Μεγάλες Προσδοκίες

Μετά τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις τον Αύγουστο κόντρα σε Άγιαξ και Φενέρμπακτσε δημιουργήθηκε στον κόσμο του ΠΑΟΚ μια πρωτόγνωρη αισιοδοξία και ελπίδες για τίτλο. Ελπίδες που έμοιαζαν βάσιμες   Μοιάζαν.

Αν στο ματς με Σέρρες φάνηκαν κάποια - πρώτα - ψεγάδια, λίγοι νοιάστηκαν. Στα επόμενα 7 ματς η μοναδική  μας νίκη  και οι 3 συνεχομενες ήττες στο πρωτόθλημα με μόλις 3 γκολ υπέρ και 5 κατά ξεγύμνωσαν μια ομάδα που με την αποχώρηση του Σάντος, έπαψε να είναι μια Ομάδα και ήταν ένα συνοθύλευμα ατόμων γεμάτο κλίκες και βεντετισμούς. 

Κάπως έτσι φαγώθηκε ο Μπερέτα που προσπάθησε να επιβάλει τον δικό του τρόπο σκέψης αλλά δυστυχώς τα περιθώρια ήταν στενά. Κάπως έτσι ο Δερμιτζάκης ήταν χαμένος από χέρι μετά από τα ευρωπαϊκά ζόρια. Όταν η ομάδα πέτυχε τον στόχο της που δεν ήταν άλλος από την οικονομική σωτηρία που έδωσε η είσοδος στα πλει οφ του Γιουροπα Λιγκ, κανένας δεν μπήκε στον κόπο να τον ακούσει. Εκείνος δεν μπόρεσε να επιβληθεί και για να δέσει και η κατάσταση βγήκε ο Ζαγοράκης και ζήτησε πρωτάθλημα... Ήρθε και έδεσε..

Για την κατασταση της ομάδας είναι φανερό ότι φταίνε οι επιλογές της διοίκησης την προηγούμενη άνοιξη με την αποχώρηση του Σάντος. Ελπίζω να φέρουν κάποιον προπονητή, φτάνει με τους μαθητευόμενους μάγους και τους μικρομεσαίους ιταλούς. Η ΑΕΚ έφερε Χιμενεθ, εμεις μπορούμε να φέρουμε τον Λε Γκεν?

Παύλο Δερμιτζάκη. Δυστυχώς για μας και για σένα δεν είσαι ο νέος "Άγγελος". Σε ευχαριστούμε για την πιο γλυκιά προκριση, την πρόκριση μέσα στην Πόλη. Καλή τύχη σε σένα και σε μας...