Ανασκαφές στο ... youtube!

Μιας και έρχεται η Παρασκευή, μιας και τελειώνει επιτέλους αυτός ο Νοέμβρης και ο γιορτινός Δεκέμβρης είναι σε απόσταση αναπνοής είπα να σας κάνω ένα μικρό ταξιδάκι κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν όταν οι Έλληνες καλλιτέχνες ανακάλυπταν την τέχνη του βίντεο κλιπ. Τότε που όλοι νόμιζαν ότι θα προσφέρουν ανεκτίμητα διαμάντια της 7ης τέχνης για να συνοδεύσουν τα εξίσου υψηλής καλλιτεχνικής αξίας τραγούδια τους.

Tο μόνο που κατάφεραν, βέβαια, είναι να αφήσουν αυτά τα κλιπάκια στις επόμενες γενιές για να θυμίζουν εκείνη την ταλαίπωρη και καρακιτσάτη δεκαετία. Μια δεκαετία με περίεργα χρώματα, ακόμα πιο περίεργους συνδυασμούς ρούχων και απίστευτα κουρέματα! Με κύριο όμως χαρακτηριστικό την σχεδόν παιδική αφέλεια.

Έτσι λοιπόν μετά από εντατικές ανασκαφές και έρευνες που έκανα στο Youtube, βρήκα κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία του Κιτς τα οποία και σας τα προσφέρω απλόχερα ....


Το πρώτο μου εύρημα είναι οι "καλοκαιρινές διακοπές". Το μόνο τραγούδι του Καρβέλα για το οποίο τρέφω ακόμα μια μικρή εκτίμηση. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτή οφείλεται στο πραγματικό μουσικό βάρος του τραγουδιού ή στην νοσταλγία που μου φέρνει από τις εκδρομές και τα πάρτυ στο δημοτικό ....



και βέβαια μιλάμε για το 1988 και για μια εποχή όπου η Άννα Βίσση ήταν πραγματικά νέα και ο Καρβέλας άρχιζε να σκέφτεται ότι ίσως έχει την Έμπνευση του Μπετόβεν. Το κακό είναι ότι και οι δύο τους δεν άλλαξαν και πολύ απο τότε. Η Άννα είναι πραγματικά νέα και ο Καρβέλας θεωρεί οτι έχει έμπνευση...



Απορώ πως τα κοριτσάκια είχαν, τότε σαν είδωλό την Αλέξια και ξενυχτούσαν μόνα ή δυο δυο ακούγοντας άσπρο μαύρο! Κατά τα άλλα το επίσημο βίντεο κλιπ της συμμετοχής της Κύπρου στην Eurovision του 1987, μας δίνει πολλές πληροφορίες για την ενδυμασία και τις mating habits στην Agia Napa των eighties.



Θα έλειπε ο Μάρτης από την Σαρακοστή?! Όχι βέβαια! Ειδικά όταν μιλάς για τον πουφ του Ρακιντζή!!! Τι να πείς για έναν από τους πρωτοπόρους της ποπ σκηνής στην Ελλάδα που έφτασε να συνεργάζεται με τον Ian Gilian?! Τι να πεις?! Η Επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια της ψηλά για μια ακόμη φορά!

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!
Φιλιά σε όλους...


Disclaimer!!!!
Τα βιντεοκλιπ ήταν προς μελέτη του κιτς των eighties και σε καμιά περίπτωση δεν απηχούν τις μουσικές προτιμήσεις μου!!!!!!!

TV on Strike...

Σήμερα έχουν απεργία οι δημοσιογράφοι και επιτέλους είναι μια καλή ημέρα για να ευχαριστηθείς την Τηλεόραση!! Ούτε παράθυρα, ούτε πόρτες, ούτε Τραγκές να μαλώνουν, ούτε Κακαουνάκηδες να υπερασπίζονται την χαμένη τιμή τσι Κρήτης πάνω από τις εικόνες των ΕΚΑΜιτών στα Ζωνιανά. Μια τηλεόραση με ταινίες και σειρές. Χωρίς καν το μεσημεριανό θάψιμο των εκπομπών ποιότητας και πάντα καλόπιστης κοινωνίκης κριτικής!

Και αυτό γιατί η ΕΣΗΕ μπορεί να μην έχει στις τάξεις της πολλούς- κυρίως νεαρους - δημοσιογράφους που δουλεύουν για μισθούς των 600-700 € αλλά περιλαμβάνει άτομα σαν την Λαμπίρη και την Τατιάνα. Αυτά τα παιδιά που τρέχουν για ένα -κυριολεκτικά- κομμάτι ψωμί, τρέχουν για να μπουν και σε κάποια Ένωση Συντακτών σαν την ΕΣΗΕ και να διασφαλίζουν αυτά τα ασφαλιστικά προνόμια, για τα οποία γίνεται ο ντόρος.

Βέβαια η ίδια η ΕΣΗΕ δεν αναγνωριζει το "συντεχνιακό" στατους του "Δημοσιογράφου" σε συντάκτες ενημερωτικών ιστοσελίδων όπως το in.gr και το sport.gr, αλλά και σε άτομα που για πολλά χρόνια γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά αλλά δεν είναι δημοσιογράφοι.

Η Σημερινή απεργία γίνεται με κύριο αίτημα την διασφάλιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των μελών των ΕΣΗΕ και την διαφύλαξη της αυτονομίας του Ταμείου τους. Ωραία όλα αυτά. Συμφωνω και επαυξάνω κύριοι. Αλλά θέλω να κάνω κάποια σχόλια.

Η ευημερία του ταμείου σας οφείλεται κυρίως, στο ποσοστό επί των διαφημιστικών εσόδων των μέσων που εργάζεστε. Μήπως το να σας χρηματοδοτούν απευθείας και κάποιοι από αυτούς που υποτίθεται ότι ελέγχετε υπερβαίνει ορισμένα ηθικά όρια; Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτείτε;

Το ποσο δύσκολα μπορεί κάποιος να μπει στο club της Δημοσιογραφίας δεν αφήνει υπόνοιες σε όλους εμάς για τον συντεχνιακό τρόπο που βλέπετε τα πράγματα; Όταν το ΤΕΒΕ ενοποιήθηκε με το ταμείο Εμπόρων δεν σας άκουσα να φωνάζετε έτσι όπως όταν η "φωτιά" άρχιζε να πλησιάσει το δικό σας "σπίτι".

Πως λοιπόν ζητάτε τόσο απλόχερα από μας να αφήσουμε κατα μέρους την καχυποψία που τρέφουμε και να σας στηρίξουμε;

Γιαυτό όταν κάποιοι βγαίνουν και λεν για "να μην ανέβει σε κανένα μπλογκ κείμενο με ενημερωτικό χαρακτήρα" δεν βρίσκει την αλληλεγγύη που ίσως θα ήθελε ο συγγραφέας να βρεί. Και όπως λέει και η φίλη Μαρία "Τα αιτήματα είναι πολύ σοβαρά και αφορούν όλους μας. Όχι όμως ως μπλόγκερ, αλλά σαν επαγγελματίες με ονοματεπώνυμο".

