δεκαετούς οµολόγου. Η εξέλιξη αυτή, η οποία τροµοκράτησε την κυβέρνηση Καραµανλή, δεν πέρασε απαρατήρητη από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους στενούς συνεργάτες του. 

Κρίνω ότι αυτή η πληροφορία πρέπει να ευσταθεί μιας και έμμεσα το επιβεβαίωσε και ο Στρος Καν όταν μιλούσε ότι ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 (το πολύ έναμισι μήνα μετά τις εκλογές) δουλέψανε για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έτσι με το που βγήκε ο ΓΑΠ - παρέα με τον Παπακωνσταντίνου - εφάρμοσαν ένα πλάνο για να εξασφαλίσουν την βοήθεια ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ προκειμένου η χώρα να μην χρεωκοπησει τον Μάϊο του 2010. Ποιο ήταν αυτό το πλάνο? Νομίζω ότι χωράει σε μια πρόταση.

Η Ελλάδα είναι μια διαφθαρμένη χώρα. Η προηγούμενη κυβέρνηση είπε ψέμματα, έκρυψε χρέος και τώρα είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας. Βοηθείστε μας, θα είμαστε τα καλυτερα παιδιά και θα σας αφήσουμε να ελέγξετε όχι μόνο τα βιβλία μας αλλά και να μας υπαγορεύσετε την πολιτική μας. 

Αυτή ήταν και η μόνη "διαπραγμάτευση" που έκανε και έτσι υπογράφηκε το μνημόνιο του 2010, που εξαρχής φαινόταν να είναι μια σκληρή λύση με αμφίβολη όμως πιθανότητα επιτυχίας. Ο ΓΑΠ έκανε και άλλα μεγάλα λάθη στην πορεία. Όμως το μεγαλύτερο ήταν αυτό. Η παντελής έλλεψη διαπραγμάτευσης στην διαδικασία πριν την υπογραφή του μνημονίου. Ο πατέρας του - του οποίου δεν είμαι θαυμαστής αλλά του αναγνωρίζω ότι είχε αυτό που οι ισπανοί ονομάζουν cojones - θα λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά. Θα έδινε τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους "Κανονίστε την πορεία σας, η Ελλάδα χρεωκοπεί τον Μαΐο" και αμέσως θα έπαιρνε το αεροπλάνο να κάνει επισκέψεις σε Ρώσους, Κινέζους και Ινδούς βάζοντας φωτιά σε Παρίσι και Βερολίνο, όπως είπε ένας φίλος. Θα τους εκβίαζε στεγνά. Δυστυχώς όμως ο γιος δεν μοιάζει στον πατέρα. 

Έτσι φτάσαμε στο δεύτερο μεγαλύτερο λάθος του ΓΑΠ. Ότι δεν έκανε πριν το πρώτο μνημόνιο προσπάθησε να το κάνει κατόπιν εορτής με την δεύτερη δανειακή σύμβαση και αφού προηγουμένως είχε έρθει στην Ελλάδα λέγοντας ότι πέτυχε μια καλή συμφωνία. Ενώ η χώρα ήθελε ενάν Τσώρτσιλ, την κυβερνούσε ένας Τσάμπερλεην που ήθελε μάλιστα να βάλει την "συμφωνία του Μονάχου" σε δημοψήφισμα....Και με την φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος άνοιξε τον ασκό του αιόλου και ίσως έκανε και κάτι καλό. Έριξε τις μάσκες πολλών από τους πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης.

Πρώτος και καλύτερος έχασε την μάσκα του ο Αντωνάκης. Εριξε την παντιέρα του "αντιμνημονιακού αγώνα" και αφού σύρθηκε σε μια αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση έδωσε χώρο στο ΛΑΟΣ να μπει γερά στο πολιτικό παιχνίδι. Μεγάλο πολιτικό σφάλμα. Άν ήμουν στην θέση του θα έπαιρνα τα ηνία της κατάστασης από τον ΓΑΠ και θα άφηνα τον Καρατζαφέρη στον ίδιο πάγκο που κάθεται η Μπακογιάννη. Ο Αντωνάκης έγινε έτσι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και απέκτησε Φίνι...

