Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...

Από την Δευτέρα παρακολουθούμε νέα επεισόδια από το πολυαγαπημένο μας σήριαλ της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας της Ελλάδας. Το "πολυαναμενόμενο" τέλος του Αρχιεπίσκοπου ήρθε τα ξημερώματα μαζί με έναν τρομερό βοριά που τρέλαινε τους πάντες και ειδικά τον Ζακύνθου που έχει απαγορευτικό και δεν μπορεί να τρέξει στην κηδεία του "πολυαγαπημένου" του φίλου!

Έτσι φίλοι και εχθροί τρέχουν να πλέξουν το εγκώμιο του εκλειπόντος για να πάρουν λίγη από την ύστερη ευλογία του. Ίσως μερικοί πουν ότι είναι χριστιανικό, τώρα που αυτός πέθανε να βάλουν στην άκρη τις διαφορές και να εξαίρουν τα "καλά και τις αρετές του χαρακτήρος του". Εγώ πάλι το βλέπω σαν μια μεγάλη υποκρισία και ενά θέατρο το όλο σκηνικό.

Η υπερβολή ξεχυλίζει πιστεύω από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Βυζαντινές εκφράσεις όπως "εκοιμήθη", "σκήνωμα" εκτοξεύονται σωρηδόν. Δεν ξέρω αν έτσι ορίζει το πρωτόκολλο αλλά πάλι μου φαίνεται κομματάκι υπερβολικό.

Τον κόσμο που στήνεται στις ουρές και αυτόν τον θεωρώ υπερβολικό αλλά από την άλλη τον καταλαβαίνω κιόλας χωρίς ωστόσο να τον συμμερίζομαι. Τον Αρχιεπίσκοπο τον γνώρισε σε εποχές που οι δύο μεγάλοι και λαοφιλείς ηγέτες της μεταπολίτευσης είχαν περάσει τα νερά της Στυγός και όλοι οι αναλυτές λέγαν ότι στην πολιτική τελείωσε η εποχή των " χαρισματικών ηγετών" και ήρθε η εποχή των διαχειριστών. Ο Χριστόδουλος, πιστεύω, κάλυψε αυτός το κενό και όπως - πολύ σωστά - είπε και ο Μανδραβέλας στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ, μίλησε στον απλό Έλληνα για τις φοβίες που τον απασχολούν μέσα από ένα ζοφερό για αυτόν μέλλον. Εκεί πιστεύω ήταν και το κλειδί της σχέσης του με αυτή την μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ένα γνώριμο σημείο αναφοράς σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και κρύβει αγωνίες και φόβο..

Εγώ -παραφράζοντας την περίφημη ρήση του- δεν τον πήγαινα τον Χριστόδουλο. Για πολλά πράγματα δεν τον πήγαινα, το κυριότερο ήταν η φιλοδοξία -που τουλάχιστον εγώ έβλεπα- στα μάτια του. Πράγμα ασύμβατο με την ταπεινή και μικροαστική θεώρηση που έχω για τον Χριστιανισμό. Δεν θα αλλάξω τώρα την σταση μου. Άλλα πάλι δεν θέλω να βγω τώρα να τον βρίσω, να τον χλευάσω και να τον στηλιτεύσω όπως κάνουν μερικοί. Αυτό το θεωρώ αν μη τι άλλο έλλειψη σεβασμού σε κάποιον που πέθανε ή πολύ απλά μεγάλη κακία.

Γενικά πιστεύω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή είναι ο καλύτερος τρόπος. Δυστυχώς δεν τον ακολουθούν όλοι.

Στο κλίμα των ημερών και το τραγούδι από τους church που σας έβαλα που μιλάει για υποκριτικά φίδια που σέρνονται...

Από την Νίκη στην Πυλαία μέχρι την ήττα στην Τούμπα.

Από την Νίκη στην Πυλαία μέχρι την ήττα στην Τούμπα μας χώρισαν μερικά χιλιόμετρα και δύο περίπου ώρες! Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα για τον πιστό οπαδό του ΠΑΟΚ -σαν και εμένα και τον αδερφό μου- αφού έπρεπε να παραστεί και στο ντέρμπυ του Μπάσκετ αλλά και να διακτινιστεί στο καπάκι στο ντέρμπι -ο Θεός να το κάνει βέβαια - της Τούμπας!

Έτσι γύρω στις 16.30 βρέθηκα με άλλα 5.000 παόκια να δημιουργούμε μια καυτή ατμόσφαιρά και να βοηθάμε την ομάδα να κερδίσει έναν ολυμπιακό του οποίο ο πιο φθηνός παίκτης της αρχικής πεντάδας αξίζει όσο πανώ κάτω το μπατζετ του ΠΑΟΚ.

Ο αγώνας ήταν εκπληκτικός και σχεδόν στα 3/4 του ο ΠΑΟΚ ητάν μπροστά ακόμη και με διαφορά 15 πόντνω (50-35) στα μέσα της τρίτης περιόδου. Κάπου εκεί όμως ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την αντεπίθεση του και κατάφερε να προηγηθεί με 63-65 στην τέταρτη περίοδο. Τότε όμως ο Ντιαρά με ένα 4ποντό και ο MVP του αγωνα Κούβελας (απίστευτο και αληθινό!!!) έγειραν το ματς προς την μεριά του Δικέφαλου. Σημαντική βοήθεια και η ψυχραιμία του πολύ καλού Βεργίνη στις βολές του τέλους!

Μεγάλη νίκη με 81-80 για τον ΠΑΟΚ και πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια γαι την ομάδα του Φλεβαράκη που από μία νίκη σε οκτώ αγώνες και το φάσμα της Α2 να πλανάται στην Πυλαία έκανε 5 νίκες σε 6 παιχνίδια!!!!

Ακολουθούν δύο φάσεις που δίχνουν το μεγάλο πάθος του 35 χρόνου Κούβελα που σήμερα έβαλε 20 πόντους όσους και σε όλους τους 13 προηγούμενους αγώνες!!!