Όταν όμως στα εύκολα, τα μέλη της ΕΣΗΕ αρνιούνται την επαγγελματική ιδιότητα του Δημοσιογράφου πως ζητάνε τόσο "ελαφρά την καρδία" την "την εργατική αλληλεγγύη και την κοινή άμυνα όλων μας απέναντι σε όσα μας ετοιμάζουν".

ΠΑΟΚ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ : Vox Populi

(φώτο από goalnews)

.. Φωνή Λαού! ΄Η αλλιώς από την διαδήλωση για την διαγραφή όλων των χρεών του ΠΑΟΚ που προκλήθηκαν από όλους τους αετονύχηδες που λυμαίνονταν την ομάδα τα τελευταία δέκα χρονιά τουλάχιστον μέχρι το εκπληκτικό 3-0 σε 25 λεπτά στο γήπεδο της Τούμπας.

Συγκεκριμένα σήμερα στις 13.00 στην Καμάρα συγκεντρώθηκαν περίπου 10.000 άτομα και απαίτησαν την τιμωρία των Μπατατούδη, Γούμενου και Παγώνη ως υπεύθυνων για την χρεωκοπία της ΠΑΕ αλλά και ζήτησαν από την πολιτεία να αφήσει κατα μέρους την αδιαφορία και να σκύψει στα προβλήματα της ΠΑΕ και να την βοηθήσει. Ο Ζαγοράκης δήλωσε ότι "Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, ο ΠΑΟΚ έχει μπει στον δρόμο του. Ολοι μαζί, εμείς κι εσείς θα φτιάξουμε και πάλι έναν μεγάλο ΠΑΟΚ".

Ο Ζουράρις αφού είπε ότι "Γίνεται μια συνομωσία μεταξύ των γάβρων και των βάζελων. Αλλά φταίτε κι εσείς λαέ του ΠΑΟΚ, διότι κατορθώσατε να στείλετε στη Βουλή έναν βουλευτή της Θεσσαλονίκης ο οποίος είναι βάζελος και τυχαίνει να είναι και Πρωθυπουργός. Λαέ του ΠΑΟΚ, να θυμάσαι ότι είσαι από τη Κωνσταντινούπολη, από τη Βασιλεύουσα. Είστε Μακεδόνες του Δικεφάλου", έδειξε τον Ζαγοράκη και φώναξε "Νάτος, νάτος ο Πρωθυπουργός"!! Και βέβαια από την εκδήλωση δεν μπορούσε να λείπει και ο αγαπητός νομάρχης μας ο οποίος και δήλωσε "η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία είναι δίπλα στον Θοδωρή Ζαγοράκη και στη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Ο λαός του ΠΑΟΚ διδάσκει παιδεία και νοοτροπία"!!

Με αυτά και με εκείνα ξεκίνησε η πορεία προς το γήπεδο της Τούμπας. Περισσότεροι από 22.000 είχαν μαζευτεί στις κερκίδες όταν ξεκίνησε ο αγώνας με τον Πανιώνιο! Ο παλμός ήταν απίστευτος αλλά και ευρηματικός όπως δείχνουν τα παρακάτω πανώ!

Κουιζ: Τι θέλει να πεί ο ποιητής? ;-)

Λευτεριά στα αδέρφια μας στα Ζωνιανά!

Όσο για το ματς, αυτό τελείωσε στα πρώτα 30 λεπτά αφού ο Πανιώνιος δεν έφτασε σχεδόν ποτέ στην Τούμπα! Η επίδραση του κόσμου ήταν εμφανής στους παίκτες της ομάδας μας αφού άρχισαν το παιχνίδι πιέζοντας ψηλά και αναγκάζοντας το κεντρικό αμυντικό δίδυμο του Πανιωνίου σε 2 τρομερά λάθη στα 13 πρώτα λεπτά. Στο 7 ο Σάλμον κέρδισε μια χαμένη μπαλιά του Πλέτς και ο Γεωργιάδης με ψύχραιμο πλασέ έκανε το 1-0. 5 λεπτά αργότερα ο έτερος σεντερ μπακ του Πανιωνίου έχασε την μπάλα στο χώρο του Κέντρου και ο Σάλμον με τον Κωνσταντινιδη συνδυάστηκαν υπέροχα και ο τελευταίος έκανε το 2-0. Ο Πανιώνιος έδειξε οτι υπάρχει στο γήπεδο στο γήπεδο στο 22 όταν ο Φερναντέζ απόκρουσε το σούτ του Τζιμπουρ, όταν ο τελευταίος βγήκε τετ α τετ. Ότι δεν μπόρεσε να κάνει ο Τζιμπούρ το έκανε ο Μαλεζάς με την βοήθεια του Σάλμον -ο καλύτερος του αγώνα- δύο λεπτά αργότερα. Στο 28 ο Φερνάντεζ του Πανιωνίου εκτελεί κόρνερ, ο Φερνάντεζ του ΠΑΟΚ κάνει την έξοδο του Μεσολογγίου και ο Πλέτς στέλνει την μπάλα στα δίχτυα σημειώνοντας το τελικό 3-1, μόλις στο ημίωρο! Από εκεί και έπειτα ο Πανιώνιος πίεσε τόσο στο τέλος του α' ημιχρόνου όσο και στις αρχές του β' χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Από εκεί και για το τελευταίο μισάωρο ο ΠΑΟΚ ήταν ιδιαίτερα απειλητικός με τον Σάλμον να χάνει δύο τετ α τετ και να έχει και ένα δοκάρι! Πάντως πιστεύω ότι το άξιζε ένα τέρμα ο Νοτιοαφρικανός που ήταν ο πρώτος του γηπέδου.

Zouri δεν πειράζει την επόμενη φορά!

Και δύο βιντεάκια για να μπείτε στο κλίμα της Τούμπας!





Update:
Επίθεση με πέτρες δέχθηκε από Ανεγκέφαλούς Δολοφόνους το πούλμαν του Πανιωνίου! Ο Ζαγοράκης απαιτεί την σύλληψη των δραστών.

Με τους Puressence στο Principal

Εκεί που κάποιες εβδομάδες πριν ψιλογκρίνιαζα για τα Σαββατόβραδα, χθες έκατσε η φάση και πήγαμε στο Principal για την συναυλία των Puressence. Doors open at 21.00 έγραφαν τα εισιτήρια, και εμείς είμασταν εγγλέζοι στο ραντεβού μας! Δυστυχώς οι πόρτες δεν ήταν και άνοιξαν 30 λεπτά αργότερα!

Παρότι δεν περιμέναμε να έχει κόσμο, το Principal ήταν ψιλογεμάτο. Μια ιδανική συνθήκη για πουρά σαν και του λόγου μας! Στις δέκα και κάτι την συναυλία ξεκίνησαν οι Scrab Level. Ένα συγκρότημα που έπαιζε ενά είδος πανκ-grunge-speed metal. Φανταστείτε κάτι σαν Greenday στο fast forward! Καλοί δε λέω αλλά εμένα δε μ'αρεσαν - για να θυμηθώ την παλαί ποτέ ρήση του Λάκη! Και εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η φαεινή ιδέα των διοργανωτών να βάλουν ένα τέτοιο συγκρότημα σε μια συναυλία των μελαγχολικών βρετανοποπ Puressence δεν απέδωσε καρπούς!

