Διεθνείς και εγχώριοι οίκοι "αξιολόγησης"

Ας μην ξεχνάμε ότι 

στην κρίση υπάρχουν "επενδυτικές" ευκαιρίες....

Όταν αλλάζει η ώρα..

Είναι η ζωή μας, μια κυριακάτικη εκδρομή?

Μια εκδρομή σε μια μεγάλη ανοιξιάτικη Κυριακή..

You were in the army, then...

Σαν σήμερα, δέκα χρόνια πριν, περνούσα για πρώτη φορά την πύλη του 604 ΤΠ στο Κιλκίς. Από μια βολή που κάναμε εκείνες τις πρώτες μέρες είναι και η παραπάνω φωτογραφία, μια από τις λίγες που έχω από την δεκαεξάμηνη θητεία μου. 

Από τον Στρατό δεν έχω παράπονο. Στους δεκαέξι μήνες που πέρασα στα χακι, ή μάλλον στις φόρμες παραλλαγής, από τον Μάρτη του 2001 μέχρι και τον Ιούλη του 2002, πήρα το μερίδιο μου από αγγαρείες, καβάτζες, πλάκες, χωσίματα, φιδιάσματα και ότι άλλο περιγράφει με λογοτεχνική διάθεση η στρατιωτική ορολογία και η φανταρίστικη αργκό.

Πριν μπω θεωρούσα ότι είχα δει κάποια πράγματα και είχα περάσει από καταστάσεις δύσκολες κτλ. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο κοινωνικό χωνευτήρι του Πεζικού όχι μόνο βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι, μυρίζεις και τα χνώτα τους όπως είχα γράψει και παλιότερα..

Όπως και να έχει το πράγμα, δέκα χρόνια μετά, έχοντας ξεχάσει το 70% της καθημερινότητας του στρατού και με το υπόλοιπο 30% στο μυαλό, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μήνες ήταν η τελευταία "ανέμελη περιπέτεια"! Το τελευταίο οχυρό μιας σχεδόν παιδικής αθωότητας, ενός κόσμου όπου το άγχος της καθημερινότητας είναι μια άγνωστη λέξη και η ισοπεδωτική λογική της ομοιόμορφης στολής φέρνει κοντά "λαό και Κολωνάκι". 

Παραμένει βέβαια μια "ανέμελη περιπέτεια", μια προσωπική, ατομική και  χρεωμένη με 108  βέρσιον της "Λούφας και Παραλλαγής". Αρκεί η ιστορία να μην σε μπλέξει σε καμιά ...σοβαρή περιπέτεια όπως τα Ίμια το '96 ή ακόμη χειρότερα η Κυπριακή Τραγωδία το '74. Γιατί σε κάποια στιγμή όταν είσαι φαντάρος καταλαβαίνεις ότι εκείνοι οι τρελοί που γύρισαν από την Κύπρο ήταν -αν και παλιοσειρές - "συνάδερφοι".

Γράμμα σε ένα Ποιητή: Ν. Καβαδίας

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε

Ένα ποίημα για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης...

Η Σατραπεία

Κ.Π. Καβάφη

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

ΠΑΟΚ _ Ατρόμητος 2-2

Αφού είδα και αυτό το παιχνίδι μετά την πίκρα της Τετάρτης 

είναι πλέον καρατσεκαρισμένο... είμαι άρρωστος.-

Incedies : Μέσα από τις Φλόγες της Μέσης Ανατολής

Όταν πεθαίνει η μητέρα τους, δύο δίδυμα ανακαλύπτουν ότι ο άγνωστος πατέρας τους ζει και ότι έχουν έναν χαμένο αδερφό που η μητέρα τους άφησε στην σπαρασόμενη από πόλεμο πατρίδα της στην Μέση Ανατολή, λίγο πριν αποδράσει για τον Καναδά όπου μεγάλωσε τα παιδιά της μακρυά από την φρίκη που έζησε. Μια τραγωδία που εξελίσσεται σε μια φανταστική χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν κατονομάζεται αλλά όμως έχει τρομερές ομοιότητες με τον Λίβανο. 

Μια σοκαριστική ταινία με στοιχεία αρχαιοελληνικης τραγωδίας που σε βομβαρδίζει με πίκρες  και σκληρές σκηνές είναι η ταινία που είδα χθες και ακόμη δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου. Την συνιστώ ανεπιφύλακτα.....

