«Ηταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα προέκυπτε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές γι' αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε ελληνική κρίση(.....)Ηξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους (...) προς την Ελλάδα(...)εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»
Επιτέλους
κάποιος έσπασε την ομερτά και μας είπε την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβαινε τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια. Οι Ευρωπαίοι μας πουλούσαν, εμείς -οι ιθαγενείς - αγοράζαμε με δανεικά που μας δίναν και πάλι οι Ευρωπαίοι και έτσι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.
Αυτοί κερδίζανε από δυο μεριές, εμείς καταναλώναμε σωρηδόν και ήμασταν και διπλά ευχαριστημένοι γιατί όταν έφτανε η ώρα για να πληρώσουμε, μπορούσαμε να δανειστούμε και πάλι με χαμηλό επιτόκιο! Έτσι ήταν σαν να μην πληρώναμε ποτέ! Όλη η ελληνική οικονομία έμοιαζε με ένα τύπο που ξόδευε κάθε χρόνο δύο φορές το εισόδημα που έβγαζε και φόρτωνε τις πιστωτικές του κάρτες, οι οποίες είχαν ένα πολύ μικρό επιτόκιο! Βέβαια το επιτόκιο μπορεί να ήταν μικρό αλλά το ποσό που συσσωρεύθηκε έγινε τεράστιο.
Και όμως έφτασε η μέρα που πρέπει να πληρώσουμε. Και εννοείται ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Και οι πρώτοι που τρόμαξαν με αυτή την ιδέα είναι αυτοί που μας δάνειζαν, αυτοί που ουσιαστικά τάιζαν με ζάχαρη τον διαβητικό τόσα χρόνια. Βέβαια κανένας δεν μας έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο για να δανειστούμε, ούτε κανένας διαμαρτυρήθηκε σθεναρά για την κρίση που ερχόταν πλην ελαχίστων Λακεδαιμόνιων.
Από την άλλη μπορεί όλοι να έχουμε και από ένα μερίδιο ευθύνης αλλά σε καμιά περίπτωση αυτό δεν κατανέμεται ισομερώς. Αναρωτιέμαι πόσο εύκολα μπορούν να πούν μερικοί όπως ο Τσοχατζόπουλος, ο Παπαντωνίου, ο Αλογοσκούφης ή ο Παπαθανασίου ότι έχουν τις ίδιες ευθύνες με τον περιπτέρα της γωνίας ή τον συνταξιούχο ή τον καθένα από "μας".. τους "άλλους". Ο Πάγκαλος βέβαια θα έλεγε ότι ο περιπτέρας φταίει περισσότερο...
Το χειρότερο όμως δεν ήταν ούτε το ότι δανειστήκαμε υπέρμετρα, ούτε ότι έφτασε ο καιρός να τα πληρώσουμε. Ούτε οι πρώτοι θα ήμασταν, ούτε οι τελευταίοι. Το χειρότερο είναι ότι αυτά που δανειστήκαμε τα φάγαμε, τα ήπιαμε, τα δώσαμε σε δημοσίους υπαλλήλους, σεσυμβασιούχους αορίστου και ορισμένου χρόνου, σε stage, σε εμπειρογνώμονες, σε εταιρίες. Τις προμήθειες και τις μίζες και τα μαύρα λεφτά, τα κάναμε τζιπάρες και βιλάρες. Η χώρα δεν δανειζόταν για ένα καινούργιο New Deal όπως η Αμερική του FDR και του Κευνς το 1932. Η χώρα έπαιρνε διακοποδάνεια ...
Επιστρέφοντας στον Γιούνκερ θα επισημάνω ότι αυτή η πρακτική των "εταίρων" μας - τι τους θες τους εχθρούς αν έχεις τέτοιους φίλους βεβαίως βεβαίως- μου θύμιζε λίγο την παλιά αυτοκρατορική βρετανική πρακτική της αποικιοκρατίας. Που παίρνανε τα προϊόντα των αποικιών στην μητρόπολη, για να τους τα πουλήσουν υπερτιμολογημένα με ασημένιες κορδέλες. Βλέπεις είχαν εκλείψει οι πρώτοι ιθαγενείς που αγόραζαν χάντρες και καθρεφτάκια. Δόξα τω θεώ στην χώρα μας υπάρχουν ιθαγένεις ακόμα. Έτσι για μια ακόμη φορά οι "εταίροι" μας λοιπόν, αποφάσισαν να μας βοηθήσουν να αποφύγουμε την χρεωκοπία και να μην γίνουμε και εμείς μια ευρωπαϊκή Αργεντινή βρε παιδάκι μου. και να μην χρεοκοπήσουν και οι δικές τους τράπεζες Και βεβαίως, βεβαίως μας βοήθησαν με το αζημιώτο...
Μήπως πάλι καλά που είναι και το ΔΝΤ στο Μνημόνιο? Μήπως αν ήταν μόνο οι "εταίροι" μας να ήταν ακόμα χειρότερα? Τελικά η Ευρώπη αυτό ονειρεύεται για το μέλλον της? Μια τεράστια αγορά για τους Γαλλογερμανούς? Δυστυχώς η κυνικότητα του Γιούνκερ απαντάει θετικά και αποδεικνύει την πραγματικότητα. Πέρα από τα ευχολόγια και τα μεγάλα λόγια που κάποιοι προσπαθούν να την κρύψουν. Η Ευρώπη σίγουρα μπορεί και της αξίζει να είναι κάτι περισσότερο..