Αν οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ είχαν το μισό αυτού του πάθους τότε η ομάδα μου θα έπαιρνε και κάτι καλύτερο από τον αγωνιστικό χώρο εκτός από απογοήτευση! Δεν θέλω να πώ πολλά. Η σημερινή εμφάνισή ήταν μια συνέχεια της εμφάνισης εναντίον του Ηρακλή και η τρίτη συνεχόμενη ήττα μας μαζί με αυτή της Ξάνθης. Ουδεις δεν ξεχώρισε σε ενα μάτς που είχαμε μόλις μια καλή ευκαιρία στο 36 με τον Γεωργιάδη. Όταν ο ΠΑΟ είχε 3 τετ α τετ χαμένα σε όλο το ματς! Και μπορεί το γκολ να ήταν ένα δώρο από την ασυνεννοησία του Σνάουτσερ και την στραβοκλωτσιά του Φερναντεζ αλλά η νίκη του ΠΑΟ ήταν πέρα για πέρα δίκαιη. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα ήταν απλά τύχη για μας...

Πραγματικά κρίμα για τον κόσμο που πλημμύρισε την Τούμπα σήμερα. Σίγουρα του αξίζει κάτι καλύτερο...

Μπαμπά μην τρέχεις

Always take the weather with you λένε οι Crowded House από την μακρινή Νέα Ζηλανδία και έχουν δίκιο, αρκεί βέβαια να βρεις τον τρόπο.Και πιστεύω ότι τώρα που είμαστε - ημερολογιακά τουλάχιστον- στην καρδιά του χειμώνα και περιμένουμε την επόμενη Άνοιξη πρέπει να σας εξομολογηθώ το γιατί...

Εμείς για παράδειγμα θα θυμάστε -βλέπε προηγούμενο τεύχος - ότι πήγαμε στην Κρήτη το καλοκαίρι. Και περάσαμε υπέροχα! Και γυρίζοντας με την Άννα βρήκαμε έναν τρόπο να φέρουμε τον υπέροχο καιρό της Κρήτης σπίτι μας. Εκείνη την στιγμή βέβαια δεν το ξέραμε αλλά θα το μαθαίναμε γρήγορα..

Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα της 3ης Σεπτεμβρίου, όπως γυρνούσαμε σε μια βροχερή Θεσσαλονίκη, κουβαλούσαμε μαζί μας τον ήλιο της Κρήτης χωρίς μάλιστα να το πάρουμε χαμπάρι. Γιατί αν και πήγαμε εκεί οι δυο μας με την Άννα, γυρίσαμε τρεις...

Τις μέρες που ακολούθησαν άρχισα να έχω υποψίες αλλά μόνο μετά από την στιγμή που η Άννα μου ανακοίνωσε ότι έκοψε το τσιγάρο κατάλαβα ότι είναι πλέον γεγονός! "Είσαι?" ρώτησα. "Μπορεί" μου απάντησε. "Σίγουρα" σκέφτηκα. "Μπαμπά μην προτρέχεις!!" μου είπε αλλά όποιος με ξέρει θα καταλάβει το πόσο μάταιη ήταν η προτροπή...

Η επόμενη σκηνή παίχθηκε σε ένα φαρμακείο που πήγα να αγοράσω το τέστ εγκυμοσύνης. Στην αρχή για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωσα την ίδια αμηχανία που ένιωσα όταν αγόραζα το πρώτο μου κουτί με προφυλακτικά. "Καλά αποτελέσματα" μου ευχήθηκε η υπάλληλος! Χαμογέλασα σεμνά(!) και σκέφτηκα ότι είχα να ακούσω αυτή την ευχή από το πανεπιστήμιο.

Δύο εβδομάδες μετά έφτασε η στιγμή για την πρώτη μου επίσκεψη σε γυναικολόγο! Αισθανόμουν σαν να πάτησα το πόδι μου σε ένα άβατο. Μας υποδέχτηκε μια ξανθιά μπάρμπι που έπαιζε την γραμματέα παίζοντας με την ψαλίδα της. Αφού περιμέναμε λιγάκι η ξανθιά μας έδωσε την άδεια να περάσουμε στα ενδότερα του αβάτου. Έκει ήταν το βασίλειο του καλού -αν και λίγουλάκι φλώρου - γιατρού! Ενώ αυτός μου πρόσφερε τις πρώτες επιστημονικές συμβουλές για το τι θα επακολουθήσει, εγώ άρχιζα να έχω άγχος, να ξεροβήχω και να ζεσταίνομαι! Η κατάσταση χειροτέρευσε όταν περάσαμε στο δωμάτιο με τον υπέρηχο. Μεγάλη εφεύρεση μάγκες ο υπέρηχος!! Πατάει το on ο γιατρός και ανάβει η οθόνη ενώ ακούγεται από τα ηχεία και η καρδιά της Άννας. Εκεί που προσπαθούσα να καταλάβω τι βλέπω στο μόνιτορ, γυρνάει ο γιατρός και μου λέει "την άκους?". Τότε την ψυλιάζομαι και ρωτάω "Δεν είναι της Άννας!?". Όχι λέει, ο χτύπος είναι του εμβρύου...

Τι να σου πω. Παθαίνω ενα ψιλο- καλα μη βαράτε χοντρό ήταν - σοκ και σχεδόν μου ήρθε να κλάψω στην σκέψη ότι ακούω την καρδιά του παιδιού μου... Ακόμη να σας πω την αλήθεια δεν μπορώ να το πιστέψω ή μάλλον να το συνειδητοποιήσω αλλά έχουμε καιρό.. Τέλος πάντων πάλι καλά δεν έκλαψα γιατί μέσα στην ταραχή μου χτύπησα ένα κάδο που είχε και παραλίγο να τον έριχνα και έτσι κατάφερα να χαλάσω την συγκίνηση της στιγμής!!

Πάντως αυτή την εικόνα την έπαιζε το μυαλό μου κανα μήνα μετά! Πως βάζει το MEGA το Ρετιρέ κάθε μεσημέρι το καλοκαίρι? Κάπως έτσι έπαιζε την σκηνή οβερ εντ οβερ το μυαλό μου. Και κάπως έτσι κουβαλάμε τον λαμπερό ήλιο της Κρήτης μαζί μας...

Επομένως μπορείτε να φανταστείτε γιατί ταυτίστηκα με τον Βασίλη από το Μπαμπά μην τρέχεις και με φαντάζομαι να είμαι κάπως έτσι το Μαϊο όταν με το καλό θα είμαστε καλά - παραφράζοντας και αυτά που είπε ο κοσμοκαλόγερος Άγγελος!!



Αυτά τα ολίγα προς το παρόν... Οδηγός για επίδοξους υποψήφιους μπαμπάδες θα ακολουθήσει σε επόμενο τεύχος. ..