Τα γιαούρτια της οργής..

Οι εκδηλώσεις οργής κατά πολιτικών τείνουν να γίνουν κάτι το συνηθισμένο στην χρεοκοπημένη χώρα που βρισκόμαστε. Οι εκδηλώσεις οργής κατά του ευτραφούς και ιταμού αντιπροέδρου της κυβέρνησης νομίζω  είναι ένα must!

Ο Πάγκαλος πληρώνει την νύφη κυρίως λόγω της φράσης "μαζί τα φάγαμε". Αν υποθέσουμε ότι όλοι μαζί τα φάγαμε, τότε είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι έχουν μεγαλύτερο ειδικό... βάρος από εμάς τους υπόλοιπους και επομένως είναι λογικό να σου ζητάν το λογαριασμό και να δέχεσαι γιαούρτια ή απλές φωνές - έστω και από παιδάκια των Βορείων Προαστίων που σπουδάζουν στο Παρίσι με τα λεφτά του μπαμπακα και παίζουν τους αριστερούς στα μπιστρο. Αν από την άλλη, υποθέσουμε  ότι δεν τα φάγαμε μαζί, είναι κάτι περισσότερο από προφανές το γιατί την πληρώνει και πάλι ο Πάγκαλος.

Η προσωπική μου όμως γνώμη είναι ότι ο Πάγκαλος όταν έλεγε "μαζί τα φάγαμε", έλεγε αλήθειες. Απλά πρέπει να διευκρινίσουμε όμως δύο πολυ μικρές και βασικές λεπτομέρειες. 

Πρώτα από όλα δεν τα έφαγε μόνος του αλλά μαζί με τον συρφετό που έγλυφε και ξημεροβραδιαζόταν στα πολιτικά γραφεία ζητώντας ένα ρουσφέτι, ζητώντας να καταστρατηγηθεί το ΑΣΕΠ από ένα σημείο και μετά. Ένα συρφετό που η λέξη αξιοκρατία σημαίνει να τακτοποιηθώ εγώ και από εκεί και μετά να ισχύσει. Έναν συρφετό που η πραγματική αλλά κυρίως η πνευματική του φτώχεια - που αργότερα συνοδεύτηκε από συμπλέγματα κατωτερότητας που πυροδότησε ο εύκολος νεοπλουτισμός - είναι η κύρια και μόνη αιτία για την ποιότητα των πολιτικών αλλά και της πολιτικής με την οποία κυβερνήθηκε η χώρα. Οι πολιτικοί σαν τον Πάγκαλο, θρασύδειλοι και αριβίστες, μοιάζουν επικίνδυνα από τον "απλό κοσμάκη" του Λαζόπουλου. Μοιάζουν επικίνδυνα γιατί αφενός ο "απλός κοσμάκης " τους ψηφίζει και αφετέρου ο "απλός κοσμάκης" γίνεται άπληστος, ιταμός και εγωιστής όταν και όσο του επιτρέπουν οι περιστάσεις. Δεν ζούσαμε υπο κατοχή όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Τους πολιτικούς τους γουστάραμε όταν "μας" πετούσαν έναν ξεροκόμματο διορισμού και τους εκλέγαμε. Απλά και ξάστερα.

Η δεύτερη λεπτομέρεια είναι ακόμη πιο απλή. Ο Πάγκαλος θα ήταν "μεγάλος μάγκας" αν αυτά τα έλεγε στη δεκαετία του 1980 ή ακόμα και του 1990 άντε και το 2000. Τότε δεν τα έλεγε. Τώρα είναι απλά ένας "μετά Χριστόν προφήτης" που βλέπει συνωμοσίες του ΣΥΡΙΖΑ παντού.

Κύριε Πάγκαλε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει 80%. Η οργή κατά των πολιτικών όμως έχει φτάσει σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα και το "λάδι στη φωτιά" δεν βοηθάει. 

