Choose life?

"Choose life. Choose a job. Choose a starter home. Choose dental insurance, leisure wear and matching luggage. Choose your future......But why would I want to do a thing like that? I chose not to choose life. I chose somethin' else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when you've got heroin?"

Το δράμα του Σαββάτου μου έφερε στο μυαλό τον Μάρκ Ρέντον, το πρεζόνι αντιήρωα του Trainspotting. Βασικά για να είμαι ειλικρινής μου έφερε στο μυαλό τον "Μελ", το πρεζόνι που γνώρισα όταν υπηρετούσα στη Δαδιά και μου θύμιζε κάργα τον χαρακτήρα της ταινίας.

Ο "Μελ" ήταν ένα παιδί γύρω στα 22 από την Μενεμένη, που υπηρετούσε τους τελευταίους μήνες της θητείας του μετά από αρκετές αναβολές στράτευσης για ψυχολογικούς λόγους - κοινώς ναρκωτικά. Ήταν ένας ψηλός, ξερακιανός τύπος με ένα σκαμμένο πρόσωπο γεμάτο γωνίες που τον έκανε να φαίνεται σχεδόν τριανταπεντάρης.

Στο Στρατόπεδο ο "Μελ" έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να δείξει ότι είχε γεννηθεί παλιός. Φορούσε ένα παλιό φαιοπράσινο χιτώνιο που είχε καταργηθεί εδώ και χρόνια. Ένας θεός ξέρει που το βρήκε. Σίγουρα, όμως, ενίσχυε - ειδικα στην πιτσιρικαρία των 18 και 19- τον μύθο της "παλιοσειράς" που τα προσωπικά του χαρτιά είναι σχεδόν ίδια σε μέγεθος με την Βίβλο από τις πολλές ποινές. Πολλές φορές μου έδινε την εντύπωση ότι του άρεσε να παίζει τον ρόλο του "σκληρού". Ίσως αν δεν τον έβλεπα να χτυπάει πρέζα, να έλεγα ότι το έπαιζε σκληρός. Επειδή όμως τον έβλεπα δεν μου ερχόταν να το πω...

Ο Διοικητής που είχαμε- ένας γραφειοκράτης που τον φέραν πρώτη φορά να διοικήσει μονάδα προκάλυψης- είχε ένα πράγμα να πει για τον "Μελ". "Δώστε του όση άδεια μπορείτε να του δώσετε αρκεί να μην πεθάνει εδω μέσα". Του είχα γράψει μια 30ρα και άλλες δύο 15αρες, όλες τιμητικές. Σύμφωνα με την Ημερήσια Διαταγή είχε βάψει μόνος του σχεδόν όλα τα φυλάκια βόρεια από την Αλεξανδρούπολη. Αλλά πάλι έπρεπε να περνάει αρκετούς μήνες στην μονάδα, είχε βλέπεις και κανά δίμηνο φυλακές.

Όταν ερχόταν από την άδεια ήταν συνήθως - όλως παραδόξως - στην καλύτερη του φάση. Το σύνδρομο στέρησης δεν τον έπιανε ακόμα και η γλώσσα πήγαινε ροδάνι. Σχεδόν όλοι καθόμασταν και τον ακούγαμε να λέει ιστορίες "από την άκρη της πόλης". Σιγά σιγά όμως έβλεπες κάτι να στριφογυρίζει μέσα του. Τον έβλεπες να τρώγεται με τα ρούχα του αλλά και με τον τρελό και στρατόκαβλο αξιωματικό του ΛΕΜ -ο οποίος τον απειλούσε να τον τυλίξει σε μια κόλα χαρτί- και απορούσες και έλεγες ότι τελικά μήπως όντως αυτό το παιδί είναι τρελό? Και τον έβλεπες το πρωι να σηκώνεται νωχελικά αλλά και έτοιμος να αρπαχτεί σε κανένα καυγά. Και επιτέλους για αυτόν ερχόταν το "πακέτο" από την Σαλονίκη να τον καλμάρει. Η γκόμενα του - τουλάχιστον έτσι μας έλεγε- του έβαζε 2-3 γραμμάρια μέσα σε κασσέτες και τα έστελνε ανώνυμα με το ταχυδρομείο.

Με το που έπαιρνε το πακέτο έπιανε το κουτάλι και τον αναπτήρα και έφτιαχνε μες στον θάλαμο το αγαπημένο του "ποτό" και αφού -έτσι για να μας σοκάρει περισσότερο- μας πρότεινε να το μοιραστούμε, χτύπαγε την ένεση και έπεφτε σε ένα κόμμα 2-3 ημερών. Όταν ξύπναγε ήταν μια χαρά και ο κύκλος του Σίσυφου συνεχιζόταν μέχρι την επόμενη άδεια.

Αυτή η ιστορία πραγματικά με σόκαρε. Δεν έγινε στην μικρή οθόνη, αλλά δίπλα μου. Και κράτησε αρκετούς μήνες στους οποίους πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτό το παιδί. Δεν μπορούσα να το ψυχολογήσω με τίποτε. Το χειρότερο ήταν ότι δεν καταλάβαινα πότε έλεγε αλήθεια ή ψέμματα. Πότε πραγματικά πήγαινε γυρεύοντας ή πότε απλά έπαιζε το κομμάτι του.