Εν τω μεταξύ για μια ακόμη φορά να δώσω τις καλύτερες ευχές μου στο μοναχικό ρόδο που δεν είναι και τόσο μοναχικό και θα αποκτήσει και μπουμπούκι. κοιτά να δεις που η γενιά του MTV αποκτάει παιδιά...

Lost Season 4: The Beggining of the End

Επιτέλους!!! Μια βδομάδα έμεινε και θα είναι στις οθόνες όλου του κόσμου το νέο διπλό επεισόδιο της υπεραγαπημένης σειράς!! Ψάχνοντας στο youtube βρήκα τα τρέιλερ για την Αμερικάνικη πρεμιέρα και σας τα δίνω εδώ μαζεμένα!!! Επτά και σήμερα λοιπόν!!!

Ποίηση και άλλα δαιμόνια...

Μετά από πρόσκληση του Zaphod λέω να ανεβάσω το επίπεδο μου και να γράψω για τα αγαπημένα μου ποιήματα! Σαν ένα παιδί που γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σε μια αριστερή οικογένεια, μεγάλωσα με Θεοδωράκη. Έτσι τα ποιήματα του Ρίτσου και του Ελύτη είναι απο τα αγαπημένα μου. Ειδικά όμως το άξιον εστί του δευτέρου να το απαγγέλλει ο Κατράκης -αυτή η μορφή βγαλμένη μέσα απο βυζαντινές εικόνες με την μπάσα επιβλητική αυτοκρατορική φωνή- είναι κάτι που μ' αγγίζει ακόμα και τώρα. Μάλιστα πριν από λίγες μέρες είχα διαβάσει το αντίστοιχο πόστ του adaeus και βρήκα το παρακάτω βιντεάκι στο youtube σστο οποίο την απαγγελία του Κατράκη ακολουθεί το "ένα το χελιδόνι".



Ένας ακόμα ποιητής που με ταξίδεψε και τον αγάπησα πολύ είναι και ο Νίκος Καββαδίας. Αυτές οι εξωτικές εικόνες της Θάλασσας, μελοποιημένες από τον Θάνο Μικρούτσικο μου κράτησαν πολλές ώρες συντροφιά από τις τάξεις του Λυκείου στη Βέροια μέχρι τις φοιτητικές παρέες στα στέκια της Θεσσαλονίκης ή σε ένα δωμάτιο μιας εστίας στο Southampton. Ήταν και το φιλαράκι μου που του είχε κολήσει να γίνει μηχανικός στα καράβια και ο Καββαδίας ήρθε και έδεσε!

Το πιο αγαπημένο μου όμως είναι η Θεσσαλονίκη. Το σιγοτραγουδώ κάθε φορά που γυρίζω νύχτα και την αντικρύζω να κοιμάται κάτω από τα κόκκινα της φώτα.


Αυτοί όμως οι ποιητές με βρήκαν μέσα από τα τραγούδια. Ένας που με κέρδισε μόνος του, με τις εικόνες και την περίφημη ειρωνεία του είναι ο Καβάφης. Είναι ο μόνος ποιητής που έχω βιβλίο του στην βιβλιοθήκη μου από το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Και κάποια βράδια σαν και αυτό διαβάζω κανένα. Και μου αρέσει όταν πλάθει αυτές τις "ιστορικές" του εικόνες με τον Αντώνιο και την Αλεξάνδρεια που φεύγει ή με την Ιθάκη που πάντα κυνηγάμε. Η ακόμα όταν ξεδιπλώνει την ειρωνεία του στον Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης. Αλλά αυτό που κράτησα για το τέλος πιστεύω ότι είναι το καλύτερο του.

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Με την σειρά μου να καλέσω τους
Dark Maiden
geokalp
MikroAnalogo
desa
freecat
DonMits
Cybergoulion
PAVLOS
Jordan
να παρουσιάσουν τα δικά τους αγαπημένα!

Το τελευταίο μου τσιγάρο..

Το τελευταίο μου τσιγάρο, ενα gauloise, το κάπνισα πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2007 στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα ότι θα ήταν το τελευταίο και δεν μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας! ....

Η σχέση μου με το τσιγάρο ήταν μια σχέση καθαρά συνειδητή αν και ξεκίνησε καθαρά υποσυνείδητα. Πιστεύω ξεκίνησε από την μίμηση του πατέρα μου -που στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 κάπνιζε 2 πακέτα Ασσό σκέτο. Μέχρι και σήμερα η μυρωδιά του τσιγάρου - φρέσκου από το πακέτο- μου θυμίζει εκείνα τα μεσημέρια που σνίφαρα την μυρωδιά του ξερού ανατολίτικού καπνού από το πακέτο στα κρυφά.

Από τις αρχές του 1991 - κάπου στην Α' Λυκείου- είχα αρχίσει να καπνίζω συστηματικά και με πάθος μπορώ να πω. Και πραγματικά ήταν κάτι που απολάμβανα, η μικρή μου "παράνομη" απόλαυση. Και ξεπατικόνωντας τον Τομ Ρόμπινς και τον Τρυποκάρυδο είχα κάνει και την μίνι ιδεολογία μου για τους "σύγχρονούς απόγονους του Προμηθέα και τον τελετουργικό τους χορό με την φωτιά".

Και ήμουν τόσο μεγάλος δέσμιος της διαφήμισης των τσιγάρων που την επομένη μιας Δευτέρας του 1993 -μιμούμενος σαν πρόβατο τον Μίκυ Ρούρκ από τον Δαιμονισμένο Άγγελο που είχα δει το προηγούμενο βράδυ- αγόρασα το πρώτο μου πακέτο κάμελ άφιλτρα!


Τα προβλήματα στην σχέση μου με το τσιγάρο άρχισαν την επόμενη των πανελλαδικών. Τότε ήταν που μ' επιάσαν για πρώτη φορά Κρίσεις Πανικού. Κρίσεις που εν μέρει τις αποδίδω σε ένα τρομερά εκρηκτικό μείγμα με δύο μέρη εφηβικό άγχος εξετάσεων, ένα μέρος καφείνη και ένα μέρος νικοτίνη. Κουτσά στραβά αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 1996, όταν αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και έπρεπε να το κόψω. Όπερ και το έκανα. Έτσι απλά από την μια μέρα στην άλλη σταμάτησα να καπνίζω.