Οι Idiotek ήταν το δεύτερο γκρουπάκι που εμφανίστηκε. Αυτοί έχουν ελληνικό στίχο και πιστεύω ότι αξίζει να τους προσέξει κανείς. Σας τρατάρω το "Υπάρχει μόνο ένας τρόπος" που μας το αφιέρωσαν τα παιδιά για την γενιά των τριάντα και κάτι!

Λίγο μετά τις έντεκα βγήκαν οι Puressence και την παλιά τους επιτυχία "I Suppose" κατέγραψα με το κινητό μου! Εκεί που κάποτε στις συναυλίες κρατούσαμε αναπτήρες τώρα κρατάμε κινητά με κάμερες! O tempora o mores !!! Καλοί ήταν οι Puressence παρόλο που το Casting Lazy shadows το παρέλειψαν!! Πάντως κακά τα ψέμματα αλλά τα καινούργια τους τραγούδια από τον CD "Don't Forget to Remember" δεν συγκρίνονται με αυτά του πρώτου τους ομώνυμου δίσκου το 1996!

Σε γενικές γραμμές όμως περάσαμε καλά. Από την μουσική αλλά και τις μπύρες σε μεγάλα πλαστικά ποτήρια είχα την αίσθηση ότι ήμουν πάλι κάπου στην Αγγλία! Ή όπως είπε και ο Σταύρος (ΑΚΑ Σήφης) "Είδαμε και ακούσαμε αυτό που περιμέναμε από τους Puressence αλλά το καλύτερο ήταν που ικανοποιήσαμε λίγη από την ακόρεστη μας όρεξη για συναυλίες!".

Thanksgiving and November

Thanksgiving στην Ελλάδα δεν έχουμε και δεν ξέρω αν θα αποκτήσουμε. Στην Αμερική πάντως την τέταρτη Πέμπτη κάθε Νοεμβρίου γιορτάζουν το thanksgiving. Για όποιον έβλεπε friends και του έχει μείνει η απορία τι επιτέλους είναι αυτό το thanksgiving που ψήνουν το turkey (την γαλοπούλα και όχι την Τουρκία) να πάει να ρίξει μια ματιά στο μπλογκ της φίλης μου της Κατ.

Αυτή, λοιπόν η Κατ είναι μια πανέξυπνη Αμερικανίδα που μας επισκέφθηκε πριν από πολλά χρόνια και με αυτά και με εκείνα έμεινε στην χώρα μας. Δυστυχώς κανείς δεν της είπε όταν ήρθε "προσωρινά" στην Αθήνα, ότι στην χώρα μας "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού"! Όχι οτι την χάλασε! Γιατί στα διαλείμματα από την τρομερή μάχη που έδωσε με την ελληνική γραφειοκρατεία βρήκε και ένα καλό παιδί και μια καλή πεθερά! Φορ φερδερ ριντινγκ σι δις εντ δατ!

Έτσι λοιπόν με κάλεσε να παίξω ένα meme όπως λεν στο Αμερικα αυτο που στα ελληνικά λέμε μπλογκεροπαίχνιδο!!! Σε αυτό πρέπει να θυμηθώ τι έκανα περασμένους Νοεμβριους! And for the shake of my American friend I 'll try to write in English for a change.

1977 is my first stop. Nearly 30 years ago. Well actually it is 30 years ago, but who's counting! I guess if i had been born on the other side of the Atlantic i would spend my first Thanksgiving but i didn't! As a matter of fact i didn't even been born on this side of the Atlantic! So back in November 1977 I was taking a photo shoot for my very first IKA album!!!!!!

Next stop is more or less 20 years back and the next picture is from late october 1986! well it is not exactly 20 years ago and it is not November but I could not find anything from 1987!

On the other hand I can vividly remember the field trip we took in Salonica sometime in November of 1992. November rain was a hit single and I was wearing a leather jacket! Thank god, i moved on since then!

Things really changed 10 years ago when I was in the university! In 1997 our lives were more or less like the words on this song by Bran Van 3000....

when we finally realized what we were doing it was 1999 and we were in England. Drinking pints in pubs!

5 years ago, was a tough period for me as I was unemployed and recently discharged (honorably I must say!!!) from the ranks of the Hellenic Army. In November 2002 and after some months of going to the most stupid job-interviews of Salonica I finnaly made a break! I found a job in a consultancy company, thanks to Maria!

2 years ago me and Anna were just being used to live together while last year the thing I did most of my November was trying to work on my phd thesis!

Yesterday I had a lousy day, today thank God is Friday and tomorrow I will go to the Puressence concert in Salonica!!!

Kisses

Ανάδρομος Ερμής...

...και μάλιστα στον καρκίνο. Έτσι άκουσα σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο και δεν έδωσα σημασία. Αλλά όπως λέει και ένας καρδιακός φίλος, τα σημεία που λεν τα μελούμενα είναι εκεί έξω, όσο και εμείς να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Από τις αναποδιές, τα πισωγυρίσματα, τα νεύρα και τα άλλα τα στραβά που έχω ακούσει από το πρωί δεν αποκλείω να οφείλετε και εκεί.

Γιατί όσο και να ψάξεις να βρεις κάποιες φορές το γιατί, δεν μπορείς. Και όχι γιατί δεν θέλεις. Αυτές τις συγκεκριμένες φορές το να θέλεις να μάθεις το γιατί, είναι στην ουσία ένα μεγάλο παράπονο που καίει μέσα σου. Είναι το ίδιο παράπονο που από την πρώτη φορά που το ένιωσες μέχρι και την τελευταία που θα το νιώσεις, θα θέλεις πάντα να γυρίσεις την πλάτη σου και να τρέξεις να κρυφτείς στην αγκαλιά της μάνας σου.

Ίσως δεν είναι σύμπτωση ότι αυτή η μονολεκτική ερώτηση μας ταλανίζει από παιδιά. Και είμαι σίγουρος ότι είναι και η τελευταία ερώτηση που ο καθένας από μας θα κάνει στον εαυτό του όταν καταλάβει ότι η αυλαία πέφτει. Ίσως.

For reasons unknown, ακούω το ρεφρέν του τραγουδιού να μου λέει. Έχει δίκιο. Εμείς όμως, πλάσματα ανόητα και ξεροκέφαλα, πασχίζουμε να γνωρίσουμε το άγνωστο. Και το κακό δεν είναι ότι θέλουμε να το γνωρίσουμε. Το κακό ξεκινάει όταν θέλουμε να κατανοήσουμε το γιατί και δεν μπορούμε.

Από την άλλη αυτό το γιατί μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό που να μας ξεφεύγει. Μια πρόφαση για να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο. Να κοιταχτούμε στα μάτια, να σφίξουμε τα δόντια και να έρθουμε πιο κοντά. Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο ένα παιδί που έπεσε και κλαίει. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι ότι έπεσε, αλλά ότι μπορεί να σταθεί όρθιο. Θα του πάρει λίγες στιγμές αλλά θα το καταλάβει. Αυτήν την τρομερή διαύγεια που έχουμε σαν παιδιά δυστυχώς την χάνουμε μέσα σε μια πολύπλοκη κατάσταση που δημιουργούμε μεγαλώνοντας....

