Οι καλοκαιρινές νύχτες της Νέας Σκιώνης

Ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά -την Πέμπτη- να φύγουμε για διακοπές στην Χαλκιδική και όλο αυτόν τον καιρό που έχω να γράψω στο μπλόγκ έχω στο μυαλό μου τα καλοκαίρια που πέρασα στην Νέα Σκιώνη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε αγοράσαμε ένα μικρό διαμέρισμα στο τελευταίο ψαροχώρι -τότε- του πρώτου ποδιού της Χαλκιδικής. Κάποια στιγμή - νομίζω το 1992- και ενώ βλαστημούσα την ώρα και την στιγμή που οι δικοί μου πήραν εκεί σπίτι και όχι στην πιο κοσμοπολίτικη Φούρκα, βρήκα μια παρέα 15-20 παιδιών, πάνω-κάτω στην ηλικία μου, που επίσης κατηγορούσαν την μοίρα τους που τα έφερε να περνούν τα καλοκαίρια τους πίσω από τον Ήλιο - όπως χαρακτηριστικά λέγαμε τότε.




Έτσι αναπτύξαμε μια περίεργη παρείστική σχέση που οι δύο ή τρεις εβδομάδες που βρισκόμασταν μοιάζαν με χρόνια αλλά από την άλλη το να επικοινωνήσεις με τους άλλους τους μήνες του χειμώνα για κάποιον ανεξήγητο λόγο φαινόταν περιττό. Όταν έφτανε όμως το καλοκαίρι - και μιλάω για τα καλοκαίρια από το 1992 μέχρι και το 1995- είμασταν μια μεγάλη παρέα με τις κλίκες της, της μικρές της συνωμοσίες και τις κοινές συνήθειες. Οι τελευταίες μας είχαν σχεδόν χαρακτήρα ιεροτελεστίας και κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να τις αλλάξει.

Συναντιόμασταν γύρω στη μία στην μοναδική πιτσαρία του Χωριού για να πιούμε ένα καφέ αλλά στην ουσία να μαζευτούμε και να πάμε για μπάνιο στην Εληά μέχρι το απόγευμα. Το βράδυ και μετά από ένα δίωρο διάλειμμα στο σπίτι για φαγητό και μπάνιο πηγαίναμε στο μοναδικό - πισω απο τον Ήλιο είπαμε - μπαράκι του χωριού τη La Scala -δεν θα σχολιάσω το όνομα το έκανα άπειρες φορές τότε. Εκεί καθόμασταν ώρες με μια άδεια μπύρα στο χέρι - τα 3 κατοστάρικα που κόστιζε δεν αφήναν και περιθώρια για δεύτερη που μόνο κανα Σαββατόβραδο έπινες- και ακούγαμε τα ίδια και τα ίδια τραγούδια να παίζουν σε μια εποχή που οι playlists με το πικάπ ήταν δύσκολο να γίνουν. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό από αυτά ήταν το Baby Jane του Rod Stewart.



Χαρακτηριστικά ήταν επίσης και τα μπιτς πάρτυ που κάναμε, με ένα διπλό κασσετόφωνο, πολλές μπαταρίες και μια φωτιά στην παραλία. Το τι Bonnie Tyler, REO Speedwagon και Toto έχω ακούσει κάτι τέτοιες νύχτες δεν λέγεται και εννοείται ότι τα ζευγαράκια -με σιδεράκια για τα δόντια ή χωρίς ;-) - είχαν την τιμητική τους!

Κάποια στιγμή και ενώ όλοι κοιτούσαμε τον γαλαξία και ονειρεύομασταν την ώρα που θα είχαμε δίπλωμα και αυτοκίνητο για να μπορούμε να βγούμε στην Καλλιθέα, κάποιος πετούσε μια καλή ιδέα έτσι για να σπάσουμε την βαρεμάρα και να ανεβεί λίγο η αδρεναλίνη. Όπως για παράδειγμα να προκαλέσει μια ομάδα να πάει μέχρι τα νεκροταφεία που ήταν πολύ έξω απο το χωριό μέσα στην ερημιά. Και βέβαια με το που θα έφευγε αυτή η ομάδα, μια άλλη θα πήγαινε από άλλο δρόμο για να στήσει μια ενέδρα και να τους κατατρομάξει! Ενίοτε υπήρχε και τρίτη ομάδα στο κόλπο! Και μην νομίζετε ότι το σπόρ ήταν αποκλειστικά ανδρικό. Άλλες φορές ξυπνούσε ο διάολος σε κάποιους και αφού φεύγαν από την παραλία όπου όλη η παρέα την είχε πέσει ξαναγυρνούσαν με τις τσέπες γεμάτες αυγά που βρίσκαν εύκολους στόχους σε όσους ή όσες φορούσαν άσπρα...

Αυτά τα παιδιά τα έχασα από τότε. Μόνο ένα φίλο πέτυχα καναδύο φορές στη Σαλονίκη και μια φίλη την πέτυχα στη Σκιώνη αλλά για κάποιο λόγο δεν της μίλησα. Πάντως όποτε βλέπω μια φωτιά σε κάποια παραλία τους θυμάμαι και χαμογελάω γιατί όσο και να γκρινιάζαμε τότε αλλό τόσο ξέραμε ότι περνούσαμε υπέροχα!

Καλές διακοπές σε όλους! Φιλιά!