Η πρώτη μου δουλεια, η κρίση, το Χρηματιστήριο και άλλες ιστορίες...

Η οικονομική κρίση που διαλαλούν τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης που θύμισε αυτές τις μέρες την πρώτη μου δουλειά τέτοια εποχή πριν από μια δεκαετία. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1998 μπήκα σε ένα πρόγραμμα απόκτησης διασύνδεσης του Πανεπιστημίου και για να μην πολυλογώ ξεκίνησα να δουλεύω σε μια ΕΛΔΕ, μια από τις μεγαλύτερες της πόλης. Για όσους δεν ξέρουν οι ΕΛΔΕ είναι - ή καλύτερα ήταν- "οι πρωτοπόροι της χρηματοοικονομικής ανάπτυξης της χώρας" ή καλύτερα τα καφενεία μέσα από τα οποία οι ειδήμωνες της χρηματοοικονομικής κατάστασης της χώρας δίναν βαρύγδουπες εντολες.. ΠΟΥΛΑ και ΑΓΟΡΑΣΕ...

Τότε η μεγάλη κρίση δεν ήταν η Lehman Brothers και η Αμερικάνικη στεγαστική Πίστη, αλλά η ρωσική αρκούδα που έφαγε τα ρούβλια της, πάντως μεγάλη σημασία δεν έχει. Ήταν μια ακόμα από εκείνες τις δημιουργικές καταστροφές που λεν και οι θιασώτες του οικονομικού νεοφιλελευθερισμου.

Εκεί δούλεψα συνολικά 18 μήνες. Η δουλειά μου ήταν να κάθομαι στην κεφαλή ενός μεγάλου γραφείου συνεδρίασης μπροστά από τρία τηλέφωνα και έναν υπολογιστή και να δέχομαι εντολές αγοράς και πώλησης από το τηλέφωνο ή από διάφορους "ινδιάνους" που προτιμούσαν να περνούν τα πρωινά τους - τότε η Σοφοκλέους άνοιγε από τις 10.30 μέχρι την 13.30- βλέποντας τον καθημερινό αγώνα των μετοχών τους. Μιλάμε για κανονικούς θαμώνες του χρηματοοικονομικού μας καφενείου. Σήμερα φαντάζομαι πολλοί από αυτούς θα βλέπουν με την ίδια αδημονία τους αγώνες του στοιχήματος. Και όπως τότε περίμεναν το τηλέφωνο του "Μάγου" - θα μιλήσουμε για αυτόν κάποια άλλη στιγμή- για να δουν τι θα κάνουν, έτσι τώρα να περιμένουν να ακούσουν κανα Κουλιάνο στο Μετρόπολις...

Μεγάλο σχολείο ήταν για μένα εκείνη η δουλειά. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο και τον γνώρισα στα καλύτερα του αλλά κυρίως και στα χειρότερα του. Τους γνώρισα όταν κέρδιζαν πολλά αλλά και όταν χάναν. Και μη νομίζετε ότι κάποιος πρέπει να χάσει πολλά για να χάσει το κέφι του και να είναι έτοιμος για καυγά. Βέβαια για όλες αυτές τις καταστάσεις υπεύθυνο είναι μόνο η Απληστία.

Πολύ κολλητική ασθένεια είναι πάντως η απληστία. Το ξέρω γιατί την κόλλησα και εγώ. Και συνήθως όταν σε πιάνει η απληστία χάνεις τα αυγά και τα πασχάλια και λέω συνήθως γιατί υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις που αν σου κάτσουν, σου δίνουν μια πολυτέλεια να κάθεσαι και να σκέφτεσαι, έστω και αν πέρασαν δέκα χρόνια, τι έκανες και πως αντέδρασες τότε. Και όταν την ιστορία να επαναλαμβάνεται έστω και αλλαγμένη, τότε χαμογελάς έστω και πικρά.