Skyfall

Πήγα χθες και είδα το Skyfall. Αν με ρωτούσες πως θα το χαρακτήριζα με μια λέξη, αυτή θα ήταν χορταστικό. 150 λεπτά που δεν ήταν - ευτυχώς για μένα - μόνο δράση, εκρήξεις και ξύλο. Μια ταινία τρισδιάστατη, όχι με εφέ, αλλά με τους χαρακτήρες της που είναι ανθρώπινοι αλλά ταυτόχρονα και larger than life. Μια ταινία που ισορροπεί σε πολλά επίπεδα αν και ίσως στο τέλος πλατιάζει για λίγο αλλά της το συγχωρείς. Δεν θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη ταινία του Μποντ. Θα έλεγα ότι είναι μια νέα, φρέσκια, αρχή για τον καινούργιο Μποντ όπως τον έπλασε ο Γκρεγκ που μόνο το όνομα του Κόνερι αποτελεί εμπόδιο για να τον χρίσουμε καλύτερο 007 εβερ.Και εννοείται ότι σε αποζημιώνουν τα τρία κορίτσια του Μποντ.. Βέβαια η Ελληνίδα δεν έχει καν speaking part αλλά δε βαριέσαι.. ;-)

Μια περιπέτεια που κρατάει τον εξωτισμό των πρώτων ταινιών και σε μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη, τη Γκόα και τη Σαγκάη, κάνοντας σε να ονειρεύεσαι ότι είσαι και εσύ εκεί. Κάτω από τις φουτουριστικές πινακίδες νέον ή μέσα στα καζίνο του Μάκαο. Πολύ καλό το κάστ αν και βρήκα το Μπαρδεμ υπερβολικ. Ατακαδόρικο σκριπτ που είναι γεμάτο από υπονοούμενα και ουσιαστικά ξαναγενά το μύθο του 007. Η αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια. Η ΜΙ6 ήταν μια υπηρεσία που έκανε συνεχώς γκάφες και εκνεύριζε τη CIA αφού είχε για αρχηγό της το Φίλμπι και όχι την Μ και οι πράκτορες της ήταν περισσότερο επαρχιώτες από τον φλεγματικό Μποντ. Όμως ο μύθος του Μποντ υπάρχει και όταν θα πέσουν οι τίτλοι εσύ θα αναρωτιέσαι για την επόμενη..  

Μετά τις γελοιότητες με τον Ρότζερ Μουρ, τον νερόβραστο Τίμοθυ Ντάλτον και τον - ας πούμε - υποφερτό - Μπρόσναν, ο μύθος είναι ξανά στο πανί..