Ελπίζω να είναι παρωδία...

 

Ένα διαφορετικό, εξαιρετικά επίκαιρο μυθιστόρημα, που προκαλεί τον αναγνώστη να συλλογιστεί τον σκοπό του δικού του ταξιδιού, ακόμη και διαφωνώντας μαζί του. Έχει φόντο μια ταινία-υπερπαραγωγή, μ' ένα σενάριο εκπληκτικό, που έχει τη δύναμη ν' αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η ανθρωπότητα, ή μάλλον τον τρόπο που της επιβάλλουν να σκέφτεται...

Ο σκηνοθέτης Στέφανος Ανεμογιάννης επιλέγεται από μία μυστηριώδη οργάνωση για να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία. Ενώ η ανάγνωση του σεναρίου τον αφήνει έκπληκτο και είναι γι' αυτόν μια μεγάλη πρόκληση, ο ίδιος βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του και είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Ταυτόχρονα και απροσδόκητα, εμφανίζεται μπροστά του η Αθηνά, μια καινοτόμος ψυχολόγος που χρησιμοποιεί τεχνικές της ψυχολογίας για να δημιουργήσει μια σταθερή γέφυρα, η οποία θα βοηθήσει τον Στέφανο να περάσει από το ενοχικό του παρελθόν σ' ένα ισορροπημένο παρόν με το πρόσωπο στραμμένο στο φωτεινό μέλλον.

Σαν άλλη Αριάδνη θα του δώσει τον μίτο για να βγει από τον προσωπικό του λαβύρινθο.

Ο Στέφανος την ερωτεύεται με πάθος και βιώνει αυτό που λέγεται "μεγάλη αγάπη", ανασυντάσσει τις δυνάμεις του για να κατορθώσει να φέρει εις πέρας το έργο του.

Όμως το σενάριο της ταινίας απέχει ελάχιστα από την πραγματικότητα. Δύο τεράστιες δυνάμεις γιγαντώνονται και συγκρούονται, το καλό και το κακό, και ο κίνδυνος παραμονεύει στην Κρήτη, το νησί του Λαβυρίνθου.

Ποιοι επιβάλλουν στους ανθρώπους να βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στον Λαβύρινθο;

Και ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν την έξοδο, την ΚΑΘΕΤΗ ΕΞΟΔΟ;

.......................................

Δεν νομίζω να έχω διαβάσει πιο δήθεν, πιο ψεύτικη και πιο βαρύγδουπη σύνοψη σε οπισθόφυλλο βιβλίου..

Αγαπητέ Πασχάλη ελπίζω να έγραψες μια παρωδία, διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιος αγοράζει τα βιβλία σου. Τουλάχιστο ποιος αγοράζει δύο από τα βιβλία σου γιατί για να σου πω την αλήθεια έκανα το λάθος και πήρα αυτό όταν το βρήκα σε 70% έκπτωση ( στα 5 ευρώ). Διαβάζοντας το πραγματικά για πρώτη φορά στην ζωή μου έψαχνα να βρω μολύβι για να σημειώσω τους πιο κλισαρισμένους,  εντελώς φεικ και πομπώδης διαλόγους που έχω διαβάσει σε νεοελληνικό μυθιστόρημα.. . 

Τουλάχιστον είπα διαβάζοντας την παραπάνω σύνοψη να μιλήσω ειλικρινά...

End of the line....

Το ταξίδι μας τελειώσε απόψε. Πολλοί προορισμοί και φέτος, πολλές χαρές και μια πίκρα στο τέλος αλλά δεν μας πτοεί. Μπράβο στα παιδιά και στον Μπόλονι που μας δώσανε χαρές σε δύσκολες μέρες. Κορυφαία στιγμή το διπλό στο white hart lane και ειδικά τα πρώτα 36 λεπτά.  

Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας παιδιά. Σήμερα δεν μπορούσατε το καταλαβαίνω. 14-15 παίκτες με τραυματισμούς και αποχωρήσεις κορυφαίων δεν μπορούν να συνεχίσουν επ' άπειρον. Σήμερα ειδικά ήταν εναντίον μας και η τύχη αλλά ακόμα και ο διαιτήτης. 

Δεν πειράζει. Thanks for the memories. 

Εις το επανιδείν Ευρώπη θα τα πούμε τον Ιούλιο...

 

Η μάχη και ο πόλεμος...

Πολλά διλήμματα μας ταλανίζουν τα τελευταία 2-3 χρόνια που συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της κρίσης που μας κατατρώει. Βέβαια το πόσο την έχουμε συνειδητοποιήσει είναι ένα άλλο θέμα. Χθες πάλι φτάσαμε σε ένα - ακόμα - σημείο καμπής. Το κοινοβούλιο ψήφισε μια ακόμη παρτίδα μνημονιακής πολιτικής ενώ απ' έξω καιγόταν η Αθήνα. Τι θα έπρεπε να γίνει? Τι ήταν το καλύτερο για τον τόπο? Να μην ψηφιστούν τα μέτρα και να βρεθούμε αντιμέτωποι με την χρεωκοπία ή να ψηφιστούν και να αποφευχθεί η χρεωκοπία? Δυστυχώς και θα ψηφιστούν τα μέτρα - το αν θα εφαρμοστούν είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα - αλλά και θα οδηγηθούμε σε χρεωκοπία με μαθηματική ταχύτητα. 