Η Παρασκευή απέχει λίγες ώρες. Ελπίζω να δώσει λίγη από την γλύκα της στον Ανάδρομο Ερμή του Καρκίνου και να μας αφήσει ήσυχους για το Σαββατοκύριακο. Έτσι for reasons unknown....

Γιούγκερμαν

Τον Βασίλι Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, κόμη του Ρότενμπούργκ, ίλαρχο των Κοζάκων του Τσάρου, νεόκοπο βιομήχανο και παντοτινό καθίκι τον γνώρισα όταν ήμουν 16 χρόνων. Για την ακρίβεια μου τον γνώρισε ο Γιώργος, που είχε την κακή συνήθεια -όπως και εγώ άλλωστε- να συχνάζει στην Δημοτική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, ειδικά κάτι βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια. Ο Βασίλι ή για τους φίλους απλά Βάσια ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που μπορούσε να σε αγοράσει και να σε πουλήσει αρκετές φορές στην διάρκεια μιας κουβέντας. Τετραπέρατος άνθρωπός που κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και μέσα σε μια πενταετία να μεγαλουργήσει στην χώρα μας όπου κάτω και από τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσογειακού ήλιου βρήκε πολλές κυρίες και δεσποινίδες του γούστου του.

Αυτό όμως που τον ξεχώριζε μόλις τον γνώριζες ήταν η δίψα που είχε για την ζωή και οτιδήποτε ποθούσε. Μια δίψα από την οποία όχι μόνο πήγαζε η αστείρευτη ενέργεια του αλλά και η δύναμη του. Αυτήν την δίψα έβλεπες να καθρεπτίζεται στα γαλανά του μάτια. Δυστυχώς όμως για αυτόν αυτή η ακόρεστη του μανία ήταν συνδυασμένη με ένα παντοτινά ανικανοποίητο πνεύμα. Το πνεύμα που σε όλη του την ζωή μόλις τρεις φορές κόντεψε να γευτεί την απόλυτη ηδονή και ευχαρίστηση που όμως και τις τρεις φορές οι θεοί του είχαν άλλα σχέδια, καθώς τον οδηγούσαν στο θάνατο. Γιατί όπως έλεγε και ο Καραμάνος, ο μόνος άνθρωπος που ίσως θα μπορούσαμε να τον πούμε φίλο του, "η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος ενώ η μοίρα των θεών είναι η λήθη". Για ένα περίεργο καπρίτσιο της ζωής και ο Καραμάνος είχε διαπεραστικά γαλάζια μάτια.

Γαλάζια μάτια σαν του Δημήτρη Ροδόπουλου, που βλέπεται στην φωτογραφία. Ή Μ. Καραγάτσης όπως ήταν το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο με το οποίο έγινε γνωστός. Μεγάλος Παραμυθάς που λέτε ο κ. Ροδόπουλος. Και ειδικά σε αυτό το βιβλίο πλάθει το πρώτο κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Μια πραγματικά χολυγουντιανή υπερπαραγωγή που σκαρφίστηκε το 1938 και ξετυλίγει την καταιγιστική του δράση από τις παγωμένες λίμνες του Τάμπερε στην Φιλανδία μέχρι την Τρούμπα του Πειραιά και από τις στέπες της Ουκρανίας όπου μαίνεται ο Ρωσικός εμφύλιος του 1921 μέχρι την Βουδαπέστη και την Βιέννη.

Ένα βιβλίο που παίζει να το έχω διαβάσει και πεντ' - έξη φορές! Φαντάζεστε λοιπόν την προσμονή που είχα όταν άκουσα ότι γυρίζεται σε τηλεοπτική σειρά, η οποία είναι μάλιστα και η πιο ακριβή ελληνική παραγωγή. Αυτή βέβαια δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια, αφού στην δεκαετία του 1970 ο "Γιούγκερμαν" ήταν μια απο τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές και η πρώτη που μετέφερε ένα κλασικό μυθιστόρημα. Δυστυχώς όμως δεν έχει μείνει καμία κόπια. Τότε ο Γιούγκερμαν ήταν ο Αλεξανδράκης, 30 χρόνια μετά ο Μαρκουλάκης πήρε την σκυτάλη.

Όταν είδα τα πρώτα επεισόδια, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα! Σίγα σιγά όμως η σειρά "έστρωσε", κάπως κύλησε. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι όσα λεφτά και να ρίξεις στην παραγωγή για γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγία Πετρούπολη δεν πιάνεις μία μπροστά στην αχαλίνωτη φαντασία αλλά και τον λόγο του Μ. Καραγάτση. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση και το πιο δύσκολο όταν καταπιάνεσαι με έργα που άντεχουν στο χρόνο σαν τον "Γιούγκερμαν".

Θα σας αφήσω με τα σκληρά λόγια του Βάσια στην μάνα του. Λόγια που φανερώνουν λίγο από το φροϋδικό του χαρακτήρα. Λόγια που το καλοκαίρι του 1992 υπογράμμιζα με μολύβι. Το 2007 απλά τα μαρκάρω bold.

"Την αγάπη την γεννάει ο πόνος. Για ποιον πόνεσες; Ποιος σε πόνεσε; Ήταν ο πρώτος. Πόνεσες σαν τον έπιασες στα σπλάχνα σου, πόνεσες όταν τον γέννησες στον κόσμο, πόνεσες την ώρα που φεύγοντας σου είπε τα σκληρά λόγια. Ξέρω εγώ από γυναίκες. Δύο-τρία τέτοια λόγια, σαν καμτσικιές, κι όλη τους την ζωή αυτά θυμούνται. Θέλουν να εκδικηθούν το στόμα που τις λάβωσε. Και μη μπορώντας, το λατρεύουν."

MIKRO : Αυτή η Πόλη

Επειδή ο νους μου όλο και τρέχει και κάνει αναδρομές στο παρελθόν τώρα τελευταία, ας πούμε και κάτι για το σήμερα! Οι MIKRO την Παρασκευή που μας πέρασε, επιτέλους κυκλοφόρησαν στο youtube το νέο τους video clip "Αυτή η Πόλη" από το νέο τους άλμπουμ Restart.

Από την πρώτη φορά που το άκουσα, στο ραδιόφωνο, το λάτρεψα αυτό το κομμάτι! Μια πάρα πολύ καλή και ολοκληρωμένη δουλειά από τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη! Ένα τραγούδι που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από αντίστοιχες συνθέσεις γκρουπ που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για αυτούς όπως οι Chemical Brothers ή οι New Order, στο πιο κεφάτο βέβαια!

Όλα και όλα αλλά το καλό και το original πρέπει να λέγεται!

Where the Streets have no name...

Μια ακόμη Δευτέρα ξημέρωσε νωχελικά εδώ και ώρες. Μια καινούργια εβδομάδα ξεκίνησε και το Φθινόπωρο του 2007 είναι εδώ. Για πολλούς μια νέα αρχή, ίσως να είναι η σημερινή ημέρα. Όλο και κάτι θα αρχίζει σήμερα! Καλή αρχή σας εύχομαι παιδιά! Ότι και να ξεκινάτε σήμερα.