Έχει πλάκα το να παρατηρείς πως προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου απο το να μην καπνίσει. Βασικά κάνεις μετατόπιση προβλήματος και αγοράζεις ένα κουτάκι τσίχλες και το βράδυ όταν γυρνάς σπίτι κοιτάς πόσες τσίχλες έχεις μασήσει! Απο την άλλη, ειδικά η πρώτη εβδομάδα, είναι μια περίοδος που την χαρακτηρίζει μια νευρική νιρβάνα! Είσαι σε μία κατάσταση υπνηλίας αλλά γεμάτος νεύρα!

Και ξυπνάς ένα πρωινό και καταλαβαίνεις ότι το έχεις κόψει. Ότι έχουν περάσει 2 μήνες από το τελευταίο σου τσιγάρο και επιτέλους το έχεις κόψει! Μεγάλη χαρά! Ακόμη μεγαλύτερη η χαρά που παίρνεις όταν μετά από 1.5 χρόνο ξανακάνεις ένα τσιγάρο έτσι για την φάση. Τρεις μέρες μετά έχεις ξαναγοράσει πακέτο.

Έτσι κάπως ξανάρχισα να καπνίζω για 9 χρόνια. Και ειδικά τα τελευταία 2, το τσιγάρο δεν μου προσέφερε καμία απολύτως ευχαρίστηση! Και δεν την έβρισκα ούτε κάν με το πρωτο που έκανα παρέα με τον πρωινό καφέ. Έτσι το ξανάκοψα.

Το τελευταίο μου τσιγάρο, ενα gauloise, το κάπνισα πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2007 στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Ήδη πρέπει να είχα πυρετό και ο λαιμος μου να κλείνει αλλά ήθελα σώνει και καλά να κάνω ένα τσιγαράκι. Το έκανα και αν θυμάμαι καλά μέχρι την μέση. Την επομένη μέρα ήμουν με 39 πυρετό και η σκέψη για τσιγάρο δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Την Κυριακή ένιωσα πολύ καλύτερα. Τότε σκέφτηκα ότι άντεξα 36 ώρες χωρίς τσιγάρο. Γιατί να μην αντέξω και άλλες τόσες?! Και οι 48 ώρες γίναν μια βδομάδα, ένας μήνας και τώρα ένας χρόνος.

Τώρα παρατηρώ στον εαυτό μου ότι ο καπνός με ενοχλεί ιδιαίτερα και εκστομίζω απόψεις για τους καπνιστές που δύο χρόνια πριν θα μου φαινόντουσαν φασιστικές και ρατσιστικές!!! Πόσο εύκολα αλλάζει ο άνθρωπος!

Κλείνοντας θέλω να σας βάλω από τους Calexico την Μπαλάντα του Cable Hogue. Ιδανικό τραγούδι για το συνοδεύσετε με μια ρουφηξιά από καπνό αν θέλετε!

ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΑΟΚ : 1-0

6.500 οπαδοί του ΠΑΟΚ κάναν το Καυταντζόγλειο Τούμπα αλλά δεν ήταν αρκετό για να κάνει η ομάδα το πρώτο της διπλό. Και σαν να μην έφτανε αυτό ο ΠΑΟΚ ήταν ανύπαρκτός στο πρώτο 45λέπτο του αγώνα. Όχι ότι ήταν καλός στο δεύτερο. Απλά έδειξε λίγο να πατάει στο γήπεδο. Κατάρα της γριάς λέγαν πολλά παόκια αφού απο το 1998 έχουμε να κερδίσουμε στο Καυταντζόγλειο και ας τερματίζει ο Ηρακλής κάτω απο μάς - πλην του 2005-2006.

ΠΑΟΚ ξέρεις πόσο σ'αγαπάω σε λύπες και χαρές σ'ακολουθάω....

Μόνο που τώρα τελευταία σπανίζουν οι χαρές για να πούμε και του στραβού το δίκιο και ειδικά εκτός έδρας! Πάντως αγωνιστικά ο Ηρακλής κέρδισε δίκαια με γκόλ του Γιάντση στο 12ο λεπτο. Εμείς πιέσαμε στο δεύτερο αλλά χωρίς ουσία. Μόνος διακριθέντας κατ'εμέ ο Χριστοδουλόπουλος και λίγο ο Λάκης. Αρνητικότατος ο Γ.Χ. μείναμε με δέκα παίκτες όταν ο Γερμανάκος απέβαλε τον Κνολ -άδικα- και με εννέα εργότερα όταν αποβλήθηκε - πολύ σωστά - ο Μπαλάφας. Βέβαια ο Γερμανάκος έπαιζε φουλ έδρα ολοφάνερα -ξεπλήρωσε για τον Πολατιάν?- αλλά δεν έκρινε το αποτέλεσμα. Χωρίς μεγάλη ανάλυση για την εμφάνιση και την ήττα οι παίκτες αλλά και ο προπονητής πρέπει να ντρέπονται.

Συγχαρητήρια στον Ηρακλή για την δίκαιη νίκη.

Τέλος θα ήθελα πάντως να ευχαριστήσω την Ελληνική Αστυνομία για τα δακρυγόνα που μας κέρασε απόψε και για την φαεινή ιδέα 6500 άτομα να περάσουν απο μια σιδερένια πόρτα......

A new dawn..

It's a new day, a new dawn, a new life and i am feeling good τραγουδάει η Nina Simone. Κάτι θα ξέρει!! Σαββατοκύριακο έρχεται και ας αφήσουμε μέχρι την Δευτέρα την Ζαχοπουλειάδα και την Θεμομακιάδα.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια νέα αρχή και μπόλικη αισιοδοξία..

Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο

Ελλαδιστάν

Του συνονόματου από την χθεσινή Ελευθεροτυπία..

Μέχρι χθες όλοι οι Έλληνες αμέριμνοι κυλιόντουσαν στην οπτικοακουστική λάσπη της υπόθεσης του Ζαχόπουλου.
Και ενώ οι δύο μεγαλοδημοσιογράφοι ρίχνανε ο ένας στον άλλον κατηγορίες εκατομμυρίων ευρώ.....


Και ενώ οι χριστιανοί πατέρες της εκκλησίας περιμένουν καρτερικά τον επικείμενο θάνατο του Αρχιεπίσκοπου προκειμένου να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα διαδοχής. ...



