Παραμονές Δεκαπενταύγουστου.

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου και σχεδόν τίποτε δεν κινείτε στο μικρό γαλατικό χωριό που όνομάζουμε Ελλάδα και το μόνο που φοβόμαστε είναι να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας... Ατρόμητοι Ελληνες.... ή απλά θρασεις αν προτιμάτε. Το Θάρρος και το Θράσσος είναι συγγενικές λέξεις από την αρχαιότητα.

Οι τελευταίοι "γκανγκαροι" αθηναίοι,θεσσαλονικείς και λοιπές δημοκρατικές δύναμεις έχουν εγκαταλείψει τις μεγαλουπόλεις των και εχουν επιστρέψει οι μισοί στα πάτρια εδάφη τους και οι άλλοι μισοι σε απάτριδες παραλίες που ως γνωστόν διεκδικούνται από όλους. Ακόμα και οι Αλβανοί έχουν αφήσει αυτην την χώρα. Ουρές σχηματίστηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην Κρυσταλλοπήγη από μετανάστες που επαναπατρίζονται - με την θέληση τους αυτην την φορά και όχι χορηγία της ΕΛ.ΑΣ.- για να περάσουν κάποιες μέρες στην πατρίδα τους.

Παράξενη μέρα αυτός ο Δεκαπενταύγουστος. Κακός θα θεωρηθώ αλλά νομίζω ότι δεν μπορούσε να είναι και λογική μια μέρα που έιναι αφιερωμένη σε μια Γυναίκα έστω και Αγία Θεομήτωρ. Η μόνη μέρα που η συνηθισμένη αναφορά στην Παναγία αλλάζει και από την γνωστή αιτιατική (την Παναγία σου!) γίνεται γενική (της Παναγίας). Δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω αν ο λόγος για τον παράξενο τρόπο που όλοι σχεδόν νιώθουμε αυτην την ημέρα είναι μεταφυσικός ή απλά η ζέστη του μέσου του θέρους. Δεν έχει σημασία βέβαια!

Έτσι και εγω χαλαρώνω στο γραφείο, όλες οι επαφές μου στο MSN την έχουν κάνει για παραλίες, η κίνηση στα μπλόγκ έχει πέσει αρκετά - δόξα τω θεω υπάρχουν κάποιοι ακόμα που γράφουν ενδιαφέροντα πράγματα.

Περιμένοντας τον αόρατο διαιτητή να σφυρίξει την λήξη για σήμερα βάζω στο βίρτσουαλ πικαπ το βιντεοκλιπ του προσφιλούς Μανου Τσάου με τίτλο Mala Vida! Έτσι για να κάνει αντίθεση με το Summertime and the living is easy που λέει και η Νινα Σιμόουν και το ζούμε όλοι τετοιες μέρες..