Για τους υπόλοιπους που η σημερινή μέρα είναι απλά μια ακόμα Δευτέρα που μας βρίσκει στους 4 τοίχους ενός μουντού γραφείου, η μόνη ελπίδα υπάρχει στο όνειρο. Έτσι και εγώ σήμερα από το πρωί είμαι αλλού, πολύ μακριά από τις πικρόχολες συζητήσεις των - κουρασμένων από την χρόνια καθημερινότητα - συναδέρφων μου. Και για κάποιο λόγο στα όρια του ασυνείδητου, ονειρεύομαι την πόλη που οι δρόμοι της δεν έχουν όνομα. Έτσι προσπαθώντας να βρω λίγη παρηγοριά, σας τρατάρω το τραγούδι των U2.

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

17 Νοέμβρη

Πριν από 34 χρόνια τα παιδιά που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο ξάφνιασαν την κουρασμένη Ελλάδα των σκληρών μεταπολεμικών χρόνων και χτύπησαν με δύναμη το γύψο που από τον Απρίλιο του 1967, οι Συνταγματάρχες την δένανε.

Σε αυτά τα παιδιά χρωστάμε όλοι μας πάρα πολλά. Χρωστάμε το γεγονός ότι επιτέλους κάποιος σε αυτήν την χώρα σήκωσε το ανάστημα του απέναντι όχι μόνο σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικό αλλά σε μια διχαστική λογική που δημιουργούσε πολίτες διαφόρων κατηγοριών. Σε κάποια παιδιά που κάναν το αυτονόητο που όμως δεν μπόρεσε να κάνει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου. Σε αυτά τα παιδιά που έβαλαν το πρώτο λιθαράκι για να διανύει η Χώρα σήμερα την πιο μακροχρόνια ειρηνική περίοδο στα 180 περίπου χρόνια της ύπαρξης της.

Η Χώρα μας σήμερα ουσιαστικά είναι η χώρα που χτίσαν αυτοί. Για όλα τα στραβά της ή τουλάχιστον για τα περισσότερα, όλα αυτά τα παιδιά έχουν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αυτή η Γενιά του Πολυτεχνείου, όπως την λέμε, ειδικά μετά τις αρχές του 1980 πήρε τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια της. Εκείνη η γενιά μας έδωσε ουσιαστικά τα βασικά της Δημοκρατίας.Το καλύτερο που έκανε ήταν να διασφαλίσει το δικαίωμα αυτήν την στιγμή να λέμε ότι σκεφτόμαστε χωρίς φόβο. Μεγάλη υπόθεση.

Με τον τρόπο που κυβέρνησε τα τελευταία 30 χρόνια πήγε την Ελλάδα μπροστά σε πολλούς τομείς. Αλλού όμως δεν τα κατάφερε και άλλου απέτυχε οικτρά. Αυτά τα στραβά είναι πια το δικό μας Πολυτεχνείο και η ευθύνη να τα διορθώσουμε πέφτει σε μας.

Η Μουσική του Μίκη είναι το καλύτερο μνημείο
που θα μπορούσε αυτή η χώρα να δώσει
σε αυτούς που σταθήκαν απέναντι στα τανκς.

Προκύρηξη από σοκολάτα

Μετά τον Γάμο της Χρονιάς τον Ιούλιο,
ένας ακόμη γάμος συγκλονίζει
την Αθηναϊκή παροικία των απανταχού αποφοίτων του ΔΕΟΠΣ!

Η σοκολατένια προκύρηξη που μας έστειλε
μιλάει για έκρηξη στις 17 του Νοέμβρη!
Σε λίγες μέρες λοιπόν η αγαπημένη φίλη Έλενα θα παντρευτεί
τον εκλεκτό της Καρδιάς της τον Γιάννη!

Ελένη σου αφιερώνω το 'A Girl Like You' του Edwyn Collins που έπαιζε κάπου στο μπάκγκράουντ όταν η παρέα γνώρισε ένα "συνεσταλμένο" -Θεέ μου ποσό έξω πέσαμε!!- κορίτσι από το Κιάτο που έπινε Πόρτο στο πατάρι του Θερμαϊκού.


Ελένη και Γιάννη, σας εύχομαι να ζήσετε ευτυχισμένοι μαζί,
έναν βίο ανθόσπαρτο με πολλούς μα πάρα πολλούς απογόνους!!
Πολλά Φιλιά!

Flashback στις πίστες!

Εδώ και καιρό ψάχνω στο youtube και βρίσκω βίντεο κλιπ από διάφορα τραγούδια που είχα σχεδόν ξεχάσει ενώ στην εποχή τους ήταν στο τοπ τεν όλων σχεδόν των κλαμπ από το περίφημο Μερσέντες και το Amazon στην Ποσειδώνος, την L' Apogge και την Κρύπτον της Σαλονίκης αλλά και το club του DJ Xaris στο Μικρό Σούλι Σερρών.

Έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή αναδρομή στις πίστες της περασμένης δεκαετίας και να σας εκθέσω για κάθε μια από τις χρονιές από το 1990 μέχρι και το 1999 και από ένα χιτάκι που όπως λέγαν και οι C 'n'C made you sweat!!

Το Ride on time από τους Black Box είναι το τραγούδι που διάλεξα για το 1990. Είναι ουσιαστικά το πρώτο κομμάτι από την Ιταλική eurodance και το μπιτ του αντέγραψαν πολλά άλλα σχήματα και dj's. Καρέκλα από τις λίγες, ξεσήκωνε τα πλήθη εκείνες τις εποχές και ο FM 101-δεν είχαμε και πολλά ραδιόφωνα να παίζουν ξένη μουσική τότε- το έπαιζε ασταμάτητα!



Το 1991 δύο Άγγλοι ντιτζει βάζαν φωτιά στις πίστες και ουσιαστικά ήταν από τους εφευρέτες της acid house με το 3 A.M. Eternal. Ε ρε κάτι γλέντια που κάναμε στην Palace με αυτό!!!



To Rhythm is a dancer από τους Snap δεν πιστεύω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία! Το καλοκαίρι του 1992 ακουγόταν παντού και πάντα!



Step it up φωνάζουν οι Stereo MC's καθώς εισαγάγουν ένα είδος hip hop στην Γηραιά Αλβιωνα αλλά και σε μια τρύπα, το ΚΟΟ club, στην Βέροια-και όχι στην Σαντορίνη!- που το ακούγαμε σε ένα σχολικό πάρτυ της Γ' Λυκείου!



Το καλοκαίρι του 1994 η μάνα Ρείβερ κάνει την εμφάνιση της στα ολοκαίνουργια τηλεπαράθυρα της νεόκοπης τότε ιδιωτικής τηλεόρασης και οι Prodigy με το No Good (start the dance) δαιμονίζουν όλα τα rave party από το Glastonbury μέχρι την Μαλακάσα! Τρομερό beat και διαολεμένος ρυθμός!