Ξαφνικά μια καινούργια είδηση ξέσπασε στην βαλκανική πρώην οθωμανική Δημοκρατία της Ελλάδας.

Δύο οπαδοί του Ολυμπιακού σφάχτηκαν από 4 οπαδούς του Παναθηναϊκού έξω από μια καφετέρια στην Λούτσα. Ένας νεκρός και ένας βαριά τραυματίας. Οι δύο μόλις είχαν γυρίσει από το Καραισκάκη όπου είχαν πανηγυρίσει τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί του αιωνίου αντιπάλου για το κύπελλο Ελλάδας. Οι 4 "φίλαθλοι" του ΠΑΟ κατηγορούνται ότι είχαν προκαλέσει επεισόδια και σε άλλες καφετέριες πριν το περιστατικό.

Ένας νέος 24 χρόνων είναι νεκρός.... Ο πατέρας του νεκρού-που είχε πάει μαζί στο γήπεδο και τους άφησε έξω από την καφετέρια - είναι απαρηγόρητος. Το άλλο παιδί 26 χρονών γλύτωσε στο τσακ...


Ένας ακόμα νεκρός που θα προστεθεί στον Μπλιώνα και στον Παναγιώτου και τελευταία στον Φιλόπουλο. Οι αρχές σκέφτονται να αναβάλουν - πάλι - την αθλητική δραστηριότητα για δύο εβδομάδες. Φαίνεται θα πέτυχε την προηγούμενη φορά που έπεσε και στις διακοπές του Πάσχα!!

Και εδώ στη Σαλονίκη δεν πάμε καλύτερα... Γκαζάκια σε συνδέσμους του ΠΑΟΚ και του Άρη. Μαχαιρώματα στα Μαυροσκούφεια και άλλα πολλά...

Πόσο μαλάκες μπορεί να είναι? Πόσο μαλάκες μπορεί να είμαστε όλοι εμείς που τους ανεχόμαστε.

Έχει δίκιο ο Περικλής Κοροβέσης. Τελικά η χειρότερη πληγή της εποχής μας είναι η αδιαφορία. Η δική μας αδιαφορία. Αυτή οπλίζει την μαλακία είτε των άλλων είτε την δική μας, δεν έχει σημασία..

Update:
Η Αστυνομία, σήμερα 18/1/2008, θεωρεί ότι ίσως πρόκειται για προσωπικό ξεκαθάρισμα.
Δεν ξέρω τι προτιμώ... Να σκοτώθηκε ένα παιδί για "σώβρακα και φανέλες" ή δι' ασήμαντων αφορμή..

Βρωμιά και Δυσωδία

Δεν ήθελα να ασχοληθώ με αυτή την "Ζαχοπουλειάδα" αλλά αυτό το πρωτοσέλιδο με έβγαλε από τα ρούχα μου και με εκνεύρισε πάρα πολύ.

Η εφημερίδα των Ρομπέν της σύγχρονης Ελληνικής Ζούγκλας, του Μάκη και του Θέμου - των Ρομπέν με τα Καγιέν - έβγαλε "αποκλειστικά" μερικές από τις επίμαχες -και καραροζ- σκηνές του διάσημου πια DVD. Σκηνές βέβαια που δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε στο ζουμί της υπόθεσης. Δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε αφού πρόκειται για αυστηρά προσωπικές στιγμές που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δείξουν ότι το προϊόν του ενδεχόμενου εκβιασμού δεν ήταν κάποια ρεμούλα στο ΥΠΠΟ αλλά τα τσιλιμπουρδίσματα ενός υπέρβαρου μεσήλικά με μία υφίστάμενη υπάλληλο του, έστω και με σύμβαση ορίσμένου χρόνου. Βέβαια αυτό ίσως βολεύει μερικούς..

Συγχαρητήρια κύριοι Δημοσιογράφοι....


Και μου την έσπασε ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι η εφημερίδα εξαντλήθηκε και ότι χιλιάδες απο εμάς έσπευσαν να αγοράσουν την συγκεκριμένη εφημερίδα και να εξαγοράσουν έτσι με τα τρία τους αργυρά ευρώ μερικές ροζ στιγμές κλειδαρότρυπας που τόσο γουστάρουμε να βλέπουμε μέσα στην θαλπωρή του μικροαστικού μας σαλονιού.

Και ακούω σήμερα στις βραδυνές ειδήσεις ότι ο ένας εκ των εκδοτών της εφημερίδας ουσιαστικά αδειάζει τον άλλον και ο άλλος - ο οποίος την έχει ψυλιαστεί ότι θα είναι το πρωτοσέλιδο της επόμενης Κυριακής με τίτλο "Ο Κομιστής" - έχει εξαφανιστεί. Η συναδελφική αλληλεγγύη αυτοπροσώπως. Επόμενη και τελευταία είδηση ο επικείμενος θάνατος του Χριστόδουλου, έτσι για να μπανίσουμε και την νεκροφιλική μας δόση και να μπορέσουμε να πάμε για ύπνο ύσηχοι.

Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Έτσι τα κατέγραψαν οι κάμερες! Τίποτε άλλο δεν έγινε...

Πολύ βρωμιά και δυσωδία στο τηλεοπτικό βασίλειον της Ελλάδος. Αλλά και στο βασίλειο της πραγματικότητας η κατάσταση δεν είναι καλύτερη για την βαλκανική μπανανία που αποκαλούμε χαϊδευτικά χώρα μας.

Και το χειρότερο δεν είναι το ότι η βρωμιά και δυσωδία μας αγγίζει. Δυστυχώς λίγο ή πολύ η βρωμιά και η δυσωδία ξεκινάει μέσα από μας.

Είτε σαν πρωταγωνιστές, είτε σαν απλοί θεατές γουστάρουμε βρωμιά και δυσωδία. Αυτό είναι το χειρότερο.

Και έχοντας αναλογιστεί την βρώμα και την δυσωδία, μου έρχονται στο μυαλο οι στίχοι του Lou Reed.

"I wanna fly, fly away from this dirty boulevard ...."

Tουμπάραμε...

Έχεις να πάρεις πέναλτυ απο τις 26 Μαρτίου του 2006. Έχεις παίξει πενήντα παιχνίδια εντωμεταξύ. Χάνεις μέσα στην Τούμπα από μία Ξάνθη που έκανε δύο επικίνδυνες κατεβασιές και έβαλε την μπάλα στο πλέχτο στην μία. Είναι το 55' και κερδίζεις -επιτέλους- πέναλτι και η άλλη ομάδα μένει με 10. Και εσύ τι κάνεις? Χάνεις το πέναλτι όπως όλες τι ευκαιρίες πριν από αυτό..Πίκρα. Τούμπαρες μαζί με το αήττητο της έδρας...