Δεύτερη που έχασε την μάσκα της είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο δεν αποδέχτηκε ένα δημοκρατικό δικαίωμα ενός κυρίαρχού (?!) λαού αλλά έδειξε ξεκάθαρα ότι κουμάντο στην "εταιρία" κάνουν δύο, η εξής μία... Η Γερμανική Ευρώπη είναι λοιπόν γεγονός. Με μία διαφορά , στο ρόλο του Μουσολίνι έχουμε τον Σαρκοζι.

Ο τρίτος που έχασε την μάσκα του ήταν ο ίδιος ο Γιωργάκης. Όχι μόνο δεν έγινε - ούτε και πρόκειται να γίνει - Γιώργος αλλά έδειξε - και ακόμα δείχνει - να είναι προσκολλημένος σε μια λογική που τον θέλει να προσπαθεί να ελέγξει τις καταστάσεις βάζοντας αχυρανθρώπους σαν τον Πετσάλνικο. Και το γεγονός ότι η μάσκα του έπεσε φαίνεται από την ανταρσία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του. Και ειδικά από την λεπτομέρεια ότι, ημέρες μετά την ανταρσία, οι βουλευτές αυτοί παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό ότι ο Γιωργάκης Ανδρέα Παπανδρέου έχει τελειώσει πολιτικά.

Μαθήματα Ελληνικής Ιστορίας

Ο φετινός Νοέμβρης δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον Νοέμβρη του 2008, ούτε με κάποιον άλλο Νοέμβρη τα τελευταία χρόνια. Με ανάλογο τρόπο έμεινε στην ελληνική ιστορία το "καλοκαίρι του '89". Οι εξελίξεις και τα γεγονότα τις τελευταίες 20 ημέρες - από τις 26 Οκτωβρίου που έγινε η συμφωνία για την νέα δανειακή σύμβαση μέχρι σήμερα - ήταν καταιγιστικές και εξαιρετικά σημαντικές. Το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα μετασχηματίζεται δυναμικά και ταχύτατα μέσα στην δίνη της Μεγάλης Κρίσης του 2010. 

Η απόφαση του - πρώην - πρωθυπουργού για δημοψήφισμα με κεντρικό θέμα την παραμονή στο ευρώ/ΕΕ έφερε αναστάτωση ακόμα και στις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, όπως το ΚΚΕ που αντί δημοψηφίσματος ζητούσε επιτακτικά εκλογές. Από την πλευρά του ο ΓΑΠ υποστήριξε ότι πήρε το ρίσκο για να μπορέσει να στριμώξει τον Σαμαρά, πράγμα που πέτυχε. Ο Σαμαράς μετά από δύο χρόνια στην ηγεσία της ΝΔ παραδέχτηκε την ανάγκη υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης και έτσι έκανε στροφή 180 μοιρών από την "επαναδιαπραγμάτευση/αντιμνημονιακή" πολιτική στάση που είχε και συμφώνησε στην συγκυβέρνηση ακόμα και με μεταβατικό χαρακτήρα.

Όμως αυτά τα γεγονότα ήταν - τελικά - μικρότερης σημασίας από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η αποκάλυψη ότι τα ονόματα που συζητούσαν ήταν οι Κακλαμάνης και Πετσάλνικός και όχι ο Παπαδήμος όπως πίστευε το σύνολο της κοινής γνώμης. Και στις συζητήσεις αυτές είχαν αποκλείσει τον Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ. Οι αντιδράσεις, για την τοποθέτηση ενός κομματικού αχυράνθρωπου στη θέση του Πρωθυπουργού σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ήταν μεγάλες τόσο στην κοινωνία όσο στο εσωτερικό των δύο κομμάτων. Αυτή την στιγμή εκμεταλεύτηκε και ο Καρατζαφέρης και από εκεί που έλεγε ότι πρέπει να είναι μια κυβέρνηση πολιτικών, έγινε ο υπέρμαχος του τεχνοκράτη Παπαδήμου.