Καταρχήν είναι σίγουρο ότι αυτό το πακέτο των μέτρων θα αποτύχει για μια πλειάδα λόγων. Πρώτον πρόκειται καθαρά για μέτρα λιτότητας που θα φέρουν επιπλέον ύφεση. Ανάπτυξη δεν φαίνεται πουθενά. Σε αυτή την φάση ανάπτυξη όμως δεν θα έρθει αν δεν σταθεροποιηθεί και αποφευχθεί η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Όσο πηγαίνουμε προς μια ηρωική έξοδος του Μεσολογγιού ο κάθε λογικός άνθρωπος θα προτιμά να ανοίγει ακόμη και περίπτερο στην Βουλγαρία παρά εδώ. Το δεύτερο πράγμα που είναι ολοφάνερο είναι ότι τα μυαλά που μας έφεραν εδώ, δεν μπορούν να μας βγάλουν. Αδυνατούν απλά. Το πολιτικό σκηνικό - δυστυχώς στην ολότητα του - είναι απίστευτα αποτυχημένο και "μικρό" για να διαχειριστεί και να αντιστρέψει την απόλυτη χρεωκοπία της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η τρόικα μας γύρισε την πλάτη. Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Οι "εταίροι" μας προσπαθούν απεγνωσμένα να καλύψουν τον κώλο τους. Στην προσπάθεια τους αυτή θα μας δώσουν λίγα ακόμη χρήματα για να κερδίσουν ακόμη ένα εξάμηνο - στην χειρότερη - ή ένα χρόνο - στην καλύτερη. Εννοείται ότι τα χρήματα που θα πάρουμε αυτή την φορά θα είναι με το σταγονόμετρο. Το χειρότερο όμως είναι ότι είναι ακόμα πιο φανερό ότι η όποια μεταρρύθμιση  της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να έρθει ή ακόμα και να βοηθηθεί από την τρόικα. Νομίζω ότι όσοι - μεταξύ αυτών και εγώ - είχαμε ελπίσει ότι οι Γερμανοί θα ενδιαφερόντουσαν να μας κάνουν ένα Γερμανικό κράτος διαψευστήκαμε οικτρά. Οι Γερμανοί ενδιαφέρονται μόνο για τις τράπεζες τους και το ευρώ. Απλά πράγματα.  

Δυστυχώς όμως δεν μας λείπουν μόνο οι δυνάμεις για να κερδίσουμε όχι τον πόλεμο αλλά έστω μια μάχη. Μας λείπει και η στρατηγική. Δεν υπάρχει ούτε ένας έκει έξω που να έχει ένα καλό σχέδιο για το πως θα φύγουμε από αυτή την κρίση. Έστω και αν περάσουν δέκα χρόνια, έστω και αν κάνουμε μεγάλες θυσίες. Γιατί ο μεγάλος κίνδυνος είναι να περάσουν δέκα χρόνια, να κάνουμε μεγάλες θυσίες και να είμαστε όχι σε αυτή την θέση που είμαστε σήμερα αλλά σε πολύ χειρότερη...

Φωτογραφίες από το Eurogroup: Πριν και μετά...

Ο Μπένυ και ο Γιούνγκερ σε πιο ευτυχισμένες μέρες...

Χθες...

Χωρίς άλλα σχόλια...

Το ηφαίστειο..

Την καλύτερη ατάκα για την κρίση την άκουσα από τον Πέτρο Μάρκαρη σε μια συνέντευξη προ μηνών στην ΕΡΑ. Η Έλλάδα, έλεγε ο συγγραφέας, δεν είναι σαν τον Τιτανικό. Δεν είναι δηλαδή μια χώρα στην οποία όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια και ένας λάθος χειρισμός την έστειλε στο "παγόβουνο". Η Ελλάδα μοιάζει με την Πομπηία. Μοιάζει με τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας, όταν οι περισσότεροι βλέπαν το ηφαίστειο να κοχλάζει αλλά δεν ήθελαν να το πιστεψουν ότι πρόκειται να εκραγεί. Έτσι ο κόσμος τότε - όπως και σήμερα εδώ - αφήνε τους ιεροφάντες να τον καθυσηχάζουν. 

Μέχρι που το ηφαίστειο έσκασε....

Στα ξαφνικά...

Ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, με χτύπησε μια απρόσμενη αισιοδοξία!
Ένοιωσα ενοχές στην αρχή! Μετά τρομοκρατήθηκα! Μήπως έχω κάτι?
Πρέπει να δω γιατρό?!