Και είχε αρχίσει τόσο καλά ο αγώνας. Μπροστά σε 20.000 κόσμο ο Λάκης έχασε το πρώτο τετ α τετ μόλις στο 7. Στο 10' όμως η Ξάνθη ξεδίπλωσε την πρώτη της επικίνδυνη επίθεση όταν ο Αλβα βγήκε μόνος απέναντι απο τον Φερναντέζ αλλά σουταρέ άουτ. Στο 30' εκπληκτικό σούτ του Μπαλάφα έβγαλε ο τερματοφύλακας της Ξανθης από το παραθυράκι της εστίας! Και στο 35 και εκεί που ο ΠΑΟΚ πίεζε ο Ρατζίνσκι σε μια πολύ γρήγορη αντεπίθεση έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Απο εκεί και έπειτα ο αγώνας ήταν ενάς επιθετικός μονόλογος για τον ΠΑΟΚ που έχασε πάρα πολλές ευκαιρίες για να ισοφαρίσει με το χαμένο πέναλτι να είναι η μεγαλύτερη.

Η γνώμη μου πάντως είναι ότι πέρα από την όποια ατυχία που είχαμε, ο αγώνας χάθηκε καθαρά μέσα στο γήπεδο, τόσο από τους παίκτες όσο και απο τον Σάντος. Η Ξάνθη ήταν καλύτερα διαβασμένη και ήξερε τι ήθελε. Εμείς χάσαμε πολύ εύκολα την αυτοσυγκέντρωση μας. Συν τοις άλλοις εκ των υστέρων αποδεικνύετε ότι ήταν λάθος η χρησιμοποίηση του Λάκη στα δεξιά - φυσική θέση του ΓΧ- αντί της χρησιμοποίησης του Κωνσταντινίδη στα αριστερά και του Γεωργιάδη στα δεξιά. Πάντως ο μόνος που διακρίθηκε από την ομάδα μου ο Κνολ.

Ελπίζω την επόμενη Κυριακή στο Καυταντζόγλειο να πάρουμε εύκολα ή δύσκολα την νίκη όπως και στον πρώτο γύρο! Ο Ηρακλής πάντως δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος αφού πλέον το φάσμα του υποβιβασμού είναι εμφανές γιαυτόν...

Fallout

War.. War Never Changes...

Στις 23 Οκτωβρίου του 2077 και μέσα σε δύο ώρες όλη η γή έχει καλυφθεί από τα μανιτάρια των πυρηνικών εκρήξεων του τελευταίου πολέμου που θα δεί η ανθρωπότητα όταν η Κίνα θα επιτεθεί στην Αλάσκα για το πετρέλαιο και οι ΗΠΑ θα καταλάβουν τον Καναδά για να δημιουργήσουν ένα προτεκτοράτο που θα τους προστατευσεί ενάντια στην επερχόμενη δύναμη των Κινέζων.

Στα 122 μεγάλα αυτόνομα και υπόγεια καταφύγια που έχτισε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε όλες τις πολιτείες κάποιοι άνθρωποι θα σωθούν όχι από τύχη αλλά από την θέση που έχουν στην κυβέρνηση.

Σε ένα απο αυτά, εκεί που κάποτε ήταν η νότια Καλιφόρνια, θα γεννηθείς και εσύ. Δεν έχεις δει ποτέ το φως του ήλιου. Στην πραγματικότητα κάνεις δεν έχει δεί το φως του ήλιου πολλά χρόνια τώρα. Όμως αυτό θα αλλάξει! Η ανακύκλωση του νερού έχει χαλάσει και ο κλήρος πέφτει σε σένα να βγεις έξω και να αναζητήσεις στο άγνωστο την λύση για να σωθεί όλος ο γνωστός σου κόσμος. Όμως ο κόσμος την επαύριο της Αποκάλυψης κρύβει πολλούς κινδύνους...

Η επιβλητική φωνή του Ron Perlman σε βάζει στο κλίμα στο καλύτερο Role Playing Game που φτιάχτηκε ποτέ! Σε ένα σκηνικό με πάρα πολλές αναφορές στα pulp fiction περιοδικά της δεκαετίας του 1950 και του 1960, με μια ιδιότυπη μοντέρνα τεχνολογία που έρχεται μέσα από τις σεκάνς μιας μπι-μούβι που παίζει με τον φόβο του πυρηνικού ολέθρου.

Το αγαπημένο μου παιχνίδι για υπολογιστή βγήκε πριν από 11 χρόνια ενώ το sequel δοθηκε ένα χρόνο μετά στα 1998. Σίγουρα από τις λίγες φορές που το sequel αποδεικνύεται καλύτερο από το αρχικό. Αξεπέραστη ιδέα έστω και αν τα γραφικά του πια θεωρούνται ξεπερασμένα. Άλλωστε τα γραφικά δεν είναι τίποτε πέρα από το περιτύλιγμα! Αυτό που είναι μέσα έχει σημασία.



UPDATE!!
Μετά απο προτροπή της Μαρίας και μιας και εμείς οι τριαντάρηδες πανώ-κάτω είμαστε η πρώτη γενιά που μεγάλωσε και με ηλεκτρονικά παιχνίδια καλω όποιον θέλει αλλά ειδικά τους :

Laxanaki
geokalp
MikroAnalogo
desa
DonMits
Hades
Cybergoulion
Zaphod ή Humma
να παρουσιάσουν τα δικά τους αγαπημένα!

Update 2!
Να σου ζήσει η κόρη Δάφνη!!!

Every little rascal to his bench...

Οι Γιορτές τελείωσαν και όλοι λίγο πολύ βγάζουμε απο πάνω μας τα γυαλίστερα χαμόγελα που μας στόλιζαν από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι και το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Λίγοι πια κρατάν αντιστάσεις στην επελαύνουσα καθημερινότητα και σε αυτό το ομαδικό χανγκ όβερ που πιάνει τους πάντες τόσο εύκολα όσο και η ευφορία που έρχεται στις 15 Δεκεμβρίου με τον 14ο μισθό. Post holidays depression syndrome λέγεται αυτή η μορφή κατάθλιψης που παρουσιάζουμε όλοι μας. Η με αυτό τον postmodern ορο θέλουμε απλά να καλύψουμε όλες τις ατέλειες του καταναλωτικού τέρατος που κρύβουμε μέσα μας.