Το Bomb από τους Bucketheads ένα τρελούτσικό χιτάκι με πολλά στοιχεία από 70's funk ήταν ένα από τα καλύτερα του 1995! Να φανταστείτε ότι ακουγόταν μέχρι και στο Ab Fab της Περιοχής αεροδρομίου!!



Το 1996 οι ρυθμοί πέφτουν. Τα μεγαλύτερα χιτ εκείνης της χρονιάς είναι το μουσικό θέμα των X-Files και το Children του Robert Miles! Διάλεξα να σας βάλω το δεύτερο.



Το 1997 η Αϋπνία χτύπησε τίλτ! Insomnia από τους Faithless έκλεψε αρκετές ώρες ύπνου από τους clubbers όλου του Κόσμου!



Το 1998 οι Stardust, ότι καλύτερο έχει να δείξει η Γαλλική σκηνή της House, βγάζει το the music sounds better with you. Μετά από αυτό το House γνωρίζει την κατιούσα!



Το 1999 η electronika κοιτάζει προς μια Pop/Disco κατάσταση. Στο Radio1, το νεανικό παιδί του BBC, αλλά και σε όλα τα επαρχιακά ραδιόφωνα της Αγγλίας, αυτά όπου ακούει η κάθε αγγλίδα νοικοκυρά και έχει ονειρώξεις ακούγοντας το Baby Jane από τον Rod Stewart, οι Moloko και το Sing it back έχουν κάνει κατάληψη. Χαλαροί ρυθμοί, ερωτικές φωνές και μπάσο υποδέχονται μια new age νέα χιλιετία.

Με την Ψυχή στο Στόμα: ΠΑΟΚ Εργοτέλης 1-0

Αντίθετα με χθες όπου ο δαιμονισμένος αέρας έφθανε τα 10 και 11 μποφώρ, σήμερα η μέρα ήταν ανοιξιάτική και έτσι αρκετός κόσμος, σχεδόν 12.000, ανηφόρισαν στην Τούμπα για να παρακολουθήσουν το εξ αναβολής από χθες ματς του ΠΑΟΚ με τον Εργοτέλη.

Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε δυνατά το ματς με δύο χαμένες ευκαιρίες στο πρώτο δεκάλεπτο. Εκεί κάπου ήρθε η 6' διακοπή του αγώνα από τον διαιτητή κ. Κοντογιαννίδη επειδή δεν του άρεσε (!!) το πανω που είχαν αναρτήσει οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και έλεγε "Κωστάκη, αν τολμάς ρίξε μας, να δούμε ποιος θα πέσει"! Τι να πεις?!

Απο εκεί και μετά όμως ο νεόκοπος οίστρος του ΠΑΟΚ έπεσε και αντίθετα ο Εργοτέλης ανέβηκε το κέντρο και πίεσε σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Αποκορύφωμα ήταν η φάση του 30ου λεπτού όπου ο Φερνάντεζ μπλόκαρε θαυμάσια το σουτ του Ογκνιένοβιτς.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Σάντος άλλαξε τον Μουμίν με τον Μπαλάφα και ο ΠΑΟΚ πήρε το κέντρο και δεν άφησε ξανά τον Εργοτέλη να απειλήσει. Ειδικά στο διάστημα 50-70 ο ΠΑΟΚ έπαιξε "μονότερμα" αλλά δυστύχως για μας το καλύτερο ήταν μια κεφαλιά του Μαλεζά που έβγαλε κόρνερ εξ' επαφής ο γκολκίπερ του Εργοτέλη Δασκαλάκης.


Με το βίντεο σας τρατάρω μια μικρή δόση από Τούμπα.

Ευτυχώς για μας στο 87ο και εκεί που όλα έδειχναν ότι άλλοι δύο βαθμοί θα πηγαίναν στον κάδο των απορριμάτων ο Σάλμον έστειλε την μπάλα στο πλεχτό μετά από πολύ καλή σέντρα του Γκονζάλες που αποτέλεσε και την τρίτη αλλαγή του Σάντος.

Στο πεντάλεπτο που μας χώριζε από την τρίτη μας νίκη στο πρωτάθλημα δεν άλλαξε τίποτα. Έτσι μετά από πολύ καιρό ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα ματς στα τελευταία λεπτά! Επόμενος αγώνας στην Τούμπα με Πανιώνιο την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στις 16.45 με κάλυψη απο το SuperSport. Επίσης πρέπει να σας πω ότι αυτή η ανταπόκριση δημοσιεύεται και στο sportsquall, ενα καινούργιο αθλητικό μπλόγκ του Tzonakou!

Οι συνθέσεις των ομάδων

(Φερνάντο Σάντος): Φερνάντεζ, Κωνσταντινίδης (79' Γκονζάλες), Μουμίν (46' Μπαλάφας), Μπαΐάνο, Μελίσσης, Χριστοδουλόπουλος (71' Βρύζας), Χαραλάμπους, Σνάουτσερ, Γεωργιάδης, Σάλμον, Μαλεζάς.

(Νίκος Καραγεωργίου): Δασκαλάκης, Μιλάντιν, Χίμπλινκγερ, Χάτζι (44' Φραγκουλάκης), Ογκνιένοβιτς, Τζούνιορ, Μπουντιμίρ, Κορδονούρης, Κεφαλούκος (37' Τάσιτς), Γραμμόζης, Θεοδωρίδης (87' Κοτσιανικούλης).

Σαββατοκύριακα

Παρασκευή μεσημέρι.... Όλη η χώρα μια ανάσα μακριά από το Σαββατοκύριακο. Υπάρχει κανείς που να μην του αρέσει αυτή η μέρα?! Ερώτηση καθαρά ρητορική.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το βράδυ της Παρασκευής ήταν ένα ανέμελο βράδυ. Στην αρχή Παρασκευή βράδυ σήμαινε ότι όλη η οικογένεια μαζευόταν γύρω από το χαζοκούτι για να δει τις δολοπλοκίες της Alexis. Αυτό άλλαξε άρδην στην πρώτη τάξη του Λυκείου. Τότε μετά από αγωνιστικές κινητοποιήσεις κατέκτησα το δικαίωμα να βγαίνω και το βράδυ της Παρασκευής. Δεν ξέρω σήμερα μπορεί αυτό να φαντάζει αυτονόητο, αλλά για μένα ήταν ένα μικρό βήμα στο μακρινό εφηβικό ταξίδι της ανεξαρτησίας.

Εκείνη την εποχή -κάπου στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας- αφού έλιωνα στο μπάνιο, καπνίζοντας και κανένα τσιγαράκι στα κρυφά, ήμουν έτοιμος να ζήσω την μοναδική νύχτας της Βέροιας. Πραγματικά δεν πιστεύω να υπάρχει τίποτε καλύτερο για έναν δεκαεξάχρονο από το να βγαίνει σε μια επαρχιακή πόλη -ούτε πολύ μεγάλη αλλά ούτε και μικρή-και πραγματικά να βλέπει στους (πεζό)δρόμους της πόλης, όλους τους φίλους και συμμαθητές. Να κάνει ώρες ολόκληρες για να διασχίσει μια πολύ μικρή απόσταση γιατί κάθε δύο μέτρα θα βρει φίλους και φίλες και θα πιάσει αβίαστα την καλύτερη κουβέντα. Να περιμένει -όλη την εβδομάδα- για να δει και αν τον βοηθήσει η τύχη να πιάσει κουβέντα με εκείνη την κοπέλα από το άλλο Λύκειο. Το καλύτερο όμως ήταν να μιλάει ολόκληρες ώρες με αυτό το κορίτσι στο μπαλκονάκι του "Συν ένα" και να χαζεύουν μαζί τον κόσμο κάπου την άνοιξη του 1993.