Τέλος εποχής για τον ΠΑΟΚ

Χθες το βράδυ τελείωσε ουσιαστικά -όχι τυπικά, ακόμη τουλάχιστον - μια εποχή που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2007 με κεντρικό σύνθημα "Ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα". Αυτή η εποχή σφραγίστηκε από έναν πρόεδρο, έναν αντιπρόεδρο-τεχνικό διευθυντή και έναν προπονητή. Με τον πρώτο βιτρίνα και τους δύο υπόλοιπους "αρχιτέκτονες" χτίστηκε μια ομάδα  που μας ξαναθύμησε πράγματα που στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ είχαμε να δούμε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Την προηγούμενη άνοιξη ο προπονητής εισηγήθηκε ανανέωση αλλά επειδή μπακίρι δεν έπαιζε η ανανέωση δεν έγινε στην ομάδα αλλά στα συμβόλαιο καλών μεν "ηλικιωμένων" δε παικτών. Έτσι αυτός αποχώρησε. Ο αντιπρόεδρος - τεχνικός διευθυντής τότε έκανε ένα μεγάλο λάθος στην αναζήτηση προπονητή. Ο πρόεδρος το διόρθωσε με ένα άλλο λάθος και ο αντιπρόεδρος - τεχνικός διευθυντής παραιτήθηκε μιας και το γυαλί μεταξύ τους είχε σπάσει για τα καλά αν και είχε ραγίσει από τα Χριστούγεννα του 2009. 

Έτσι στον ΠΑΟΚ φέτος έμεινε ο πρόεδρος, ο βοηθός του Δερμιτζάκη και ο αυτόματος πιλότος της ομάδας. Η ομάδα έκανε μια εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία, μια πορεία που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που κάναν τους παίκτες να υπερβάλλουν εαυτούς στα ματς της Ευρώπης. Ήταν η μόνη διέξοδος προβολής και απόδρασης από ένα χρεωκοπήμενο πρωτάθλημα μιας χρεωκοπημένης χώρας, ένας λόγος που ίσχυσε και για τον συμπολίτη Άρη. 

Και αν στην Ευρώπη τα πήγαμε εξαιρετικά, στο πρωτάθλημα θυμηθήκαμε τις "σαρδέλες". Πολλές ήττες εντός έδρας, λίγες αναλαμπές - όπως με τον Ολυμπιακό προχθές - αλλά στο τέλος της ημέρας είσαι πολύ πίσω από την κορυφή που - υποτίθεται - ήταν ο στόχος σου..

Και όλα αυτά τα καταπίναμε μιας και υπήρχε η καλή πορεία στο κύπελλο. Καλή πορεία μέχρι χθες δηλαδή. Στο πιο κρίσιμο ματς πριν τον τελικό, ο καλύτερος μας παίκτης με διαφορά ήταν ο Τσιρίλο.. Η ομάδα στέρεψε από δυνάμεις, ο αυτόματος πιλότος/χάβος σταμάτησε να βγάζει λαγούς από τα καπέλα και η ομάδα γνώρισε την δίκαιη ήττα από την ψυχωμένη ΑΕΚ.

Μια Ψυχωμένη ΑΕΚ που της χρωστάμε μεγάλη χάρη μιας και κατέβηκε με τον Μάνταλο να σφυρίξει την λήξη του αγώνα και να γλυτώσουμε μεγάλη τιμωρία μιας και 100 μαλάκες αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα δικά τους σχέδια για την διαχείριση της ομάδας και να θυμίσουν σε εμάς τους υπόλοιπους λίγο από καταστάσεις από τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1990 ( Παρι Σαν Ζερμαν).. 

Μην ξανακούσω κανέναν μαλάκα να λέει "Λευτεριά στους Οπαδούς"! 

Έτσι τελείωσε μια εποχή για τον ΠΑΟΚ. Παρά την πίκρα που νιώθω για το χθεσινό και την αγανάκτηση για τους μαλάκες που πετούσαν τους πυρσούς πάνω στο Σάχα για να μπουκάρουν στο τέλο, νομίζω ότι ήταν μια καλή εποχή για την ομάδα. Ελπίζω η ομάδα να ανασυγκροτηθεί την επόμενη χρονιά. Βέβαια θέλει μεγάλη προσπάθεια και μόνο ο κόσμος μπορεί να την κρατήσει. Ο κόσμος τώρα είναι κουρασμένος. Νομίζω ότι καλό θα ήταν να βρεθεί ένας νέος Ζαγοράκης, να δώσει άλλα και να υλοποιήσει ένα νέο όραμα για την ομάδα. Βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα..

Είδωμεν...

Η Χαμένη Είδηση...

Ανάμεσα σε ειδήσεις για επικείμενη χρεωκοπία 

και σεισμούς και καταποντισμούς στην Ιαπωνία,

υπήρχε χωμένη μια ακόμη είδηση που πέρασε στα ψιλά...