Αυτές τις μέρες παρατηρούσα τον κόσμο -και τον εαυτό μου συμπεριλαμβανομένου- να επιδίδεται σε ένα όργιο αγορών και να προσπαθεί να χορτάσει με όλα τα Gadgets και όλα τα ρούχα και όλα τα παιχνίδια του κόσμου, το λαίμαργο μάτι του που διψάει για καινούργιες ανάγκες σε γυαλιστερά περιτυλίγματα, που βλέπει δεξιά και αριστερά.

Παρατηρούσα τον κόσμο να κατακλείζει τα εμπορικά κέντρα σαν το Mediterranean Cosmos και να ξοδεύει. Και παράλληλα διάβαζα, άκουγα και έβλεπα για την ακρίβεια της αγοράς και για το πετρέλαιο που φτάνει και περνάει τα 100$ και την οικονομική κρίση που μας μαστίζει. Και απόρησα.

Πως γίνεται να διαμαρτυρόμαστε για την τιμή της γαλοπούλας από την μία και από την άλλη να μην υπάρχει δωμάτιο ούτε για δείγμα σε όλα τα ελληνικά "Γκστάντ" σε τιμές μάλιστα που ξεπερνούν τις αντίστοιχες ελβετικές.

Επομένως ή απλά όλοι γκρινιάζουν ή όλοι δανείζονται μέχρι τα μπούνια ή και τα δύο. Και όλα αυτά γίνονται μόνο και μόνο για μερικές στιγμές γκλαμουρ ή για ένα γυαλιστερό στολίδι που, παρόλο που μοιάζει με τα μπιχλιμπίδια αξίας 24$ που έδωσε ο Minuit το 1626 για να αγοράσει το Μανχάταν, σου φαίνεται σαν κάτι που όλη η υπαρξή σου αναζητά σε αυτόν τον πλανήτη για να μπορέσει να συνεχίσει το μάταιο της ταξίδι.

Blame it on the Klik? Ίσως! Μπορεί να φταίει και ο Πέτρος Κωστόπουλος, δεν ξέρω. Αυτό όμως που καταλαβαίνω είναι ότι μέσα σε αυτή την πληθώρα χάνουμε κάτι. Κάτι τόσο απλό όσο η φωνή της Σουζάν Βέγκα να τραγουδάει α καπέλα, στα 1986, το Tom's Diner.

Νίκη για το Ζήση..

μια μικρή γεύση απο την ατμόσφαιρα της Τούμπας

Με γκολ του Χριστοδουλόπουλου στο 15ο λεπτό ο ΠΑΟΚ κέρδισε την Λάρισα. Το ματς ήταν αγχωτικό αφού ο Δικέφαλός έχανε πάρα πολλές ευκαιρίες -με κεφάτους τους Γεωργιάδη, Σαλμον και Χριστοδουλόπουλο- παρά το γεγονός ότι η Λάρισα αν και καλοστημένη δεν απείλησε ιδιαίτερα - μόνο σε ένα σουτ του Φωτάκη στο 42.

Μεγάλες ευκαιρίες για τον ΠΑΟΚ η επέλαση του Σάλμον στο 20' - όπου ζητήθηκε και πέναλτυ- όπως και η εκτέλεση φάουλ του Χριστοδουλόπουλου απέκρουσε εντυπωσιακά ο Κοτσώλης στο 32. Δείτε το βιντεάκι που τράβηξα!


Στο δεύτερο ημίχρονο ο Γεωργιάδης στο 51' και Χριστοδουλόπουλος στο 59' χάσαν απο κοντά με κεφαλιές την ευκαιρία να διπλασιάσουν τα τερματα του δικεφάλου. Απο την άλλη η Λάρισα έμεινε με δέκα παίκτες στο 72' όταν ο Φωτάκης αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη σε ιδιαίτερα σκληρό μαρκάρισμά στον "Οικοδόμο", όταν ο τελευταίος έφευγε μόνος στην κόντρα. Βέβαια παρά το αριθμητικό μειονέκτημα πήρε τον έλεγχο του αγώνα από εκείνο το σημείο μέχρι την λήξη στο 94', χωρίς όμως να καταφέρει τίποτε.

Αρνητικός πρωταγωνιστής ο επόπτης του αγώνα που στο α ημίχρονο έκοψε ως οφσαίντ τέσσερις κανονικές επιθέσεις του ΠΑΟΚ και δεν έδειξε πέναλτι σε χέρι του Γκαλίτσιου αν και είχε καλή οπτική. Ο Δικέφαλος ζήτησε πέναλτυ και στο κόψίμο του Σάλμον στο 20.

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής όμως μπήκε σαν αλλαγή λίγο πριν λήξει το παιχνίδι στο 82', όπως στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό. Ο Ζήσης Βρύζας αποθεώθηκε απο τον κόσμο που ήταν στο γήπεδο αφού έδινε το τελευταίο του παιχνίδι. Απο Δευτέρα θα αναλάβει καθήκοντα τεχνικού Δ/ντη στο Δικέφαλό.

Ζήση σε ευχαριστούμε για όλα και ιδιαίτερα γιαυτή την στιγμή
και την χαρά που μας χάρισες.

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

The Mist vs I Am Legend

Δύο ταινίες που είδα λίγο πριν κλείσει το 2007. Και οι δύο μιλάν για το τέλος τους κόσμου, για αυτή την εμμονή που έχει ο άνθρωπος να βλέπει τον ουρανό να πέφτει πάνω στο κεφάλι του. Και οι δύο είναι βασισμένες σε μπεστ σέλερς. Η πρώτη ταινία που είδα ήταν το I Am Legend με τον Will Smith και είναι στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ρίτσαρντ Μαθεσον που στο παρελθόν έχει δώσει την έμπνευση για άλλες δύο -κάλτ μάλιστα- μεταφορές στην μεγάλη οθόνη. Η πρώτη ήταν το 1964 και έχει τίτλο Last man on Earth και η δεύτερη το 1971 με τίτλο The Omega Man.



