Το τέλος της Μπελ Επόκ και ένα αβέβαιο μέλλον...

Η "Μπελ Επόκ" στην Ελλάδα ξεκίνησε να τελειώνει όπως ακριβώς τελειώσε η αντίστοιχη ευρωπαϊκή, κάτι λιγότερο από 100 χρόνια πριν, με έναν πυροβολισμό το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Από εκείνη την στιγμή μέχρι σήμερα και σίγουρα στα επόμενα χρόνια που θα έρθουν και θα περάσουν, οι αναλογίες με τις ανέμελες και τετριμένες στιγμές της δανεικής μας ευδαιμονίας και υπερκατανώλωσης των τελευταίων 10 ετών λιγοστεύουν με μεγάλη ταχύτητα. 

Πλέον και ειδικά μετά τις εκλογές καταρίφθηκαν διάφοροι ελληνικοί μύθοι. Όπως αυτός της ανυπαρξίας των εθνικοσοσιαλιστών και των νοσταλγών της αυταρχικής εθνικής τάξης στην Χώρα. Για ένα μεγάλο διάστημα σχεδόν 35 ετών, στην Ελλάδα υπήρχε μια διαδεδομένη - κυρίως αριστερή - αντίληψη ότι στην Ελλάδα η άκρα δεξιά ήταν μια μικρή ιστορία, κάποιοι "γερμανοντυμένοι συνεργάτες των Γερμανών" ή οι θαυμαστές της "αμερικανοκίνητης χούντας". Ήταν έτσι? Αυτοί της Χρυσής Αυγής και οι 440.000 που την ψήφισαν ήταν ξενοκίνητοι?΄Η μήπως ήταν ψήφος διαμαρτυρίας και μόνο? Αν ήταν ψήφος διαμαρτυρίας γιατί δεν πήγε στον Καμμένο? Και αυτός για δοσίλογους και προδότες μιλούσε και μιλάει.....

Δεν ήμουν γεννημέννος ούτε το 1936, ούτε το 1944, ούτε το 1965, ούτε καν το 1974. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς γινόταν σε όλα εκείνα τα σημεία καμπής της ελληνικής ιστορίας έτσι ώστε να μπορώ να συγκρίνω με τα σημερινά. Γιατί ας μην γελειώμαστε οι εκλογές που θα έρθουν - πιθανότατα- θα έχουν την σημασία που είχαν οι εκλογές του 1920, του 1946 ακόμα και αυτές του Γενάρη του 1936 που η ακυβερνησία που προέκυψε όπλισε τον Γεώργιο τον Β' να προχωρήσει στην δικτατορία του φίλου του, του "Γιαννάκη". 

Νομίζω είναι πολύ τετριμμένο να λες ότι η Μεταπολίτευση "πέθανε" την Κυριακή 6 Μαΐου 2012. Τα αποτελέσματα, ειδικά αυτά των νέων ψηφοφόρων, δείχνουν με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα η έννοια της "κομματικής ταύτισης". Το εκλογικό σώμα είναι σε μια "υγροποιημένη" κατάσταση και στις επόμενες εκλογές όλα τα ενδεχόμενα είναι δυνατά. Το εκλογικό σώμα δεν είναι καν διαχωρισμένο σε αντιμνημονιακούς και μνημονιακούς. Τουλάχιστο δεν είναι διαχωρισμένο με απόλυτη σαφήνεια. Από την μία πλευρά τα κόμματα που ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο έναν μήνα πριν, ήδη μιλάν για τροποποιήσεις του ή ακόμα και επαναδιαπραγματευση του. Ο Κουβέλης ζητά και αυτός επαναδιαπραγμάτευση. Τα κόμματα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, που ακόμη υποστηρίζουν το μνημόνιο ή ένα ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο, είναι τριχοτομημένα εκτός Βουλής. Το ΚΚΕ είναι απομονωμένο και όπως και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ζητούν την μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης. 

Τι γίνεται όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ? Τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ? Ή καλύτερα τι θέλουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έχω την εντύπωση ότι τα στελέχη του που βγήκαν στα κανάλια τις τελευταίες 3 ημέρες διαφοροποιήθηκαν φανερά ο ένας με τον άλλο. Άκουσα τον Δραγασάκη να λέει ουσιαστικά για επαναδιαπραγμάτευση, τον Στρατούλη να ασχολείται με τις καταθέσεις και τον Τσίπρα πότε να λέει για μορατόριουμ χρέους και πότε για επαχθές χρέος και Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου πάντα όμως θα προσπαθήσει να βρει λύση μέσα στην Ευρώπη. Συγκεκριμένες κινήσεις, πέρα από τις δηλώσεις ειλικρίνειας, δεν μας είπε. 

Ας πούμε ότι έδωσε γενικές κατευθύνσεις, πολύ γενικές βέβαια..  Ξαφνικά ο Αλέξης μοιάζει να έγινε ένας μικρός "Ανδρέας Παπανδρέου". Όλοι βλέπουν σε αυτόν, αυτό που θέλουν. Μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία του ΠΑΣΟΚ του 1981? Αν θα επαναληφθεί θα είναι ως τραγωδία ή φάρσα? Μπορούμε να τρομοκρατήσουμε την Ευρώπη και να ρισκάρουμε μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ? Μήπως είναι μια αντίστοιχη φενάκη όπως αυτή που κυνηγούσε στον Σαγγάριο ο Ελληνικός Στρατός το καλοκαίρι του 1921? Από την άλλη είναι φανερό ότι το μνημόνιο οδηγεί σε χρόνια ύφεση χωρίς κανένα σημάδι απεμπλοκής από την κρίση. Και αν σε εμάς μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη στα δύο - χρεοκοπημένα πια - κόμματα του δικομματισμού, ας δούμε τι γίνεται στην Ιρλανδία και ας χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Krugman:

"Consider the case of Ireland, which has been a good soldier in this crisis, imposing ever-harsher austerity in an attempt to win back the favor of the bond markets. According to the prevailing orthodoxy, this should work. In fact, the will to believe is so strong that members of Europe’s policy elite keep proclaiming that Irish austerity has indeed worked, that the Irish economy has begun to recover."

Επομένως νομίζω ότι το μόνο σίγουρο είναι αυτό που είπε ο φίλος μου ο Cybergoulion: ανταλλάξαμε μια σίγουρη καταστροφή με ένα αβέβαιο μέλλον.