Εκείνες οι εποχές είναι τόσο ευμετάβλητες ώστε ο παράδεισος του δεκαεξάχρονου να μεταβάλετε σε ασφυκτική κόλαση για έναν δεκαεπτάχρονο χωρίς να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ίσως το μόνο που άλλαξε να είναι αυτός, αλλά και πάλι αυτή η αλλαγή φαίνεται να του διαφεύγει. Έτσι αποφασίζει να στρώθει για να κάνει το επόμενο βήμα στο ταξιδάκι της ανεξαρτησίας. Ένα βήμα που περνάει μέσα από τις πανελλήνιες εξετάσεις και θα του στοιχίσει τα βράδια της Παρασκευής για έναν ολόκληρο χρόνο. Η θυσία είναι μεγάλη αλλά πιάνει τόπο.

Έτσι βρέθηκα τον Οκτώβριο του 1994 σε αυτή την πόλη. Ξαφνικά οι μέρες δεν είχαν και τόση σημασία. Μπορούσες να βγεις κυριακάτικα, να ξενυχτήσεις και πραγματικά δεν έτρεχε απολύτως τίποτε! Από την άλλη δεν ήθελες να βγαίνεις το βράδυ του Σαββάτου γιατί η υπερβολική πολυκοσμία σου την έδινε στα νεύρα. Ίσως όμως και αυτό να ήταν μόνο η αφορμή για να μαζευτούμε, όλη η παρέα, σε ένα φοιτητικό δυάρι στην Τούμπα (Πολυκλείτου ή Διογένους δεν έχει σημασία). Εκεί σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρά από ουσίες και οινοπνεύματα, γνωριστήκαμε με την ειλικρίνεια που μόνο οι δεκαοκτάχρονοι έχουν και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε και κάτι για τον εαυτό μας.

Το βράδυ της Παρασκευής όμως συνέχιζε να έχει μια ιδιάζουσα σημασία. Και όχι τίποτε άλλο,αλλά γιατί υπήρχε η πιθανότητα μετά την μάζωξη να βρεθούμε αυθόρμητα στην "Τήνελλα" ή σε κάποιο άλλο στέκι. Βέβαια καμιά φορά πίναμε τόσο ώστε να πέφτουν μερικοί μερικοί και να κάνουν πρωινή γυμναστική στην Γρηγορίου Λαμπράκη αλλά έτερον εκάτερον...

Όπως ξαφνικά άλλαξαν τα πάντα με την φοιτητική ζωη, έτσι ξανάλλαξαν τα πάντα! Βρέθηκα να δουλεύω πέντε μέρες την εβδομάδα και το 9-5 να μου φαίνεται παράδεισος. Σιγά σιγά όπως περνούσαν τα χρόνια το βράδυ της Παρασκευής ένιωθες πολύ κουρασμένος για να βγεις έξω. Την έξοδο αν δεν την ανέβαλες δια παντώς την μετέθετες στο βράδυ του Σαββάτου. Άρχισες να προτιμάς να το περνάς μπροστά στην Τηλεόραση και να βλέπεις Αγνοούμενους, όπως πέρσι! Σαν να μου φαίνεται ότι η ζωή κύκλους κάνει. Απλά η Alexis μετεξελίχθηκε σε Kate....

Για όλα αυτά τα λόγια που ακούστηκαν όλα αυτά τα Σαββατοκύριακά, τις υποσχέσεις της νύχτας και τα ξέχειλα τασάκια το πρωί σας αφιερώνω το τραγούδι από τις "Ρόδες".

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε. Φιλιά...

Μονομαχία στον Πράσινο Ήλιο...

Ή άλλιώς ο Καλός....

Ένας φτωχός, τίμιος αλλά δυστυχώς πολύ μόνος cowboy .....

.. Ο "κακός" ...

ένας πανέξυπνος δικηγόρος - πιστολάς από το Ελ Πάσο που ξεκίνησε να βρει την τύχη του στο Ουέστ και κατέληξε βοηθός σερίφη στη Dodge City. Οι κακές γλώσσες τον κατηγορούν ότι τα έκανε πλακάκια με μεγάλους Ράντσερς και τους μετόχους
της Πασιφικ Ρειλροουντ Κομπανι. Βέβαια μπορεί και
οι κακές γλώσσες να είναι στο πειρολ της τελευταίας.

και ο ... Γιωργάκης...

Κληρονόμησε το εξάσφαιρο του πατέρα του - ονομαστός σερίφης της Dodge City- και την καραμπίνα του παππού του -απο τους πιο παλιούς πιονέρους της Δύσης-

αλλά ακόμη ο Γιωργάκης δεν έχει καταλάβει τι να τα κάνει....

Μέχρι να ξημερώσει η 11η Νοεμβρίου δείτε την σκηνή της τριπλής μονομαχίας όπως την οραματίστηκε ο Σέρτζιο Λεόνε καμιά 40ρια χρόνια πριν....

Την επόμενη Κυριακή το πολύ κάνας Μπιρσίμ θα αναλάβει την σκηνοθεσία...

Ολυμπιακός ΠΑΟΚ 2-1

Το καθοριστικό δεύτερο γκολ του Κοβάσεβιτς
η φωτογραφία από goalnews.gr

Κρίμα που η καλύτερη φετινή μας εμφάνιση συνοδεύτηκε από ήττα. Μπορούσαμε να πάρουμε την ισοπαλία. Αλλά λίγο τα παιδικά λάθη της άμυνας αλλά και του Ντάνυ-που φέτος είναι φανερά ντεφορμέ-, λίγο ο επόπτης με την ακύρωση του κανονικότατου γκολ του Βρύζα στο τέλος του αγώνα και φύγαμε με άδεια χέρια από το Καραΐσκάκη.

Το παιχνίδι, χθες, ξεκίνησε με τον Ολυμπιακό να μπαίνει φουριόζος και να μας πιέζει δυνατά στο πρώτο δεκάλεπτο. Η ομάδα μου όμως ήταν πολύ καλά στημμένη - παρά την απουσία του Κνολ- και αυτό φάνηκε από την αρχή. Έτσι, παρά τις δύο πολύ δυνατές φάσεις του Ολυμπιακού με Τοροσίδη και Λούα Λούα στο πρώτο τέταρτο, βγήκαμε μπροστά με αξιώσεις και στο 19' ο Σάλμον έχασε τετ α τετ με σούτ στην κίνηση που πήγε πάνω στον Νικοπολίδη. Απο εκεί και πέρα μέχρι το 42 η ομάδα έδειξε πολύ ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πολύ καλή κίνηση και κυκλοφορία της μπάλας, με εναν "οικοδόμο" - Λάζαρός Χριστοδουλόπουλος - σε μεγάλα κέφια να "χτίζει" τις καλύτερες εντυπώσεις και να έχει την καλύτερη συνεργασία με τον Παντέλη Κωνσταντινίδη. Έτσι στο 35' ο τελευταίος βγάζει σέντρα και ο Νικοπολίδης εξουδετερώνει προβολή του Σάλμον. Αύτο όμως δεν μπόρεσε να το κάνει και στο 42'. Ο Λάζαρος χορεύει την μισή άμυνα του Ολυμπιακού και σεντράρει στον μόνο Κωνσταντινίδη ο οποίος με βολέ έκανε το 0-1 στην κενή εστία. Όταν ο Παντελής σκόραρε θυμήθηκα τον φίλο geokalp που μου έλεγε να μην περιμένουμε πολλά από αυτόν τον παίκτη!