Στο, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον η Νέα Υόρκη -αλλά και όλος ο πλανήτης- ερημώνεται από την μετεξέλιξη του μεταλλαγμένου ιού της ιλαράς, ενός ιού που θα αποτελούσε το ιδανικό φάρμακο ενάντια στον καρκίνο. Ετσί στα 2012 ο Robert Neville είναι ο μόνος άνθρωπος που κατοικεί στο Μεγάλο Μήλο και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με άλλους επιζώντες προσπαθώντας να επιβιώσει και να αποφύγει τους κινδύνους που κρύβει το ζοφερό μέλλον.

Το φιλμ με κράτησε στο μεγαλύτερο μέρος του. Σασπενς και κυρίως η πολύ καλή ερμηνεία του Will Smith -κάτι σαν one Man Show όπως ο Tom Hanks στον Ναυαγό όπως λέει και ο Δανίκας- είναι τα πολύ δυνατά της σημεία. Από εκεί και έπειτα όμως πιστεύω ότι η ταινία χάνει στην πρωτοτυπία και δεν ξεφεύγει από τις συμβατικότητες του blockbuster όπως πήγε να κάνει ο Danny Boyle με το 28 Days Later αλλά και το καλοφτιαγμένο 28 weeks later.




Η άλλη ταινία είναι βασισμένη σε νουβέλα του βασιλιά του Τρόμου, Stephen King με τίτλο The Mist. O Frank Darabont ειναι πίσω από τις κάμερες και αποτελεί εγγύηση γιατί είναι ο σκηνοθέτης που έκανε τις καλύτερες μεταφορές έργων του Κίνγκ και πιο συγκεκριμένα την "Τελευταία Έξοδος:Ριτα Χειγουωρθ" και το "Πράσινο Μίλι".

Η υπόθεση είναι απλή, καθημερινή και εξωπραγματική! ο ήρωας παγιδεύεται με το γιο του και καμιά κατοσταριά άλλους σε ένα supermarket. Παγιδεύονται όταν πυκνή και απόκοσμη ομίχλη πέφτει παντού και ένας τύπος μπαίνει στο μαγαζί μέσα στα αίματα και λέει ότι υπάρχουν τέρατα που κρύβονται!

Δοσμένο με ρεαλισμό, στέκεται στην ψυχολογία των εγκλωβισμένων και λιγότερα στα εφέ των τεράτων που δεν είναι τίποτε άλλο από τον "από μηχανής θεό" που θα βγάλει στην επιφάνεια το χειρότερο τέρας που υπάρχει στην Γή... τον άνθρωπο και τα σκοτεινά του συναισθήματα. Ένα πολύ έξυπνο και εύστοχο σχόλιο στον σημερινό κόσμο της πολιτικής και του θρησκευτικού φανατισμού.

Εννοείται η δεύτερη ήταν η νικήτρια του διαγωνισμού best post apocalyptic movie of 2007! Αν και για να πω την αλήθεια θα προτιμούσα η ταινία να είχε το τέλος της ιστορίας του Κίνγκ! Δείτε το και το συζητάμε!

2008

Το 2008 είναι εδώ τις τελευταίες 36 ώρες. Ένας αριθμός που κάποτε τον χαζεύαμε σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας είναι η σημερινή ημερομηνία και θα είναι για άλλες 364 ημέρες και σήμερα, δίσεκτο γαρ. Στην Δύση βέβαια, γιατί αλλού δεν είναι τα πράγματα έτσι ακριβώς.

Η χρόνια της Κίνας και των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου ξημέρωσε χθες αλλά οι περισσότεροι Κινέζοι θα περιμένουν μέχρι τα μεσάνυχτα της 6ης Φεβρουαρίου για να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου -τους- έτους, της Χρονιάς του Ποντικού. Το άλλο τρίτο του Πλανήτη, οι Μουσουλμάνοι θα γιορτάσουν την επόμενη Πέμπτη την πρώτη ημέρα του έτους 1429 από την Εγίρα, την ημέρα που ο Μωάμεθ άφησε την Μέκκα για την Μεντίνα. Από την άλλη οι παλαιοημερολογίτες Χριστιανοί -Σέρβοι και Ρώσσοι- θα γιορτάσουν την πρωτοχρονιά στις 13 Ιανουαρίου ενώ αν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ακόμη κραταιά- λέμε τώρα - θα είχε γιορτάσει την 1η Σεπτεμβρίου που μας πέρασε την πρωτοχρονιά του 7516 από κτίσεως κόσμου!

Πέρα από αυτά κάθε άνθρωπος σε όλες τις περιοχές του πλανήτη και σε όλες τις εποχές του κόσμου ήθελε και θέλει να βάζει σημάδια. Σημάδια για να ξεχωρίζει ένα νέο ξεκίνημα σε κάθε τέλος που ερχόταν ή και σε κάθε τέλος που θα ήθελε να έρθει. Πάντα το ζητούμενο ήταν μια νέα φρέσκια και ολοκαίνουργια αρχή. Ένα Clean slate που λέν και οι Αμερικάνοι. Να ξεγραφτούν όλες οι αποτυχίες και να ξεκινήσουμε απο την αρχή.

Και επειδή τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας και ίσως ζούμε ένα απέραντο matrix καταφέρνουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ξεκινάμε ξανά. Στο -ηλεκτρονικό ? - παιχνίδι της ζωής κάθε πρωτοχρονιά είναι σαν να παίζουμε σε νέο επίπεδο και κάθε 31 Δεκεμβρίου εμφανίζεται στην οθόνη το "Go to next stage" με μεγάλα χοντροκομμένα pixels.

Οι βάσεις όμως αυτής της ψευδαίσθησεις δεν είναι τόσο απατηλές. Δεν είναι απατηλές γιατί κάθε δευτερόλεπτο που περνά όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα ίδια μένουν, που λέει και ο ποιητής. Και κάθε χρονάκι που βάζεις στην πλάτη σου σε βρίσκει λίγο διαφορετικό. Προς το καλό ή προς το κακό είναι συζητήσιμο και άκρως σχετικό.

Έτσι και αφού η Πρωτοχρονιά και η παραμονή της είναι δύο μέρες μόνο -το είπε και ο Παπακαλιάτης άλλωστε- από την ζωή μας σας τρατάρω το πρώτο τραγούδι του 2008 από την Ισπανία και από τους Jarade de Palo το Dos Dias en la Vida. Καλή Χρονιά να έχουμε