Έτσι το ΛΑΟΣ βρέθηκε κυβερνητικός εταίρος και ένας γραμματέας της ΕΠΕΝ, οποίος μάλιστα πήρε το χρίσμα από τον έγκλειστο στον Κορυδαλό δικτάτορα, έγινε υπουργός στην πιο κρίσιμη κυβέρνηση της Ελληνικής Ιστορίας μετά το 1974. Τι συμπεράσματα μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε από όλα αυτά τα γεγονότα κοιτώντας τα με ένα ψύχραιμο μάτι?

Πρώτον, μετά την μετατόπιση του εκλεκτορικού σώματος σε πιο συντηρητικές θέσεις έχουμε και μετατόπιση του πολιτικού παιγνιδιού στα δεξιά είναι γεγονός. Η αριστερά είναι απελπιστικά εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα ΟΧΙ και σε μια παντελής έλλειψη πολιτικής για την έξοδο από την κρίση. Η τριχοτόμηση της και οι πολλές απόψεις της για το πως δημιουργήθηκε η κρίση βοήθησαν την κεντροδεξιά να την αγνοήσει παντελώς. Ακόμα και εκλογές να γινόντουσαν και να συγκέντρωνε - όπως είναι πιθανό να συγκεντρώσει - 25 % (ΚΚΕ, ΣΡΖ και ΔΗΜΑΡ μαζί) δεν πρόκειται να ασκήσει εξουσία κυβερνητική. Αυτή την μοίρα την έχει επιλέξει μόνη της η Αριστερά.

Δεύτερον, ο ΛΑΟΣ μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής. Με την είσοδο στην Βουλή βγήκε από το περιθώριο, με την είσοδο στην κυβέρνηση μπαίνει στο επίκεντρο. Πλέον το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν έχει αναλογίες με τον Λεπεν αλλά με τον Φίνι. Αυτό το γεγονός δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν αποκλείεται να έχει εκλογικές απώλειες από την συμμετοχή του σε μια αντιλαική κυβέρνηση. Αυτό το κόστος όμως είναι πολύ μικρό μπροστά στην τρομερή νομιμοποίηση που πέτυχε η - ας πούμε - μεταφασιστική ελληνική άκρα δεξιά 37 χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Και αυτό το μεγάλο λάθος θα το πληρώσουν πρώτα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Βλέποντας την κατάσταση μετά την αντίστοιχή νομιμοποίηση της μεταφασιστικής άκρας δεξιάς στην Ιταλία μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα το γιατί.

Τρίτο και τελευταίο, η αδυναμία των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων στο αρχηγοκεντρικό ελληνικό σύστημα είναι πρωτοφανής και θα οδηγήσει σίγουρα σε φυγόκεντρες δυνάμεις και αλλεπάλληλες αλλαγές των δύο μεγάλων κομμάτων που δύσκολα θα συγκεντρώσουν ποσοστά και τα δύο μαζί, άνω του 60% . Και κεντρικό πλέον ρόλο σε αυτές τις αλλαγές δεν θα έχει τόσο ο Καρατζαφέρης -που και η ηλικία του και οι πολυποίκιλοι τακτικισμοί του τον καθιστούν αναλώσιμο πολιτικά- όσο ο Βορίδης που φαίνεται να έχει μεγάλο έρεισμα στα δεξιά.

Το μέλλον - αν και παραμένει σκοτείνο - θα δείξει... Είδωμεν..

Μια λέξη, χίλιες εικόνες για την σημερινή κατάληξη...

Υπάρχει μια πολύ όμορφή - τούρκικη - λέξη που 

μπορεί άνετα να περιγράψει 

με χίλιες εικόνες τις σημερινές καταστάσεις... 

Η λέξη αυτή είναι Rezillik...

Ποιος είναι ο χειρότερος?