Από το βράδυ της Πέμπτης και την Παρασκευή το πρωϊ

έφθασε η άνοιξη στη χώρα..

Ελπίζω να μην είναι και αυτή μια Χαμένη Άνοιξη...

Ανατροπή και πέναλτι...

Επιτέλους μετά από 13 χρόνια όχι μόνο νικήσαμε τον γαύρο, τον νικήσαμε και με ανατροπή!Και είχαμε 13 χρόνια να τον νικήσουμε στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος. Οι νίκες μας ήταν σε κύπελλο και πέρσι στα πλευοφς. 

Ωραίος αγώνας δεν ήταν αλλά ήταν ροκ αγώνας και ήταν ένα πραγματικό ντερμπι ΠΑΟΚ- Ολυμπιακού. Με ανατροπές και νεύρα, και αντικείμενα από την 4 και πάθος και από όλα! Άσε που πήραμε και πέναλτι! 

Η φάση είναι ότι ενώ αρχίσαμε καλά, φάγαμε γκολ από λάθος του Κοντρέρας και παγώσαμε. Απο εκεί και μετά ο Ολυμπιακός έκανε ότι ήθελε. Έχασε και δύο ευκαιρίες από αυτές που δεν χάνονται με Ζαϊρι και Ρόμενταλ και όποιος δεν χάνει τρώει! 

Στο τέλος ο Κουτσια επιτέλους σκόραρε ένα μεγάλο γκολ και ήταν και ο μόνος που διακρίθηκε από το ναυάγιο του α' ημιχρόνου. Μεγάλο γκολ που έκοψα τα πόδια των γαυρων και ξέχασαν να κατέβουν στο δευτερο ημίχρονο. Εκεί είχαμε πολλές ευκαιρίες και ένα δοκάρι αλλά το γκολ ήρθε από το αυστηρό αλλά πέναλτι στον Βιερίνια. Ο Παπαδόπουλος τον σπρώχνει, είναι μέσα στην περιοχή και του έχει πάρει την εσωτερική. Το ποδόσφαιο δεν παίζεται με τα πόδια αγαπητοί μου γαύροι...

Ανατροπή δεν κάναμε με τον Ατρόμητο και την Καβάλα.. Κάναμε όμως με τον γαύρο και μας  δίνει φόρα για το μεγάλο ματς της Τετάρτης... ένα μάτς που θα κρίνει την χρονιά...

 

Apocalypse now..

Καὶ οἱ ἑπτὰ ἄγγελοι οἱ ἔχοντες τὰς ἑπτὰ σάλπιγγας ἡτοίμασαν αὑτοὺς ἵνα σαλπίσωσι. 7 Καὶ ὁ πρῶτος ἐσάλπισε, καὶ ἐγένετο χάλαζα καὶ πῦρ μεμιγμένα ἐν αἵματι, καὶ ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν· καὶ τὸ τρίτον τῆς γῆς κατεκάη, καὶ τὸ τρίτον τῶν δένδρων κατεκάη, καὶ πᾶς χόρτος χλωρὸς κατεκάη. 8 Καὶ ὁ δεύτερος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ὡς ὄρος μέγα πυρὶ καιόμενον ἐβλήθη εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐγένετο τὸ τρίτον τῆς θαλάσσης αἷμα, 9 καὶ ἀπέθανε τὸ τρίτον τῶν κτισμάτων τῶν ἐν τῇ θαλάσσῃ, τὰ ἔχοντα ψυχάς, καὶ τὸ τρίτον τῶν πλοίων διεφθάρη. 10 Καὶ ὁ τρίτος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπάς, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸ τρίτον τῶν ποταμῶν καὶ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων. 1112 Καὶ ὁ τέταρτος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ἐπλήγη τὸ τρίτον τοῦ ἡλίου καὶ τὸ τρίτον τῆς σελήνης καὶ τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων, ἵνα σκοτισθῇ τὸ τρίτον αὐτῶν, καὶ τὸ τρίτον αὐτῆς μὴ φανῇ ἡ ἡμέρα, καὶ ἡ νὺξ ὁμοίως. 13 Καὶ εἶδον καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἀετοῦ πετομένου ἐν μεσουρανήματι, λέγοντος φωνῇ μεγάλῃ· Οὐαὶ, οὐαὶ, οὐαὶ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς ἐκ τῶν λοιπῶν φωνῶν τῆς σάλπιγγος τῶν τριῶν ἀγγέλων τῶν μελλόντων σαλπίζειν.....

