Η Σκόνη

Καιρό είχα να πιάσω την ηλεκτρονική μου γραφίδα. Γενικά αυτή την εποχή ήμουν στα χαμένα. Από την μια δεν είχα και χρόνο να σας γράψω κάτι αλλά από την άλλη δεν νομίζω να είχα κάτι να πω. Όχι ότι έχω τώρα κάτι βέβαια! ;-)

Η αλήθεια ήταν ότι είχα κάποια ερεθίσματα για να γράψω κάτι. Η κούραση του πρωθυπουργού θα μπορούσε να είναι κάτι που για να σχολιάσω. Συμπάσχω αφού και αυτός ένας δημόσιος υπάλληλος είναι σαν εμένα, που μάλλον έχει και αυτός βαρεθεί την δουλειά του και ας μην το παραδέχεται. Αλλά από την άλλη την πέσαν όλοι να το φάνε το παλικάρι και αυτός αναγκάστηκε να πάει μέχρι την Κεφαλονιά για να τους δείξει ότι δε βαριέται! Και τώρα που όλοι την πέσαν στο συνέδρφο δεν μου κάνει καρδιά να του την πω.

Ένα άλλο που θα μπορούσα να σχολιάσω είναι η ύψιστη οικολογική σωτηριά του πλανήτη. Κλείστε τα φώτα για μια ώρα και κερδίστε. Κερδίστε λίγη ψευδαίσθηση ότι κάνατε το καθήκον σας την στιγμή που καταναλώνετε ηλεκτρισμό με γεωμετρική αύξηση. Έλεγα ότι ίσως η κίνηση να έχει κάποιο όφελός αλλά όταν είδα τους μισούς υπουργούς να την πριμοδοτούν, κατάλαβα ότι το μόνο που όφελος που θα μπορούσε να έχει θα ήταν για τον Σουφλιά. Να λέει ο υποπρωθυπουργός ότι έκανε και κάτι για το περιβάλλον...

Το μόνο που ίσως θα άξιζε να κάνω είναι να κάτσω σε αυτό το ψηφιακό παράθυρο που άνοιξα. Σε αυτό το παράθυρο με φόντο τον "κόκκινο" υδάτινο ορίζοντα της πόλης και να περιμένω την σκόνη της Σαχάρα να καθίσει παντού. Μια σκόνη που το έκανε συνήθειο της να μας επισκέπτεται πάντα τέτοιο καιρό πάνω κάτω. Κάτι σαν την βροχή της έκθεσης βιβλίου. Αυτή την σκόνη που θα σκεπάζει τα φαιδρά θέματα της καθημερινότητας αξίζει να περιμένω. Και θα την περιμένω παρέα με 10.000 μανιακούς και την Νάταλι Μέρτσαντ να τραγουδάει "Trouble me". Κρίμα που δεν βρήκα πιο όμορφο βίντεο, αλλά τουλάχιστον η ποιότητα του ήχου είναι καλή. Καλή εβδομάδα να έχουμε..

Το ιδιώνυμο της κουκούλας και άλλες ιστορίες...

Διαβάζω σήμερα για την απόφαση της κυβέρνησης να ισχύουν αυστηρότερες ποινές για όσους διαπράτουν αδικήμα και αποκρύπτουν το πρόσωπο τους. Το διαβάζω και γελάω βέβαια γιατί αν ήταν οι γνωστοί άγνωστοι "κουκουλοφόροι" να σταματήσουν να κάνουν επιδρομές επειδή φοβούνται τις ποινές θα το είχαν ήδη κάνει. Η βαρύτερη ποινή δεν νομίζω ότι λειτουργεί αποτρεπτικά τόσο αποτελεσματικά όσο θα εύχονταν οι κυβερνώντες. Και στην τελική νομίζω ότι αν τα μέτρα που παίρνεις σε ένα κρίσιμο ζήτημα όπως αυτό, είναι για την αίθουσα των δικαστηρίων τότε το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον Χότζα να δέρνει το σαμάρι του νεκρού του γαϊδάρου.

