Νομίζω ότι η νεκρολογία του Χρόνη Μίσιου από τον Ριζοσπάστη είναι ο καλύτερος επικήδειος για έναν γνήσιο άνθρωπο που ποτέ δεν σταμάτησε να λέει την γνώμη του και να μάχεται για αυτά που πίστευε. Οι πέντε αράδες του Ριζοσπάστη είναι τιμή για αυτόν.
Οι βασανιστές του όταν περίμενε την ώρα που θα τον εκτελούσαν, όταν δεν είχε κλείσει τα 18 του χρόνια, δεν θα έβρισκαν πιο ειρωνικές εκφράσεις να τον περιγράψουν και ας τον είχαν δει με το φόβο του θανάτου να ξεχειλίζει από μέσα του.
Πήγα χθες και είδα το Skyfall. Αν με ρωτούσες πως θα το χαρακτήριζα με μια λέξη, αυτή θα ήταν χορταστικό. 150 λεπτά που δεν ήταν - ευτυχώς για μένα - μόνο δράση, εκρήξεις και ξύλο. Μια ταινία τρισδιάστατη, όχι με εφέ, αλλά με τους χαρακτήρες της που είναι ανθρώπινοι αλλά ταυτόχρονα και larger than life. Μια ταινία που ισορροπεί σε πολλά επίπεδα αν και ίσως στο τέλος πλατιάζει για λίγο αλλά της το συγχωρείς. Δεν θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη ταινία του Μποντ. Θα έλεγα ότι είναι μια νέα, φρέσκια, αρχή για τον καινούργιο Μποντ όπως τον έπλασε ο Γκρεγκ που μόνο το όνομα του Κόνερι αποτελεί εμπόδιο για να τον χρίσουμε καλύτερο 007 εβερ.Και εννοείται ότι σε αποζημιώνουν τα τρία κορίτσια του Μποντ.. Βέβαια η Ελληνίδα δεν έχει καν speaking part αλλά δε βαριέσαι.. ;-)
Μια περιπέτεια που κρατάει τον εξωτισμό των πρώτων ταινιών και σε μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη, τη Γκόα και τη Σαγκάη, κάνοντας σε να ονειρεύεσαι ότι είσαι και εσύ εκεί. Κάτω από τις φουτουριστικές πινακίδες νέον ή μέσα στα καζίνο του Μάκαο. Πολύ καλό το κάστ αν και βρήκα το Μπαρδεμ υπερβολικ. Ατακαδόρικο σκριπτ που είναι γεμάτο από υπονοούμενα και ουσιαστικά ξαναγενά το μύθο του 007. Η αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια. Η ΜΙ6 ήταν μια υπηρεσία που έκανε συνεχώς γκάφες και εκνεύριζε τη CIA αφού είχε για αρχηγό της το Φίλμπι και όχι την Μ και οι πράκτορες της ήταν περισσότερο επαρχιώτες από τον φλεγματικό Μποντ. Όμως ο μύθος του Μποντ υπάρχει και όταν θα πέσουν οι τίτλοι εσύ θα αναρωτιέσαι για την επόμενη..
Μετά τις γελοιότητες με τον Ρότζερ Μουρ, τον νερόβραστο Τίμοθυ Ντάλτον και τον - ας πούμε - υποφερτό - Μπρόσναν, ο μύθος είναι ξανά στο πανί..
Είδα πρόσφατα - ξανά - το Reservoir Dogs του Tarantino. Μια απλή ταινία, ένα κινηματογραφικό θεατρικό που παρόλο που το έχεις δει και - δυστυχώς - δεν έχει κάποια ανατροπή να σου προσφέρει, σε κρατάει καθηλωμένο στη θέση σου. Δυνατές ερμηνείες, γρήγορες και αιχμηρές ατάκες, στυλιζαρισμένη βία είναι η πεμπτουσία της σχολής του Tarantino που στην επόμενη ταινία του θα δημιουργήσει ένα -ακόμα - cult classic.
Πολλοί τον κατηγόρησαν τότε ότι αντέγραψε τις - φθηνές - περιπέτειες του Χονγκ Κονγκ. Συγκεκριμένα το City on Fire είναι μια ταινία που έχει πολλές αναλογίες. Και πάλι δεν έχει σημασία. Η ταινία δεν είναι μοναδική για το σενάριο της. Η ιδέα της ιστορίας της δεν είναι πρωτότυπη, γιαυτό και την ξαναβλέπεις άνετα πράγμα που δεν ισχύει για τους Βασικούς Ύποπτους π.χ. Ο τρόπος όμως που τη δίνει είναι υπέροχος. Και πάλι βέβαια δεν τον λες πρωτότυπο. Η μη γραμμική αφήγηση, η αφήγηση από τη μέση δίνει άλλη διάσταση σε μια ιστορία. Μέχρι και ο Όμηρος το ήξερε!
Και εννοείτε ότι την ταινία την απογειώνουν οι ηθοποιοί της... Harvey Keitel, Michael Madsen, Steve Buscemi και Tim Roth δίνουν ερμηνείες για σεμινάριο και παίρνουν μια θέση στις μετεφηβικές μας αφίσες...