Αληθινά αναρωτιέμαι  ποιος από τους δύο είναι ο χειρότερος. Αυτός που υποκρίνεται ότι διαφωνεί ενώ συμφωνεί? Αυτός που δεν διαφωνεί με την πολιτική αλλά με το "μίγμα"? Αυτός που φαίνεται ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός, να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε από το 1993? Αυτός που δεν τον ένδιαφερει να βυθιστεί ο Τιτανικός αρκεί να κρατήσει - έστω και για λίγο - το τιμόνι?

Ή μήπως αυτός που πήρε την τύχη της χώρας στα χέρια του την πιο κρίσιμη στιγμή χρησιμοποιώντας απίστευτα ψέματα - λεφτά υπάρχουν - την στιγμή που ήξερε από τον Φεβρουάριο του 2009 - επτά μήνες πριν τις εκλογές δηλαδή- την αλήθεια? Αυτός που πήγε να ζητήσει την βοήθεια των ξένων χωρίς ένα σχέδιο και με μόνιμη επωδό την "διεφθαρμένη χώρα"?  Αυτός που για  να την φέρει στην νέμεσι του βάζει στο τραπέζι την έξοδο από το ευρώ? Τοποθετεί το εκείνο το περίστροφο στον κρόταφο της χώρας?

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι χειρότερος, ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος... Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και παίζουμε τα παιδικά μας παιχνίδια...

Ακροβατώντας.

Ακροβατώντας στο χείλος του γκρεμού

μετράμε τις λέξεις,

κάνοντας επιτήδειες κινήσεις.

Συνεχίζουμε το καθημερινό μας θέατρο.

Κοιτάζοντας στο χείλος της αβύσου

υπνωτίζουμε τις σκέψεις μας,

βλέποντας οπτασίες να μας καλούν.

Συνεχίζουμε την καθημερινή μας πτώση..

Το μεγαλύτερο επίτευγμα .

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΓΑΠ είναι ότι έκανε τον Σαμαρά να ακούγεται λογικός. Αυτό ήθελε ομολογουμένως πολύ μεγάλη προσπάθεια. Μια προσπάθεια που έριξε μέσα σε μια μέρα 2,5-7% όλα ανεξαιρέτως τα χρηματιστήρια παγκοσμίως και προκάλεσε απίστευτο εκνευρισμό στην ευρωζώνη. Για να μην μιλήσουμε για το πως μας βλέπουν πια οι "εταίροι" μας. Νομίζω το σημερινό εξώφυλλο της Καθημερινής τα λέει όλα.. ο μαθητάκος μπροστά στην διευθύντρια του σχολείου..

Το μόνο θετικό είναι ότι φαίνεται να ξυπνάει το πολιτικό σύστημα και να καταλαβαίνει επιτέλους το βάραθρο το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο για να πάμε σε ένα "εθνικό" σχέδιο  "σωτηρίας". Έφτασε η ώρα να συζητήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά για το που είμαστε, πως φτάσαμε ως εδώ και, το πιο σημαντικό, πως θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Από την παντελή έλλειψη σχεδίου και την μηδενική διαπραγμάτευση που - όπως φαίνεται - υπήρχε μέχρι τώρα, συνειδητοποίηση και η διάθεση για συζήτηση είναι κάτι.. Όχι η συνολική λύση, αλλά μια αρχή..

Εγώ - ας πούμε - είμαι αισιόδοξος. Τουλάχιστον κάτι άρχισε να κινείται....

Πριν αλέκτωρ λαλήσει..

τελικά στη χώρα αυτή δεν βαριέσαι ποτέ....

Τα ρέστα μας...

... παίζει ο ΓΑΠ. Και ενώ πλησιάζουμε στο τέλος της πρώτης πράξης του νέο-ελληνικού δράματος (γιατί τα δράματα είναι των ανθρώπων και οι τραγωδίες των θεών) καταλαβαίνεις ότι στις μέρες που έρχονται τουλάχιστον δεν πρόκειται να βαρεθείς σε αυτή την γωνιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. 

Και το τέλος της πρώτης πράξης είναι μοναχά το τέλος της αρχής που οδηγεί στην κορύφωση του δράματος..