Στην κυβερνητική επιτροπή υπήρξαν, μάλιστα, υπήρξαν και κάποιοι που θέλησαν να κάνουν την κουκούλα ιδιώνυμο, δηλαδή το να φοράς κουκούλα να είναι ένα ..έγκλημα το οποίο και θα τιμωρείται παραδειγματικά και να θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές. Αλλά βέβαια το χειρότερο δεν ήταν το τι ήθελαν, αλλά το τι αποφάσισαν να επαναφέρουν. Αποφάσισαν λοιπόν να επαναφέρουν το αδίκημα της περιύβρισης αρχής και μάλιστα από την πίσω πόρτα. Έτσι εάν ένας αστυνομικός ισχυριστεί ότι τον έβρισες, μπορεί να σε συλλάβει "ως αυτεπαγγέλτως διωκόμενο αδίκημα". Μια διάταξη που ενδεχομένως μπορεί να γενικευτεί για πάσης φύσεως κρατικούς λειτουργούς και να επεκταθεί και στον τύπο ή στα blogs καλη ώρα...

Έτσι με όλα αυτά αλλά και με "συμμορίες" ζητάδων η αδέξια δεξιά μας κυβέρνηση, όπως είπε χθες εύστοχα και ο συντοπίτης μου ο αντιπαθητικός Χρυσοχοϊδης, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη της μεσαίας τάξης, το ρεμπελιό των κουκουλοφόρων αλλά και την "λαίλαπα" της καθημερινής εγκληματικότητας όπως κραυγάζει μπροστά από την υποβλητική μουσική ο Σόμπολος κάθε βράδυ με τον Pretender-is σε ρόλο εισαγγελέα. Ο φόβος για μια ακόμη φορά πουλάει στην οθόνη μας.

Βέβαια, αυτές οι επιδρομές των γνωστών- αγνώστων στο Κολωνάκι δεν ήταν κάτι μικρό. Είναι μια μορφή τρομοκρατίας που έχουμε δει στην χώρα τα τελευταία χρόνια να έρχεται και από τους οργανωμένους οπαδούς της θύρας4 ή 7 ή και 13. Από το πουθενά να εμφανίζονται μια χούφτα τύποι με λοστούς και να τα σπάνε. Αυτοί οι - ας τους πούμε- αναρχικοί θέλουν φαντάζομαι να χτυπήσουν το "σύστημα". Νομίζω ότι μπορεί να το πετύχουν κιόλας. Αλλά η αλλαγή δεν είναι αυτή που ονειρεύονται. Το μόνο που θα καταφέρουν αυτά τα "αλάνια" είναι να δράσουν καταλυτικά στην περαιτέρω συντηρητικοποίηση που παρατηρούν οι έρευνες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι η βία τον τελευταίο καιρό δεν έρχεται από την άκρα αριστερά μόνο. Oι επιθέσεις των ακροδεξιών σε μετανάστες στο Αιγάλεω ή στην Πάτρα δεν μας πολυνοιάζουν , αφού οι περισσότεροι απο μας έχουν μια απίστευτη ικανότητα να μην υπολογίζουν τους Πακιστανούς ή άλλους άμοιρους σαν ανθρώπινα όντα. Αποτελούν όμως την άλλη πλευρά του νομίσματος σε μια ακραία ριζοσπαστικοποίηση των δύο πολιτικών άκρων που ίσως θυμίζει το τέλος της δεκαετίας του 1970.

Για να τα αντιμετωπίσει αυτές τις κοινωνικές ταραχές αλλά και την πραγματική αύξημενη εγκληματικότητα στην χώρα η Ελληνική Αστυνομία, πρέπει να αλλάξει και να ξεφύγει από την λογική του χωροφύλακα που δεν είναι τίποτε άλλο από την κλασική δημοσιουπαλληλική λογική με την στολή να είναι η μόνη διαφορά. Η αστυνομία πρέπει να αναδιοργανωθεί, να απαλλαγεί από γραφειοκρατικές διαδικασίες όπως η έκδοση διαβατηρίων, να απαγκιστρωθεί από την φύλαξη των VIP που μπορουν να πληρώσουν και μια εταιρία σεκιουριτι και να επικεντρωθει στην προστασία του πολίτη. Επίσης οι αστυνομικοί πρέπει και να εκπαιδευτούν σωστά - και όχι με την "φανταρίστική" λογική της εκπαίδευσης που όλοι είδαμε την αποτελεσματικότητα της στον στρατό.