Johnny Cash : When a man comes around...

Αυτό το τραγούδι του Johnny Cash μου έχει κολλήσει στο μυαλό όλο αυτό τον καιρό. 

..Whoever is unjust let him be unjust still
Whoever is righteous let him be righteous still
Whoever is filthy let him be filthy still
Listen to the words long written down
When the Man comes around

Hear the trumpets, hear the pipers
One hundred million angels singing
Multitudes are marching to the big kettledrum
Voices calling and voices crying
Some are born and some are dying
It's Alpha and Omega's kingdom come...

H Παράγκα πέθανε, ζήτω η παράγκα..

Πολύς ντόρος γίνεται από χθες για τις κασέττες Κούγια. Απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες που εμπλέκουν Μπέο, Δαλούκα, Μαρινάκη και Πατέρα. Η συνομιλία είναι αυτή.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία λένε, και η βρωμιά στο ποδόσφαιρο είναι απίστευτη ακόμα και για την πιο νοσηρή και συνομωσιακή λογική. Αυτό είχε γίνει και αρκετά χρόνια πριν με άλλες κασέτες, στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου.

Ότι έγινε τότε, νομίζω θα γίνει και τώρα. Τίποτε δηλαδή....
Μακάρι να διαψευσθώ..

Ναυάγιο..

Πάλι καλά που δεν ήταν για το κύπελλο...

Δύσκολα τα πράγματα για την πεντάδα...

Μεγάλη σφαγή της ΑΕΚ...

 

Μεγάλη σφαγή λέμε.. πέναλτι στο 94 έπνιξέ! Και δεν απέβαλε - ως όφειλε βεβαίως, βεβαίως - Κοντρέρας, Γκαρσία, Σαβίνι και Τσιρίλο. Και άσε που μας έκανε και χάρη να ξεκουράσει επιτελούς τον Ιβιτς και τον Λίνο... Λίγο ακόμα και θα παθαίναν κάταγμα κόπωσης.. εκ νέου....

Σοβαρά τώρα, χάλια ματς, χάλια παίξαν και οι δύο αλλά οι αποφάσεις του Σιδηρόπουλου μας βάλαν στην πρίζα χωρίς να μας στοιχήσουν κάποιο γκολ. Ελαφρύ προβάδισμα έχουμε εμείς που στη ρεβάνς θα έχουμε Βιτόλο και Βιερινιά -λογικά πάντα. Κουτσια και Ελ Ζαρ παίξαν καλούτσικα αλλά ο Κοντρέρας με τον Σνάουτσερ ήταν οι καλύτεροι και ακολούθησε ο Γκαρσία που βρήκε δυνάμεις μετά τις απόβολές να κάνει άμυνα. Μπορούσαμε να βάλουμε και ένα γκολ με δύο φάσεις που κάναμε με Μουσλι αλλά η αστοχία τον τελευταίο καιρό βάρεσε τιλτ. Και η ΑΕΚ βέβαια είχε δύο δοκάρια και μια καλή φάση με Μπλάνκο... 

Τίποτε δεν έχει κριθεί. Η ΑΕΚ κλώτσησε μεγάλη ευκαιρία και στην Τούμπα σε δύο εβδομάδες θα είμαστε και εμείς εκεί....

Tempus fugit

Κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες μου έφτασα στο συμπέρασμα ότι οι φωτογραφίες των παιδιών μου, όλα τα jpeg και τα mp4 βιντεάκια που έχω στοιβάξει σε αρκετά γιγαμπαιτ, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν αυτό το νοσταλγικό χρώμα που έχουν σήμερα οι φωτογραφίες της δεκαετίας του 1970.

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη της τεχνολογίας, γιατί ο χρόνος συνεχίζει να πετά και εσύ  όχι μόνο δεν το καταλαβαίνεις αλλά δεν το αντιλαμβάνεσαι πια... 

Έφτασε η 1η του Μάρτη του 2011.. .. Tempus fugit που λέγαν και οι λατίνοι...

Καλό Μάρτη να έχουμε και ας έρθει επιτέλους η άνοιξη μήπως και τερματιστεί αυτό το θλιβερό φθινόπωρο..