Στο β ημίχρονο όμως δεν μπήκαμε τόσο δυνατά όσο θα έπρεπε να μπούμε. Φταίει ίσως το γκολ, ίσως η πίεση του Ολυμπιακού. Το αποτέλεσμα ήταν όμως να ισοφαριστούμε μόλις στο 54 μετά από - αμφισβητούμενο για μένα αλλά δεν έχει σημασία- φάουλ και σέντρα του Τζορτζεβιτς ο αφύλακτος Τοροσίδης με κεφαλιά έστειλε την μπάλα στο πλεκτό. Εδώ μπορούσε να βγεί ο Ντάνυ και να καθαρίσει την φάση. Πραγμα που δεν έκανε και πήγε -κακώς- να κάνει στην φάση του δεύτερου γκολ, 15 λεπτά αργότερα. Βέβαια για να πούμε και του Στραβού το δίκιο, ο Ντάνυ έκανε δυο καλές αποκρούσεις σε κεφαλιά του Κωνσταντινου και σε σουτ του Στολτίδη.

Όσο για το γκολ που ακυρώθηκε δεν έχω να πω πολλά. Για να πάει μπροστα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα χρειαζόμαστε διαιτησίες σαν αυτή που είχε ο Ολυμπιακός στην Μαδρίτη 12 μέρες πριν και όχι επόπτες που σηκώνουν μόνιμα την σημαία στο τέλος του αγώνα- για να μην πάθουμε καμιά πλάκα. Θα ήταν όμως λάθος μας να αναζητήσουμε εκεί -ή μόνο εκεί- την ευθύνη για την ήττα.

Τα λάθη της άμυνας και η αδυναμία των επιθετικών να εκμεταλλευτούν τις 2-3 πολύ καλες ευκαιρίες για ένα ακόμα γκολ ήταν η αιτίες που δεν φύγαμε με τον βαθμό της ισοπαλίας που θα ήταν και ο πιο δίκαιος.

Πάντως να σημειώσω ότι το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένα από τα καλύτερα φετινά της Super League και έδειξε ότι γιατί ανεξάρτητα με το πως είναι οι δυο ομάδες, οι μεταξύ τους αγώνες είναι πάντα ντέρμπι.

"Ηθικές νίκες δεν υπάρχουν" δήλωσε ο Σάντος στην συνέντευξη τύπου. Συμφωνώ αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος από την αξιοπρεπή χθεσινή εμφάνιση.

Επόμενος αγώνας με Εργοτέλη το επόμενο Σάββατο στις 16.45 στην Τούμπα.

Που πάει ο Υπολογιστής μου όταν πεθάνει?

Στο ερώτημα του τίτλου ο εξαίρετος και βραβευμένος δημοσιογράφος Γιώργος Αυγερόπουλος και η ομάδα του δίνουν μια συγκλονιστική απάντηση. Είδα όλη την εκπομπή που προβλήθηκε χθες βράδυ στη ΝΕΤ και πραγματικά σοκαρίστηκα. Σε τέλεια αντιδιαστολή με την εικόνα ενός σύγχρονου δυτικού εργοστασίου - ερευνητικού κέντρου Ηλεκτρονικών Υπολογιστών με εργαζόμενους ντυμένους σε χαιτεκ άσπρες φόρμες, να επιβλέπουν ρομπότ που κάνουν την συναρμολόγιση των μικροτσίπ που πρόκειται να γίνουν ο δικός μου laptop ή desktop έδειξε την άλλη εικόνα, αυτή ενός βρώμικου και καχεκτικού κινέζου που επιβίωνε -κυριολεκτικά αλλά με κόστος την ίδια του την ζωή- σπάζοντας ηλεκτρονικούς υπολογιστές, καίγοντας τα -τοξικά- πλαστικά των καλωδίων και μαζεύοντας τον χαλκό, ψάχνοντας για τον ελάχιστο χρυσό στα κυκλώματα ενός υπολογιστή! Στην Κίνα όπως είναι γνωστό λεν ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Λοιπόν αυτές οι Εικόνες δεν είναι χίλιες λέξεις. Είναι χίλιες γροθιές στο στομάχι κάθε βολεμένου ανθρώπου που είχε απλά την τύχη να γεννηθεί στο "καλό" τρίτο του πλυθυσμού του πλανήτη και όχι στα άλλα πάμφτωχα δύο.

Ειδικά οι εικόνες στις οποίες τα παιδιά των κινέζων παίζουν μέσα στα τοξικά και καρκινογόνα απόβλητα σου σφίγγουν το στομάχι. Αυτές οι εικόνες θυμίζουν σε όλους μας πως καταλήγει η "οικολογική" μας συνείδηση. Η Ανακύκλωση από πανάκεια του Δυτικού και Ανεπτυγμένου Κόσμου γίνεται η Μάστιγα του πεινασμένου Τρίτου Κόσμου. Λέγαμε πριν δύο εβδομάδες να κάνουμε κάτι για τον πλανήτη. Ας δούμε αυτό το απόσπασμα και ας αναλογιστούμε ότι με λόγια και κούφιες πράξεις δεν "γιατρεύουμε" το "τοξικό" - πια- ποτάμι. Θέλει δράσεις και ουσιαστικές δράσεις....

Μπράβο στον Γιώργο Αυγερόπουλο και την ομάδα του. Πολύ καλή δουλειά.



Υ.Γ. Άσχετο αλλά πρέπει να το πω. Ο desa με ρώτησε πώς βγαίνει το ψευδώνυμο μου. Θεωρώ ότι πρέπει να δώσω μια απάντηση όχι τόσο για το απλοϊκό _st_ (που είναι απλά τα αρχικά μου! ;-) ) αλλά όσο για το stathis957. Αυτός ο μαγικός αριθμός 957 ήταν ο κωδικός που μου δώσανε όταν απέκτησα το πρώτο μου email στο περίφημο ΔΕΟΠΣ. Δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι στην χρονιά (1994-19)95 ήμουν ο 7ος που γράφτηκε στο ΔΕΟΠΣ! Επειδή το 7 is my lucky number και έχει και άθροισμα 21(3*7) αυτόν τον αριθμό τον αγάπησα! Ναι καλά το καταλάβατε έιμαι και ολίγον προληπτικός! Πάντως κάντε ένα κλικ στον φίλο desa. Ειδικά οι άντρες δεν θα χάσουν ;-)!