Από την άλλη στην Σκουφά και στην Τσακάλωφ δεν υπήρχε κανένα άσυλο να "δένει" τα χέρια κανενός. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ ήταν σε ακτίνα "βολής". Αυτό όμως που δεν υπήρχε ήταν η βούληση. Το γιατί δεν υπήρχε η βούληση, είτε αυτό ήταν πολιτική δειλία είτε εσκεμμένη προβοκάτσια πρέπει να μας προβληματίζει.

Γιάννενα..

Το Σαββατοκύριακο ήμασταν Γιάννενα
όπως μπορείς να δεις από τις φωτογραφίες που δίνω!

Πολυ με άρεσε η πόλη αλλά και το γενικό κλίμα της, νέος κόσμος, χαλαρή - σχεδόν σαλονικιώτικα- ατμόσφαιρα με τα τσιπουράδικα και τα ουζερί και τα όλα της. Δύο μόνο παρατηρήσεις θα ήθελα να κάνω.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο φυσικά και έξυπνα - και μοντέρνα στην τελική- διαχειρίστηκαν τα τελευταία χρόνια το μέτωπο της πόλης προς την Λίμνη. Όχι ότι δεν έβλεπες και εκεί τα θερμοκήπια καφέ και ούζου που έχουν γεμίσει τις αστικές παραλίες της χώρας, αλλά υπήρχε και το φυσικό πάρκο με πέτρα και μπόλικο πράσινο να δένει με το τοπίο. Το τρομερό όμως ήταν η παντελής έλλειψη τσιμέντου σε αντίθεση με την Λουδοβίκεια αντίληψη που επικρατεί εδώ..

Το δεύτερο το είδαμε και στα Γιάννενα αλλά περισσότερο στο ψιλοχιονισμένο Μέτσοβο που κάναμε μια στάση γυρνώντας . Εκεί μέσα σε μια ατμόσφαιρα ντεμι ρουστικ ντεμι κιτς, ήταν αραδιασμένα δεκάδες πούλμαν με εκατοντάδες τουρίστες εγχώριας κοπής. Αυτοί οι τουρίστες λοιπόν είχαν ιδιαίτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον θα έλεγα. Νομίζω το καλύτερο ήταν ένα γκρουπακι μάλλον απο κανένα Deree αλλά σίγουρα από τα Βόρεια Προάστεια. Ήταν σαν να είχε βγεί από τα περσινά δελτία ειδήσεων του Star με τους πολέμους emo και trendy! Ειδικά ένα emo κοριτσάκι που πέρασε μπροστά μας μιλώντας στο κινητό και λέγοντας "Μπαμπά, δε θα το πιστέψειις! Εδώ έχει χιόνι!" μου θύμησε τον Τζίμη από τους Μήτσους του Λαζόπουλου! Τελικά για μια ακόμη φορά η τέχνη απλά αντιγράφει την ζωή..

Και επειδή ο ΠΑΟΚ το Σάββατο λευκή ισοπαλία στον κάμπο έφερε λέω να κλείσω το σημερινό πόστ και με λίγο Χατζηδάκι, μιας και σήμερα είναι η ημέρα αφιερωμένη σε αυτόν, έτσι για να (ξάνα)δείξουμε την ντεμεκ σοφιστικέ μας κουλτούρα - μη χέσω.. ;-)

Κλικ

Κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Ελλαδίτσα είχε πια χορτάσει από την πολιτική, που τόσο της είχαν στερήσει τα δύσκολα χρόνια μετά τον εμφύλιο και άρχιζε να ψάχνει να βρει άλλες ενασχολήσεις. Ο μικρομεσαίος του Αντρέα είχε ψιλολιγδώσει το άντερο του και ατένιζε ημέρες δόξας λαμπρές ενώ έβλεπε στην παλιά ΥΕΝΕΔ (ΕΡΤ2 πια) την Αλέξις να τσαλαβουτάει σε μπανιέρες και να σκαρφίζεται τρόπους να αναστατώσει τον μπάρμπα Κάρριγκτον και την φαμίλια του. Τα βράδια αφού κατέβαινε από την μικρή μας οθόνη η γαλανόλευκη και έπαιζε ο τσομπάνος την φλογέρα του, γέμιζανε τις πίστες εκεί που τραγουδάγε ο Διονυσίου τον Σαλονικιό και η νιόβγαλτη - τότε- Άντζελα παρακαλούσε οποιοδήποτε να κάψει τα Σαββατοβραδα.

