King of Fear..

Δεν έχω πάει στα σκοτεινά δάση του Maine. Και για να πω την αλήθεια δεν νομίζω να πάω ποτέ. Από την άλλη έχω ταξιδέψει αρκετές φορές εκεί. Στο Μπάνγκορ ή στο Πόρτσμουθ δεν έμενα πολύ αφού ο τελικός μου προορισμός ήταν μικρές πόλεις όπως το Castle Rock, το Derry και το Salem's Lot. Πόλεις που φαινομενικά υπάρχουν από άκρη σε άκρη της αμερικανικής επικράτειας. Φαινομενικά. Πόλεις που βουλιάζουν σε μια νωχελική καθημερινότητα. Φαινομενικά πάντα. Γιατί κάτω από αυτήν την κρούστα της νόρμας αυτές οι πόλεις είναι διαφορετικές, πολύ διαφορετικές. Και αυτό γιατί είναι φτιαγμένες από το μυαλό του Stephen King για να φιλοξενήσουν πολλούς από τους προσωρινούς κάτοικους αυτού του πλανήτη για μερικά βράδια.

Μέσα από αυτήν την απλή αμερικάνικη ρουτίνα της μικρής απομονωμένης πόλης, με το ένα και μοναδικό νταίνερ, όπου η γηραιή βιβλιοθηκάριος ξέρει σχεδόν όλους τους κατοίκους και ο σερίφης ασχολείται με τον μοναδικό μεθύστακα της πόλης, ξεπετάγονται από το πουθενα απίστευτα γοτθικά μυστήρια που συνεχίζουν παραδόσεις σκοτεινές του Πόε και του Λαβκραφτ. Μυστήρια της σκοτεινής γης που είναι έτοιμα να διαστρεβλώσουν την καθημερινότητα και να την οδηγήσουν αβίαστα προς όλους τους ανυποψίαστους μικροαστούς που παίρνουν στα σοβαρά μικροπροβλήματα όπως η υποθήκη του σπιτιού και οι δόσεις του αυτοκινήτου.

Αυτή η τάξη είναι ο κόσμος του Κίνγκ. Απλοί άνθρωποι που δουλεύουν για να ζήσουν. Παλαίμαχοι του Βιετναμ, καθηγητές αγγλικών που συνήθως είναι άνεργοι, ποπ σταρ του ενός τραγουδιού που η κόκα τους πρόλαβε στην γωνία. Αυτούς διαλέγει ο συγγραφέας για να τους δώσει τον ρόλο του Σίσυφου και να τους ταλαιπωρήσει για να βγάλει από μέσα τους τον αρχετυπικό ήρωα της άγριας Δύσης, τον πιστολέρο - gunslinger επί το αμερικάνικο - που θα αντιμετωπίσει το απόλυτο κακό που πήρε προσωρινά μια γνώριμη μορφή. Μια γνώριμη μορφή κάτι φαινομενικά αθώου όπως ενος κλόουν ή μιας κατακόκκινης Κάντιλακ που σημαίνει τον μεγαλύτερο εφιάλτη σε αυτό το διαστραμμένο παράλληλο σύμπαν όπου μεταφέρομαι μέσα από τα βιβλία του. Και όπως ο Γκάρυ Κούπερ στο High Noon, ο καλός καουμπόι θα είναι μόνος του στην τελική αναμέτρηση, το showdown. Φαινομενικά. Γιατί σε αυτό τον κόσμο πλάι στο απόλυτο κακό, υπάρχει και μια περίεργη δύναμη που αν και αόρατη στην αρχή δίνει την δύναμη στον ήρωα για να έρθει η τελική λύτρωση. Φαινομενικά πάντα....

Πολλοί έχουν κατηγορήσει τον Stephen King για πνευματικό αντίστοιχο των Μακντόναλτς. Για μια μηχανή δολαρίων που ξεπετάει ένα βιβλίο 600 σελίδων το εξάμηνο! Μια φλέβα χρυσού που δεν έχει καμία σχέση με την λογοτεχνία.

Ίσως και να είναι έτσι. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Από την άλλη αυτό που ξέρω είναι πως με ένα βιβλίο του στο χέρι ταξίδεψα μακρυά πολλές νύχτες. Και για αυτό και μόνο, εγώ -αλλά και πολλοί άλλοι- τον ευγνωμονώ, αυτόν τον σύγχρονο Παραμυθά...