An Englishman in New York

"You can hear it in my accent when I talk" αυτόν τον στίχο από το τραγούδι του Στίνγκ - που σας τρατάρω εδώ- σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που πέρασα στην Αθήνα, για δουλειές. Βέβαια οι δουλειές ήταν μόνο η πρόφαση.

Η κύρια αιτία ήταν να δω τους καλούς φίλους και παλιούς συμφοιτητές που όταν πήραν το χαρτί για το οποίο τους έστειλαν στην Θεσσαλονίκη οι γονείς τους την κάναν με ελαφρά πηδηματάκια για το κλεινόν άστυ. Αφήνοντας εμένα μόνο σαν έναν άλλον Λάκη Κομνηνό να κάνω τον γενναίο του Βορρά- 28η Οκτωβρίου έρχεται και θυμήθηκα τον Τζέιμς Πάρις μέρες που είναι! Για να είμαι δίκαιος όμως πρέπει να πω ότι υπάρχει και πιο γενναία στο Βορρά, η Λία στην Καστοριά...

Τέλος πάντων...

Σαν επαρχιωτάκι που είμαι, μ' αρέσει να τριγυρνάω χωρίς λόγο και σκοπό στην Αθήνα. Ειδικά την Δευτέρα που μας πέρασε το καταευχαριστήθηκα. Ξέρετε δεν τυχαίνει πολλές φορές να κατεβαίνω στην Αθήνα καθημερινές και μάλιστα σε άλλη εποχή εκτός από το καλοκαίρι. Έτσι ήμουν και εγώ ανάμεσα στα πλήθη των εργαζόμενων και όλων των βιαστικών που κατάκλυσαν το κέντρο της πόλης. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές κάνω αυτό που λατρεύω περισσότερο... παρατηρώ τους πάντες γύρω μου.

Δύο Γάλλοι τουρίστες να πίνουν καφέ και να τρων σάντουιτς με μπαγκέτα - τι πρωτότυπο και μετά λέμε για τους Έλληνες- στο It στην Πανεπιστημίου, μια πωλήτρια να καπνίζει έξω από το attica, ένας αλβανός να πουλάει εφημερίδες σε ένα στάντ, δύο παχουλοί, φαλακροί και γραβατωμένοι να μιλάν δυνατά κουνώντας τους χαρτοφύλακες τους σαν σχολικές τσάντες άλλων εποχών. Παρακάτω στην Ομόνοια μια παρέα πακιστανών περπατάν σκυφτοί και αμίλητοι, ένας μαύρος με μια αρμαθιά σιντι στο χέρι περνάει την Πανεπιστημίου προς την 28ης Οκτωβρίου ενώ μια νεαρή κυρία με γκρίζο ταγέρ που βγήκε από την ProBank προσπαθεί να στείλει μήνυμα με το pda της. Προχωρώντας προς Εξάρχεια το σκηνικό αλλάζει. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με αλλεπάλληλα στρώματα από αφίσες. Ανεβαίνοντας την Μπενάκη σε μια γωνία, ένας οδηγός φορτηγού της Δέλτα βρίζει γιατί κάποιος παράτησε με αλάρμ ένα λάντσια. Δύο φοιτήτριες σταματάν και διαβάζουν κάθε ταμπέλα με την λέξη ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ. Στην Δερβενίων, εκεί που έμενε ο αδερφός μου, ο πατέρας κάθεται στα παρτέρια του πεζόδρομου και μιλάει στα ρώσσικα με την μάνα που κάθεται στο μπαλκόνι με το μωρό. Μια χοντρή μετράει τα ρέστα στο πάρκινγκ λίγο πριν να βγείς στην ΟΣΤΡΙΑ. Ένας τύπος με σταράκια και μαύρες φόρμες περπατάει στην μέση της Στουρνάρα και τραγουδάει με ένα τρελαμένο βλέμμα. Παρακάτω ο ξάδερφό μου μιλάει για το πόσο μαλάκας είναι ο Τζίγγερ και οι παρατρεχάμενοι του....

Οι εικόνες της Αθήνας δεν φαίνονται σε πρώτη φάση να διαφέρουν πολύ από τις αντίστοιχες εικόνες της Θεσσαλονίκης. Μήπως δεν θα έβλεπα ανάλογες φάτσες ενώ θα πήγαινα από την Τσιμισκή προς το Ναυαρίνο? Με μια διαφορά βέβαια. Εκεί δεν θα μιλούσαμε για τον Τζίγγερ αλλά για το πόσο με απογοήτευσε η εμφάνιση του ΠΑΟΚ στο ντέρμπυ με τον Αρη! ;)

Όμως αυτές οι πόλεις για μένα, έχουν μεγάλες διαφορές. Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα μου φαίνεται -όπως είπα και του Αντώνη προχθές- στενάχωρη και ειδικά όταν είμαι μακρυά από τα φανταχτερά της σημεία νοιώθω "απρόσκλητος", να μην ταιριάζω στο σκηνικό. Αυτό που μου προκαλεί αυτά τα συναισθήματα είναι πιστεύω το βλέμμα των ανθρώπων στο δρόμο. Ο τρόπος που με προσπερνά χωρίς να μ' αγγίζει.

Δεν ξέρω αν θα μου προκαλούσε τα ίδια συναισθήματα η Θεσσαλονίκη. Μπορεί. Έχω μείνει σε αυτήν την πόλη πάνω από 12 χρόνια και την ξέρω καλά. Οι εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει είναι σπάνιες πια. Ίσως αν ξαναήμουν 18 χρονών και αν ξανακατέβαινα στην Εγνατία στο ύψος της Ιασωνίδου να ένοιωθα ότι νοιώθω στην Αθήνα. Ίσως.. Ειλικρινά δεν ξέρω.

Αυτό όμως που νομίζω πως γίνεται είναι πως οι δύο πόλεις διάλεξαν δύο διαφορετικούς δρόμους. Η μεν Αθήνα μεταμορφώθηκε και μεταμορφώνεται συνεχώς σε κάτι άλλο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα ενώ η Θεσσαλονίκη μεγαλώνει, αλλάζει σε μέγεθός αλλά μένει σχεδόν η ίδια. Η πρώτη γίνεται μια ακόμα μητρόπολη, τουλάχιστον της Ευρώπης, δίπλα στο Λονδίνο το Βερολίνο και το Παρίσι. Η δεύτερη γίνεται μια Ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, σαν την Νάπολη, την Μασσαλία ή το Μάντσεστερ.

Αύριο η Σαλονίκη θα γιορτάσει. Θα κάθεται δίπλα στην θάλασσα και θα θυμάται τα παλιά όπως πάντα. Και με τα παλιά θέλει να δει τα καινούργια.