Εκείνη την εποχή λοιπόν, μια εποχή που ας είναι καλά οι βιντεοταίνιες του Όμηρου Ευστρατιάδη και του Μύλωνά - το καρντάσι του Ζαχόπουλου in case you were wondering- που κατάφεραν να διατηρήσουν μέχρι τις μέρες μας, ο τράχηλος του Έλληνος άρχισε να ξύνεται για μεγαλεία. Άρχισε να τον πιάνει μια κακή συνήθεια να γουστάρει ότιδήποτε είχε ξένο όνομα - και ας ήταν κατασκευασμένο στο Κουκάκι, την Νεάπολη ή τον Τύρναβο- και να κοιτάζει τις ταμπέλες στα ρούχα και τα σώβρακα. Εκείνη την εποχή του Λάκη του εισαγώμενου, ένα νέο περιοδικό έκανε την εμφανισή του και κρεμάστηκε στα σύρματα των περιπτέρων, δίπλα στο ΕΝΑ, τις Εικόνες και τον Ταχυδρόμο. Ήταν το ΚΛΙΚ...

Το Κλικ το γνώρισα στο σπίτι της θείας μου, όταν η ξαδέρφη μου, που ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη, πήρε το πρώτο του τεύχος με τον Μαξ Χέντρουμ. Τότε, λίγο πριν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά σηκώσουν την χώρα στο πόδι, άνοιξα ένα παράξενο πολύχρωμο παράθυρο στον κόσμο, κάτι που ένας σημερινός ενδεκάχρονος με το ίντερνετ στις άκρες των χεριών του δεν μπορεί να καταλάβει.



Και σιγά σιγά οι σελίδες του βγαίναν έξω από το περιοδικό και κατέκλιζαν πρώτα την Αθήνα και σιγά σιγά όλη την χώρα φτάνοντας, με αρκετή καθυστέρηση και πολλές παρεμβολές, μέχρι το Ορμένιο και την Προσουτσάνη. Μια ολόκληρη γενιά έβλεπε φωτογραφίες από το Μερσέντες, το Αμαζον και τα Σόδομα και έβγαινε την επομένη στην Όπερα, στην πλατεία της Λιβαδειάς, ποζάροντας συνεχώς σε έναν αόρατο φωτορεπόρτερ. Τα ονόματα των κλαμπ ήταν ίδια παντού. Buzios στη Σαλονίκη, Buzius και στη Λάρσα, κάτι σαν τον Σαράφη στα Τρίκαλα. Κάπως έτσι μια γενιά ανακάλυψε ότι τα αντίντας είναι καλύτερα από τα αντίμπας και κατανόησε πως ξεχωρίζεις ένα γνήσιο λιβάις απο μια μαϊμου.

Και εγώ μεγάλωσα σχεδόν παράλληλα με το περιοδικό. Όσο αυξάνονταν οι ορμόνες μέσα μου και πλησίαζα την εφηβεία, άλλο τόσο το περιοδικό με τσίγκλαγε με τεύχη αφιερωμένα στο σεξ, όπως εκείνο του καλοκαιριού του 1992. Τεύχη του, βρίσκαν χωρίς μεγάλη προσπάθεια τον δρόμο τους στην τσάντα μου όταν κατέβαινα το 1993 στην Αθήνα - τό πρώτο ταξίδι που έκανα μόνος μου ή στην παραλία στην απόμερη Νέα Σκιώνη ή σε ένα θρανίο στο Α8 του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Βέροιας το οποίο δεν υπάρχει πια αν και ήταν το καλύτερο λύκειο της χώρας.

Το 1995 το Κλικ του λαίφσταιλ τελείωσε και έγινε Νίτρο με ένα τεύχος με καθρέφτη. Πλέον είχα βαρεθεί να διαβάζω τα 50 πράγματα που έπρεπε να κάνει ο άνδρας πριν από τα 30,40 και ίσως και να γίναν 50 αν ο Κωστόπουλος τα γράφει ακόμα. Την προσοχή μου τραβούσαν πια περιοδικά όπως το 01 του συνονόματου Τσαγκαρουσιάνου και το Μετρό που έδινε έθνικ σιντι.



