Βλέπω γύρω μου χιλιάδες μικρούς εμφύλιους. Ο ένας απέναντι στον άλλο, πίσω ή μπροστά από την πλάτη του δεν έχει σημασία. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες στηλιτεύουν τους δημόσιους υπαλλήλους και οι τελευταίοι αντεπιτίθενται με τις κατηγορίες της φοροδιαφυγής. Οι δεξιοί επικρίνουν τους αριστερούς και τούμπαλιν. Οι Πασόκοι λουφάζουν. Όλοι μιλάν για τις ευθύνες των πολιτικών- συνήθως από τον Ανδρέα ξεκινάν, λίγοι όμως μιλάν για τις ευθύνες των πολιτών ξεκινώντας από τους εαυτούς τους.
Σε όσους έχασαν ή βλέπουν να χάνεται η δουλειά τους η οργή, περισσεύει και συνήθως είναι κατά πάντων. Σε αυτό το σκηνικό βλέπω τον μέσο Έλληνα που ξεφωνίζει τον Άκη ή την Βίκυ Σταμάτη.
Αισθάνομαι μια πρωτόγονη ικανοποίηση όταν βλέπω αυτό το βίντεο. Ξέρω ότι αυτό το κράξιμο είναι λάθος. Κανένας δεν θα πρέπει να θεωρείται ένοχος πριν να αποδειχθεί η ενοχή του. Όμως αυτά τα λέει η λογική, η λογική που σιγά σιγά χάνεται εκεί έξω αλλά και εδώ μέσα. Πόσοι από σας εκεί έξω δεν αισθανθήκατε αυτή την πρωτόγονη, χαιρέκακη ικανοποίηση?
Αισθάνομαι μια πρωτόγονη ικανοποίηση όταν βλέπω αυτό το βίντεο. Ξέρω ότι αυτό το κράξιμο είναι λάθος. Κανένας δεν θα πρέπει να θεωρείται ένοχος πριν να αποδειχθεί η ενοχή του. Όμως αυτά τα λέει η λογική, η λογική που σιγά σιγά χάνεται εκεί έξω αλλά και εδώ μέσα. Πόσοι από σας εκεί έξω δεν αισθανθήκατε αυτή την πρωτόγονη, χαιρέκακη ικανοποίηση?
1 σχόλιο:
Πρώτογονα συναισθήματα βγαίνουν σε όλους μας σε περιόδους κρίσης και οικονομικής και κοινωνικής ανασφάλειας, όταν ουσιαστικά απειλείται η ζωή μας. Άλλο πήρε το όπλο επειδή απολύθηκε, άλλος για να αυτοκτονήσει κι άλλος για να κλέψει.
Επίτρεψέ μου όμως μία ένσταση: η ευθύνη των πολιτών δεν είναι ίδια με των κυβερνήσεων. Άλλο να λέμε ότι ευθύνονται κι άλλο να εμφανίζουμε τούτη την ευθύνη ως ισάξια και ισοβαρή.
Δημοσίευση σχολίου