Έγω είχα αλλάξει λιγάκι. Το λάιφσταιλ και το γκλαμορους όμως δεν σταμάτησαν στα 1995. Με ενισχυτή την ιδιωτική τηλεόραση και με μια εγχώρια σκηνή από όψιμους και πρώιμους "σταρ", ξεκίνησε μια νέα "ένδοξη" περίοδος που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πολυπαρακολούθησα αλλά παρόλα αυτά ένιωσα να με πνίγει σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, ειδικά όταν βλέπω τις ειδήσεις του Σταρ. Με την οικονομική κρίση η Ελλάδα του γκλάμουρ ένιωσε τον κίνδυνο στο πετσί της. Δεν ξέρω αν θα επιβιώσει, νόμιζω πάντως πως είναι καιρός η Ελλαδίτσα να βρει κάτι άλλο για να ασχολείται...

Απογοήτευση

Απογοήτευση ήταν η εμφάνιση της ομάδας μου που δεν μπορεσε να ευχαριστήσει 35.000 άτομα που παρά τα εκατοντάδες (δεν είμαι καθόλου υπερβολικός) δακρυγόνα έμειναν και γέμισαν τις εξέδρες της Τούμπας. Για τον αγώνα τι να πω.. Άξιοι της μοίρας μας ήμασταν μπορεί να το παίρναμε με τον Χούτο αλλά και να χάναμε από το σούτ του Μήτρογλου ή του Παπαδόπουλου. Πάντως όσον αφορά τα επεισόδια πάλι καλά λέω, λίγα γίνανε.. πιστέψτε με...

Φωτογραφίες

Και Βίντεάκι!

Ασκήσεις ηρεμίας....

Δεν την έχω δει την ταινία, έχω ακούσει τα χειρότερα αλλά νομίζω ότι στην καταστασή που βρέθηκα και συνεχίζω να βρίσκομαι σε έναν μικρότερο βαθμό ίσως χρειάζεται να την δω... Έτσι μπας και πάρω καμιά ιδέα...

Τέλος πάντων μένουν καμιά 60ρια ώρες μέχρι την επόμενη έκρηξη επόμενως μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να ασκηθώ στην ηρεμία.

Αν έχετε καλές ιδέες είναι ευπρόσδεκτες!

Γαμήστε τους κολογαυρους

Αφού πήραν την "περήφανη" πρόκριση κάντε τακλιν στις καρωτίδες την Κυριακή! Στα αρχίδια μας και τα πλει οφ!

Το τρίημερο μου σε 6 φωτογραφίες

Μια εικόνα χίλιες λέξεις δεν λένε οι Κινέζοι? Είπα και εγώ μια φορά να μην σας ζαλίσω με τις φλυαρίες μου και να σας μοστράρω τις ντεμέκ καλλιτεχνικές μου φωτογραφίες από τα Πέριξ της Βέροιας όπου πέρασα το τριήμερο!

Στην φωτογραφία είναι η Βέροια πάνω από την Τεχνητή Λίμνη του Αλιάκμονα

Και βέβαια δεν ήμουν μόνος!

Αυτή είναι η θέα από την Λίμνη προς τα Τέμπη του Αλιάκμονα στο βάθος

Είπαμε ντεμέκ καλλιτέχνης!!

Αυτά είναι τα Τέμπη του Αλιάκμονα και διακρίνεται η Εγνατία Οδός απέναντι.

Και την Κυριακή της Αποκριάς πήγαμε στην γειτονική Κοζάνη για να περάσουμε πάρα πολύ καλά στους Φανούς! Έχω να πω ότι η ατμόσφαιρα ήταν πάρα πολύ ωραια και το κέφι ήταν ανάλογο με τον πολύ κόσμο που γέμισε όχι μόνο την κεντρική πλατεία με το Ρολόι και τον Πεζόδρομο με τα μπαράκια αλλά και τις πλατείες στις συνοικίες όπου ήταν στημένοι οι φανοί. Στην Φωτογραφία η αξύριστη Πίπη Φακιδομύτη συναντάει την Ποκαχόντας με τα φλασάτα γυαλιά!

Καλό Μήνα λοιπόν και ελπίζω να περάσατε πολύ καλά!!!

Προειδοποίηση: Ακολουθούν πόστ ακραίου ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος...